Matthaeus 22
1 Und Jesus hob an und redete noch einmal in Gleichnissen zu ihnen folgendermaßen:
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁਃ ਪੁਨਰਪਿ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤੇਨ ਤਾਨ੍ ਅਵਾਦੀਤ੍,
2 »Das Himmelreich ist einem König vergleichbar, der seinem Sohne die Hochzeit ausrichten wollte.
ਸ੍ਵਰ੍ਗੀਯਰਾਜ੍ਯਮ੍ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ਸ੍ਯ ਨ੍ਰੁʼਪਤੇਃ ਸਮੰ, ਯੋ ਨਿਜ ਪੁਤ੍ਰੰ ਵਿਵਾਹਯਨ੍ ਸਰ੍ੱਵਾਨ੍ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਾਨ੍ ਆਨੇਤੁੰ ਦਾਸੇਯਾਨ੍ ਪ੍ਰਹਿਤਵਾਨ੍,
3 Er sandte also seine Knechte aus, um die geladenen Gäste zum Hochzeitsmahl zu bitten; doch sie wollten nicht kommen.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਤੇ ਸਮਾਗਨ੍ਤੁੰ ਨੇਸ਼਼੍ਟਵਨ੍ਤਃ|
4 Nochmals sandte er andere Knechte aus, denen er die Weisung gab: ›Sagt den Geladenen: Seht, mein Festmahl habe ich zugerichtet; meine Ochsen und das Mastvieh sind geschlachtet, und alles ist bereit: kommt zum Hochzeitsmahl!‹
ਤਤੋ ਰਾਜਾ ਪੁਨਰਪਿ ਦਾਸਾਨਨ੍ਯਾਨ੍ ਇਤ੍ਯੁਕ੍ਤ੍ਵਾ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਯਾਮਾਸ, ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਾਨ੍ ਵਦਤ, ਪਸ਼੍ਯਤ, ਮਮ ਭੇਜ੍ਯਮਾਸਾਦਿਤਮਾਸ੍ਤੇ, ਨਿਜਵ੍ਟਸ਼਼ਾਦਿਪੁਸ਼਼੍ਟਜਨ੍ਤੂਨ੍ ਮਾਰਯਿਤ੍ਵਾ ਸਰ੍ੱਵੰ ਖਾਦ੍ਯਦ੍ਰਵ੍ਯਮਾਸਾਦਿਤਵਾਨ੍, ਯੂਯੰ ਵਿਵਾਹਮਾਗੱਛਤ|
5 Die aber beachteten es nicht und gingen hin, der eine auf seinen Acker, der andere an sein Handelsgeschäft;
ਤਥਪਿ ਤੇ ਤੁੱਛੀਕ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਕੇਚਿਤ੍ ਨਿਜਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰੰ ਕੇਚਿਦ੍ ਵਾਣਿਜ੍ਯੰ ਪ੍ਰਤਿ ਸ੍ਵਸ੍ਵਮਾਰ੍ਗੇਣ ਚਲਿਤਵਨ੍ਤਃ|
6 die übrigen ergriffen seine Knechte, mißhandelten und töteten sie.
ਅਨ੍ਯੇ ਲੋਕਾਸ੍ਤਸ੍ਯ ਦਾਸੇਯਾਨ੍ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਦੌਰਾਤ੍ਮ੍ਯੰ ਵ੍ਯਵਹ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਤਾਨਵਧਿਸ਼਼ੁਃ|
7 Da wurde der König zornig; er entsandte seine Heere, ließ jene Mörder umbringen und ihre Stadt verbrennen.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਨ੍ਰੁʼਪਤਿਸ੍ਤਾਂ ਵਾਰ੍ੱਤਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਕ੍ਰੁਧ੍ਯਨ੍ ਸੈਨ੍ਯਾਨਿ ਪ੍ਰਹਿਤ੍ਯ ਤਾਨ੍ ਘਾਤਕਾਨ੍ ਹਤ੍ਵਾ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਨਗਰੰ ਦਾਹਯਾਮਾਸ|
8 Hierauf sagte er zu seinen Knechten: ›Das Hochzeitsmahl ist zwar bereitet, aber die Geladenen waren unwürdig (daran teilzunehmen).
