Markus 12
1 Er begann dann in Gleichnissen zu ihnen zu reden: »Ein Mann legte einen Weinberg an, umgab ihn mit einem Zaun, grub eine Kelter darin, baute einen Wachtturm, verpachtete ihn an Weingärtner und ging außer Landes.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤੇਨ ਤੇਭ੍ਯਃ ਕਥਯਿਤੁਮਾਰੇਭੇ, ਕਸ਼੍ਚਿਦੇਕੋ ਦ੍ਰਾਕ੍ਸ਼਼ਾਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰੰ ਵਿਧਾਯ ਤੱਚਤੁਰ੍ਦਿਕ੍ਸ਼਼ੁ ਵਾਰਣੀਂ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਤਨ੍ਮਧ੍ਯੇ ਦ੍ਰਾਕ੍ਸ਼਼ਾਪੇਸ਼਼ਣਕੁਣ੍ਡਮ੍ ਅਖਨਤ੍, ਤਥਾ ਤਸ੍ਯ ਗਡਮਪਿ ਨਿਰ੍ੰਮਿਤਵਾਨ੍ ਤਤਸ੍ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰੰ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲੇਸ਼਼ੁ ਸਮਰ੍ਪ੍ਯ ਦੂਰਦੇਸ਼ੰ ਜਗਾਮ|
2 Zu rechter Zeit sandte er dann einen Knecht zu den Weingärtnern, um seinen Teil der Früchte des Weinbergs von den Weingärtnern in Empfang zu nehmen.
ਤਦਨਨ੍ਤਰੰ ਫਲਕਾਲੇ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲੇਭ੍ਯੋ ਦ੍ਰਾਕ੍ਸ਼਼ਾਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਫਲਾਨਿ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੁੰ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਵਿਧੇ ਭ੍ਰੁʼਤ੍ਯਮ੍ ਏਕੰ ਪ੍ਰਾਹਿਣੋਤ੍|
3 Die aber ergriffen den Knecht, mißhandelten ihn und schickten ihn mit leeren Händen zurück.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਸ੍ਤੰ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਪ੍ਰਹ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਰਿਕ੍ਤਹਸ੍ਤੰ ਵਿਸਸ੍ਰੁʼਜੁਃ|
4 Da sandte er nochmals einen anderen Knecht zu ihnen; auch diesem zerschlugen sie den Kopf und beschimpften ihn.
ਤਤਃ ਸ ਪੁਨਰਨ੍ਯਮੇਕੰ ਭ੍ਰੁʼਤ੍ਯੰ ਪ੍ਰਸ਼਼ਯਾਮਾਸ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਤੇ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਃ ਪਾਸ਼਼ਾਣਾਘਾਤੈਸ੍ਤਸ੍ਯ ਸ਼ਿਰੋ ਭਙ੍ਕ੍ਤ੍ਵਾ ਸਾਪਮਾਨੰ ਤੰ ਵ੍ਯਸਰ੍ਜਨ੍|
5 Er sandte noch einen anderen, den sie töteten, und noch viele andere (sandte er), von denen sie die einen mißhandelten, die anderen töteten.
