Matthaeus 20
1 »Denn das Himmelreich ist einem menschlichen Hausherrn gleich, der frühmorgens ausging, um Arbeiter für seinen Weinberg einzustellen.
ஸ்வர்க³ராஜ்யம் ஏதாத்³ரு’ஸா² கேநசித்³ க்³ரு’ஹஸ்யேந ஸமம்’, யோ(அ)திப்ரபா⁴தே நிஜத்³ராக்ஷாக்ஷேத்ரே க்ரு’ஷகாந் நியோக்தும்’ க³தவாந்|
2 Nachdem er nun mit den Arbeitern einen Tagelohn von einem Denar vereinbart hatte, schickte er sie in seinen Weinberg.
பஸ்²சாத் தை: ஸாகம்’ தி³நைகப்⁴ரு’திம்’ முத்³ராசதுர்தா²ம்’ஸ²ம்’ நிரூப்ய தாந் த்³ராக்ஷாக்ஷேத்ரம்’ ப்ரேரயாமாஸ|
3 Als er dann um die dritte Tagesstunde wieder ausging, sah er andere auf dem Marktplatz unbeschäftigt stehen
அநந்தரம்’ ப்ரஹரைகவேலாயாம்’ க³த்வா ஹட்டே கதிபயாந் நிஷ்கர்ம்மகாந் விலோக்ய தாநவத³த்,
4 und sagte zu ihnen: ›Geht auch ihr in meinen Weinberg, ich will euch geben, was recht ist‹;
யூயமபி மம த்³ராக்ஷாக்ஷேத்ரம்’ யாத, யுஷ்மப்⁴யமஹம்’ யோக்³யப்⁴ரு’திம்’ தா³ஸ்யாமி, ததஸ்தே வவ்ரஜு: |
5 und sie gingen hin. Wiederum ging er um die sechste und um die neunte Stunde aus und machte es ebenso;
புநஸ்²ச ஸ த்³விதீயத்ரு’தீயயோ: ப்ரஹரயோ ர்ப³ஹி ர்க³த்வா ததை²வ க்ரு’தவாந்|
6 und als er um die elfte Stunde wieder ausging, fand er noch andere dastehen und sagte zu ihnen: ›Was steht ihr hier den ganzen Tag müßig?‹
ததோ த³ண்ட³த்³வயாவஸி²ஷ்டாயாம்’ வேலாயாம்’ ப³ஹி ர்க³த்வாபராந் கதிபயஜநாந் நிஷ்கர்ம்மகாந் விலோக்ய ப்ரு’ஷ்டவாந், யூயம்’ கிமர்த²ம் அத்ர ஸர்வ்வம்’ தி³நம்’ நிஷ்கர்ம்மாணஸ்திஷ்ட²த²?
7 Sie antworteten ihm: ›Niemand hat uns in Arbeit genommen.‹ Da sagte er zu ihnen: ›Geht auch ihr noch in den Weinberg!‹
தே ப்ரத்யவத³ந், அஸ்மாந் ந கோபி கர்மமணி நியும்’க்தே| ததா³நீம்’ ஸ கதி²தவாந், யூயமபி மம த்³ராக்ஷாக்ஷேத்ரம்’ யாத, தேந யோக்³யாம்’ ப்⁴ரு’திம்’ லப்ஸ்யத²|
8 Als es dann Abend geworden war, sagte der Herr des Weinbergs zu seinem Verwalter: ›Rufe die Arbeiter und zahle ihnen den Lohn aus! Fange bei den letzten an (und weiter so) bis zu den ersten!‹
தத³நந்தரம்’ ஸந்த்⁴யாயாம்’ ஸத்யாம்’ ஸஏவ த்³ராக்ஷாக்ஷேத்ரபதிரத்⁴யக்ஷம்’ க³தி³வாந், க்ரு’ஷகாந் ஆஹூய ஸே²ஷஜநமாரப்⁴ய ப்ரத²மம்’ யாவத் தேப்⁴யோ ப்⁴ரு’திம்’ தே³ஹி|
9 Als nun die um die elfte Stunde Eingestellten kamen, erhielten sie jeder einen Denar.
தேந யே த³ண்ட³த்³வயாவஸ்தி²தே ஸமாயாதாஸ்தேஷாம் ஏகைகோ ஜநோ முத்³ராசதுர்தா²ம்’ஸ²ம்’ ப்ராப்நோத்|
10 Als dann die Ersten (an die Reihe) kamen, dachten sie, sie würden mehr erhalten; doch sie erhielten gleichfalls jeder nur einen Denar.