ਤਤਃ ਸ ਨਿਜਦਾਸੇਯਾਨ੍ ਬਭਾਸ਼਼ੇ, ਵਿਵਾਹੀਯੰ ਭੋਜ੍ਯਮਾਸਾਦਿਤਮਾਸ੍ਤੇ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਿਤਾ ਜਨਾ ਅਯੋਗ੍ਯਾਃ|
9 Geht darum an die Straßenecken hinaus und ladet alle zum Hochzeitsmahl ein, soviele ihr antrefft!‹
ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਯੂਯੰ ਰਾਜਮਾਰ੍ਗੰ ਗਤ੍ਵਾ ਯਾਵਤੋ ਮਨੁਜਾਨ੍ ਪਸ਼੍ਯਤ, ਤਾਵਤਏਵ ਵਿਵਾਹੀਯਭੋਜ੍ਯਾਯ ਨਿਮਨ੍ਤ੍ਰਯਤ|
10 So gingen denn jene Knechte auf die Straßen hinaus und brachten alle, die sie trafen, zusammen, Böse wie Gute, und der Hochzeitssaal füllte sich mit Gästen.
ਤਦਾ ਤੇ ਦਾਸੇਯਾ ਰਾਜਮਾਰ੍ਗੰ ਗਤ੍ਵਾ ਭਦ੍ਰਾਨ੍ ਅਭਦ੍ਰਾਨ੍ ਵਾ ਯਾਵਤੋ ਜਨਾਨ੍ ਦਦ੍ਰੁʼਸ਼ੁਃ, ਤਾਵਤਏਵ ਸੰਗ੍ਰੁʼਹ੍ਯਾਨਯਨ੍; ਤਤੋ(ਅ)ਭ੍ਯਾਗਤਮਨੁਜੈ ਰ੍ਵਿਵਾਹਗ੍ਰੁʼਹਮ੍ ਅਪੂਰ੍ੱਯਤ|
11 Als aber der König hineinging, um sich die Gäste anzusehen, bemerkte er dort einen Mann, der kein Hochzeitsgewand angelegt hatte.
ਤਦਾਨੀਂ ਸ ਰਾਜਾ ਸਰ੍ੱਵਾਨਭ੍ਯਾਗਤਾਨ੍ ਦ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁਮ੍ ਅਭ੍ਯਨ੍ਤਰਮਾਗਤਵਾਨ੍; ਤਦਾ ਤਤ੍ਰ ਵਿਵਾਹੀਯਵਸਨਹੀਨਮੇਕੰ ਜਨੰ ਵੀਕ੍ਸ਼਼੍ਯ ਤੰ ਜਗਾਦ੍,
12 Da sagte er zu ihm: ›Freund, wie hast du hierher kommen können, ohne ein Hochzeitsgewand anzuhaben?‹ Jener verstummte.
ਹੇ ਮਿਤ੍ਰ, ਤ੍ਵੰ ਵਿਵਾਹੀਯਵਸਨੰ ਵਿਨਾ ਕਥਮਤ੍ਰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍? ਤੇਨ ਸ ਨਿਰੁੱਤਰੋ ਬਭੂਵ|
13 Hierauf befahl der König seinen Dienern: ›Faßt ihn an Händen und Füßen und werft ihn hinaus in die Finsternis draußen! Dort wird lautes Weinen und Zähneknirschen sein.‹
ਤਦਾ ਰਾਜਾ ਨਿਜਾਨੁਚਰਾਨ੍ ਅਵਦਤ੍, ਏਤਸ੍ਯ ਕਰਚਰਣਾਨ੍ ਬੱਧਾ ਯਤ੍ਰ ਰੋਦਨੰ ਦਨ੍ਤੈਰ੍ਦਨ੍ਤਘਰ੍ਸ਼਼ਣਞ੍ਚ ਭਵਤਿ, ਤਤ੍ਰ ਵਹਿਰ੍ਭੂਤਤਮਿਸ੍ਰੇ ਤੰ ਨਿਕ੍ਸ਼਼ਿਪਤ|
14 Denn viele sind berufen, aber wenige auserwählt.«
ਇੱਥੰ ਬਹਵ ਆਹੂਤਾ ਅਲ੍ਪੇ ਮਨੋਭਿਮਤਾਃ|
15 Hierauf gingen die Pharisäer hin und stellten eine Beratung an, wie sie ihn durch einen Ausspruch (wie in einer Schlinge) fangen könnten.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨਃ ਪ੍ਰਗਤ੍ਯ ਯਥਾ ਸੰਲਾਪੇਨ ਤਮ੍ ਉਨ੍ਮਾਥੇ ਪਾਤਯੇਯੁਸ੍ਤਥਾ ਮਨ੍ਤ੍ਰਯਿਤ੍ਵਾ
16 Sie sandten also ihre Jünger nebst den Anhängern des Herodes zu ihm, die mußten sagen: »Meister, wir wissen, daß du wahrhaftig bist und den Weg Gottes mit Wahrhaftigkeit lehrst; auch nimmst du auf niemand Rücksicht, denn du siehst die Person der Menschen nicht an.