ਤਤਃ ਪਰੰ ਸੋਪਰੰ ਦਾਸੰ ਪ੍ਰਾਹਿਣੋਤ੍ ਤਦਾ ਤੇ ਤੰ ਜਘ੍ਨੁਃ, ਏਵਮ੍ ਅਨੇਕੇਸ਼਼ਾਂ ਕਸ੍ਯਚਿਤ੍ ਪ੍ਰਹਾਰਃ ਕਸ੍ਯਚਿਦ੍ ਵਧਸ਼੍ਚ ਤੈਃ ਕ੍ਰੁʼਤਃ|
6 Nun hatte er noch einen einzigen, seinen geliebten Sohn; den sandte er zuletzt auch noch zu ihnen, weil er dachte: ›Sie werden sich doch vor meinem Sohne scheuen.‹
ਤਤਃ ਪਰੰ ਮਯਾ ਸ੍ਵਪੁਤ੍ਰੇ ਪ੍ਰਹਿਤੇ ਤੇ ਤਮਵਸ਼੍ਯੰ ਸੰਮੰਸ੍ਯਨ੍ਤੇ, ਇਤ੍ਯੁਕ੍ਤ੍ਵਾਵਸ਼ੇਸ਼਼ੇ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸੰਨਿਧੌ ਨਿਜਪ੍ਰਿਯਮ੍ ਅਦ੍ਵਿਤੀਯੰ ਪੁਤ੍ਰੰ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਯਾਮਾਸ|
7 Jene Weingärtner aber sagten zueinander: ›Dieser ist der Erbe; kommt, wir wollen ihn töten; dann wird das Erbgut uns gehören.‹
ਕਿਨ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਃ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਜਗਦੁਃ, ਏਸ਼਼ ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ, ਆਗੱਛਤ ਵਯਮੇਨੰ ਹਨ੍ਮਸ੍ਤਥਾ ਕ੍ਰੁʼਤੇ (ਅ)ਧਿਕਾਰੋਯਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
8 So ergriffen sie ihn denn, schlugen ihn tot und warfen ihn vor den Weinberg hinaus.
ਤਤਸ੍ਤੰ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਹਤ੍ਵਾ ਦ੍ਰਾਕ੍ਸ਼਼ਾਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਾਦ੍ ਬਹਿਃ ਪ੍ਰਾਕ੍ਸ਼਼ਿਪਨ੍|
9 Was wird nun der Herr des Weinbergs tun? Er wird kommen und die Weingärtner umbringen und wird den Weinberg an andere vergeben. –
ਅਨੇਨਾਸੌ ਦ੍ਰਾਕ੍ਸ਼਼ਾਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਪਤਿਃ ਕਿੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ? ਸ ਏਤ੍ਯ ਤਾਨ੍ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲਾਨ੍ ਸੰਹਤ੍ਯ ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰਮ੍ ਅਨ੍ਯੇਸ਼਼ੁ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਵਲੇਸ਼਼ੁ ਸਮਰ੍ਪਯਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
10 Habt ihr nicht auch dieses Schriftwort gelesen: ›Der Stein, den die Bauleute verworfen haben, der ist zum Eckstein geworden;
ਅਪਰਞ੍ਚ, "ਸ੍ਥਪਤਯਃ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਗ੍ਰਾਵਾਣੰ ਯਨ੍ਤੁ ਤੁੱਛਕੰ| ਪ੍ਰਾਧਾਨਪ੍ਰਸ੍ਤਰਃ ਕੋਣੇ ਸ ਏਵ ਸੰਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
11 durch den Herrn ist er das geworden, und ein Wunder ist er in unsern Augen?‹«
ਏਤਤ੍ ਕਰ੍ੰਮ ਪਰੇਸ਼ਸ੍ਯਾਂਦ੍ਭੁਤੰ ਨੋ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਿਤੋ ਭਵੇਤ੍|| " ਇਮਾਂ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰੀਯਾਂ ਲਿਪਿੰ ਯੂਯੰ ਕਿੰ ਨਾਪਾਠਿਸ਼਼੍ਟ?
12 Da hätten sie ihn am liebsten festgenommen, fürchteten sich jedoch vor dem Volk; sie hatten nämlich wohl gemerkt, daß er das Gleichnis gegen sie gerichtet hatte. So ließen sie denn von ihm ab und entfernten sich.
ਤਦਾਨੀਂ ਸ ਤਾਨੁੱਦਿਸ਼੍ਯ ਤਾਂ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਕਥਾਂ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਤ ਇੱਥੰ ਬੁਦ੍ੱਵਾ ਤੰ ਧਰ੍ੱਤਾਮੁਦ੍ਯਤਾਃ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਲੋਕੇਭ੍ਯੋ ਬਿਭ੍ਯੁਃ, ਤਦਨਨ੍ਤਰੰ ਤੇ ਤੰ ਵਿਹਾਯ ਵਵ੍ਰਜੁਃ|
13 Sie sandten darauf einige von den Pharisäern und den Anhängern des Herodes zu ihm, um ihn durch einen Ausspruch zu fangen.
