Lukas 9
1 Er rief dann die Zwölf zusammen und gab ihnen Kraft und Vollmacht über alle bösen Geister sowie zur Heilung von Krankheiten,
തതഃ പരം സ ദ്വാദശശിഷ്യാനാഹൂയ ഭൂതാൻ ത്യാജയിതും രോഗാൻ പ്രതികർത്തുഞ്ച തേഭ്യഃ ശക്തിമാധിപത്യഞ്ച ദദൗ|
2 hierauf sandte er sie aus, das Reich Gottes zu verkünden und (die Kranken) zu heilen.
അപരഞ്ച ഈശ്വരീയരാജ്യസ്യ സുസംവാദം പ്രകാശയിതുമ് രോഗിണാമാരോഗ്യം കർത്തുഞ്ച പ്രേരണകാലേ താൻ ജഗാദ|
3 Dabei gab er ihnen die Weisung: »Nehmt nichts mit auf den Weg, weder einen Stock noch einen Ranzen, weder Brot noch Geld; auch sollt ihr nicht jeder zwei Röcke haben!
യാത്രാർഥം യഷ്ടി ർവസ്ത്രപുടകം ഭക്ഷ്യം മുദ്രാ ദ്വിതീയവസ്ത്രമ്, ഏഷാം കിമപി മാ ഗൃഹ്ലീത|
4 Wo ihr in ein Haus eingetreten seid, dort bleibt und von dort zieht weiter!
യൂയഞ്ച യന്നിവേശനം പ്രവിശഥ നഗരത്യാഗപര്യ്യനതം തന്നിവേശനേ തിഷ്ഠത|
5 Und wo man euch nicht aufnimmt, da geht aus einer solchen Stadt weg und schüttelt den Staub von euren Füßen ab zum Zeugnis wider sie!«
തത്ര യദി കസ്യചിത് പുരസ്യ ലോകാ യുഷ്മാകമാതിഥ്യം ന കുർവ്വന്തി തർഹി തസ്മാന്നഗരാദ് ഗമനകാലേ തേഷാം വിരുദ്ധം സാക്ഷ്യാർഥം യുഷ്മാകം പദധൂലീഃ സമ്പാതയത|
6 So machten sie sich denn auf den Weg und wanderten von Dorf zu Dorf, indem sie überall die Heilsbotschaft verkündeten und Heilungen vollführten.
അഥ തേ പ്രസ്ഥായ സർവ്വത്ര സുസംവാദം പ്രചാരയിതും പീഡിതാൻ സ്വസ്ഥാൻ കർത്തുഞ്ച ഗ്രാമേഷു ഭ്രമിതും പ്രാരേഭിരേ|
7 Es hörte aber der Vierfürst Herodes von allen diesen Begebenheiten und fühlte sich dadurch beunruhigt; denn manche behaupteten, Johannes sei von den Toten auferweckt worden;
ഏതർഹി ഹേരോദ് രാജാ യീശോഃ സർവ്വകർമ്മണാം വാർത്താം ശ്രുത്വാ ഭൃശമുദ്വിവിജേ
8 andere wieder meinten, Elia sei erschienen; noch andere, einer von den alten Propheten sei auferstanden.
യതഃ കേചിദൂചുര്യോഹൻ ശ്മശാനാദുദതിഷ്ഠത്| കേചിദൂചുഃ, ഏലിയോ ദർശനം ദത്തവാൻ; ഏവമന്യലോകാ ഊചുഃ പൂർവ്വീയഃ കശ്ചിദ് ഭവിഷ്യദ്വാദീ സമുത്ഥിതഃ|
9 Herodes aber sagte: »Den Johannes habe ich enthaupten lassen; wer mag nun dieser sein, über den ich solche Dinge höre?« So hegte er denn den Wunsch, Jesus persönlich zu sehen.
കിന്തു ഹേരോദുവാച യോഹനഃ ശിരോഽഹമഛിനദമ് ഇദാനീം യസ്യേദൃക്കർമ്മണാം വാർത്താം പ്രാപ്നോമി സ കഃ? അഥ സ തം ദ്രഷ്ടുമ് ഐച്ഛത്|
10 Nach ihrer Rückkehr berichteten ihm die Apostel alles, was sie getan hatten. Da nahm er sie mit sich und zog sich in die Stille zurück in eine Ortschaft namens Bethsaida.
