Matthaeus 22
1 Und Jesus hob an und redete noch einmal in Gleichnissen zu ihnen folgendermaßen:
यीशु फिरी मसाल देइतां ज़ोने लगो।
2 »Das Himmelreich ist einem König vergleichbar, der seinem Sohne die Hochzeit ausrichten wollte.
“स्वर्गेरू राज़ एक्की राज़ेरू ज़ेरूए, ज़ैनी अपने मट्ठेरे ड्ला बनाव।
3 Er sandte also seine Knechte aus, um die geladenen Gäste zum Hochzeitsmahl zu bitten; doch sie wollten nicht kommen.
ते अपने नौकर भेज़े कि तैना लोकन ज़ैन जेई ड्लाएरी धाम बनोरी थी, तैन कुजान पन तैना न आए।
4 Nochmals sandte er andere Knechte aus, denen er die Weisung gab: ›Sagt den Geladenen: Seht, mein Festmahl habe ich zugerichtet; meine Ochsen und das Mastvieh sind geschlachtet, und alles ist bereit: kommt zum Hochzeitsmahl!‹
तैखन तैनी अपने नौकर एन ज़ोइतां भेज़े, कि ज़ैन जेई ड्लाएरी धाम बनेवरीए, तैन ज़ोथ, रोट्टी बनोरीए ते मीं बडे-बडे जानवर कट्टोरन, ते सब किछ तियार भोरूए, ते ड्लाएरी धामी मां शामल भोथ।
5 Die aber beachteten es nicht und gingen hin, der eine auf seinen Acker, der andere an sein Handelsgeschäft;
पन तैनेईं ध्यान न दित्तू ते कोई परवाह न की, कोई अपने ऊडारे मां च़लो जेव, ते कोई अपने कारोबारे मां लगो ते कोई कोरां च़लो जेव।
6 die übrigen ergriffen seine Knechte, mißhandelten und töteten sie.
किछेईं तैसेरे नौकर ट्लेइतां तैन तैना बेइज़त किये, ते जानां भी मैरी छ़ड्डे।
7 Da wurde der König zornig; er entsandte seine Heere, ließ jene Mörder umbringen und ihre Stadt verbrennen.
ज़ैखन राज़े एन शुनू त राज़े बड़ी सरक आई, ते तैनी अपनि फौज भेज़तां तैना कातली मैरी छ़ड्डे ते तैन केरां नगरां फुके।
8 Hierauf sagte er zu seinen Knechten: ›Das Hochzeitsmahl ist zwar bereitet, aber die Geladenen waren unwürdig (daran teilzunehmen).
तैखन तैनी अपने नौकरन सेइं ज़ोवं, ड्लाएरी धाम तियार आए, पन ज़ैन कुजोरे थिये तैन एस काबल नईं।
9 Geht darum an die Straßenecken hinaus und ladet alle zum Hochzeitsmahl ein, soviele ihr antrefft!‹
एल्हेरेलेइ तुस हर पासे गाथ ते ज़ेत्रे तुसन मैलतन, तैना सब इरां कुजाथ।
10 So gingen denn jene Knechte auf die Straßen hinaus und brachten alle, die sie trafen, zusammen, Böse wie Gute, und der Hochzeitssaal füllte sich mit Gästen.
तैखन तैना नौकर च़ले जे ते हर पासे गेइतां ज़ेत्रे खरे बुरे तैन मैल्ले, सब अकोट्ठे ड्लाए मां आने ते मेहमानेइं सेइं घर भेरतां भोवं।
11 Als aber der König hineinging, um sich die Gäste anzusehen, bemerkte er dort einen Mann, der kein Hochzeitsgewand angelegt hatte.
“ते राज़ो मेहमान सेइं मिलने अन्तर अव, त तैसेरी नज़र एक्की मैन्हु पुड़ पेई ज़ै ड्लाए मां ड्लेरां लिगड़ां लेइतां न थियो ओरो।”
12 Da sagte er zu ihm: ›Freund, wie hast du hierher kommen können, ohne ein Hochzeitsgewand anzuhaben?‹ Jener verstummte.
राज़े तैस पुच़्छ़ू, हे दोस्त, तू ड्लाएरे लिगड़न मां की नईं ओरो? पन तैने किछ न ज़ोवं।
13 Hierauf befahl der König seinen Dienern: ›Faßt ihn an Händen und Füßen und werft ihn hinaus in die Finsternis draußen! Dort wird lautes Weinen und Zähneknirschen sein.‹
“एस गल्ली पुड़ राज़े अपने नौकरन सेइं ज़ोवं, ‘एसेरे हथ पाव बेंधतां बेइर आंधरे मां छ़ड्डा ज़ैड़ी ए लेरां देंतो राए, ते दंत च़ापतो राए।’
14 Denn viele sind berufen, aber wenige auserwählt.«
किजोकि परमेशरे हमेशारे ज़िन्दगरे लेइ त बड़े कुजोरेन पन च़ुनोरे थोड़ेन।”
15 Hierauf gingen die Pharisäer hin und stellten eine Beratung an, wie sie ihn durch einen Ausspruch (wie in einer Schlinge) fangen könnten.