ਹੇਰੋਦੀਯਮਨੁਜੈਃ ਸਾਕੰ ਨਿਜਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਗਣੇਨ ਤੰ ਪ੍ਰਤਿ ਕਥਯਾਮਾਸੁਃ, ਹੇ ਗੁਰੋ, ਭਵਾਨ੍ ਸਤ੍ਯਃ ਸਤ੍ਯਮੀਸ਼੍ਵਰੀਯਮਾਰ੍ਗਮੁਪਦਿਸ਼ਤਿ, ਕਮਪਿ ਮਾਨੁਸ਼਼ੰ ਨਾਨੁਰੁਧ੍ਯਤੇ, ਕਮਪਿ ਨਾਪੇਕ੍ਸ਼਼ਤੇ ਚ, ਤਦ੍ ਵਯੰ ਜਾਨੀਮਃ|
17 So sage uns denn deine Meinung: ›Ist es recht, daß man dem Kaiser Steuer entrichtet, oder nicht?‹«
ਅਤਃ ਕੈਸਰਭੂਪਾਯ ਕਰੋ(ਅ)ਸ੍ਮਾਕੰ ਦਾਤਵ੍ਯੋ ਨ ਵਾ? ਅਤ੍ਰ ਭਵਤਾ ਕਿੰ ਬੁਧ੍ਯਤੇ? ਤਦ੍ ਅਸ੍ਮਾਨ੍ ਵਦਤੁ|
18 Da Jesus nun ihre böse Absicht durchschaute, antwortete er: »Was versucht ihr mich, ihr Heuchler?
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਖਲਤਾਂ ਵਿਜ੍ਞਾਯ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਰੇ ਕਪਟਿਨਃ ਯੁਯੰ ਕੁਤੋ ਮਾਂ ਪਰਿਕ੍ਸ਼਼ਧ੍ਵੇ?
19 Zeigt mir die Steuermünze!« Als sie ihm nun einen Denar gereicht hatten,
ਤਤ੍ਕਰਦਾਨਸ੍ਯ ਮੁਦ੍ਰਾਂ ਮਾਂ ਦਰ੍ਸ਼ਯਤ| ਤਦਾਨੀਂ ਤੈਸ੍ਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪੰ ਮੁਦ੍ਰਾਚਤੁਰ੍ਥਭਾਗ ਆਨੀਤੇ
20 fragte er sie: »Wessen Bild und Aufschrift ist das hier?«
ਸ ਤਾਨ੍ ਪਪ੍ਰੱਛ, ਅਤ੍ਰ ਕਸ੍ਯੇਯੰ ਮੂਰ੍ੱਤਿ ਰ੍ਨਾਮ ਚਾਸ੍ਤੇ? ਤੇ ਜਗਦੁਃ, ਕੈਸਰਭੂਪਸ੍ਯ|
21 Sie antworteten: »Des Kaisers.« Da sagte er zu ihnen: »So gebt dem Kaiser, was dem Kaiser zusteht, und Gott, was Gott zusteht!«
ਤਤਃ ਸ ਉਕ੍ਤਵਾਨ, ਕੈਸਰਸ੍ਯ ਯਤ੍ ਤਤ੍ ਕੈਸਰਾਯ ਦੱਤ, ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਯਤ੍ ਤਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਾਯ ਦੱਤ|