അനന്തരം പ്രേരിതാഃ പ്രത്യാഗത്യ യാനി യാനി കർമ്മാണി ചക്രുസ്താനി യീശവേ കഥയാമാസുഃ തതഃ സ താൻ ബൈത്സൈദാനാമകനഗരസ്യ വിജനം സ്ഥാനം നീത്വാ ഗുപ്തം ജഗാമ|
11 Als aber die Volksmenge das in Erfahrung gebracht hatte, zogen sie ihm nach, und er ließ sie auch zu sich kommen, redete zu ihnen vom Reiche Gottes und machte die gesund, welche der Heilung bedurften.
പശ്ചാൽ ലോകാസ്തദ് വിദിത്വാ തസ്യ പശ്ചാദ് യയുഃ; തതഃ സ താൻ നയൻ ഈശ്വരീയരാജ്യസ്യ പ്രസങ്ഗമുക്തവാൻ, യേഷാം ചികിത്സയാ പ്രയോജനമ് ആസീത് താൻ സ്വസ്ഥാൻ ചകാര ച|
12 Als der Tag sich dann zu neigen begann, traten die Zwölf an ihn heran und sagten zu ihm: »Laß das Volk ziehen, damit sie in die umliegenden Ortschaften und Gehöfte gehen und dort Unterkunft und Verpflegung finden; denn hier sind wir in einer öden Gegend.«
അപരഞ്ച ദിവാവസന്നേ സതി ദ്വാദശശിഷ്യാ യീശോരന്തികമ് ഏത്യ കഥയാമാസുഃ, വയമത്ര പ്രാന്തരസ്ഥാനേ തിഷ്ഠാമഃ, തതോ നഗരാണി ഗ്രാമാണി ഗത്വാ വാസസ്ഥാനാനി പ്രാപ്യ ഭക്ഷ്യദ്രവ്യാണി ക്രേതും ജനനിവഹം ഭവാൻ വിസൃജതു|
13 Doch er antwortete ihnen: »Gebt ihr ihnen doch zu essen!« Da erwiderten sie: »Wir haben nicht mehr als fünf Brote und zwei Fische; wir müßten sonst hingehen und Lebensmittel für dieses ganze Volk einkaufen« –
തദാ സ ഉവാച, യൂയമേവ താൻ ഭേജയധ്വം; തതസ്തേ പ്രോചുരസ്മാകം നികടേ കേവലം പഞ്ച പൂപാ ദ്വൗ മത്സ്യൗ ച വിദ്യന്തേ, അതഏവ സ്ഥാനാന്തരമ് ഇത്വാ നിമിത്തമേതേഷാം ഭക്ഷ്യദ്രവ്യേഷു ന ക്രീതേഷു ന ഭവതി|
14 es waren nämlich gegen fünftausend Männer. Er sagte aber zu seinen Jüngern: »Laßt sie sich in Gruppen von etwa je fünfzig Personen lagern.«
തത്ര പ്രായേണ പഞ്ചസഹസ്രാണി പുരുഷാ ആസൻ|
15 Sie taten so und brachten alle dazu, sich zu lagern.
തദാ സ ശിഷ്യാൻ ജഗാദ പഞ്ചാശത് പഞ്ചാശജ്ജനൈഃ പംക്തീകൃത്യ താനുപവേശയത, തസ്മാത് തേ തദനുസാരേണ സർവ്വലോകാനുപവേശയാപാസുഃ|
16 Darauf nahm er die fünf Brote und die beiden Fische, blickte zum Himmel auf, sprach den Lobpreis (Gottes), brach die Brote und gab sie immer wieder den Jüngern, damit diese sie dem Volk vorlegten.
തതഃ സ താൻ പഞ്ച പൂപാൻ മീനദ്വയഞ്ച ഗൃഹീത്വാ സ്വർഗം വിലോക്യേശ്വരഗുണാൻ കീർത്തയാഞ്ചക്രേ ഭങ്ക്താ ച ലോകേഭ്യഃ പരിവേഷണാർഥം ശിഷ്യേഷു സമർപയാമ്ബഭൂവ|
17 Und sie aßen und wurden alle satt; dann las man die Brocken auf, die sie übriggelassen hatten, zwölf Körbe voll.
തതഃ സർവ്വേ ഭുക്ത്വാ തൃപ്തിം ഗതാ അവശിഷ്ടാനാഞ്ച ദ്വാദശ ഡല്ലകാൻ സംജഗൃഹുഃ|
18 Es begab sich hierauf, als er für sich allein betete, daß nur die Jünger sich bei ihm befanden; da fragte er sie: »Für wen halten mich die Volksscharen?«
അഥൈകദാ നിർജനേ ശിഷ്യൈഃ സഹ പ്രാർഥനാകാലേ താൻ പപ്രച്ഛ, ലോകാ മാം കം വദന്തി?