ਅਪਰਞ੍ਚ ਤੇ ਤਸ੍ਯ ਵਾਕ੍ਯਦੋਸ਼਼ੰ ਧਰ੍ੱਤਾਂ ਕਤਿਪਯਾਨ੍ ਫਿਰੂਸ਼ਿਨੋ ਹੇਰੋਦੀਯਾਂਸ਼੍ਚ ਲੋਕਾਨ੍ ਤਦਨ੍ਤਿਕੰ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਯਾਮਾਸੁਃ|
14 Jene kamen also und sagten zu ihm: »Meister, wir wissen, daß du wahrhaftig bist und auf niemand Rücksicht nimmst; denn du siehst die Person nicht an, sondern lehrst den Weg Gottes mit Wahrhaftigkeit. Ist es recht, daß man dem Kaiser Steuer entrichtet, oder nicht? Sollen wir sie entrichten oder nicht?«
ਤ ਆਗਤ੍ਯ ਤਮਵਦਨ੍, ਹੇ ਗੁਰੋ ਭਵਾਨ੍ ਤਥ੍ਯਭਾਸ਼਼ੀ ਕਸ੍ਯਾਪ੍ਯਨੁਰੋਧੰ ਨ ਮਨ੍ਯਤੇ, ਪਕ੍ਸ਼਼ਪਾਤਞ੍ਚ ਨ ਕਰੋਤਿ, ਯਥਾਰ੍ਥਤ ਈਸ਼੍ਵਰੀਯੰ ਮਾਰ੍ਗੰ ਦਰ੍ਸ਼ਯਤਿ ਵਯਮੇਤਤ੍ ਪ੍ਰਜਾਨੀਮਃ, ਕੈਸਰਾਯ ਕਰੋ ਦੇਯੋ ਨ ਵਾਂ? ਵਯੰ ਦਾਸ੍ਯਾਮੋ ਨ ਵਾ?
15 Da er nun ihre Heuchelei durchschaute, antwortete er ihnen: »Warum versucht ihr mich? Reicht mir einen Denar, damit ich ihn ansehe!«
ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਕਪਟੰ ਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾ ਜਗਾਦ, ਕੁਤੋ ਮਾਂ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਧ੍ਵੇ? ਏਕੰ ਮੁਦ੍ਰਾਪਾਦੰ ਸਮਾਨੀਯ ਮਾਂ ਦਰ੍ਸ਼ਯਤ|
16 Als sie ihm nun einen (Denar) gereicht hatten, fragte er sie: »Wessen Bild und Aufschrift ist das hier?« Sie antworteten ihm: »Des Kaisers.«
ਤਦਾ ਤੈਰੇਕਸ੍ਮਿਨ੍ ਮੁਦ੍ਰਾਪਾਦੇ ਸਮਾਨੀਤੇ ਸ ਤਾਨ੍ ਪਪ੍ਰੱਛ, ਅਤ੍ਰ ਲਿਖਿਤੰ ਨਾਮ ਮੂਰ੍ੱਤਿ ਰ੍ਵਾ ਕਸ੍ਯ? ਤੇ ਪ੍ਰਤ੍ਯੂਚੁਃ, ਕੈਸਰਸ੍ਯ|
17 Da sagte Jesus zu ihnen: »So gebt dem Kaiser, was dem Kaiser zusteht, und Gott, was Gott zusteht!« Und sie gerieten in Staunen über ihn.
ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਰਵਦਤ੍ ਤਰ੍ਹਿ ਕੈਸਰਸ੍ਯ ਦ੍ਰਵ੍ਯਾਣਿ ਕੈਸਰਾਯ ਦੱਤ, ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਦ੍ਰਵ੍ਯਾਣਿ ਤੁ ਈਸ਼੍ਵਰਾਯ ਦੱਤ; ਤਤਸ੍ਤੇ ਵਿਸ੍ਮਯੰ ਮੇਨਿਰੇ|
18 Es traten dann Sadduzäer zu ihm, die da behaupten, es gebe keine Auferstehung, und legten ihm folgende Frage vor:
ਅਥ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਮੁੱਥਾਨੰ ਯੇ ਨ ਮਨ੍ਯਨ੍ਤੇ ਤੇ ਸਿਦੂਕਿਨੋ ਯੀਸ਼ੋਃ ਸਮੀਪਮਾਗਤ੍ਯ ਤੰ ਪਪ੍ਰੱਛੁਃ;
19 »Meister, Mose hat uns vorgeschrieben: ›Wenn einem sein Bruder stirbt und eine Frau hinterläßt, aber kein Kind zurückläßt, so soll sein Bruder die Frau heiraten und für seinen Bruder das Geschlecht fortpflanzen.‹
ਹੇ ਗੁਰੋ ਕਸ਼੍ਚਿੱਜਨੋ ਯਦਿ ਨਿਃਸਨ੍ਤਤਿਃ ਸਨ੍ ਭਾਰ੍ੱਯਾਯਾਂ ਸਤ੍ਯਾਂ ਮ੍ਰਿਯਤੇ ਤਰ੍ਹਿ ਤਸ੍ਯ ਭ੍ਰਾਤਾ ਤਸ੍ਯ ਭਾਰ੍ੱਯਾਂ ਗ੍ਰੁʼਹੀਤ੍ਵਾ ਭ੍ਰਾਤੁ ਰ੍ਵੰਸ਼ੋਤ੍ਪੱਤਿੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ, ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਮਿਮਾਂ ਮੂਸਾ ਅਸ੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਵ੍ਯਲਿਖਤ੍|
20 Nun waren da sieben Brüder; der erste nahm eine Frau, ließ aber bei seinem Tode keine Kinder zurück.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਕੇਚਿਤ੍ ਸਪ੍ਤ ਭ੍ਰਾਤਰ ਆਸਨ੍, ਤਤਸ੍ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਜ੍ਯੇਸ਼਼੍ਠਭ੍ਰਾਤਾ ਵਿਵਹ੍ਯ ਨਿਃਸਨ੍ਤਤਿਃ ਸਨ੍ ਅਮ੍ਰਿਯਤ|
21 Da heiratete sie der zweite, starb aber auch, ohne Kinder zu hinterlassen; der dritte ebenso,
ਤਤੋ ਦ੍ਵਿਤੀਯੋ ਭ੍ਰਾਤਾ ਤਾਂ ਸ੍ਤ੍ਰਿਯਮਗ੍ਰੁʼਹਣਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸੋਪਿ ਨਿਃਸਨ੍ਤਤਿਃ ਸਨ੍ ਅਮ੍ਰਿਯਤ; ਅਥ ਤ੍ਰੁʼਤੀਯੋਪਿ ਭ੍ਰਾਤਾ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੋਭਵਤ੍|
22 und alle sieben hinterließen keine Kinder; zuletzt nach allen starb auch die Frau.
ਇੱਥੰ ਸਪ੍ਤੈਵ ਭ੍ਰਾਤਰਸ੍ਤਾਂ ਸ੍ਤ੍ਰਿਯੰ ਗ੍ਰੁʼਹੀਤ੍ਵਾ ਨਿਃਸਨ੍ਤਾਨਾਃ ਸਨ੍ਤੋ(ਅ)ਮ੍ਰਿਯਨ੍ਤ, ਸਰ੍ੱਵਸ਼ੇਸ਼਼ੇ ਸਾਪਿ ਸ੍ਤ੍ਰੀ ਮ੍ਰਿਯਤੇ ਸ੍ਮ|
23 In der Auferstehung nun, wenn sie auferstehen: wem von ihnen wird sie dann als Frau angehören? Alle sieben haben sie ja zur Frau gehabt.«
ਅਥ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਮੁੱਥਾਨਕਾਲੇ ਯਦਾ ਤ ਉੱਥਾਸ੍ਯਨ੍ਤਿ ਤਦਾ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਕਸ੍ਯ ਭਾਰ੍ੱਯਾ ਸਾ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ? ਯਤਸ੍ਤੇ ਸਪ੍ਤੈਵ ਤਾਂ ਵ੍ਯਵਹਨ੍|
24 Jesus antwortete ihnen: »Befindet ihr euch nicht deshalb im Irrtum, weil ihr die (heiligen) Schriften und die Kraft Gottes nicht kennt?
