Apostelgeschichte 7
1 Der Hohepriester fragte ihn nun: »Verhält sich dies so?«
தத: பரம்’ மஹாயாஜக: ப்ரு’ஷ்டவாந், ஏஷா கதா²ம்’ கிம்’ ஸத்யா?
2 Da antwortete Stephanus: »Werte Brüder und Väter, hört mich an! Der Gott der Herrlichkeit erschien unserm Vater Abraham, als er noch in Mesopotamien wohnte, bevor er sich in Haran niedergelassen hatte,
தத: ஸ ப்ரத்யவத³த், ஹே பிதரோ ஹே ப்⁴ராதர: ஸர்வ்வே லாகா மநாம்’ஸி நித⁴த்³த்⁴வம்’| அஸ்மாகம்’ பூர்வ்வபுருஷ இப்³ராஹீம் ஹாரண்நக³ரே வாஸகரணாத் பூர்வ்வம்’ யதா³ அராம்-நஹரயிமதே³ஸே² ஆஸீத் ததா³ தேஜோமய ஈஸ்²வரோ த³ர்ஸ²நம்’ த³த்வா
3 und gebot ihm: ›Verlaß dein Heimatland und deine Verwandtschaft und ziehe in das Land, das ich dir zeigen werde!‹
தமவத³த் த்வம்’ ஸ்வதே³ஸ²ஜ்ஞாதிமித்ராணி பரித்யஜ்ய யம்’ தே³ஸ²மஹம்’ த³ர்ஸ²யிஷ்யாமி தம்’ தே³ஸ²ம்’ வ்ரஜ|
4 Da wanderte er aus dem Lande der Chaldäer aus und ließ sich in Haran nieder. Von dort ließ Gott ihn dann nach dem Tode seines Vaters in dieses Land hier übersiedeln, das ihr noch jetzt bewohnt;
அத: ஸ கஸ்தீ³யதே³ஸ²ம்’ விஹாய ஹாரண்நக³ரே ந்யவஸத், தத³நந்தரம்’ தஸ்ய பிதரி ம்ரு’தே யத்ர தே³ஸே² யூயம்’ நிவஸத² ஸ ஏநம்’ தே³ஸ²மாக³ச்ச²த்|
5 doch gab er ihm keinen festen Besitz darin, auch nicht einen Fuß breit, verhieß ihm jedoch, er wolle es ihm und seiner Nachkommenschaft späterhin zum Eigentum geben, obgleich er damals noch kein Kind hatte.
கிந்த்வீஸ்²வரஸ்தஸ்மை கமப்யதி⁴காரம் அர்தா²த்³ ஏகபத³பரிமிதாம்’ பூ⁴மிமபி நாத³தா³த்; ததா³ தஸ்ய கோபி ஸந்தாநோ நாஸீத் ததா²பி ஸந்தாநை: ஸார்த்³த⁴ம் ஏதஸ்ய தே³ஸ²ஸ்யாதி⁴காரீ த்வம்’ ப⁴விஷ்யஸீதி தம்ப்ரத்யங்கீ³க்ரு’தவாந்|
6 So lauteten aber Gottes Worte: ›Seine Nachkommen werden als Beisassen in einem fremden Lande ansässig sein, wo man sie vierhundert Jahre lang knechten und mißhandeln wird;
ஈஸ்²வர இத்த²ம் அபரமபி கதி²தவாந் தவ ஸந்தாநா: பரதே³ஸே² நிவத்ஸ்யந்தி ததஸ்தத்³தே³ஸீ²யலோகாஸ்²சது: ஸ²தவத்ஸராந் யாவத் தாந் தா³ஸத்வே ஸ்தா²பயித்வா தாந் ப்ரதி குவ்யவஹாரம்’ கரிஷ்யந்தி|
7 doch das Volk, dem sie als Knechte dienen werden, will ich richten‹, sagte Gott; ›und hierauf werden sie ausziehen und mir an dieser Stätte dienen.‹
அபரம் ஈஸ்²வர ஏநாம்’ கதா²மபி கதி²தவாந், யே லோகாஸ்தாந் தா³ஸத்வே ஸ்தா²பயிஷ்யந்தி தால்லோகாந் அஹம்’ த³ண்ட³யிஷ்யாமி, தத: பரம்’ தே ப³ஹிர்க³தா: ஸந்தோ மாம் அத்ர ஸ்தா²நே ஸேவிஷ்யந்தே|
8 Dann gab Gott ihm den Bund der Beschneidung, und so wurde Abraham der Vater Isaaks, den er am achten Tage beschnitt; Isaak wurde dann der Vater Jakobs und Jakob der Vater der zwölf Erzväter.