19 Sie gaben ihm zur Antwort: »Für Johannes den Täufer, andere für Elia, noch andere meinen, einer von den alten Propheten sei auferstanden.«
തതസ്തേ പ്രാചുഃ, ത്വാം യോഹന്മജ്ജകം വദന്തി; കേചിത് ത്വാമ് ഏലിയം വദന്തി, പൂർവ്വകാലികഃ കശ്ചിദ് ഭവിഷ്യദ്വാദീ ശ്മശാനാദ് ഉദതിഷ്ഠദ് ഇത്യപി കേചിദ് വദന്തി|
20 Darauf fragte er sie weiter: »Ihr aber – für wen haltet ihr mich?« Da antwortete Petrus: »Für Christus, den Gottgesalbten!«
തദാ സ ഉവാച, യൂയം മാം കം വദഥ? തതഃ പിതര ഉക്തവാൻ ത്വമ് ഈശ്വരാഭിഷിക്തഃ പുരുഷഃ|
21 Da gab er ihnen die strenge Weisung und gebot ihnen, sie sollten das niemand sagen,
തദാ സ താൻ ദൃഢമാദിദേശ, കഥാമേതാം കസ്മൈചിദപി മാ കഥയത|
22 und fügte noch hinzu: »Der Menschensohn muß vieles leiden und von den Ältesten und Hohenpriestern und Schriftgelehrten verworfen werden und den Tod erleiden und am dritten Tage auferweckt werden.«
സ പുനരുവാച, മനുഷ്യപുത്രേണ വഹുയാതനാ ഭോക്തവ്യാഃ പ്രാചീനലോകൈഃ പ്രധാനയാജകൈരധ്യാപകൈശ്ച സോവജ്ഞായ ഹന്തവ്യഃ കിന്തു തൃതീയദിവസേ ശ്മശാനാത് തേനോത്ഥാതവ്യമ്|
23 Dann sagte er zu allen: »Will jemand mein Nachfolger sein, so verleugne er sich selbst und nehme sein Kreuz Tag für Tag auf sich und folge so mir nach! –
അപരം സ സർവ്വാനുവാച, കശ്ചിദ് യദി മമ പശ്ചാദ് ഗന്തും വാഞ്ഛതി തർഹി സ സ്വം ദാമ്യതു, ദിനേ ദിനേ ക്രുശം ഗൃഹീത്വാ ച മമ പശ്ചാദാഗച്ഛതു|
24 Denn wer sein Leben retten will, der wird es verlieren; wer aber sein Leben um meinetwillen verliert, der wird es retten.
യതോ യഃ കശ്ചിത് സ്വപ്രാണാൻ രിരക്ഷിഷതി സ താൻ ഹാരയിഷ്യതി, യഃ കശ്ചിൻ മദർഥം പ്രാണാൻ ഹാരയിഷ്യതി സ താൻ രക്ഷിഷ്യതി|
25 Denn was hülfe es einem Menschen, wenn er die ganze Welt gewänne, sich selbst aber verlöre oder einbüßte? –
കശ്ചിദ് യദി സർവ്വം ജഗത് പ്രാപ്നോതി കിന്തു സ്വപ്രാണാൻ ഹാരയതി സ്വയം വിനശ്യതി ച തർഹി തസ്യ കോ ലാഭഃ?
26 Denn wer sich meiner und meiner Worte schämt, dessen wird auch der Menschensohn sich schämen, wenn er in seiner Herrlichkeit und in der Herrlichkeit des Vaters und der heiligen Engel kommt.