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਃ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਵਾਚ ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ਼ਕ੍ਤਿਞ੍ਚ ਯੂਯਮਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾ ਕਿਮਭ੍ਰਾਮ੍ਯਤ ਨ?
25 Denn wenn sie von den Toten auferstehen, dann heiraten sie weder, noch werden sie verheiratet, sondern sie sind wie Engel im Himmel.
ਮ੍ਰੁʼਤਲੋਕਾਨਾਮੁੱਥਾਨੰ ਸਤਿ ਤੇ ਨ ਵਿਵਹਨ੍ਤਿ ਵਾਗ੍ਦੱਤਾ ਅਪਿ ਨ ਭਵਨ੍ਤਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ੍ਵਰ੍ਗੀਯਦੂਤਾਨਾਂ ਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ਾ ਭਵਨ੍ਤਿ|
26 Was aber die Auferweckung der Toten betrifft: habt ihr nicht im Buche Moses bei der Erzählung vom Dornbusch gelesen, wie Gott zu Mose die Worte gesprochen hat: ›Ich bin der Gott Abrahams, der Gott Isaaks und der Gott Jakobs‹?
ਪੁਨਸ਼੍ਚ "ਅਹਮ੍ ਇਬ੍ਰਾਹੀਮ ਈਸ਼੍ਵਰ ਇਸ੍ਹਾਕ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਯਾਕੂਬਸ਼੍ਚੇਸ਼੍ਵਰਃ" ਯਾਮਿਮਾਂ ਕਥਾਂ ਸ੍ਤਮ੍ਬਮਧ੍ਯੇ ਤਿਸ਼਼੍ਠਨ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਮੂਸਾਮਵਾਦੀਤ੍ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਮੁੱਥਾਨਾਰ੍ਥੇ ਸਾ ਕਥਾ ਮੂਸਾਲਿਖਿਤੇ ਪੁਸ੍ਤਕੇ ਕਿੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਨਾਪਾਠਿ?
27 Gott ist doch nicht der Gott von Toten, sondern von Lebenden. Ihr seid arg im Irrtum!«
ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਜੀਵਤਾਂ ਪ੍ਰਭੁਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਮ੍ਰੁʼਤਾਨਾਂ ਪ੍ਰਭੁ ਰ੍ਨ ਭਵਤਿ, ਤਸ੍ਮਾੱਧੇਤੋ ਰ੍ਯੂਯੰ ਮਹਾਭ੍ਰਮੇਣ ਤਿਸ਼਼੍ਠਥ|
28 Da trat einer von den Schriftgelehrten hinzu, der ihnen zugehört hatte, wie sie miteinander verhandelten; und da er wußte, daß Jesus ihnen treffend geantwortet hatte, fragte er ihn: »Welches Gebot ist das erste von allen?«
ਏਤਰ੍ਹਿ ਏਕੋਧ੍ਯਾਪਕ ਏਤ੍ਯ ਤੇਸ਼਼ਾਮਿੱਥੰ ਵਿਚਾਰੰ ਸ਼ੁਸ਼੍ਰਾਵ; ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਵਾਕ੍ਯਸ੍ਯ ਸਦੁੱਤਰੰ ਦੱਤਵਾਨ੍ ਇਤਿ ਬੁਦ੍ੱਵਾ ਤੰ ਪ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍ ਸਰ੍ੱਵਾਸਾਮ੍ ਆਜ੍ਞਾਨਾਂ ਕਾ ਸ਼੍ਰੇਸ਼਼੍ਠਾ? ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਃ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਵਾਚ,