பஸ்²சாத் ஸ தஸ்மை த்வக்சே²த³ஸ்ய நியமம்’ த³த்தவாந், அத இஸ்ஹாகநாம்நி இப்³ராஹீம ஏகபுத்ரே ஜாதே, அஷ்டமதி³நே தஸ்ய த்வக்சே²த³ம் அகரோத்| தஸ்ய இஸ்ஹாக: புத்ரோ யாகூப்³, ததஸ்தஸ்ய யாகூபோ³(அ)ஸ்மாகம்’ த்³வாத³ஸ² பூர்வ்வபுருஷா அஜாயந்த|
9 Weil dann aber die Erzväter auf Joseph neidisch wurden, verkauften sie ihn nach Ägypten; doch Gott war mit ihm
தே பூர்வ்வபுருஷா ஈர்ஷ்யயா பரிபூர்ணா மிஸரதே³ஸ²ம்’ ப்ரேஷயிதும்’ யூஷப²ம்’ வ்யக்ரீணந்|
10 und rettete ihn aus allen seinen Bedrängnissen und verlieh ihm Gnade und Weisheit vor dem Pharao, dem ägyptischen König, der ihn zum Gebieter über Ägypten und über sein ganzes Haus einsetzte.
கிந்த்வீஸ்²வரஸ்தஸ்ய ஸஹாயோ பூ⁴த்வா ஸர்வ்வஸ்யா து³ர்க³தே ரக்ஷித்வா தஸ்மை பு³த்³தி⁴ம்’ த³த்த்வா மிஸரதே³ஸ²ஸ்ய ராஜ்ஞ: பி²ரௌண: ப்ரியபாத்ரம்’ க்ரு’தவாந் ததோ ராஜா மிஸரதே³ஸ²ஸ்ய ஸ்வீயஸர்வ்வபரிவாரஸ்ய ச ஸா²ஸநபத³ம்’ தஸ்மை த³த்தவாந்|
11 Da kam eine Hungersnot und große Drangsal über das ganze Land Ägypten und Kanaan, und unsere Väter hatten nichts zu essen.
தஸ்மிந் ஸமயே மிஸர-கிநாநதே³ஸ²யோ ர்து³ர்பி⁴க்ஷஹேதோரதிக்லிஷ்டத்வாத் ந: பூர்வ்வபுருஷா ப⁴க்ஷ்யத்³ரவ்யம்’ நாலப⁴ந்த|
12 Als aber Jakob erfuhr, daß in Ägypten Getreide zu haben sei, sandte er unsere Väter zum erstenmal hin.
கிந்து மிஸரதே³ஸே² ஸ²ஸ்யாநி ஸந்தி, யாகூப்³ இமாம்’ வார்த்தாம்’ ஸ்²ருத்வா ப்ரத²மம் அஸ்மாகம்’ பூர்வ்வபுருஷாந் மிஸரம்’ ப்ரேஷிதவாந்|
13 Beim zweitenmal gab sich dann Joseph seinen Brüdern zu erkennen, und Josephs Herkunft wurde dem Pharao bekannt.
ததோ த்³விதீயவாரக³மநே யூஷப்² ஸ்வப்⁴ராத்ரு’பி⁴: பரிசிதோ(அ)ப⁴வத்; யூஷபோ² ப்⁴ராதர: பி²ரௌண் ராஜேந பரிசிதா அப⁴வந்|
14 Joseph sandte dann hin und ließ seinen Vater Jakob und seine gesamte Verwandtschaft holen, im ganzen fünfundsiebenzig Seelen.