പുന ര്യഃ കശ്ചിൻ മാം മമ വാക്യം വാ ലജ്ജാസ്പദം ജാനാതി മനുഷ്യപുത്രോ യദാ സ്വസ്യ പിതുശ്ച പവിത്രാണാം ദൂതാനാഞ്ച തേജോഭിഃ പരിവേഷ്ടിത ആഗമിഷ്യതി തദാ സോപി തം ലജ്ജാസ്പദം ജ്ഞാസ്യതി|
27 Ich sage euch aber der Wahrheit gemäß: Einige unter denen, die hier stehen, werden den Tod nicht schmecken, bis sie das Reich Gottes gesehen haben.«
കിന്തു യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വദാമി, ഈശ്വരീയരാജത്വം ന ദൃഷ്ടവാ മൃത്യും നാസ്വാദിഷ്യന്തേ, ഏതാദൃശാഃ കിയന്തോ ലോകാ അത്ര സ്ഥനേഽപി ദണ്ഡായമാനാഃ സന്തി|
28 Etwa acht Tage nach diesen Unterredungen nahm er Petrus, Johannes und Jakobus mit sich und stieg auf den Berg, um zu beten.
ഏതദാഖ്യാനകഥനാത് പരം പ്രായേണാഷ്ടസു ദിനേഷു ഗതേഷു സ പിതരം യോഹനം യാകൂബഞ്ച ഗൃഹീത്വാ പ്രാർഥയിതും പർവ്വതമേകം സമാരുരോഹ|
29 Während er nun betete, veränderte sich das Aussehen seines Angesichts, und seine Kleidung wurde leuchtend weiß.
അഥ തസ്യ പ്രാർഥനകാലേ തസ്യ മുഖാകൃതിരന്യരൂപാ ജാതാ, തദീയം വസ്ത്രമുജ്ജ്വലശുക്ലം ജാതം|
30 Und siehe, zwei Männer besprachen sich mit ihm, das waren Mose und Elia;
അപരഞ്ച മൂസാ ഏലിയശ്ചോഭൗ തേജസ്വിനൗ ദൃഷ്ടൗ
31 sie erschienen in (himmlischer) Herrlichkeit und redeten davon, wie sein Lebensausgang sich in Jerusalem vollziehen sollte.
തൗ തേന യിരൂശാലമ്പുരേ യോ മൃത്യുഃ സാധിഷ്യതേ തദീയാം കഥാം തേന സാർദ്ധം കഥയിതുമ് ആരേഭാതേ|
32 Petrus aber und seine Genossen waren von schwerer Schläfrigkeit befallen; weil sie sich aber mit Gewalt wach hielten, sahen sie seine Herrlichkeit und die beiden Männer, die bei ihm standen.
തദാ പിതരാദയഃ സ്വസ്യ സങ്ഗിനോ നിദ്രയാകൃഷ്ടാ ആസൻ കിന്തു ജാഗരിത്വാ തസ്യ തേജസ്തേന സാർദ്ധമ് ഉത്തിഷ്ഠന്തൗ ജനൗ ച ദദൃശുഃ|
33 Als diese von ihm scheiden wollten, sagte Petrus zu Jesus: »Meister, hier sind wir gut aufgehoben; wir wollen drei Hütten bauen, eine für dich, eine für Mose und eine für Elia« – er wußte nämlich nicht, was er da sagte.
അഥ തയോരുഭയോ ർഗമനകാലേ പിതരോ യീശും ബഭാഷേ, ഹേ ഗുരോഽസ്മാകം സ്ഥാനേഽസ്മിൻ സ്ഥിതിഃ ശുഭാ, തത ഏകാ ത്വദർഥാ, ഏകാ മൂസാർഥാ, ഏകാ ഏലിയാർഥാ, ഇതി തിസ്രഃ കുട്യോസ്മാഭി ർനിർമ്മീയന്താം, ഇമാം കഥാം സ ന വിവിച്യ കഥയാമാസ|
34 Während er noch so redete, kam eine Wolke und überschattete sie; und sie gerieten in Furcht, als sie in die Wolke hineinkamen.
അപരഞ്ച തദ്വാക്യവദനകാലേ പയോദ ഏക ആഗത്യ തേഷാമുപരി ഛായാം ചകാര, തതസ്തന്മധ്യേ തയോഃ പ്രവേശാത് തേ ശശങ്കിരേ|
35 Da erscholl eine Stimme aus der Wolke, die rief: »Dies ist mein auserwählter Sohn: höret auf ihn!«,
തദാ തസ്മാത് പയോദാദ് ഇയമാകാശീയാ വാണീ നിർജഗാമ, മമായം പ്രിയഃ പുത്ര ഏതസ്യ കഥായാം മനോ നിധത്ത|
36 und während die Stimme erscholl, fand es sich, daß Jesus allein da war. Und die Jünger blieben verschwiegen und teilten in jenen Tagen niemand etwas von dem mit, was sie gesehen hatten.
