Markus 2
1 Als er dann nach einiger Zeit wieder nach Kapernaum heimgekommen war und die Kunde sich verbreitet hatte, daß er im Hause sei,
किछ दिहाड़ना बाद, यीशु फिरी कफरनहूम नगरे मां जेव। तैट्ठेरे मैनेईं शुनू कि तै तैड़ी एक्की घरे मां आए।
2 da versammelten sich alsbald so viele Leute, daß selbst der Platz vor der Tür für sie nicht mehr ausreichte; und er verkündigte ihnen das Wort.
अकदम बड़े मैन्हु तैस घरे मां अकोट्ठे भोए। तैड़ी ठार न राई, इड़ी तगर कि दारे केरां बेइर भी ठार न थी। यीशु तैन लोकन परमेशरेरी गल्लां शुनाने लगो।
3 Da kamen Leute zu ihm, die einen Gelähmten brachten, der von vier Männern getragen wurde.
तैखन किछ मैन्हु एक्की अधरंगी मैन्हु छ़ुइतां यीशु कां आए। च़ेव्रे मैनेईं तै अधरंगी मैन्हु खट्टी पुड़ छ़ुइतां आनोरो थियो।
4 Weil sie nun mit ihm wegen der Volksmenge nicht an ihn herankommen konnten, deckten sie über der Stelle, wo Jesus sich befand, das Hausdach ab und ließen das Tragbett, auf dem der Gelähmte lag, durch eine Öffnung, die sie hindurchgebrochen hatten, hinab.
मैन्हु केरि भीड़रे वजाई सेइं, तैना यीशुएरे नेड़े न पुज़्ज़ी सके। एल्हेरेलेइ तैनेईं तैस घरेरी छत ज़ैस मां यीशु थियो पुट्टी छ़ड्डी। तैल्ला बाद, तैनेईं तै खट ओसाली ज़ैस पुड़ अधरंगी मैन्हु थियो।
5 Als Jesus nun ihren Glauben erkannte, sagte er zu dem Gelähmten: »Mein Sohn, deine Sünden sind (dir) vergeben!«
यीशुए तैन केरो विश्वास हेरतां अधरंगी मैन्हु सेइं ज़ोवं, “हे मट्ठा, तेरे पाप माफ़ भोए।”
6 Es saßen dort aber einige Schriftgelehrte, die machten sich in ihrem Herzen Gedanken:
तैखन शास्त्री लोकन मरां किछ मैन्हु ज़ैना तैड़ी थिये, अपने-अपने मने मां सोचने लग्गे कि,
7 »Wie kann dieser so reden? Er lästert ja Gott! Wer kann Sünden vergeben außer Gott allein?«
“ए मैन्हु एन्च़रां किजो ज़ोते? ए त परमेशरेरी तुहीन केरते। परमेशरेरे अलावा कौन पाप माफ़ केरि सकते?”
8 Da nun Jesus in seinem Geiste sogleich erkannte, daß sie so bei sich dachten, sagte er zu ihnen: »Warum denkt ihr so in euren Herzen?
अकदम यीशुए ज़ैनी छ़ड्डू कि तैना अपने-अपने मने मां कुन सोचने लग्गोरेन। एल्हेरेलेइ तैनी तैन सेइं ज़ोवं, “तुस अपने-अपने मने मां एन्च़रां किजो सोचने लग्गोरेथ?
9 Was ist leichter, zu dem Gelähmten zu sagen: ›Deine Sünden sind (dir) vergeben‹, oder zu sagen: ›Stehe auf, nimm dein Tragbett und gehe umher‹?
एस अधरंगी मैन्हु सेइं कुन ज़ोनू सुख्तू आए? एन ज़ोनू कि ‘तेरे पाप माफ़ भोए,’ या एन ज़ोनू कि ‘उठ, अपनि खट छ़ुइतां च़ल फिर?’
10 Damit ihr aber wißt, daß der Menschensohn Vollmacht hat, Sünden auf Erden zu vergeben« – hierauf sagte er zu dem Gelähmten:
अवं किछ केरनेबालोईं, ज़ैस सेइं तुसेईं बुज़्झ़नूए कि मैनेरे मट्ठे (यानी मीं) धेरती पुड़ लोकां केरे पाप माफ़ केरनेरो अधिकार आए!” फिरी तैनी तैस अधरंगी मैनेरे पासे मुड़तां तैस सेइं ज़ोवं,
11 »Ich sage dir: Stehe auf, nimm dein Bett und gehe heim in dein Haus!«
“अवं तीं सेइं ज़ोतईं, उठ, अपनि खट छ़ुइतां अपने घरजो गा!”