அநந்தரம்’ யூஷப்² ப்⁴ராத்ரு’க³ணம்’ ப்ரேஷ்ய நிஜபிதரம்’ யாகூப³ம்’ நிஜாந் பஞ்சாதி⁴கஸப்ததிஸம்’க்²யகாந் ஜ்ஞாதிஜநாம்’ஸ்²ச ஸமாஹூதவாந்|
15 So zog denn Jakob nach Ägypten hinab, wo er starb und ebenso auch unsere Väter;
தஸ்மாத்³ யாகூப்³ மிஸரதே³ஸ²ம்’ க³த்வா ஸ்வயம் அஸ்மாகம்’ பூர்வ்வபுருஷாஸ்²ச தஸ்மிந் ஸ்தா²நே(அ)ம்ரியந்த|
16 sie wurden nach Sichem überführt und in dem Grabe beigesetzt, das Abraham für eine Geldsumme von den Söhnen Hemors in Sichem gekauft hatte.«
ததஸ்தே ஸி²கி²மம்’ நீதா யத் ஸ்²மஸா²நம் இப்³ராஹீம் முத்³ராத³த்வா ஸி²கி²ம: பிது ர்ஹமோர: புத்ரேப்⁴ய: க்ரீதவாந் தத்ஸ்²மஸா²நே ஸ்தா²பயாஞ்சக்ரிரே|
17 »Je näher aber die Zeit der Verheißung kam, die Gott dem Abraham zugesagt hatte, desto mehr wuchs das Volk in Ägypten an und wurde zahlreich,
தத: பரம் ஈஸ்²வர இப்³ராஹீம: ஸந்நிதௌ⁴ ஸ²பத²ம்’ க்ரு’த்வா யாம்’ ப்ரதிஜ்ஞாம்’ க்ரு’தவாந் தஸ்யா: ப்ரதிஜ்ஞாயா: ப²லநஸமயே நிகடே ஸதி இஸ்ராயேல்லோகா ஸிமரதே³ஸே² வர்த்³த⁴மாநா ப³ஹுஸம்’க்²யா அப⁴வந்|
18 bis ein anderer König zur Regierung über Ägypten kam, der von Joseph nichts wußte.
ஸே²ஷே யூஷப²ம்’ யோ ந பரிசிநோதி தாத்³ரு’ஸ² ஏகோ நரபதிருபஸ்தா²ய
19 Dieser verfuhr arglistig gegen unser Volk und mißhandelte unsere Väter, so daß sie ihre neugeborenen Kinder aussetzen mußten, damit sie nicht am Leben bleiben sollten.
அஸ்மாகம்’ ஜ்ஞாதிபி⁴: ஸார்த்³த⁴ம்’ தூ⁴ர்த்ததாம்’ விதா⁴ய பூர்வ்வபுருஷாந் ப்ரதி குவ்யவஹரணபூர்வ்வகம்’ தேஷாம்’ வம்’ஸ²நாஸ²நாய தேஷாம்’ நவஜாதாந் ஸி²ஸூ²ந் ப³ஹி ர்நிரக்ஷேபயத்|
20 In dieser Zeit wurde Mose geboren und war ein ausnehmend schönes Kind; drei Monate lang wurde er im Elternhause aufgezogen,
ஏதஸ்மிந் ஸமயே மூஸா ஜஜ்ஞே, ஸ து பரமஸுந்த³ரோ(அ)ப⁴வத் ததா² பித்ரு’க்³ரு’ஹே மாஸத்ரயபர்ய்யந்தம்’ பாலிதோ(அ)ப⁴வத்|
21 und als man ihn dann ausgesetzt hatte, nahm ihn die Tochter Pharaos zu sich und erzog ihn für sich selbst zum Sohn.
கிந்து தஸ்மிந் ப³ஹிர்நிக்ஷிப்தே ஸதி பி²ரௌணராஜஸ்ய கந்யா தம் உத்தோல்ய நீத்வா த³த்தகபுத்ரம்’ க்ரு’த்வா பாலிதவதீ|
22 So wurde denn Mose in aller Weisheit der Ägypter unterrichtet und war gewaltig in seinen Worten und Taten.
தஸ்மாத் ஸ மூஸா மிஸரதே³ஸீ²யாயா: ஸர்வ்வவித்³யாயா: பாரத்³ரு’ஷ்வா ஸந் வாக்யே க்ரியாயாஞ்ச ஸ²க்திமாந் அப⁴வத்|
23 Als er aber volle vierzig Jahre alt geworden war, stieg das Verlangen in ihm auf, sich einmal nach seinen Brüdern, den Israeliten, umzusehen;
ஸ ஸம்பூர்ணசத்வாரிம்’ஸ²த்³வத்ஸரவயஸ்கோ பூ⁴த்வா இஸ்ராயேலீயவம்’ஸ²நிஜப்⁴ராத்ரு’ந் ஸாக்ஷாத் கர்தும்’ மதிம்’ சக்ரே|
24 und als er einen von ihnen sah, dem Unrecht geschah, leistete er ihm Beistand und verschaffte dem Mißhandelten Genugtuung, indem er den Ägypter erschlug.