ததா³நீம்’ ப்ரத²மநியுக்தா ஜநா ஆக³த்யாநுமிதவந்தோ வயமதி⁴கம்’ ப்ரப்ஸ்யாம: , கிந்து தைரபி முத்³ராசதுர்தா²ம்’ஸோ²(அ)லாபி⁴|
11 Als sie ihn empfangen hatten, murrten sie gegen den Hausherrn
ததஸ்தே தம்’ க்³ரு’ஹீத்வா தேந க்ஷேத்ரபதிநா ஸாகம்’ வாக்³யுத்³த⁴ம்’ குர்வ்வந்த: கத²யாமாஸு: ,
12 und sagten: ›Diese Letzten haben nur eine einzige Stunde gearbeitet, und du hast sie uns gleichgestellt, die wir des (ganzen) Tages Last und Hitze getragen haben!‹
வயம்’ க்ரு’த்ஸ்நம்’ தி³நம்’ தாபக்லேஸௌ² ஸோட⁴வந்த: , கிந்து பஸ்²சாதாயா ஸே ஜநா த³ண்ட³த்³வயமாத்ரம்’ பரிஸ்²ராந்தவந்தஸ்தே(அ)ஸ்மாபி⁴: ஸமாநாம்’ஸா²: க்ரு’தா: |
13 Er aber entgegnete einem von ihnen: ›Freund, ich tue dir nicht unrecht; bist du nicht um einen Denar mit mir eins geworden?
தத: ஸ தேஷாமேகம்’ ப்ரத்யுவாச, ஹே வத்ஸ, மயா த்வாம்’ ப்ரதி கோப்யந்யாயோ ந க்ரு’த: கிம்’ த்வயா மத்ஸமக்ஷம்’ முத்³ராசதுர்தா²ம்’ஸோ² நாங்கீ³க்ரு’த: ?
14 Nimm dein Geld und gehe! Es gefällt mir nun einmal, diesem Letzten ebensoviel zu geben wie dir.
தஸ்மாத் தவ யத் ப்ராப்யம்’ ததா³தா³ய யாஹி, துப்⁴யம்’ யதி, பஸ்²சாதீயநியுக்தலோகாயாபி ததி தா³துமிச்சா²மி|
15 Habe ich etwa nicht das Recht, mit dem, was mein ist, zu machen, was ich will? Oder siehst du neidisch dazu, daß ich wohlwollend bin?‹
ஸ்வேச்ச²யா நிஜத்³ரவ்யவ்யவஹரணம்’ கிம்’ மயா ந கர்த்தவ்யம்’? மம தா³த்ரு’த்வாத் த்வயா கிம் ஈர்ஷ்யாத்³ரு’ஷ்டி: க்ரியதே?
16 Ebenso werden die Letzten Erste und die Ersten Letzte sein. [Denn viele sind berufen, aber wenige auserwählt.]«
இத்த²ம் அக்³ரீயலோகா: பஸ்²சதீயா ப⁴விஷ்யந்தி, பஸ்²சாதீயஜநாஸ்²சக்³ரீயா ப⁴விஷ்யந்தி, அஹூதா ப³ஹவ: கிந்த்வல்பே மநோபி⁴லஷிதா: |
17 Als nun Jesus vorhatte, nach Jerusalem hinaufzuziehen, nahm er die zwölf Jünger (vom Volk) gesondert zu sich und sagte unterwegs zu ihnen:
தத³நந்தரம்’ யீஸு² ர்யிரூஸா²லம்நக³ரம்’ க³ச்ச²ந் மார்க³மத்⁴யே ஸி²ஷ்யாந் ஏகாந்தே வபா⁴ஷே,
18 »Seht, wir ziehen jetzt nach Jerusalem hinauf: dort wird der Menschensohn den Hohenpriestern und Schriftgelehrten überantwortet werden; die werden ihn zum Tode verurteilen
பஸ்²ய வயம்’ யிரூஸா²லம்நக³ரம்’ யாம: , தத்ர ப்ரதா⁴நயாஜகாத்⁴யாபகாநாம்’ கரேஷு மநுஷ்யபுத்ர: ஸமர்பிஷ்யதே;
19 und ihn den Heiden zur Verspottung, zur Geißelung und zur Kreuzigung überliefern; und am dritten Tage wird er auferweckt werden.«
தே ச தம்’ ஹந்துமாஜ்ஞாப்ய திரஸ்க்ரு’த்ய வேத்ரேண ப்ரஹர்த்தும்’ க்ருஸே² தா⁴தயிதுஞ்சாந்யதே³ஸீ²யாநாம்’ கரேஷு ஸமர்பயிஷ்யந்தி, கிந்து ஸ த்ரு’தீயதி³வஸே ஸ்²மஸா²நாத்³ உத்தா²பிஷ்யதே|
20 Damals trat die Mutter der Söhne des Zebedäus mit ihren (beiden) Söhnen zu ihm, fiel vor ihm nieder und wollte ihn um etwas bitten.