तैखन फरीसी लोक तैट्ठां च़ले जे, ते एप्पू मांमेइं मुशोरो केरने लग्गे एस केन्च़रे गल्लन मां फसाम।
16 Sie sandten also ihre Jünger nebst den Anhängern des Herodes zu ihm, die mußten sagen: »Meister, wir wissen, daß du wahrhaftig bist und den Weg Gottes mit Wahrhaftigkeit lehrst; auch nimmst du auf niemand Rücksicht, denn du siehst die Person der Menschen nicht an.
एल्हेरेलेइ तैनेईं अपने किछ चेले हेरोदेस राज़ेरे लोकन सेइं साथी यीशु कां भेज़े, ते तैनेईं ज़ोवं, “हे गुरू अस ज़ानतम कि तू सच़्चोस, ते परमेशरेरी बत सच़्च़ैइं सेइं शिखालतस ते कोन्चेरी परवाह न केरस किजोकि तू मैन्हु केरू तुतर हेरतां गल्लां न केरस।
17 So sage uns denn deine Meinung: ›Ist es recht, daß man dem Kaiser Steuer entrichtet, oder nicht?‹«
एल्हेरेलेइ असन ज़ो, तू कुन सोचतस? महाराज़े जो चुंगी देनी जेइज़े की नईं?”
18 Da Jesus nun ihre böse Absicht durchschaute, antwortete er: »Was versucht ihr mich, ihr Heuchler?
यीशु तैन केरि चाल सेमझ़तां ज़ोवं, “हे पाखंडी लोकव मीं किजो अज़मातथ?
19 Zeigt mir die Steuermünze!« Als sie ihm nun einen Denar gereicht hatten,
ज़ै सिको चुंगरे लेइ देतथ तैस मीं हिराथ, तैनेईं अक दीनार तैस कां आनो।
20 fragte er sie: »Wessen Bild und Aufschrift ist das hier?«
यीशुए तैन पुच़्छ़ू, इस पुड़ कसेरी शकल ते कसेरू नवं लिखोरूए?”
21 Sie antworteten: »Des Kaisers.« Da sagte er zu ihnen: »So gebt dem Kaiser, was dem Kaiser zusteht, und Gott, was Gott zusteht!«
तैनेईं जुवाब दित्तो महाज़ेरू, तैखन तैनी तैन सेइं ज़ोवं, “ज़ैन महाराज़ेरूए तैन महारज़े जो देथ, ते ज़ैन परमेशरेरू ए तैन परमेशरे जो देथ।”
22 Als sie das hörten, verwunderten sie sich, ließen von ihm ab und entfernten sich.
तैना एन शुन्तां हैरान रेइजे, ते तैस तैड़ी छ़ेडतां च़ले जे।
23 An demselben Tage traten Sadduzäer an ihn heran, die da behaupten, es gebe keine Auferstehung, und fragten ihn:
तैस्से दिहैड़ी किछ सदूकी लोक ज़ैना ज़ोते थिये कि मरनेरां बाद कोई ज़ींतो नईं भोनो, तैनेईं तैस पुच़्छ़ू,
24 »Meister, Mose hat geboten: ›Wenn jemand kinderlos stirbt, so soll sein Bruder (als Schwager) dessen Frau heiraten und für seinen Bruder das Geschlecht fortpflanzen.‹
“हे गुरू मूसे ज़ोरूए कि, ‘अगर कोई मैन्हु बेऔलाद मेरि गाए, त तैसेरो ढ्ला तैसेरी कुआन्शी सेइं ड्ला बनाए ताके अपने ढ्लाएरे लेइ औलाद पैदा केरे।’
25 Nun lebten sieben Brüder bei uns; der erste, der sich verheiratet hatte, starb und hinterließ, weil er keine Kinder hatte, seine Frau seinem Bruder;
इश्शे इड़ी सत ढ्ला थिये, पेइले ड्ला बनेइतां मेरि जेव, तैस औलाद न थी तैनी अपनि कुआन्श अपने ढ्लाएरे लेइ छ़ेड्डी दित्ती।
26 ebenso auch der zweite und der dritte, schließlich alle sieben;
ए वजा आए तैसेरे दुइयोवं ते ट्लेइयोवं भी एन्च़रे कियूं बल्के सत्ते ढ्लान सेइं एन्ने भोतू राऊं।
27 zuletzt nach allen starb auch die Frau.