தேஷாம்’ ஜநமேகம்’ ஹிம்’ஸிதம்’ த்³ரு’ஷ்ட்வா தஸ்ய ஸபக்ஷ: ஸந் ஹிம்’ஸிதஜநம் உபக்ரு’த்ய மிஸரீயஜநம்’ ஜகா⁴ந|
25 Dabei war er der Meinung, seine Volksgenossen würden zu der Einsicht kommen, daß Gott ihnen durch seine Hand Rettung schaffen würde; doch sie erkannten es nicht.
தஸ்ய ஹஸ்தேநேஸ்²வரஸ்தாந் உத்³த⁴ரிஷ்யதி தஸ்ய ப்⁴ராத்ரு’க³ண இதி ஜ்ஞாஸ்யதி ஸ இத்யநுமாநம்’ சகார, கிந்து தே ந பு³பு³தி⁴ரே|
26 Am folgenden Tage kam er gerade dazu, als zwei von ihnen einen Streit miteinander hatten; da wollte er sie versöhnen, damit sie Frieden hielten, indem er sagte: ›Ihr Männer, ihr seid doch Brüder: warum tut ihr einander unrecht?‹
தத்பரே (அ)ஹநி தேஷாம் உப⁴யோ ர்ஜநயோ ர்வாக்கலஹ உபஸ்தி²தே ஸதி மூஸா: ஸமீபம்’ க³த்வா தயோ ர்மேலநம்’ கர்த்தும்’ மதிம்’ க்ரு’த்வா கத²யாமாஸ, ஹே மஹாஸ²யௌ யுவாம்’ ப்⁴ராதரௌ பரஸ்பரம் அந்யாயம்’ குத: குருத²: ?
27 Der aber, welcher seinem Genossen unrecht tat, stieß ihn zurück mit den Worten: ›Wer hat dich zum Oberhaupt und Richter über uns eingesetzt?
தத: ஸமீபவாஸிநம்’ ப்ரதி யோ ஜநோ(அ)ந்யாயம்’ சகார ஸ தம்’ தூ³ரீக்ரு’த்ய கத²யாமாஸ, அஸ்மாகமுபரி ஸா²ஸ்த்ரு’த்வவிசாரயித்ரு’த்வபத³யோ: கஸ்த்வாம்’ நியுக்தவாந்?
28 Willst du mich etwa ebenso erschlagen, wie du gestern den Ägypter erschlagen hast?‹
ஹ்யோ யதா² மிஸரீயம்’ ஹதவாந் ததா² கிம்’ மாமபி ஹநிஷ்யஸி?
29 Um dieses Wortes willen ergriff Mose die Flucht und lebte als Fremdling im Lande Midian, wo ihm zwei Söhne geboren wurden.
ததா³ மூஸா ஏதாத்³ரு’ஸீ²ம்’ கதா²ம்’ ஸ்²ருத்வா பலாயநம்’ சக்ரே, ததோ மிதி³யநதே³ஸ²ம்’ க³த்வா ப்ரவாஸீ ஸந் தஸ்தௌ², ததஸ்தத்ர த்³வௌ புத்ரௌ ஜஜ்ஞாதே|
30 Als dann wieder volle vierzig Jahre vergangen waren, erschien ihm in der Wüste des Berges Sinai ein Engel in der Feuerflamme eines Dornbusches.
அநந்தரம்’ சத்வாரிம்’ஸ²த்³வத்ஸரேஷு க³தேஷு ஸீநயபர்வ்வதஸ்ய ப்ராந்தரே ப்ரஜ்வலிதஸ்தம்ப³ஸ்ய வஹ்நிஸி²கா²யாம்’ பரமேஸ்²வரதூ³தஸ்தஸ்மை த³ர்ஸ²நம்’ த³தௌ³|
31 Als Mose das sah, verwunderte er sich über die Erscheinung; als er aber näher hinzutrat, um genauer zuzusehen, erscholl die Stimme des Herrn:
மூஸாஸ்தஸ்மிந் த³ர்ஸ²நே விஸ்மயம்’ மத்வா விஸே²ஷம்’ ஜ்ஞாதும்’ நிகடம்’ க³ச்ச²தி,
32 ›Ich bin der Gott deiner Väter, der Gott Abrahams, Isaaks und Jakobs.‹ Da begann Mose zu zittern und wagte nicht, genauer hinzusehen.