22 Als sie das hörten, verwunderten sie sich, ließen von ihm ab und entfernten sich.
ਇਤਿ ਵਾਕ੍ਯੰ ਨਿਸ਼ਮ੍ਯ ਤੇ ਵਿਸ੍ਮਯੰ ਵਿਜ੍ਞਾਯ ਤੰ ਵਿਹਾਯ ਚਲਿਤਵਨ੍ਤਃ|
23 An demselben Tage traten Sadduzäer an ihn heran, die da behaupten, es gebe keine Auferstehung, und fragten ihn:
ਤਸ੍ਮਿੰਨਹਨਿ ਸਿਦੂਕਿਨੋ(ਅ)ਰ੍ਥਾਤ੍ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਤ੍ ਨੋੱਥਾਸ੍ਯਨ੍ਤੀਤਿ ਵਾਕ੍ਯੰ ਯੇ ਵਦਨ੍ਤਿ, ਤੇ ਯੀਸ਼ੇਰਨ੍ਤਿਕਮ੍ ਆਗਤ੍ਯ ਪਪ੍ਰੱਛੁਃ,
24 »Meister, Mose hat geboten: ›Wenn jemand kinderlos stirbt, so soll sein Bruder (als Schwager) dessen Frau heiraten und für seinen Bruder das Geschlecht fortpflanzen.‹
ਹੇ ਗੁਰੋ, ਕਸ਼੍ਚਿਨ੍ਮਨੁਜਸ਼੍ਚੇਤ੍ ਨਿਃਸਨ੍ਤਾਨਃ ਸਨ੍ ਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਤ੍ਯਜਤਿ, ਤਰ੍ਹਿ ਤਸ੍ਯ ਭ੍ਰਾਤਾ ਤਸ੍ਯ ਜਾਯਾਂ ਵ੍ਯੁਹ੍ਯ ਭ੍ਰਾਤੁਃ ਸਨ੍ਤਾਨਮ੍ ਉਤ੍ਪਾਦਯਿਸ਼਼੍ਯਤੀਤਿ ਮੂਸਾ ਆਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍|
25 Nun lebten sieben Brüder bei uns; der erste, der sich verheiratet hatte, starb und hinterließ, weil er keine Kinder hatte, seine Frau seinem Bruder;
ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਸ੍ਮਾਕਮਤ੍ਰ ਕੇ(ਅ)ਪਿ ਜਨਾਃ ਸਪ੍ਤਸਹੋਦਰਾ ਆਸਨ੍, ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਜ੍ਯੇਸ਼਼੍ਠ ਏਕਾਂ ਕਨ੍ਯਾਂ ਵ੍ਯਵਹਾਤ੍, ਅਪਰੰ ਪ੍ਰਾਣਤ੍ਯਾਗਕਾਲੇ ਸ੍ਵਯੰ ਨਿਃਸਨ੍ਤਾਨਃ ਸਨ੍ ਤਾਂ ਸ੍ਤ੍ਰਿਯੰ ਸ੍ਵਭ੍ਰਾਤਰਿ ਸਮਰ੍ਪਿਤਵਾਨ੍,
26 ebenso auch der zweite und der dritte, schließlich alle sieben;
ਤਤੋ ਦ੍ਵਿਤੀਯਾਦਿਸਪ੍ਤਮਾਨ੍ਤਾਸ਼੍ਚ ਤਥੈਵ ਚਕ੍ਰੁਃ|
27 zuletzt nach allen starb auch die Frau.
ਸ਼ੇਸ਼਼ੇ ਸਾਪੀ ਨਾਰੀ ਮਮਾਰ|
28 Wem von den Sieben wird sie nun in der Auferstehung als Frau angehören? Alle haben sie ja zur Frau gehabt.«
ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਮ੍ ਉੱਥਾਨਸਮਯੇ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਪ੍ਤਾਨਾਂ ਮਧ੍ਯੇ ਸਾ ਨਾਰੀ ਕਸ੍ਯ ਭਾਰ੍ੱਯਾ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ? ਯਸ੍ਮਾਤ੍ ਸਰ੍ੱਵਏਵ ਤਾਂ ਵ੍ਯਵਹਨ੍|