ഇതി ശബ്ദേ ജാതേ തേ യീശുമേകാകിനം ദദൃശുഃ കിന്തു തേ തദാനീം തസ്യ ദർശനസ്യ വാചമേകാമപി നോക്ത്വാ മനഃസു സ്ഥാപയാമാസുഃ|
37 Als sie aber am folgenden Tage von dem Berge wieder hinabgestiegen waren, kam ihm eine große Volksmenge entgegen.
പരേഽഹനി തേഷു തസ്മാച്ഛൈലാദ് അവരൂഢേഷു തം സാക്ഷാത് കർത്തും ബഹവോ ലോകാ ആജഗ്മുഃ|
38 Da rief ein Mann aus der Volksmenge heraus: »Meister, ich bitte dich: nimm dich meines Sohnes an, er ist ja mein einziger!
തേഷാം മധ്യാദ് ഏകോ ജന ഉച്ചൈരുവാച, ഹേ ഗുരോ അഹം വിനയം കരോമി മമ പുത്രം പ്രതി കൃപാദൃഷ്ടിം കരോതു, മമ സ ഏവൈകഃ പുത്രഃ|
39 Siehe, ein Geist packt ihn, so daß er plötzlich aufschreit; und er zerrt ihn hin und her, so daß ihm Schaum vor den Mund tritt, und läßt nur schwer von ihm ab: er reibt seine Kräfte ganz auf!
ഭൂതേന ധൃതഃ സൻ സം പ്രസഭം ചീച്ഛബ്ദം കരോതി തന്മുഖാത് ഫേണാ നിർഗച്ഛന്തി ച, ഭൂത ഇത്ഥം വിദാര്യ്യ ക്ലിഷ്ട്വാ പ്രായശസ്തം ന ത്യജതി|
40 Ich habe deine Jünger gebeten, sie möchten ihn austreiben, doch sie haben es nicht gekonnt.«
തസ്മാത് തം ഭൂതം ത്യാജയിതും തവ ശിഷ്യസമീപേ ന്യവേദയം കിന്തു തേ ന ശേകുഃ|
41 Da antwortete Jesus: »O ihr ungläubige und verkehrte Art von Menschen! Wie lange soll ich noch bei euch sein und es mit euch aushalten? Bringe deinen Sohn hierher!«
തദാ യീശുരവാദീത്, രേ ആവിശ്വാസിൻ വിപഥഗാമിൻ വംശ കതികാലാൻ യുഷ്മാഭിഃ സഹ സ്ഥാസ്യാമ്യഹം യുഷ്മാകമ് ആചരണാനി ച സഹിഷ്യേ? തവ പുത്രമിഹാനയ|
42 Während nun der Knabe noch auf ihn zuging, riß der böse Geist ihn hin und her und zog ihn krampfhaft zusammen. Jesus aber bedrohte den unreinen Geist, heilte den Knaben und gab ihn seinem Vater (gesund) zurück.
തതസ്തസ്മിന്നാഗതമാത്രേ ഭൂതസ്തം ഭൂമൗ പാതയിത്വാ വിദദാര; തദാ യീശുസ്തമമേധ്യം ഭൂതം തർജയിത്വാ ബാലകം സ്വസ്ഥം കൃത്വാ തസ്യ പിതരി സമർപയാമാസ|
43 Da gerieten alle außer sich vor Staunen über die große Macht Gottes. Während nun alle voll Verwunderung über alle seine Taten waren, sagte er zu seinen Jüngern:
ഈശ്വരസ്യ മഹാശക്തിമ് ഇമാം വിലോക്യ സർവ്വേ ചമച്ചക്രുഃ; ഇത്ഥം യീശോഃ സർവ്വാഭിഃ ക്രിയാഭിഃ സർവ്വൈർലോകൈരാശ്ചര്യ്യേ മന്യമാനേ സതി സ ശിഷ്യാൻ ബഭാഷേ,
44 »Laßt ihr die Worte, die ich euch jetzt sage, in eure Ohren dringen! Denn der Menschensohn wird in die Hände der Menschen überantwortet werden.«
കഥേയം യുഷ്മാകം കർണേഷു പ്രവിശതു, മനുഷ്യപുത്രോ മനുഷ്യാണാം കരേഷു സമർപയിഷ്യതേ|
45 Sie verstanden aber diesen Ausspruch nicht, sondern er blieb vor ihnen verhüllt, damit sie ihn nicht begriffen; doch scheuten sie sich, ihn wegen dieses Ausspruchs zu befragen.
