Psalm 104

1 Lobe den HERRN, meine Seele! O HERR, mein Gott, wie bist du so groß! In Erhabenheit und Pracht bist du gekleidet,

Błogosław, moja duszo, PANA. PANIE, mój Boże, jesteś bardzo wielki; odziałeś się w chwałę i majestat.

2 du, der in Licht sich hüllt wie in ein Gewand, der den Himmel ausspannt wie ein Zeltdach,

Okryłeś się światłością jak szatą, rozciągnąłeś niebiosa jak zasłonę.

3 der die Balken seines Palastes im Wasser festlegt, der Wolken macht zu seinem Wagen, einherfährt auf den Flügeln des Windes;

Zbudowałeś na wodach swoje komnaty, czynisz obłoki swym rydwanem, chodzisz na skrzydłach wiatru.

4 der Winde zu seinen Boten bestellt, zu seinen Dienern lohendes Feuer.

Czynisz swoich aniołów duchami, swe sługi ogniem płonącym.

5 Er hat die Erde gegründet auf ihre Pfeiler, so daß sie in alle Ewigkeit nicht wankt.

Założyłeś fundamenty ziemi, tak że się nigdy nie zachwieje.

6 Mit der Urflut gleich einem Kleide bedecktest du sie: bis über die Berge standen die Wasser;

Okryłeś ją głębią jak szatą, wody stanęły nad górami.

7 doch vor deinem Schelten flohen sie, vor der Stimme deines Donners wichen sie angstvoll zurück.

Na twoje zgromienie rozbiegły się, a na głos twego grzmotu szybko pouciekały.

8 Da stiegen die Berge empor, und die Täler senkten sich an den Ort, den du ihnen verordnet.

Wzniosły się ponad góry, zniżyły się w doliny, na miejsce, które dla nich założyłeś.

9 Eine Grenze hast du gesetzt, die sie nicht überschreiten: sie dürfen die Erde nicht nochmals bedecken.

Wyznaczyłeś [im] granicę, aby jej nie przekroczyły ani nie powróciły, by okryć ziemię.

10 Quellen läßt er den Bächen zugehn: zwischen den Bergen rieseln sie dahin;

Wypuszczasz źródła po dolinach, [aby] płynęły między górami;

11 sie tränken alles Getier des Feldes, die Wildesel löschen ihren Durst;

I napoiły wszystkie zwierzęta polne, dzikie osły gaszą [w nich] swoje pragnienie.

12 an ihnen wohnen die Vögel des Himmels, lassen ihr Lied aus den Zweigen erschallen.

Przy nich mieszka ptactwo niebieskie i śpiewa pośród gałęzi.

13 Er tränkt die Berge aus seinem Himmelspalast: vom Segen deines Schaffens wird die Erde satt.

Nawadniasz góry ze swoich komnat, owocami twoich dzieł syci się ziemia.

14 Gras läßt er sprossen für das Vieh und Pflanzen für den Bedarf der Menschen, um Brotkorn aus der Erde hervorgehn zu lassen und Wein, der des Menschen Herz erfreut;

Sprawiasz, że rośnie trawa dla bydła i zioła na użytek człowieka, żeby dobywał chleb z ziemi;

15 um jedes Antlitz erglänzen zu lassen vom Öl und durch Brot das Herz des Menschen zu stärken.

I wino, które rozwesela serce człowieka, i oliwę, od której rozjaśnia się twarz, i chleb, który krzepi serce ludzkie.

16 Es trinken sich satt die Bäume des HERRN, die Zedern des Libanons, die er gepflanzt,

Nasycone są drzewa PANA, cedry Libanu, które zasadził;

17 woselbst die Vögel ihre Nester bauen, der Storch, der Zypressen zur Wohnung wählt.

Na których ptaki mają swe gniazda; jedliny, na których bocian [ma] swój dom.