29 Jesus antwortete ihnen: »Ihr seid im Irrtum, weil ihr weder die (heiligen) Schriften noch die Kraft Gottes kennt.
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਃ ਪ੍ਰਤ੍ਯਵਾਦੀਤ੍, ਯੂਯੰ ਧਰ੍ੰਮਪੁਸ੍ਤਕਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੀਯਾਂ ਸ਼ਕ੍ਤਿਞ੍ਚ ਨ ਵਿਜ੍ਞਾਯ ਭ੍ਰਾਨ੍ਤਿਮਨ੍ਤਃ|
30 Denn in der Auferstehung heiraten sie weder, noch werden sie verheiratet, sondern sie sind wie Engel im Himmel.
ਉੱਥਾਨਪ੍ਰਾਪ੍ਤਾ ਲੋਕਾ ਨ ਵਿਵਹਨ੍ਤਿ, ਨ ਚ ਵਾਚਾ ਦੀਯਨ੍ਤੇ, ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੀਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸ੍ਵਰ੍ਗਸ੍ਥਦੂਤਾਨਾਂ ਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ਾ ਭਵਨ੍ਤਿ|
31 Was aber die Auferstehung der Toten betrifft: habt ihr nicht gelesen, was euch darüber von Gott gesagt worden ist, wenn er spricht:
ਅਪਰੰ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਮੁੱਥਾਨਮਧਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਤੀਯਮੀਸ਼੍ਵਰੋਕ੍ਤਿਃ,
32 ›Ich bin der Gott Abrahams, der Gott Isaaks und der Gott Jakobs‹? Gott ist doch nicht ein Gott von Toten, sondern von Lebenden.«
"ਅਹਮਿਬ੍ਰਾਹੀਮ ਈਸ਼੍ਵਰ ਇਸ੍ਹਾਕ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਯਾਕੂਬ ਈਸ਼੍ਵਰ" ਇਤਿ ਕਿੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਨਾਪਾਠਿ? ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੀਸ਼੍ਵਰੋ ਜੀਵਤਾਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰ: , ਸ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਮੀਸ਼੍ਵਰੋ ਨਹਿ|
33 Als die Volksmenge das hörte, staunte sie über seine Lehre.
ਇਤਿ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਸਰ੍ੱਵੇ ਲੋਕਾਸ੍ਤਸ੍ਯੋਪਦੇਸ਼ਾਦ੍ ਵਿਸ੍ਮਯੰ ਗਤਾਃ|
34 Als aber die Pharisäer vernahmen, daß er die Sadduzäer zum Schweigen gebracht hatte, versammelten sie sich (um ihn);
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸਿਦੂਕਿਨਾਮ੍ ਨਿਰੁੱਤਰਤ੍ਵਵਾਰ੍ਤਾਂ ਨਿਸ਼ਮ੍ਯ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨ ਏਕਤ੍ਰ ਮਿਲਿਤਵਨ੍ਤਃ,
35 und einer von ihnen, ein Gesetzeslehrer, versuchte ihn mit der Frage:
ਤੇਸ਼਼ਾਮੇਕੋ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਪਕੋ ਯੀਸ਼ੁੰ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤੁੰ ਪਪੱਛ,
36 »Meister, was ist ein Hauptgebot im Gesetz?«
ਹੇ ਗੁਰੋ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਮਧ੍ਯੇ ਕਾਜ੍ਞਾ ਸ਼੍ਰੇਸ਼਼੍ਠਾ?
37 Er antwortete ihm: »Du sollst den Herrn, deinen Gott, lieben mit deinem ganzen Herzen, mit deiner ganzen Seele und mit deinem ganzen Denken.