കിന്തു തേ താം കഥാം ന ബുബുധിരേ, സ്പഷ്ടത്വാഭാവാത് തസ്യാ അഭിപ്രായസ്തേഷാം ബോധഗമ്യോ ന ബഭൂവ; തസ്യാ ആശയഃ ക ഇത്യപി തേ ഭയാത് പ്രഷ്ടും ന ശേകുഃ|
46 Es stieg aber (einmal) der Gedanke in ihnen auf, wer wohl der Größte unter ihnen wäre.
തദനന്തരം തേഷാം മധ്യേ കഃ ശ്രേഷ്ഠഃ കഥാമേതാം ഗൃഹീത്വാ തേ മിഥോ വിവാദം ചക്രുഃ|
47 Da Jesus nun den Gedanken kannte, der sie beschäftigte, nahm er ein Kind, stellte es neben sich
തതോ യീശുസ്തേഷാം മനോഭിപ്രായം വിദിത്വാ ബാലകമേകം ഗൃഹീത്വാ സ്വസ്യ നികടേ സ്ഥാപയിത്വാ താൻ ജഗാദ,
48 und sagte zu ihnen: »Wenn jemand dieses Kind auf meinen Namen hin aufnimmt, so nimmt er mich auf, und wer mich aufnimmt, der nimmt den auf, der mich gesandt hat; denn wer der Kleinste unter euch allen ist, der ist groß.«
യോ ജനോ മമ നാമ്നാസ്യ ബാലാസ്യാതിഥ്യം വിദധാതി സ മമാതിഥ്യം വിദധാതി, യശ്ച മമാതിഥ്യം വിദധാതി സ മമ പ്രേരകസ്യാതിഥ്യം വിദധാതി, യുഷ്മാകം മധ്യേയഃ സ്വം സർവ്വസ്മാത് ക്ഷുദ്രം ജാനീതേ സ ഏവ ശ്രേഷ്ഠോ ഭവിഷ്യതി|
49 Da nahm Johannes das Wort und sagte: »Meister, wir haben jemand gesehen, der mit deinem Namen böse Geister austrieb, und haben es ihm untersagt, weil er dir nicht mit uns nachfolgt.«
അപരഞ്ച യോഹൻ വ്യാജഹാര ഹേ പ്രഭേ തവ നാമ്നാ ഭൂതാൻ ത്യാജയന്തം മാനുഷമ് ഏകം ദൃഷ്ടവന്തോ വയം, കിന്ത്വസ്മാകമ് അപശ്ചാദ് ഗാമിത്വാത് തം ന്യഷേധാമ്| തദാനീം യീശുരുവാച,
50 Jesus aber erwiderte ihm: »Untersagt es ihm nicht! Denn wer nicht gegen euch ist, der ist für euch.«
തം മാ നിഷേധത, യതോ യോ ജനോസ്മാകം ന വിപക്ഷഃ സ ഏവാസ്മാകം സപക്ഷോ ഭവതി|
51 Als dann aber die Zeit seines Hingangs herankam, richtete er fest entschlossen sein Augenmerk darauf, nach Jerusalem zu ziehen,
അനന്തരം തസ്യാരോഹണസമയ ഉപസ്ഥിതേ സ സ്ഥിരചേതാ യിരൂശാലമം പ്രതി യാത്രാം കർത്തും നിശ്ചിത്യാഗ്രേ ദൂതാൻ പ്രേഷയാമാസ|
52 und er sandte Boten vor sich her. Diese machten sich auf den Weg und kamen in ein Dorf der Samariter, um dort ein Unterkommen für ihn zu besorgen;
തസ്മാത് തേ ഗത്വാ തസ്യ പ്രയോജനീയദ്രവ്യാണി സംഗ്രഹീതും ശോമിരോണീയാനാം ഗ്രാമം പ്രവിവിശുഃ|
53 doch man nahm ihn nicht auf, weil er die Absicht hatte, nach Jerusalem zu ziehen.