12 Da stand er auf, nahm sogleich das Tragbett und ging vor aller Augen hinaus, so daß alle vor Staunen außer sich gerieten und Gott priesen, indem sie erklärten: »So etwas haben wir noch nie gesehen!«
अकदम तै खड़ो उठो ते अपनि खट छ़ुइतां सारे मैन्हु केरे सामने निस्तां च़लो जेव। एस वजाई सेइं सारे मैन्हु हैरान भोए, त परमेशरेरी बड़याई केरतां ज़ोने लग्गे, “असेईं एरू ज़ेरू कधी नईं लावरू!”
13 Er ging hierauf wieder hinaus an den See, und die ganze Volksmenge kam zu ihm, und er lehrte sie.
तैल्ला पत्ती, यीशु तैट्ठां निस्तां फिरी गलील समुन्दरेरे बन्ने जेव। तैखन मैन्हु केरि सारी भीड़ तैस कां आई। तै तैन लोकन परमेशरेरी गल्लां केरि शिक्षा देने लगो।
14 Im Vorübergehen sah er dann Levi, den Sohn des Alphäus, an der Zollstätte sitzen und sagte zu ihm: »Folge mir nach!« Da stand er auf und folgte ihm nach.
समुन्दरेरे बन्ने गाते-गाते, यीशुए लेवी नंव्वेरे मैन्हु लाव, ज़ैन हलफईसेरू मट्ठू थियूं। तै मैन्हु चुंगी नेनेरे दफ़तरे मां कम केरतो थियो। तैखन यीशुए तैस सेइं ज़ोवं, “मीं पत्ती एई, ते मेरो चेलो बन।” अकदम लेवी उठो त यीशु पत्ती च़लो।
15 Nun begab es sich, als Jesus in Levis Hause zu Tische saß, daß viele Zöllner und Sünder mit Jesus und seinen Jüngern am Mahl teilnahmen; denn es waren ihrer viele, die ihm (beständig) nachfolgten.
बादे मां, यीशु त तैसेरे चेले लेवेरे घरे मां रोट्टी खाने बिश्शे। तैखन बड़े चुंगी नेनेबाले त होरे पापी मैन्हु (लोक तैन केरे बारे मां सोचते थिये कि एना पापिन।) भी यीशु त तैसेरे चेलन सेइं साथी रोट्टी खाने बिश्शे, किजोकि एन केरे ज़ेरे बड़े लोक यीशु पत्ती च़लते थिये।
16 Als nun die Schriftgelehrten, die zu den Pharisäern gehörten, ihn mit den Zöllnern und Sündern zusammen essen sahen, sagten sie zu seinen Jüngern: »Wie (ist’s nur möglich), daß er mit den Zöllnern und Sündern ißt und trinkt?«
ज़ैखन किछ शास्त्री लोकेईं त कने फरीसी लोकेईं हेरू कि यीशु पापी मैनन् त चुंगी नेनेबालन सेइं साथी रोट्टी खाने लग्गोरोए, तैखन तैनेईं यीशुएरे चेलन सेइं ज़ोवं, “तै चुंगी नेनेबालन त पैपन सेइं साथी किजो खाते पीते?”
17 Als Jesus das hörte, sagte er zu ihnen: »Die Gesunden haben keinen Arzt nötig, wohl aber die Kranken. Ich bin nicht gekommen, Gerechte zu berufen, sondern Sünder.«
यीशुए तैन केरि गल शुन्तां तैन मिसाल देइतां जुवाब दित्तो, “सझ़र लोकन डाक्टरेरी ज़रूरत न पे, पन बिमार मैनन् ज़रूरत पेचे। तेन्च़रां, अवं तैन मैन्हु केरे लेइ नईं ओरोईं ज़ैना अपने आपे धर्मी समझ़तन, पन पापी मैनन् कुजाने ओरोईं, ताके तैना अपने पापन केरां मन फिरान।”
18 Die Jünger des Johannes und die Pharisäer fasteten gerade. Da kamen Leute zu Jesus mit der Frage: »Warum fasten die Jünger des Johannes und die Schüler der Pharisäer, während deine Jünger es nicht tun?«
यूहन्नारे चेले त कने फरीसी लोक बरत रखते थिये, पन यीशुएरे चेले बरत न थिये रखते। किछ लोकेईं यीशु कां एइतां तैस पुच़्छ़ू, “यूहन्नारे चेले ते फरीसी लोकां केरे चेले बरत रखतन, पन तेरे चेले बरत की न रखन?”
19 Jesus antwortete ihnen: »Können etwa die Hochzeitsgäste fasten, solange der Bräutigam noch bei ihnen weilt? Nein, solange sie den Bräutigam noch bei sich haben, können sie nicht fasten.
