Job 19

1 Da antwortete Hiob folgendermaßen:

Wtedy Hiob odpowiedział:

2 »Wie lange wollt ihr mein Herz noch betrüben und mich mit Reden martern?

Jak długo będziecie dręczyć moją duszę [i] miażdżyć mnie słowami?

3 Schon zehnmal habt ihr mich geschmäht; ihr schämt euch nicht, mir wehzutun!

Już dziesięć razy znieważyliście mnie. Nie wstyd wam, [że] tak się znęcacie nade mną?

4 Und hätte ich mich wirklich verfehlt, so wäre doch meine Verfehlung meine eigene Sache.

A niech tak będzie, że zbłądziłem, błąd zostaje po mojej stronie.

5 Wollt ihr wirklich gegen mich großtun, so erbringt mir den Beweis für das mich Beschämende!

A jeśli rzeczywiście chcecie się wynosić nade mną i dowodzić mi mojej hańby;

6 Erkennt doch, daß Gott mir unrecht getan und mich mit seinem Fangnetz rings umgarnt hat!«

Wiedzcie, że to Bóg mnie powalił i swoją siecią mnie otoczył.

7 »Seht: schreie ich über Gewalttat, so finde ich keine Erhörung; rufe ich um Hilfe, so gibt es keinen Rechtsspruch.

Oto wołam o krzywdę, ale nikt nie słucha; krzyczę, ale nie ma sądu.

8 Den Weg hat er mir vermauert, so daß ich nicht weiterschreiten kann, und über meine Pfade hat er Finsternis ausgebreitet.

Zagrodził mi drogę, abym nie mógł przejść, i na moich ścieżkach rozpostarł ciemność.

9 Meiner Ehre hat er mich entkleidet und die Krone mir vom Haupte weggenommen.

Odarł mnie z mojej chwały i zdjął koronę z mojej głowy.

10 Er hat mich niedergerissen um und um, so daß es aus mit mir ist, und hat meine Hoffnung ausgerissen wie einen Baum.

Zniszczył mnie ze wszystkich stron i ginę; moją nadzieję wyrwał jak drzewo.

11 Er hat seinen Zorn gegen mich lodern lassen und mich seinen Feinden gleichgeachtet.

Zapłonął przeciwko mnie swoim gniewem i uważa mnie za swego wroga.

12 Allzumal sind seine Kriegerscharen herangerückt, haben sich einen Weg zum Angriff gegen mich aufgeschüttet und sich rings um mein Zelt her gelagert.

Przyszły razem jego oddziały, utorowały przeciw mnie swoją drogę i rozbiły obóz dokoła mojego namiotu.

13 Meine Brüder haben sich fern von mir gehalten, und meine Bekannten sind mir ganz entfremdet;

Moich braci oddalił ode mnie, a moi znajomi ode mnie stronią.

14 meine Verwandten bleiben weg, und meine vertrauten Freunde haben mich vergessen;

Opuścili mnie moi bliscy, a moi przyjaciele o mnie zapomnieli.

15 meine Hausgenossen und selbst meine Mägde sehen in mir einen Fremden: ein Unbekannter bin ich in ihren Augen geworden.

Przebywający w moim domu i moje służące uważają mnie za obcego. Stałem się cudzoziemcem w ich oczach.

16 Rufe ich meinen Knecht, so antwortet er mir nicht: ich muß ihn anflehen und ihm gute Worte geben.

Wołałem na swego sługę, ale on się nie odzywa, chociaż go błagam swoimi ustami.

17 Mein Atem ist meinem Weibe zuwider und mein übler Geruch meinen leiblichen Brüdern.

Moim oddechem brzydzi się moja żona, choć błagam ze względu na synów z mojego ciała.

18 Selbst die Buben mißachten mich: mache ich (vergebliche) Versuche zum Aufstehen, so verspotten sie mich.

Nawet małe dzieci mną gardzą; gdy powstaję, urągają mi.

19 Allen meinen Vertrauten ekelt vor mir, und die ich liebgehabt habe, stehen mir feindlich gegenüber.

Brzydzą się mną wszyscy moi najbliżsi; ci, których kocham, stanęli przeciw mnie.

20 An meiner Haut und meinem Fleisch kleben meine Knochen, und von meinen Zähnen habe ich nur die Haut übrigbehalten.«

Moje kości przylgnęły do mojej skóry i do mego ciała; pozostała tylko skóra wokół zębów.

21 »Habt Mitleid, habt Mitleid mit mir, ihr meine Freunde! Denn Gottes Hand hat mich schwer getroffen.

Zlitujcie się nade mną, zlitujcie się nade mną, moi przyjaciele, bo ręka Boża mnie dotknęła.

22 Warum verfolgt ihr mich ebenso wie Gott und werdet nicht satt, mich zu zerfleischen?

Czemu mnie prześladujecie jak Bóg? Czy nie dość wam mojego ciała?

23 O daß doch meine Worte aufgeschrieben, o daß sie in ein Buch eingetragen würden,

Oby teraz zostały zapisane moje słowa! Oby je w księdze utrwalono!

24 mit eisernem Griffel in Blei eingegraben, auf ewig in den Felsen eingehauen würden!

Oby rylcem z żelaza i ołowiem zostały na wieczną pamiątkę wyryte na skale!

25 Ich aber, ich weiß, daß mein Löser lebt und als letzter auf dem Staube auftreten wird;

Wiem bowiem, że mój Odkupiciel żyje i że [w] ostateczny [dzień] stanie na ziemi.

26 und danach werde ich, mag jetzt auch meine Haut so ganz zerfetzt und ich meines Fleisches ledig sein, Gott schauen,

A [choć] moja skóra się rozłoży, to w swoim ciele ujrzę Boga.

27 den ich schauen werde mir zum Heil und den meine Augen sehen werden, und zwar nicht mehr als einen Entfremdeten, ihn, um den sich mir das Herz in der Brust abgehärmt hat.

Ujrzę go ja sam, ujrzą go moje oczy, a nie kto inny, choć moje nerki zniszczały w moim wnętrzu.

28 Wenn ihr aber sagt: ›Wie wollen wir ihn verfolgen!‹ und ›der letzte Grund der Sache sei in mir selbst zu finden‹,

Powinniście mówić: Czemu go prześladujemy? Gdyż we mnie znajduje się korzeń sprawy.

29 so fürchtet euch vor dem Schwert – denn derartige Verschuldungen verdienen die Strafe des Schwertes –, damit ihr erkennt, daß es noch ein Gericht gibt!«

Wy sami lękajcie się miecza, bo gniew za nieprawość sprowadza miecz, abyście wiedzieli, że jest sąd.