Job 30

1 »Jetzt aber lachen über mich auch solche, die jünger an Jahren sind als ich, deren Väter ich nicht gewürdigt habe, sie neben den Wachhunden meines Kleinviehs anzustellen.

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

2 Wozu hätte mir auch die Kraft ihrer Hände nützen können? Bei ihnen war ja die volle Rüstigkeit verlorengegangen.

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

3 Durch Mangel und Hunger erschöpft, nagen sie das dürre Land ab, die unfruchtbare und öde Steppe;

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

4 sie pflücken sich Melde am Buschwerk ab, und die Ginsterwurzel ist ihr Brot.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

5 Aus der Gemeinde werden sie ausgestoßen: man schreit über sie wie über Diebe.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

6 In schauerlichen Klüften müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felshöhlen;

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

7 zwischen Sträuchern brüllen sie, unter Dorngestrüpp halten sie Zusammenkünfte:

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

8 verworfenes und ehrloses Gesindel, das man aus dem Lande hinausgepeitscht hat.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

9 Und jetzt bin ich ihr Spottlied geworden und diene ihrem Gerede zur Kurzweil.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

10 Mit Abscheu halten sie sich fern von mir und scheuen sich nicht, vor mir auszuspeien;

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

11 weil Gott meine Bogensehne abgespannt und mich niedergebeugt hat, lassen sie den Zügel vor mir schießen.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

12 Zu meiner Rechten erhebt sich die Brut; sie stoßen meine Füße weg und schütten ihre Unheilsstraßen gegen mich auf.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

13 Meinen Pfad haben sie aufgerissen, auf meinen Sturz arbeiten sie hin, niemand tut ihnen Einhalt.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

14 Wie durch einen breiten Mauerriß kommen sie heran, durch die Trümmer wälzen sie sich daher:

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

15 ein Schreckensheer hat sich gegen mich gekehrt; wie vom Sturmwind wird meine Ehre weggerafft, und wie eine Wolke ist mein Glück vorübergezogen!«

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

16 »So verblutet sich denn jetzt das Herz in mir: die Tage des Elends halten mich in ihrer Gewalt.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

17 Die Nacht bohrt in meinen Gebeinen und löst sie von mir ab, und die an mir nagenden Schmerzen schlafen nicht.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

18 Durch Allgewalt ist mein Gewand entstellt: so eng wie mein Unterkleid umschließt es mich.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

19 Gott hat mich in den Kot geworfen, und ich bin (an Ansehen) dem Staub und der Asche gleichgestellt.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

20 Schreie ich zu dir, so antwortest du mir nicht; trete ich vor dich hin, so achtest du nicht auf mich:

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

21 du hast dich mir in einen erbarmungslosen Feind verwandelt; mit deiner starken Hand bekämpfst du mich.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

22 Du hebst mich auf (die Fittiche) des Sturmwindes empor, läßt mich dahinfahren und im Sturmestosen vergehen.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

23 Ja, ich weiß es: in den Tod willst du mich heimführen und in das Versammlungshaus aller Lebenden!«

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

24 »Doch streckt man nicht beim Ertrinken die Hand (nach Rettung) aus, und erhebt man beim Versinken nicht darob einen Hilferuf?

Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

25 Habe ich denn nicht um den geweint, der harte Tage durchzumachen hatte, und ist mein Herz nicht um den Armen bekümmert gewesen?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

26 Ja, auf Glück habe ich gewartet, aber Unheil kam; und ich harrte auf Licht, aber es kam Finsternis.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

27 Mein Inneres ist in Aufruhr ohne Unterlaß, Leidenstage haben mich überfallen.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

28 In Trauer gehe ich einher ohne Sonne; ich stehe in der versammelten Gemeinde auf und schreie;

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

29 den (heulenden) Schakalen bin ich ein Bruder geworden und den (klagenden) Straußen ein Genosse.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

30 Meine Haut löst sich, schwarz geworden, von mir ab, und mein Gebein ist von Fieberglut ausgedörrt.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

31 So ist denn mein Zitherspiel zum Trauerlied geworden und meine Schalmei zu Tönen der Klage!«

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.