यीशुए तैनन् जुवाब दित्तो, “ड्लाएरे दिहाड़े, ज़ैखन लाड़ो जैनी सेइं साथी राते, कुन तैना बरत रेख्खी सकतन? (बिलकुल नईं) तैल्हेरेलेइ, ज़ांतगर लाड़ो तैन सेइं साथी राते, तांतगर तैना बरत न रेख्खी सकन। (किजोकि तैना खुशी आन।)
20 Es werden aber Tage kommen, wo der Bräutigam ihnen genommen sein wird; dann, an jenem Tage, werden sie fasten. –
मेरे चेले भी तैन केरे ज़ेरे आन, किजोकि अवं तैन सेइं साथी आईं। पन तैना दिहाड़े एज्जले, ज़ैखन लाड़ो तैन केरां अलग कियो गालो (यानी मारो गालो), तैस मौके तैना (अपने दुख्खेरे वजाई सेइं) बरत रख्खेले।”
21 Niemand setzt ein Stück von ungewalktem Tuch auf ein altes Kleid; sonst reißt der eingesetzte neue Fleck von dem alten Kleide wieder ab, und es entsteht ein noch schlimmerer Riß.
“अवं तुसन अक होरि मिसाल देताईं, नंव्वे लिगड़ेरी टलोई पुराने लिगड़े कोई न लाए। अगर कोई एन्च़रां केरे, त धोनेरे पत्ती नंव्वे लिगड़ेरी टलोई पुराने लिगड़े अपने पासे खिच्ची छ़ड्डेली। त तैन पेइले केरां भी जादे छ़िन्दोलू।
22 Auch füllt niemand neuen Wein in alte Schläuche; sonst sprengt der Wein die Schläuche, und der Wein geht samt den Schläuchen verloren. Nein, neuer Wein gehört in neue Schläuche.«
तेन्च़रे कोई भी पुरैनी मसकन मां नंव्वे दाछ़ारो रस न रखे, किजोकि दाछ़ारो रस अम्लो भोइतां फुलते बार मसकन छ़िन्दी छ़ड्डेलो। दाछ़ारे रस त कने मसकां, एना दुइये बरबाद भोइ गाले। एल्हेरेलेइ नंव्वे दाछ़ारे रस हमेशा नंव्वे मसकन मां रख्खोरो लोड़े, ताके मसकन न छ़िन्दे।”
23 (Einst) begab es sich, daß Jesus am Sabbat durch die Kornfelder wanderte, und seine Jünger begannen im Dahingehen Ähren abzupflücken.
एक्की आरामेरे दिहाड़े, यीशु त कने तैसेरे चेले बत्ती मांमेइं च़लने लग्गोरे थिये, ज़ै गेंव्वां केरे ऊडारन मांमेइं थी। च़लते-च़लते तैसेरे चेले गेंव्वां केरे किछ शिल्लां ट्लोड़तां खाने लग्गे।
24 Da sagten die Pharisäer zu ihm: »Sieh, was sie da am Sabbat Unerlaubtes tun!«
पन किछ फरीसी लोकेईं तैन हेरतां यीशु सेइं ज़ोवं, “तक! एना आरामेरे दिहाड़े तैन कम किजो केरतन, ज़ैन मूसेरे कानूनेरे मुताबिक जेइज़ नईं?”
25 Er antwortete ihnen: »Habt ihr noch niemals gelesen, was David getan hat, als er Mangel litt und ihn samt seinen Begleitern hungerte?
यीशुए तैन सेइं ज़ोवं, “कुन तुसेईं परमेशरेरी किताबी मां एन कधी नईं पढ़ोरूए कि (बड़े पेइले) दाऊद राज़े कुन कियूं, ज़ैखन तैस त तैसेरे सैथन ढ्लुख लग्गी त तैनन् रोट्टरी ज़रूरत थी?
26 Wie er da ins Gotteshaus ging zur Zeit des Hohenpriesters Abjathar und die Schaubrote aß, die doch niemand außer den Priestern essen darf, und wie er auch seinen Begleitern davon gab?«
तुसन पतोए कि दाऊद राज़े परमेशरेरे घरे मां गेइतां, अबियातार नंव्वेरे महायाजक करां खाने जो रोट्टी मग्गी। दाऊदे तै रोट्टी खाइ, ज़ै परमेशरे जो च़ढ़ोरी थी। कानूनेरे मुताबिक याजक केरे अलावा होरि केन्ची तैना रोट्टी खानेरी अज़ाज़त नईं थी। पन दाऊदे अपने सैथन भी रोट्टी दित्ती त तैनेईं भी तैना रोट्टी खेइ? (पन फिरी भी परमेशरे दाऊदे पुड़ दोष न लाव।)”
27 Dann fuhr er fort: »Der Sabbat ist um des Menschen willen da und nicht der Mensch um des Sabbats willen;
तैखन यीशुए तैन फरीसी लोकन सेइं ज़ोवं, “परमेशरे आरामेरी दिहाड़ी लोकन मद्दत केरनेरे लेइ बनोरीए, न कि आरामेरे दिहाड़ेरे कानून मन्नेरे लेइ तैनी लोक रच़े।
28 somit ist der Menschensohn Herr auch über den Sabbat.«
एल्हेरेलेइ, मैनेरू मट्ठू यानी अवं आरामेरे दिहाड़ेरो भी प्रभु आईं।”