ஏதஸ்மிந் ஸமயே, அஹம்’ தவ பூர்வ்வபுருஷாணாம் ஈஸ்²வரோ(அ)ர்தா²த்³ இப்³ராஹீம ஈஸ்²வர இஸ்ஹாக ஈஸ்²வரோ யாகூப³ ஈஸ்²வரஸ்²ச, மூஸாமுத்³தி³ஸ்²ய பரமேஸ்²வரஸ்யைதாத்³ரு’ஸீ² விஹாயஸீயா வாணீ ப³பூ⁴வ, தத: ஸ கம்பாந்வித: ஸந் புந ர்நிரீக்ஷிதும்’ ப்ரக³ல்போ⁴ ந ப³பூ⁴வ|
33 Der Herr aber sagte zu ihm: ›Ziehe dir die Schuhe ab von den Füßen; denn die Stätte, auf der du stehst, ist heiliges Land.
பரமேஸ்²வரஸ்தம்’ ஜகா³த³, தவ பாத³யோ: பாது³கே மோசய யத்ர திஷ்ட²ஸி ஸா பவித்ரபூ⁴மி: |
34 Ich habe die Mißhandlung meines Volkes in Ägypten gesehen und ihr Seufzen gehört; darum bin ich herabgekommen, sie zu erretten. Und jetzt komm: ich will dich nach Ägypten senden!‹
அஹம்’ மிஸரதே³ஸ²ஸ்தா²நாம்’ நிஜலோகாநாம்’ து³ர்த்³த³ஸா²ம்’ நிதாந்தம் அபஸ்²யம்’, தேஷாம்’ காதர்ய்யோக்திஞ்ச ஸ்²ருதவாந் தஸ்மாத் தாந் உத்³த⁴ர்த்தும் அவருஹ்யாக³மம்; இதா³நீம் ஆக³ச்ச² மிஸரதே³ஸ²ம்’ த்வாம்’ ப்ரேஷயாமி|
35 Diesen Mose, den sie verleugnet hatten, als sie sagten: ›Wer hat dich zum Oberhaupt und Richter (über uns) gesetzt?‹, eben diesen hat Gott als Oberhaupt und Erlöser gesandt durch die Vermittlung des Engels, der ihm im Dornbusch erschienen war.
கஸ்த்வாம்’ ஸா²ஸ்த்ரு’த்வவிசாரயித்ரு’த்வபத³யோ ர்நியுக்தவாந், இதி வாக்யமுக்த்வா தை ர்யோ மூஸா அவஜ்ஞாதஸ்தமேவ ஈஸ்²வர: ஸ்தம்ப³மத்⁴யே த³ர்ஸ²நதா³த்ரா தேந தூ³தேந ஸா²ஸ்தாரம்’ முக்திதா³தாரஞ்ச க்ரு’த்வா ப்ரேஷயாமாஸ|
36 Dieser ist es auch, der sie (aus dem Lande) weggeführt hat, indem er Wunder und Zeichen im Lande Ägypten und am Roten Meer sowie vierzig Jahre lang in der Wüste tat.
ஸ ச மிஸரதே³ஸே² ஸூப்²நாம்நி ஸமுத்³ரே ச பஸ்²சாத் சத்வாரிம்’ஸ²த்³வத்ஸராந் யாவத் மஹாப்ராந்தரே நாநாப்ரகாராண்யத்³பு⁴தாநி கர்ம்மாணி லக்ஷணாநி ச த³ர்ஸ²யித்வா தாந் ப³ஹி: க்ரு’த்வா ஸமாநிநாய|
37 Dieser Mose ist es, der zu den Israeliten gesagt hat: ›Einen Propheten wie mich wird Gott euch aus euren Volksgenossen erwecken.‹
ப்ரபு⁴: பரமேஸ்²வரோ யுஷ்மாகம்’ ப்⁴ராத்ரு’க³ணஸ்ய மத்⁴யே மாத்³ரு’ஸ²ம் ஏகம்’ ப⁴விஷ்யத்³வக்தாரம் உத்பாத³யிஷ்யதி தஸ்ய கதா²யாம்’ யூயம்’ மநோ நிதா⁴ஸ்யத², யோ ஜந இஸ்ராயேல: ஸந்தாநேப்⁴ய ஏநாம்’ கதா²ம்’ கத²யாமாஸ ஸ ஏஷ மூஸா: |
38 Dieser ist es, der bei der Gemeindeversammlung in der Wüste Vermittler gewesen ist zwischen dem Engel, der auf dem Berge Sinai zu ihm redete, und zwischen unsern Vätern, derselbe, der lebendige Worte empfing, um sie uns mitzuteilen.
