Job 41
1 Kannst du das Krokodil am Angelhaken heranziehen und ihm die Zunge mit der Schnur niederdrücken?
Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
2 Kannst du ihm einen Binsenring durch die Nase ziehen und einen Dorn durch seinen Kinnbacken bohren?
Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
3 Meinst du, es werde viele Bitten an dich richten oder dir gute Worte geben?
Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
4 Wird es einen Vertrag mit dir schließen, wonach du es für immer in deine Dienste nähmest?
Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
5 Wirst du mit ihm spielen wie mit einem Vöglein und es zur Kurzweil für deine Mägdlein anbinden?
Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
6 Treibt die Fischerzunft Handel mit ihm, daß sie es stückweise an die Händler abgibt?
Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
7 Kannst du ihm die Haut mit Spießen spicken und seinen Kopf mit Fischerhaken durchbohren?
Zult gij zijn huid met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
8 Vergreife dich nur einmal an ihm: mache dich auf Kampf gefaßt! Du wirst’s gewiß nicht wieder tun!
Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
9 Ja, eine solche Hoffnung erweist sich als Trug: schon bei seinem Anblick bricht man zusammen.
Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
10 Niemand ist so tollkühn, daß er es aufstört; und wer ist es, der ihm entgegengetreten und heil davongekommen wäre?
Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
11 Wer unter dem ganzen Himmel ist es?
Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
12 Nicht schweigen will ich von seinen Gliedmaßen, weder von seiner Kraftfülle noch von der Schönheit seines Baues.
Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
13 Wer hat je sein Panzerkleid oben aufgedeckt und wer sich in die Doppelreihe seines Gebisses hineingewagt?
Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
14 Wer hat je das Doppeltor seines Rachens geöffnet? Rings um seine Zähne herum lagert Schrecken.
Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
15 Prachtvoll sind die Zeilen seiner Schilder, jede einzelne enganliegend wie durch ein festes Siegel:
Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
16 eine schließt sich eng an die andere an, und kein Lüftchen dringt zwischen ihnen ein:
Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
17 jede haftet fest an der andern, sie greifen untrennbar ineinander.
Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
18 Sein Niesen läßt einen Lichtschein erglänzen, und seine Augen gleichen den Wimpern des Morgenrots.
Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
19 Aus seinem Rachen schießen Flammen, sprühen Feuerfunken hervor.
Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
20 Aus seinen Nüstern strömt Rauch heraus wie aus einem siedenden Topf und wie aus Binsenfeuer.
Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.
21 Sein Atem setzt Kohlen in Brand, und Flammen entfahren seinem Rachen.
Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
22 In seinem Nacken wohnt Kraft, und vor ihm her stürmt bange Furcht dahin.
In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
23 Die Wampen seines Leibes haften fest zusammen, sind wie angegossen an ihm, unbeweglich.
De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
24 Sein Herz ist hart wie ein Stein und unbeweglich wie ein unterer Mühlstein.
Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
25 Wenn es auffährt, schaudern selbst Helden, geraten vor Entsetzen außer sich.
Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
26 Trifft man es mit dem Schwert – das haftet ebensowenig wie Speer, Wurfspieß und Pfeil.
Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
27 Eisen achtet es gleich Stroh, Erz gleich morschem Holz.
Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
28 Kein Pfeil des Bogens bringt es zum Fliehen; Schleudersteine verwandeln sich ihm in Spreu.
De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
29 Wie ein Strohhalm kommt ihm die Keule vor, und nur ein Lächeln hat es für den Anprall der Lanze.
De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
30 Seine Unterseite bilden spitze Scherben; einen breiten Dreschschlitten drückt es in den Schlamm ein.
Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
31 Es macht die tiefe Wasserflut wie einen Kochtopf sieden, rührt das Meer auf wie einen Salbenkessel.
Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
32 Hinter ihm her leuchtet sein Pfad: man könnte die Schaumflut für Silberhaar halten.
Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
33 Auf Erden gibt es nicht seinesgleichen; es ist dazu geschaffen, sich nie zu fürchten.
Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
34 Auf alles Hohe sieht es mit Verachtung hin: der König ist es über alle stolzen Tiere.«
Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