കിന്തു സ യിരൂശാലമം നഗരം യാതി തതോ ഹേതോ ർലോകാസ്തസ്യാതിഥ്യം ന ചക്രുഃ|
54 Als die Jünger Jakobus und Johannes das sahen, fragten sie: »Herr, willst du, daß wir aussprechen, es solle Feuer vom Himmel fallen und sie verzehren, wie auch Elia getan hat?«
അതഏവ യാകൂബ്യോഹനൗ തസ്യ ശിഷ്യൗ തദ് ദൃഷ്ട്വാ ജഗദതുഃ, ഹേ പ്രഭോ ഏലിയോ യഥാ ചകാര തഥാ വയമപി കിം ഗഗണാദ് ആഗന്തുമ് ഏതാൻ ഭസ്മീകർത്തുഞ്ച വഹ്നിമാജ്ഞാപയാമഃ? ഭവാൻ കിമിച്ഛതി?
55 Er aber wandte sich um und verwies es ihnen mit den Worten: »Wißt ihr nicht, welches Geistes Kinder ihr seid? Der Menschensohn ist nicht gekommen, um Menschenleben zu vernichten, sondern um sie zu retten.«
കിന്തു സ മുഖം പരാവർത്യ താൻ തർജയിത്വാ ഗദിതവാൻ യുഷ്മാകം മനോഭാവഃ കഃ, ഇതി യൂയം ന ജാനീഥ|
56 So begaben sie sich denn in ein anderes Dorf.
മനുജസുതോ മനുജാനാം പ്രാണാൻ നാശയിതും നാഗച്ഛത്, കിന്തു രക്ഷിതുമ് ആഗച്ഛത്| പശ്ചാദ് ഇതരഗ്രാമം തേ യയുഃ|
57 Als sie dann des Weges weiterzogen, sagte einer zu ihm: »Ich will dir folgen, wohin du auch gehst.«
തദനന്തരം പഥി ഗമനകാലേ ജന ഏകസ്തം ബഭാഷേ, ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ യത്ര യാതി ഭവതാ സഹാഹമപി തത്ര യാസ്യാമി|
58 Jesus antwortete ihm: »Die Füchse haben Gruben und die Vögel des Himmels Nester, der Menschensohn aber hat keine Stätte, wohin er sein Haupt legen kann.« –
തദാനീം യീശുസ്തമുവാച, ഗോമായൂനാം ഗർത്താ ആസതേ, വിഹായസീയവിഹഗാനാം നീഡാനി ച സന്തി, കിന്തു മാനവതനയസ്യ ശിരഃ സ്ഥാപയിതും സ്ഥാനം നാസ്തി|
59 Zu einem anderen sagte er: »Folge mir nach!« Der entgegnete: »Erlaube mir, zunächst noch hinzugehen und meinen Vater zu begraben.«
തതഃ പരം സ ഇതരജനം ജഗാദ, ത്വം മമ പശ്ചാദ് ഏഹി; തതഃ സ ഉവാച, ഹേ പ്രഭോ പൂർവ്വം പിതരം ശ്മശാനേ സ്ഥാപയിതും മാമാദിശതു|
60 Da antwortete er ihm: »Laß die Toten ihre Toten begraben! Du aber gehe hin und verkündige das Reich Gottes!« –
തദാ യീശുരുവാച, മൃതാ മൃതാൻ ശ്മശാനേ സ്ഥാപയന്തു കിന്തു ത്വം ഗത്വേശ്വരീയരാജ്യസ്യ കഥാം പ്രചാരയ|
61 Noch ein anderer sagte: »Herr, ich will dir folgen; zunächst aber gestatte mir, von meinen Hausgenossen Abschied zu nehmen!«
തതോന്യഃ കഥയാമാസ, ഹേ പ്രഭോ മയാപി ഭവതഃ പശ്ചാദ് ഗംസ്യതേ, കിന്തു പൂർവ്വം മമ നിവേശനസ്യ പരിജനാനാമ് അനുമതിം ഗ്രഹീതുമ് അഹമാദിശ്യൈ ഭവതാ|
62 Da sagte Jesus zu ihm: »Niemand, der die Hand an den Pflug gelegt hat und dann noch rückwärts blickt, ist für das Reich Gottes tauglich.«
തദാനീം യീശുസ്തം പ്രോക്തവാൻ, യോ ജനോ ലാങ്ഗലേ കരമർപയിത്വാ പശ്ചാത് പശ്യതി സ ഈശ്വരീയരാജ്യം നാർഹതി|