29 Jesus antwortete: »Das erste ist: ›Höre, Israel: der Herr, unser Gott, ist Herr allein,
"ਹੇ ਇਸ੍ਰਾਯੇੱਲੋਕਾ ਅਵਧੱਤ, ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਪ੍ਰਭੁਃ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਏਕ ਏਵ,
30 und du sollst den Herrn, deinen Gott, lieben mit deinem ganzen Herzen, mit deiner ganzen Seele, mit deinem ganzen Denken und mit aller deiner Kraft!‹
ਯੂਯੰ ਸਰ੍ੱਵਨ੍ਤਃਕਰਣੈਃ ਸਰ੍ੱਵਪ੍ਰਾਣੈਃ ਸਰ੍ੱਵਚਿੱਤੈਃ ਸਰ੍ੱਵਸ਼ਕ੍ਤਿਭਿਸ਼੍ਚ ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਪ੍ਰਭੌ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰੇ ਪ੍ਰੀਯਧ੍ਵੰ," ਇਤ੍ਯਾਜ੍ਞਾ ਸ਼੍ਰੇਸ਼਼੍ਠਾ|
31 An zweiter Stelle steht dieses (Gebot): ›Du sollst deinen Nächsten lieben wie dich selbst!‹ Kein anderes Gebot steht höher als diese beiden.«
ਤਥਾ "ਸ੍ਵਪ੍ਰਤਿਵਾਸਿਨਿ ਸ੍ਵਵਤ੍ ਪ੍ਰੇਮ ਕੁਰੁਧ੍ਵੰ," ਏਸ਼਼ਾ ਯਾ ਦ੍ਵਿਤੀਯਾਜ੍ਞਾ ਸਾ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੀ; ਏਤਾਭ੍ਯਾਂ ਦ੍ਵਾਭ੍ਯਾਮ੍ ਆਜ੍ਞਾਭ੍ਯਾਮ੍ ਅਨ੍ਯਾ ਕਾਪ੍ਯਾਜ੍ਞਾ ਸ਼੍ਰੇਸ਼਼੍ਠਾ ਨਾਸ੍ਤਿ|
32 Da sagte der Schriftgelehrte zu ihm: »Meister, mit Recht hast du der Wahrheit gemäß gesagt, daß Gott nur einer ist und es keinen anderen außer ihm gibt;
ਤਦਾ ਸੋਧ੍ਯਾਪਕਸ੍ਤਮਵਦਤ੍, ਹੇ ਗੁਰੋ ਸਤ੍ਯੰ ਭਵਾਨ੍ ਯਥਾਰ੍ਥੰ ਪ੍ਰੋਕ੍ਤਵਾਨ੍ ਯਤ ਏਕਸ੍ਮਾਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਾਦ੍ ਅਨ੍ਯੋ ਦ੍ਵਿਤੀਯ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਨਾਸ੍ਤਿ;
33 und ihn mit ganzem Herzen und aus voller Überzeugung und mit ganzer Kraft lieben und den Nächsten wie sich selbst lieben, das ist weit mehr wert als alle Brandopfer und die Opfer überhaupt.«
ਅਪਰੰ ਸਰ੍ੱਵਾਨ੍ਤਃਕਰਣੈਃ ਸਰ੍ੱਵਪ੍ਰਾਣੈਃ ਸਰ੍ੱਵਚਿੱਤੈਃ ਸਰ੍ੱਵਸ਼ਕ੍ਤਿਭਿਸ਼੍ਚ ਈਸ਼੍ਵਰੇ ਪ੍ਰੇਮਕਰਣੰ ਤਥਾ ਸ੍ਵਮੀਪਵਾਸਿਨਿ ਸ੍ਵਵਤ੍ ਪ੍ਰੇਮਕਰਣਞ੍ਚ ਸਰ੍ੱਵੇਭ੍ਯੋ ਹੋਮਬਲਿਦਾਨਾਦਿਭ੍ਯਃ ਸ਼੍ਰਸ਼਼੍ਠੰ ਭਵਤਿ|
34 Als Jesus ihn so verständig antworten hörte, sagte er zu ihm: »Du bist nicht weit vom Reiche Gottes entfernt.« Und niemand wagte fortan noch, Fragen an ihn zu richten.
ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੁਃ ਸੁਬੁੱਧੇਰਿਵ ਤਸ੍ਯੇਦਮ੍ ਉੱਤਰੰ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤੰ ਭਾਸ਼਼ਿਤਵਾਨ੍ ਤ੍ਵਮੀਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਰਾਜ੍ਯਾੰਨ ਦੂਰੋਸਿ| ਇਤਃ ਪਰੰ ਤੇਨ ਸਹ ਕਸ੍ਯਾਪਿ ਵਾਕ੍ਯਸ੍ਯ ਵਿਚਾਰੰ ਕਰ੍ੱਤਾਂ ਕਸ੍ਯਾਪਿ ਪ੍ਰਗਲ੍ਭਤਾ ਨ ਜਾਤਾ|
35 Jesus warf dann, während er im Tempel lehrte, die Frage auf: »Wie können die Schriftgelehrten behaupten, daß Christus Davids Sohn sei?
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਮਧ੍ਯੇਮਨ੍ਦਿਰਮ੍ ਉਪਦਿਸ਼ਨ੍ ਯੀਸ਼ੁਰਿਮੰ ਪ੍ਰਸ਼੍ਨੰ ਚਕਾਰ, ਅਧ੍ਯਾਪਕਾ ਅਭਿਸ਼਼ਿਕ੍ਤੰ (ਤਾਰਕੰ) ਕੁਤੋ ਦਾਯੂਦਃ ਸਨ੍ਤਾਨੰ ਵਦਨ੍ਤਿ?
36 David selbst hat doch im heiligen Geist gesagt: ›Der Herr hat zu meinem Herrn gesagt: Setze dich zu meiner Rechten, bis ich deine Feinde hinlege zum Schemel deiner Füße.‹
ਸ੍ਵਯੰ ਦਾਯੂਦ੍ ਪਵਿਤ੍ਰਸ੍ਯਾਤ੍ਮਨ ਆਵੇਸ਼ੇਨੇਦੰ ਕਥਯਾਮਾਸ| ਯਥਾ| "ਮਮ ਪ੍ਰਭੁਮਿਦੰ ਵਾਕ੍ਯਵਦਤ੍ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰਃ| ਤਵ ਸ਼ਤ੍ਰੂਨਹੰ ਯਾਵਤ੍ ਪਾਦਪੀਠੰ ਕਰੋਮਿ ਨ| ਤਾਵਤ੍ ਕਾਲੰ ਮਦੀਯੇ ਤ੍ਵੰ ਦਕ੍ਸ਼਼ਪਾਰ੍ਸ਼੍ਵ੍ ਉਪਾਵਿਸ਼| "
37 David selbst nennt ihn ›Herr‹: wie kann er da sein Sohn sein?« Und die große Volksmenge hörte ihm gern zu.
ਯਦਿ ਦਾਯੂਦ੍ ਤੰ ਪ੍ਰਭੂੰ ਵਦਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਕਥੰ ਸ ਤਸ੍ਯ ਸਨ੍ਤਾਨੋ ਭਵਿਤੁਮਰ੍ਹਤਿ? ਇਤਰੇ ਲੋਕਾਸ੍ਤਤ੍ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾਨਨਨ੍ਦੁਃ|
38 Und in seiner Belehrung sagte er: »Hütet euch vor den Schriftgelehrten, die es lieben, in langen Gewändern einherzugehen und auf den Märkten gegrüßt zu werden;
ਤਦਾਨੀਂ ਸ ਤਾਨੁਪਦਿਸ਼੍ਯ ਕਥਿਤਵਾਨ੍ ਯੇ ਨਰਾ ਦੀਰ੍ਘਪਰਿਧੇਯਾਨਿ ਹੱਟੇ ਵਿਪਨੌ ਚ
39 die die Ehrensitze in den Synagogen und die obersten Plätze bei den Gastmählern beanspruchen;
ਲੋਕਕ੍ਰੁʼਤਨਮਸ੍ਕਾਰਾਨ੍ ਭਜਨਗ੍ਰੁʼਹੇ ਪ੍ਰਧਾਨਾਸਨਾਨਿ ਭੋਜਨਕਾਲੇ ਪ੍ਰਧਾਨਸ੍ਥਾਨਾਨਿ ਚ ਕਾਙ੍ਕ੍ਸ਼਼ਨ੍ਤੇ;
40 die die Häuser der Witwen verschlingen und zum Schein lange Gebete verrichten. Sie werden ein um so strengeres Gericht erfahren.«
ਵਿਧਵਾਨਾਂ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਵੰ ਗ੍ਰਸਿਤ੍ਵਾ ਛਲਾਦ੍ ਦੀਰ੍ਘਕਾਲੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਨ੍ਤੇ ਤੇਭ੍ਯ ਉਪਾਧ੍ਯਾਯੇਭ੍ਯਃ ਸਾਵਧਾਨਾ ਭਵਤ; ਤੇ(ਅ)ਧਿਕਤਰਾਨ੍ ਦਣ੍ਡਾਨ੍ ਪ੍ਰਾਪ੍ਸ੍ਯਨ੍ਤਿ|
41 Als er sich dann dem Opferkasten gegenüber hingesetzt hatte, sah er zu, wie das Volk Geld in den Kasten einwarf, und viele Reiche taten viel hinein.