மஹாப்ராந்தரஸ்த²மண்ட³லீமத்⁴யே(அ)பி ஸ ஏவ ஸீநயபர்வ்வதோபரி தேந ஸார்த்³த⁴ம்’ ஸம்’லாபிநோ தூ³தஸ்ய சாஸ்மத்பித்ரு’க³ணஸ்ய மத்⁴யஸ்த²: ஸந் அஸ்மப்⁴யம்’ தா³தவ்யநி ஜீவநதா³யகாநி வாக்யாநி லேபே⁴|
39 Doch unsere Väter wollten ihm nicht gehorsam sein; vielmehr stießen sie ihn von sich und sehnten sich nach Ägypten zurück
அஸ்மாகம்’ பூர்வ்வபுருஷாஸ்தம் அமாந்யம்’ கத்வா ஸ்வேப்⁴யோ தூ³ரீக்ரு’த்ய மிஸரதே³ஸ²ம்’ பராவ்ரு’த்ய க³ந்தும்’ மநோபி⁴ரபி⁴லஷ்ய ஹாரோணம்’ ஜக³து³: ,
40 und sagten zu Aaron: ›Mache uns Götter, die vor uns herziehen sollen! Denn von diesem Mose, der uns aus dem Lande Ägypten herausgeführt hat, wissen wir nicht, was aus ihm geworden ist.‹
அஸ்மாகம் அக்³ரே(அ)க்³ரே க³ந்தும் அஸ்மத³ர்த²ம்’ தே³வக³ணம்’ நிர்ம்மாஹி யதோ யோ மூஸா அஸ்மாந் மிஸரதே³ஸா²த்³ ப³ஹி: க்ரு’த்வாநீதவாந் தஸ்ய கிம்’ ஜாதம்’ தத³ஸ்மாபி⁴ ர்ந ஜ்ஞாயதே|
41 So machten sie sich denn damals ein Stierbild, brachten diesem Götzen Opfer dar und hatten ihre Freude an den Werken ihrer Hände.
தஸ்மிந் ஸமயே தே கோ³வத்ஸாக்ரு’திம்’ ப்ரதிமாம்’ நிர்ம்மாய தாமுத்³தி³ஸ்²ய நைவேத்³யமுத்ம்ரு’ஜ்ய ஸ்வஹஸ்தக்ரு’தவஸ்துநா ஆநந்தி³தவந்த: |
42 Da wandte Gott sich von ihnen ab und gab sie dahin, daß sie dem Sternenheer des Himmels dienten, wie im Buch der Propheten geschrieben steht: ›Habt ihr etwa mir Schlachttiere und Opfergaben während der vierzig Jahre in der Wüste dargebracht, ihr vom Hause Israel?
தஸ்மாத்³ ஈஸ்²வரஸ்தேஷாம்’ ப்ரதி விமுக²: ஸந் ஆகாஸ²ஸ்த²ம்’ ஜ்யோதிர்க³ணம்’ பூஜயிதும்’ தேப்⁴யோ(அ)நுமதிம்’ த³தௌ³, யாத்³ரு’ஸ²ம்’ ப⁴விஷ்யத்³வாதி³நாம்’ க்³ரந்தே²ஷு லிகி²தமாஸ்தே, யதா², இஸ்ராயேலீயவம்’ஸா² ரே சத்வாரிம்’ஸ²த்ஸமாந் புரா| மஹதி ப்ராந்தரே ஸம்’ஸ்தா² யூயந்து யாநி ச| ப³லிஹோமாதி³கர்ம்மாணி க்ரு’தவந்தஸ்து தாநி கிம்’| மாம்’ ஸமுத்³தி³ஸ்²ய யுஷ்மாபி⁴: ப்ரக்ரு’தாநீதி நைவ ச|
43 Nein, das Zelt des Moloch und das Sternbild des Gottes Rephan habt ihr getragen, die Götzenbilder, die ihr zur Anbetung angefertigt hattet; darum werde ich euch über Babylon hinaus (in die Verbannung) wegführen lassen.‹«
கிந்து வோ மோலகாக்²யஸ்ய தே³வஸ்ய தூ³ஷ்யமேவ ச| யுஷ்மாகம்’ ரிம்ப²நாக்²யாயா தே³வதாயாஸ்²ச தாரகா| ஏதயோருப⁴யோ ர்மூர்தீ யுஷ்மாபி⁴: பரிபூஜிதே| அதோ யுஷ்மாம்’ஸ்து பா³பே³ல: பாரம்’ நேஷ்யாமி நிஸ்²சிதம்’|
44 »Die Hütte des Zeugnisses hatten unsere Väter in der Wüste so, wie Gott es angeordnet hatte, als er dem Mose gebot, sie nach dem Vorbild, das er gesehen hatte, herzustellen.