ததா³நீம்’ ஸிவதீ³யஸ்ய நாரீ ஸ்வபுத்ராவாதா³ய யீஸோ²: ஸமீபம் ஏத்ய ப்ரணம்ய கஞ்சநாநுக்³ரஹம்’ தம்’ யயாசே|
21 Er fragte sie: »Was wünschest du?« Sie antwortete ihm: »Bestimme, daß diese meine beiden Söhne dereinst in deinem Königreich einer zu deiner Rechten und einer zu deiner Linken sitzen sollen.«
ததா³ யீஸு²ஸ்தாம்’ ப்ரோக்தவாந், த்வம்’ கிம்’ யாசஸே? தத: ஸா ப³பா⁴ஷே, ப⁴வதோ ராஜத்வே மமாநயோ: ஸுதயோரேகம்’ ப⁴வத்³த³க்ஷிணபார்ஸ்²வே த்³விதீயம்’ வாமபார்ஸ்²வ உபவேஷ்டும் ஆஜ்ஞாபயது|
22 Da antwortete Jesus: »Ihr wißt nicht, um was ihr bittet. Könnt ihr den Kelch trinken, den ich trinken werde?« Sie antworteten ihm: »Ja, wir können es.«
யீஸு²: ப்ரத்யுவாச, யுவாப்⁴யாம்’ யத்³ யாச்யதே, தந்ந பு³த்⁴யதே, அஹம்’ யேந கம்’ஸேந பாஸ்யாமி யுவாப்⁴யாம்’ கிம்’ தேந பாதும்’ ஸ²க்யதே? அஹஞ்ச யேந மஜ்ஜேநேந மஜ்ஜிஷ்யே, யுவாப்⁴யாம்’ கிம்’ தேந மஜ்ஜயிதும்’ ஸ²க்யதே? தே ஜக³து³: ஸ²க்யதே|
23 Er erwiderte ihnen: »Meinen Kelch werdet ihr zwar trinken (müssen), aber die Plätze zu meiner Rechten und zu meiner Linken habe nicht ich zu verleihen, sondern sie werden denen zuteil, für die sie von meinem Vater bestimmt sind.«
ததா³ ஸ உக்தவாந், யுவாம்’ மம கம்’ஸேநாவஸ்²யம்’ பாஸ்யத²: , மம மஜ்ஜநேந ச யுவாமபி மஜ்ஜிஷ்யேதே², கிந்து யேஷாம்’ க்ரு’தே மத்தாதேந நிரூபிதம் இத³ம்’ தாந் விஹாயாந்யம்’ கமபி மத்³த³க்ஷிணபார்ஸ்²வே வாமபார்ஸ்²வே ச ஸமுபவேஸ²யிதும்’ மமாதி⁴காரோ நாஸ்தி|
24 Als die (übrigen) zehn Jünger das hörten, wurden sie über die beiden Brüder unwillig;
ஏதாம்’ கதா²ம்’ ஸ்²ருத்வாந்யே த³ஸ²ஸி²ஷ்யாஸ்தௌ ப்⁴ராதரௌ ப்ரதி சுகுபு: |
25 Jesus aber rief sie zu sich und sagte: »Ihr wißt, daß die weltlichen Herrscher sich als Herren gegen ihre Völker benehmen und daß ihre Großen sie vergewaltigen.