ਤਦਨਨ੍ਤਰੰ ਲੋਕਾ ਭਾਣ੍ਡਾਗਾਰੇ ਮੁਦ੍ਰਾ ਯਥਾ ਨਿਕ੍ਸ਼਼ਿਪਨ੍ਤਿ ਭਾਣ੍ਡਾਗਾਰਸ੍ਯ ਸੰਮੁਖੇ ਸਮੁਪਵਿਸ਼੍ਯ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਦਵਲੁਲੋਕ; ਤਦਾਨੀਂ ਬਹਵੋ ਧਨਿਨਸ੍ਤਸ੍ਯ ਮਧ੍ਯੇ ਬਹੂਨਿ ਧਨਾਨਿ ਨਿਰਕ੍ਸ਼਼ਿਪਨ੍|
42 Da kam auch eine arme Witwe und legte zwei Scherflein hinein, die einen Pfennig ausmachen.
ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਏਕਾ ਦਰਿਦ੍ਰਾ ਵਿਧਵਾ ਸਮਾਗਤ੍ਯ ਦ੍ਵਿਪਣਮੂਲ੍ਯਾਂ ਮੁਦ੍ਰੈਕਾਂ ਤਤ੍ਰ ਨਿਰਕ੍ਸ਼਼ਿਪਤ੍|
43 Da rief er seine Jünger herbei und sagte zu ihnen: »Wahrlich ich sage euch: Diese arme Witwe hat mehr eingelegt als alle, die etwas in den Opferkasten getan haben.
ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨ੍ ਆਹੂਯ ਕਥਿਤਵਾਨ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨਹੰ ਯਥਾਰ੍ਥੰ ਵਦਾਮਿ ਯੇ ਯੇ ਭਾਣ੍ਡਾਗਾਰੇ(ਅ)ਸ੍ਮਿਨ ਧਨਾਨਿ ਨਿਃਕ੍ਸ਼਼ਿਪਨ੍ਤਿ ਸ੍ਮ ਤੇਭ੍ਯਃ ਸਰ੍ੱਵੇਭ੍ਯ ਇਯੰ ਵਿਧਵਾ ਦਰਿਦ੍ਰਾਧਿਕਮ੍ ਨਿਃਕ੍ਸ਼਼ਿਪਤਿ ਸ੍ਮ|
44 Denn jene haben alle von ihrem Überfluß eingelegt, sie aber hat aus ihrer Dürftigkeit heraus alles, was sie besaß, eingelegt, ihren ganzen Lebensunterhalt.«
ਯਤਸ੍ਤੇ ਪ੍ਰਭੂਤਧਨਸ੍ਯ ਕਿਞ੍ਚਿਤ੍ ਨਿਰਕ੍ਸ਼਼ਿਪਨ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਦੀਨੇਯੰ ਸ੍ਵਦਿਨਯਾਪਨਯੋਗ੍ਯੰ ਕਿਞ੍ਚਿਦਪਿ ਨ ਸ੍ਥਾਪਯਿਤ੍ਵਾ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਵੰ ਨਿਰਕ੍ਸ਼਼ਿਪਤ੍|