அபரஞ்ச யந்நித³ர்ஸ²நம் அபஸ்²யஸ்தத³நுஸாரேண தூ³ஷ்யம்’ நிர்ம்மாஹி யஸ்மிந் ஈஸ்²வரோ மூஸாம் ஏதத்³வாக்யம்’ ப³பா⁴ஷே தத் தஸ்ய நிரூபிதம்’ ஸாக்ஷ்யஸ்வரூபம்’ தூ³ஷ்யம் அஸ்மாகம்’ பூர்வ்வபுருஷை: ஸஹ ப்ராந்தரே தஸ்தௌ²|
45 Diese (Hütte) haben unsere Väter dann auch übernommen und sie unter Josua in das Gebiet der Heidenvölker gebracht, die Gott vor den Augen unserer Väter vertrieb; (und so blieb es) bis zur Zeit Davids.
பஸ்²சாத் யிஹோஸூ²யேந ஸஹிதைஸ்தேஷாம்’ வம்’ஸ²ஜாதைரஸ்மத்பூர்வ்வபுருஷை: ஸ்வேஷாம்’ ஸம்முகா²த்³ ஈஸ்²வரேண தூ³ரீக்ரு’தாநாம் அந்யதே³ஸீ²யாநாம்’ தே³ஸா²தி⁴க்ரு’திகாலே ஸமாநீதம்’ தத்³ தூ³ஷ்யம்’ தா³யூதோ³தி⁴காரம்’ யாவத் தத்ர ஸ்தா²ந ஆஸீத்|
46 Dieser fand Gnade vor Gott und erbat es sich als Gunst, eine Wohnung für den Gott Jakobs zu finden.
ஸ தா³யூத்³ பரமேஸ்²வரஸ்யாநுக்³ரஹம்’ ப்ராப்ய யாகூப்³ ஈஸ்²வரார்த²ம் ஏகம்’ தூ³ஷ்யம்’ நிர்ம்மாதும்’ வவாஞ்ச²;
47 Aber erst Salomo hat ihm ein Haus erbaut.
கிந்து ஸுலேமாந் தத³ர்த²ம்’ மந்தி³ரம் ஏகம்’ நிர்ம்மிதவாந்|
48 Doch der Höchste wohnt nicht in einem Bau, der von Menschenhand hergestellt ist, wie der Prophet sagt:
ததா²பி ய: ஸர்வ்வோபரிஸ்த²: ஸ கஸ்மிம்’ஸ்²சித்³ ஹஸ்தக்ரு’தே மந்தி³ரே நிவஸதீதி நஹி, ப⁴விஷ்யத்³வாதீ³ கதா²மேதாம்’ கத²யதி, யதா²,
49 ›Der Himmel ist mein Thron und die Erde der Schemel meiner Füße. Was für ein Haus wäre es, das ihr mir bauen könntet?‹ – sagt der Herr – ›oder welches wäre die Stätte der Ruhe für mich?
பரேஸோ² வத³தி ஸ்வர்கோ³ ராஜஸிம்’ஹாஸநம்’ மம| மதீ³யம்’ பாத³பீட²ஞ்ச ப்ரு’தி²வீ ப⁴வதி த்⁴ருவம்’| தர்ஹி யூயம்’ க்ரு’தே மே கிம்’ ப்ரநிர்ம்மாஸ்யத² மந்தி³ரம்’| விஸ்²ராமாய மதீ³யம்’ வா ஸ்தா²நம்’ கிம்’ வித்³யதே த்விஹ|
50 Hat nicht meine Hand dies ganze Weltall geschaffen?‹«
ஸர்வ்வாண்யேதாநி வஸ்தூநி கிம்’ மே ஹஸ்தக்ரு’தாநி ந||
51 »O ihr Halsstarrigen und an Herz und Ohren Unbeschnittenen! Immerfort widerstrebt ihr dem heiligen Geist, wie eure Väter, so auch ihr.
ஹே அநாஜ்ஞாக்³ராஹகா அந்த: கரணே ஸ்²ரவணே சாபவித்ரலோகா: யூயம் அநவரதம்’ பவித்ரஸ்யாத்மந: ப்ராதிகூல்யம் ஆசரத², யுஷ்மாகம்’ பூர்வ்வபுருஷா யாத்³ரு’ஸா² யூயமபி தாத்³ரு’ஸா²: |
52 Wo ist ein Prophet gewesen, den eure Väter nicht verfolgt haben? Und so haben sie auch die getötet, welche das Kommen des Gerechten vorausverkündigt haben, an dem ihr jetzt zu Verrätern und Mördern geworden seid.