கிந்து யீஸு²: ஸ்வஸமீபம்’ தாநாஹூய ஜகா³த³, அந்யதே³ஸீ²யலோகாநாம்’ நரபதயஸ்தாந் அதி⁴குர்வ்வந்தி, யே து மஹாந்தஸ்தே தாந் ஸா²ஸதி, இதி யூயம்’ ஜாநீத²|
26 Bei euch aber darf es nicht so sein; wer unter euch als Großer dastehen möchte, der muß euer Diener sein,
கிந்து யுஷ்மாகம்’ மத்⁴யே ந ததா² ப⁴வேத், யுஷ்மாகம்’ ய: கஸ்²சித் மஹாந் பு³பூ⁴ஷதி, ஸ யுஷ்மாந் ஸேவேத;
27 und wer bei euch der Erste sein möchte, der muß euer Knecht sein,
யஸ்²ச யுஷ்மாகம்’ மத்⁴யே முக்²யோ பு³பூ⁴ஷதி, ஸ யுஷ்மாகம்’ தா³ஸோ ப⁴வேத்|
28 wie ja auch der Menschensohn nicht gekommen ist, sich bedienen zu lassen, sondern zu dienen und sein Leben als Lösegeld hinzugeben für viele.«
இத்த²ம்’ மநுஜபுத்ர: ஸேவ்யோ ப⁴விதும்’ நஹி, கிந்து ஸேவிதும்’ ப³ஹூநாம்’ பரித்ராணமூல்யார்த²ம்’ ஸ்வப்ராணாந் தா³துஞ்சாக³த: |
29 Als sie dann aus Jericho hinauszogen, folgte ihm eine große Volksmenge nach.
அநந்தரம்’ யிரீஹோநக³ராத் தேஷாம்’ ப³ஹிர்க³மநஸமயே தஸ்ய பஸ்²சாத்³ ப³ஹவோ லோகா வவ்ரஜு: |
30 Da saßen dort zwei Blinde am Wege; als diese hörten, daß Jesus vorüberziehe, riefen sie laut: »Herr, erbarme dich unser, Sohn Davids!«
அபரம்’ வர்த்மபார்ஸ்²வ உபவிஸ²ந்தௌ த்³வாவந்தௌ⁴ தேந மார்கே³ண யீஸோ² ர்க³மநம்’ நிஸ²ம்ய ப்ரோச்சை: கத²யாமாஸது: , ஹே ப்ரபோ⁴ தா³யூத³: ஸந்தாந, ஆவயோ ர்த³யாம்’ விதே⁴ஹி|
31 Die Volksmenge rief ihnen drohend zu, sie sollten still sein; sie aber schrien nur noch lauter: »Herr, erbarme dich unser, Sohn Davids!«
ததோ லோகா: ஸர்வ்வே துஷ்ணீம்ப⁴வதமித்யுக்த்வா தௌ தர்ஜயாமாஸு: ; ததா²பி தௌ புநருச்சை: கத²யாமாஸது: ஹே ப்ரபோ⁴ தா³யூத³: ஸந்தாந, ஆவாம்’ த³யஸ்வ|
32 Da blieb Jesus stehen, rief sie herbei und fragte sie: »Was wünscht ihr von mir?«
ததா³நீம்’ யீஸு²: ஸ்த²கி³த: ஸந் தாவாஹூய பா⁴ஷிதவாந், யுவயோ: க்ரு’தே மயா கிம்’ கர்த்தர்வ்யம்’? யுவாம்’ கிம்’ காமயேதே²?
33 Sie antworteten ihm: »Herr, daß unsere Augen aufgetan werden!«
ததா³ தாவுக்தவந்தௌ, ப்ரபோ⁴ நேத்ராணி நௌ ப்ரஸந்நாநி ப⁴வேயு: |
34 Da fühlte Jesus Mitleid mit ihnen; er berührte ihre Augen, und sogleich konnten sie sehen und schlossen sich ihm an.
ததா³நீம்’ யீஸு²ஸ்தௌ ப்ரதி ப்ரமந்ந: ஸந் தயோ ர்நேத்ராணி பஸ்பர்ஸ², தேநைவ தௌ ஸுவீக்ஷாஞ்சக்ராதே தத்பஸ்²சாத் ஜக்³முதுஸ்²ச|