18 Die hohen Berge gehören den Gemsen, die Felsen sind der Klippdachse Zuflucht.

Wysokie góry są dla górskich kozłów, a skały [są] schronieniem dla królików.

19 Er hat den Mond gemacht zur Bestimmung der Zeiten, die Sonne, die ihren Niedergang kennt.

Uczynił księżyc, aby odmierzał czas; słońce zna swój zachód.

20 Läßt du Finsternis entstehn, so wird es Nacht, da regt sich alles Getier des Waldes:

Sprowadzasz ciemność i nastaje noc, w której wychodzą wszystkie zwierzęta leśne.

21 die jungen Löwen brüllen nach Raub, indem sie von Gott ihre Nahrung fordern.

Lwiątka ryczą za łupem i szukają swego pokarmu od Boga.

22 Geht die Sonne auf, so ziehn sie sich zurück und kauern in ihren Höhlen;

Słońce wstaje, schodzą się razem i kładą się w swoich jamach.

23 dann geht der Mensch hinaus an seine Arbeit und an sein Tagwerk bis zum Abend.

[Wtedy] wychodzi człowiek do swojej roboty i do swojej pracy aż do wieczora.

24 Wie sind deiner Werke so viele, o HERR! Du hast sie alle mit Weisheit geschaffen, voll ist die Erde von deinen Geschöpfen.

O, jak liczne są twoje dzieła, PANIE! Wszystkie je uczyniłeś mądrze, ziemia jest pełna twego bogactwa.

25 Da ist das Meer, so groß und weit nach allen Seiten: drin wimmelt es ohne Zahl von Tieren klein und groß.

Oto morze wielkie i szerokie, w nim niezliczone istoty pełzające, zwierzęta małe i wielkie.

26 Dort fahren die Schiffe einher; da ist der Walfisch, den du geschaffen, darin sich zu tummeln.

Po nim pływają okręty i Lewiatan, którego stworzyłeś, aby w nim igrał.

27 Sie alle schauen aus zu dir hin, daß du Speise ihnen gebest zu seiner Zeit;

Wszystko to czeka na ciebie, abyś dał im pokarm we właściwym czasie.

28 gibst du sie ihnen, so lesen sie auf; tust deine Hand du auf, so werden sie satt des Guten;

[Gdy] dajesz im, zbierają; gdy otwierasz swą rękę, sycą się dobrami.

29 doch verbirgst du dein Angesicht, so befällt sie Schrecken; nimmst du weg ihren Odem, so sterben sie und kehren zurück zum Staub, woher sie gekommen.

[Lecz gdy] ukrywasz swe oblicze, trwożą się; gdy odbierasz im ducha, giną i obracają się w proch.

30 Läßt du ausgehn deinen Odem, so werden sie geschaffen, und so erneust du das Antlitz der Erde.

[Gdy] wysyłasz twego ducha, zostają stworzone i odnawiasz oblicze ziemi.

31 Ewig bleibe die Ehre des HERRN bestehn, es freue der HERR sich seiner Werke!

Niech chwała PANA trwa na wieki, niech się raduje PAN swymi dziełami.

32 Blickt er die Erde an, so erbebt sie; rührt er die Berge an, so stehn sie in Rauch.

Patrzy na ziemię, a ona drży, dotyka gór, a dymią.

33 Singen will ich dem HERRN mein Leben lang, will spielen meinem Gott, solange ich bin.

Będę śpiewał PANU, póki żyję; będę śpiewał memu Bogu, póki istnieję.

34 Möge mein Sinnen ihm wohlgefällig sein: ich will meine Freude haben am HERRN!

Moje rozmyślanie o nim wdzięczne będzie, rozraduję się w PANU.

35 Möchten die Sünder verschwinden vom Erdboden und die Gottlosen nicht mehr sein! – Lobe den HERRN, meine Seele! Halleluja!

Niech zostaną wytraceni z ziemi grzesznicy i niech nie będzie już niegodziwych! Błogosław, moja duszo, PANA. Alleluja.