யுஷ்மாகம்’ பூர்வ்வபுருஷா: கம்’ ப⁴விஷ்யத்³வாதி³நம்’ நாதாட³யந்? யே தஸ்ய தா⁴ர்ம்மிகஸ்ய ஜநஸ்யாக³மநகதா²ம்’ கதி²தவந்தஸ்தாந் அக்⁴நந் யூயம் அதூ⁴நா விஸ்²வாஸகா⁴திநோ பூ⁴த்வா தம்’ தா⁴ர்ம்மிகம்’ ஜநம் அஹத|
53 Auf Anordnung von Engeln habt ihr das Gesetz empfangen und es doch nicht gehalten!«
யூயம்’ ஸ்வர்கீ³யதூ³தக³ணேந வ்யவஸ்தா²ம்’ ப்ராப்யாபி தாம்’ நாசரத²|
54 Als sie das hörten, ging es ihnen wie ein Stich durchs Herz, und sie knirschten mit den Zähnen gegen ihn.
இமாம்’ கதா²ம்’ ஸ்²ருத்வா தே மந: ஸு பி³த்³தா⁴: ஸந்தஸ்தம்’ ப்ரதி த³ந்தக⁴ர்ஷணம் அகுர்வ்வந்|
55 Er aber, voll heiligen Geistes, blickte fest zum Himmel empor, sah die Herrlichkeit Gottes und Jesus zur Rechten Gottes stehen
கிந்து ஸ்திபா²ந: பவித்ரேணாத்மநா பூர்ணோ பூ⁴த்வா க³க³ணம்’ ப்ரதி ஸ்தி²ரத்³ரு’ஷ்டிம்’ க்ரு’த்வா ஈஸ்²வரஸ்ய த³க்ஷிணே த³ண்டா³யமாநம்’ யீஸு²ஞ்ச விலோக்ய கதி²தவாந்;
56 und rief aus: »Ich sehe die Himmel aufgetan und den Menschensohn zur Rechten Gottes stehen!«
பஸ்²ய, மேக⁴த்³வாரம்’ முக்தம் ஈஸ்²வரஸ்ய த³க்ஷிணே ஸ்தி²தம்’ மாநவஸுதஞ்ச பஸ்²யாமி|
57 Da erhoben sie ein lautes Geschrei, hielten sich die Ohren zu und stürmten einmütig auf ihn los;
ததா³ தே ப்ரோச்சை: ஸ²ப்³த³ம்’ க்ரு’த்வா கர்ணேஷ்வங்கு³லீ ர்நிதா⁴ய ஏகசித்தீபூ⁴ய தம் ஆக்ரமந்|
58 dann stießen sie ihn zur Stadt hinaus und steinigten ihn. Dabei legten die Zeugen ihre Obergewänder ab zu den Füßen eines jungen Mannes mit Namen Saulus
பஸ்²சாத் தம்’ நக³ராத்³ ப³ஹி: க்ரு’த்வா ப்ரஸ்தரைராக்⁴நந் ஸாக்ஷிணோ லாகா: ஸௌ²லநாம்நோ யூநஸ்²சரணஸந்நிதௌ⁴ நிஜவஸ்த்ராணி ஸ்தா²பிதவந்த: |
59 und steinigten den Stephanus, der betend ausrief: »Herr Jesus, nimm meinen Geist auf!«
அநந்தரம்’ ஹே ப்ரபோ⁴ யீஸே² மதீ³யமாத்மாநம்’ க்³ரு’ஹாண ஸ்திபா²நஸ்யேதி ப்ரார்த²நவாக்யவத³நஸமயே தே தம்’ ப்ரஸ்தரைராக்⁴நந்|
60 Alsdann auf die Knie niedergesunken, rief er noch laut aus: »Herr, rechne ihnen diese Sünde nicht zu!« Nach diesen Worten gab er seinen Geist auf.
தஸ்மாத் ஸ ஜாநுநீ பாதயித்வா ப்ரோச்சை: ஸ²ப்³த³ம்’ க்ரு’த்வா, ஹே ப்ரபே⁴ பாபமேதத்³ ஏதேஷு மா ஸ்தா²பய, இத்யுக்த்வா மஹாநித்³ராம்’ ப்ராப்நோத்|