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਰੁਵਾਚ, ਤ੍ਵੰ ਸਰ੍ੱਵਾਨ੍ਤਃਕਰਣੈਃ ਸਰ੍ੱਵਪ੍ਰਾਣੈਃ ਸਰ੍ੱਵਚਿੱਤੈਸ਼੍ਚ ਸਾਕੰ ਪ੍ਰਭੌ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰੇ ਪ੍ਰੀਯਸ੍ਵ,
38 Dies ist das Hauptgebot, das obenan steht.
ਏਸ਼਼ਾ ਪ੍ਰਥਮਮਹਾਜ੍ਞਾ| ਤਸ੍ਯਾਃ ਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ੀ ਦ੍ਵਿਤੀਯਾਜ੍ਞੈਸ਼਼ਾ,
39 Ein zweites aber steht ihm gleich: ›Du sollst deinen Nächsten lieben wie dich selbst!‹
ਤਵ ਸਮੀਪਵਾਸਿਨਿ ਸ੍ਵਾਤ੍ਮਨੀਵ ਪ੍ਰੇਮ ਕੁਰੁ|
40 In diesen beiden Geboten hängt das ganze Gesetz und die Propheten.«
ਅਨਯੋ ਰ੍ਦ੍ਵਯੋਰਾਜ੍ਞਯੋਃ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਸ੍ਨਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਯਾ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਕ੍ਤ੍ਰੁʼਗ੍ਰਨ੍ਥਸ੍ਯ ਚ ਭਾਰਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਤਿ|
41 Da aber die Pharisäer beisammen waren, legte Jesus ihnen die Frage vor:
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨਾਮ੍ ਏਕਤ੍ਰ ਸ੍ਥਿਤਿਕਾਲੇ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਾਨ੍ ਪਪ੍ਰੱਛ,
42 »Wie denkt ihr über Christus? Wessen Sohn ist er?« Sie antworteten ihm: »Er ist Davids Sohn.«
ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਮਧਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕੀਦ੍ਰੁʼਗ੍ਬੋਧੋ ਜਾਯਤੇ? ਸ ਕਸ੍ਯ ਸਨ੍ਤਾਨਃ? ਤਤਸ੍ਤੇ ਪ੍ਰਤ੍ਯਵਦਨ੍, ਦਾਯੂਦਃ ਸਨ੍ਤਾਨਃ|
43 Da erwiderte Jesus ihnen: »Wie kann ihn dann aber David im Geist ›Herr‹ nennen, indem er sagt:
ਤਦਾ ਸ ਉਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਤਰ੍ਹਿ ਦਾਯੂਦ੍ ਕਥਮ੍ ਆਤ੍ਮਾਧਿਸ਼਼੍ਠਾਨੇਨ ਤੰ ਪ੍ਰਭੁੰ ਵਦਤਿ?
44 ›Der Herr hat zu meinem Herrn gesagt: Setze dich zu meiner Rechten, bis ich deine Feinde hinlege zum Schemel deiner Füße‹?
ਯਥਾ ਮਮ ਪ੍ਰਭੁਮਿਦੰ ਵਾਕ੍ਯਮਵਦਤ੍ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰਃ| ਤਵਾਰੀਨ੍ ਪਾਦਪੀਠੰ ਤੇ ਯਾਵੰਨਹਿ ਕਰੋਮ੍ਯਹੰ| ਤਾਵਤ੍ ਕਾਲੰ ਮਦੀਯੇ ਤ੍ਵੰ ਦਕ੍ਸ਼਼ਪਾਰ੍ਸ਼੍ਵ ਉਪਾਵਿਸ਼| ਅਤੋ ਯਦਿ ਦਾਯੂਦ੍ ਤੰ ਪ੍ਰਭੁੰ ਵਦਤਿ, ਰ੍ਤਿਹ ਸ ਕਥੰ ਤਸ੍ਯ ਸਨ੍ਤਾਨੋ ਭਵਤਿ?
45 Wenn David ihn also ›Herr‹ nennt, wie kann er da sein Sohn sein?«
ਤਦਾਨੀਂ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਕੋਪਿ ਤਦ੍ਵਾਕ੍ਯਸ੍ਯ ਕਿਮਪ੍ਯੁੱਤਰੰ ਦਾਤੁੰ ਨਾਸ਼ਕ੍ਨੋਤ੍;
46 Und niemand konnte ihm hierauf eine Antwort geben; auch wagte von diesem Tage an niemand mehr, ihm eine Frage vorzulegen.
ਤੱਦਿਨਮਾਰਭ੍ਯ ਤੰ ਕਿਮਪਿ ਵਾਕ੍ਯੰ ਪ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁੰ ਕਸ੍ਯਾਪਿ ਸਾਹਸੋ ਨਾਭਵਤ੍|