आखर्कार तै कुआन्श भी मेरि जेई।
28 Wem von den Sieben wird sie nun in der Auferstehung als Frau angehören? Alle haben sie ja zur Frau gehabt.«
हुनी ज़ो तै कुआन्श मुड़दन मरां ज़ींते भोनेरे दिहाड़े तैन सत्ते ढ्लान मरां कसेरी कुआन्श भोली? किजोकि तै सेब्भी केरि कुआन्श बनोरी थी।”
29 Jesus antwortete ihnen: »Ihr seid im Irrtum, weil ihr weder die (heiligen) Schriften noch die Kraft Gottes kennt.
यीशुए तैन जुवाब दित्तो, “तुस न पवित्रशास्त्र ते न परमेशरेरी शक्ति ज़ानथ, ते एस्से वजाई सेइं तुस टेपलोरेथ।
30 Denn in der Auferstehung heiraten sie weder, noch werden sie verheiratet, sondern sie sind wie Engel im Himmel.
किजोकि ज़ींते भोनेरां पत्ती तैना ड्ला न बनाले, पन तैना स्वर्गे मां परमेशरेरे स्वर्गदूतां केरे ज़ेरे भोनेन।”
31 Was aber die Auferstehung der Toten betrifft: habt ihr nicht gelesen, was euch darüber von Gott gesagt worden ist, wenn er spricht:
“पन मुड़दन मरां ज़ींते भोनेरे बारे मां कुन तुसेईं इन वचन नईं पढ़ेरू ज़ैन परमेशर तुसन सेइं ज़ोवं,
32 ›Ich bin der Gott Abrahams, der Gott Isaaks und der Gott Jakobs‹? Gott ist doch nicht ein Gott von Toten, sondern von Lebenden.«
‘अवं अब्राहमेरो परमेशर, ते इसहाकेरो परमेशर ते याकूबेरो परमेशर आई?’ तै मुवोरां केरो नईं बल्के ज़ींतां केरो परमेशरे।”
33 Als die Volksmenge das hörte, staunte sie über seine Lehre.
लोक तैसेरी ए शिक्षा शुन्तां हैरान रेइजे।
34 Als aber die Pharisäer vernahmen, daß er die Sadduzäer zum Schweigen gebracht hatte, versammelten sie sich (um ihn);
ज़ैखन फरीसी लोकेईं एन शुनू कि तैनी सदूकी केरू आशी बंद कियोरूए, त तैना तैस कां सब अकोट्ठे भोए।
35 und einer von ihnen, ein Gesetzeslehrer, versuchte ihn mit der Frage:
तैन मरां अक शास्त्री तैस अज़मानेरे लेइ यीशुए पुच़्छ़ू।
36 »Meister, was ist ein Hauptgebot im Gesetz?«
“हे गुरू, मूसेरे कानूने मां सेब्भन करां बड्डो हुक्म कौ आए?”
37 Er antwortete ihm: »Du sollst den Herrn, deinen Gott, lieben mit deinem ganzen Herzen, mit deiner ganzen Seele und mit deinem ganzen Denken.
तैनी ज़ोवं, “तू परमेशरे अपने प्रभु सेइं अपने सारे दिले सेइं ते अपनि सैरी जानी सेइं ते अपनि सैरी अक्ली सेइं प्यार केरा।
38 Dies ist das Hauptgebot, das obenan steht.
सेब्भन करां बड्डो ते खास हुक्म ईए।
39 Ein zweites aber steht ihm gleich: ›Du sollst deinen Nächsten lieben wie dich selbst!‹
एसेरो ज़ेरो ईए, ‘अपने पड़ोसी सेइं अपने बराबर प्यार केर।’
40 In diesen beiden Geboten hängt das ganze Gesetz und die Propheten.«
इन्ना दूई हुक्म मूसेरे कानून ते नेबी केरो आधारे।”
41 Da aber die Pharisäer beisammen waren, legte Jesus ihnen die Frage vor:
ज़ैखन फरीसी लोक भी तैड़ी जम्हां भोइजेइ, त यीशुए तैन पुच़्छ़ू।
42 »Wie denkt ihr über Christus? Wessen Sohn ist er?« Sie antworteten ihm: »Er ist Davids Sohn.«
“मसीहेरे बारे मां तुश्शो कुन खियाले, कि तैन केसेरू मट्ठूए?” तैनेईं जुवाब दित्तो, “दाऊदेरू मट्ठू।”
43 Da erwiderte Jesus ihnen: »Wie kann ihn dann aber David im Geist ›Herr‹ nennen, indem er sagt:
यीशुए तैन सेइं ज़ोवं, “फिरी दाऊद आत्माई मां तैस जो प्रभु किजो ज़ोते?”
44 ›Der Herr hat zu meinem Herrn gesagt: Setze dich zu meiner Rechten, bis ich deine Feinde hinlege zum Schemel deiner Füße‹?
“प्रभुए मेरे प्रभु सेइं ज़ोवं, मेरे देइने पासे बिश ज़ां तगर अवं तेरे दुश्मन तेरे पावन हैठ न ढ्लेन्च़ेईं।
45 Wenn David ihn also ›Herr‹ nennt, wie kann er da sein Sohn sein?«
बस्सा, अगर दाऊद तैस जो प्रभु ज़ोते त तैन तैसेरू मट्ठू केन्च़रे सेइं भोइ सकते?”
46 Und niemand konnte ihm hierauf eine Antwort geben; auch wagte von diesem Tage an niemand mehr, ihm eine Frage vorzulegen.
तैन मरां केन्चे भी एक्की गल्लरो जुवाब न देइ बटो। पन तैस वक्तेरे बाद फिरी कोन्ची तैस पुच़्छ़नेरी हिम्मत न भोइ।
