< Apostelgeschichte 12 >

1 Um jene Zeit ließ der König Herodes einige Mitglieder der Gemeinde gefangennehmen, um seine Wut an ihnen auszulassen.
ⲁ̅ⲙⲡⲉⲟⲩⲟⲉⲓϣ ⲇⲉ ⲉⲧⲙⲙⲁⲩ ⲁⲁⲅⲣⲓⲡⲡⲁⲥ ⲡⲣⲣⲟ ϩⲓⲧⲟⲟⲧϥ ⲉⲑⲙⲕⲉ ϩⲟⲓⲛⲉ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ⲧⲉⲕⲕⲗⲏⲥⲓⲁ
2 So ließ er Jakobus, den Bruder des Johannes, mit dem Schwert hinrichten;
ⲃ̅ⲁϥϩⲱⲧⲃ ⲇⲉ ⲛⲓⲁⲕⲱⲃⲟⲥ ⲡⲥⲟⲛ ⲛⲓⲱϩⲁⲛⲛⲏⲥ ϩⲛ ⲟⲩⲥⲏϥⲉ
3 und als er sah, daß sein Vorgehen den Beifall der Juden fand, ließ er weiter auch Petrus verhaften, und zwar während der Tage der ungesäuerten Brote.
ⲅ̅ⲛⲧⲉⲣⲉϥⲛⲁⲩ ⲇⲉ ϫⲉ ϥⲣⲁⲛⲁⲩ ⲛⲛⲓⲟⲩⲇⲁⲓ ⲁϥⲟⲩⲱϩ ⲉⲧⲟⲟⲧϥ ⲉϭⲱⲡⲉ ⲙⲡⲕⲉⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲛⲉⲛⲉϩⲟⲟⲩ ⲇⲉ ⲛⲁⲑⲁⲃ ⲛⲉ
4 Als er ihn nun festgenommen hatte, ließ er ihn ins Gefängnis setzen und übertrug seine Bewachung vier Abteilungen Soldaten von je vier Mann; nach dem Passah wollte er ihn dann dem Volk (zur Aburteilung) vorführen lassen.
ⲇ̅ⲛⲧⲉⲣⲉϥϭⲟⲡϥ ⲇⲉ ⲁϥⲛⲟϫϥ ⲉⲡⲉϣⲧⲉⲕⲟ ⲉⲁϥⲧⲁⲁϥ ⲉⲧⲟⲟⲧⲟⲩ ⲙⲙⲛⲧⲁⲥⲉ ⲙⲙⲁⲧⲟⲓ ⲉϩⲁⲣⲉϩ ⲉⲣⲟϥ ⲉϥⲟⲩⲱϣ ⲙⲛⲛⲥⲁ ⲡⲡⲁⲥⲭⲁ ⲉⲛⲧϥ ⲉⲃⲟⲗ ⲛⲛⲁϩⲣⲙ ⲡⲗⲁⲟⲥ
5 So wurde also Petrus im Gefängnis bewacht, während von der Gemeinde unablässig für ihn zu Gott gebetet wurde.
ⲉ̅ⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ϭⲉ ⲛⲉⲩϩⲁⲣⲉϩ ⲉⲣⲟϥ ⲡⲉ ϩⲛ ⲟⲩⲱⲣϫ ϩⲙ ⲡⲉϣⲧⲉⲕⲟ ⲛⲉⲩⲛ ⲟⲩⲛⲟϭ ⲇⲉ ⲛϣⲗⲏⲗ ϣⲟⲟⲡ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲓⲧⲛ ⲧⲉⲕⲕⲗⲏⲥⲓⲁ ⲛⲛⲁϩⲣⲙ ⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲉⲧⲃⲏⲏⲧϥ
6 Als ihn nun Herodes (zur Verurteilung) vorführen lassen wollte, schlief Petrus in der Nacht zuvor zwischen zwei Soldaten, mit zwei Ketten gefesselt; außerdem versahen Posten vor der Tür die Bewachung (der Zelle).
ⲋ̅ⲛⲧⲉⲣⲉϥⲛⲟⲩ ⲇⲉ ⲛϭⲓ ⲁⲅⲣⲓⲡⲡⲁⲥ ⲉⲛⲧϥ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ⲧⲉⲩϣⲏ ⲉⲧⲙⲙⲁⲩ ⲛⲉⲣⲉⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲛⲕⲟⲧⲕ ⲛⲧⲙⲏⲧⲉ ⲙⲙⲁⲧⲟⲓ ⲥⲛⲁⲩ ⲉϥⲙⲏⲣ ⲛϩⲁⲗⲩⲥⲓⲥ ⲥⲛⲧⲉ ⲉⲣⲉⲛⲁⲛⲟⲩⲣϣⲉ ϩⲓⲣⲙ ⲡⲣⲟ ⲉⲩϩⲁⲣⲉϩ ⲉⲡⲉϣⲧⲉⲕⲟ
7 Da stand mit einemmal ein Engel des Herrn da, und Lichtschein erhellte den Raum. Der Engel weckte den Petrus durch einen Stoß in die Seite und sagte zu ihm: »Stehe schnell auf!« Zugleich fielen ihm die Ketten von den Armen ab.
ⲍ̅ⲁⲩⲱ ⲉⲓⲥ ⲟⲩⲁⲅⲅⲉⲗⲟⲥ ⲛⲧⲉ ⲡϫⲟⲉⲓⲥ ⲁϥⲁϩⲉⲣⲁⲧϥ ϩⲓϫⲙ ⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲁⲩⲱ ⲁⲩⲟⲩⲟⲉⲓⲛ ϣⲁ ϩⲙ ⲡⲏⲓ ⲁϥⲧⲃⲥ ⲡⲉⲥⲡⲓⲣ ⲇⲉ ⲙⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲁϥⲧⲟⲩⲛⲟⲥϥ ⲉϥϫⲱ ⲙⲙⲟⲥ ϫⲉ ⲧⲱⲟⲩⲛⲅ ϩⲛ ⲟⲩϭⲉⲡⲏ ⲁⲩⲱ ⲁⲙⲙⲣⲣⲉ ϩⲉ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ⲛⲉϥϭⲓϫ
8 Weiter sagte der Engel zu ihm: »Gürte dich und binde dir die Sandalen unter!« Das tat Petrus. Dann sagte der Engel zu ihm: »Wirf dir deinen Mantel um und folge mir!«
ⲏ̅ⲡⲉϫⲉ ⲡⲁⲅⲅⲉⲗⲟⲥ ⲇⲉ ⲛⲁϥ ϫⲉ ⲙⲟⲩⲣ ⲛⲧⲉⲕϯⲡⲉ ⲁⲩⲱ ⲛⲅϯ ⲙⲡⲉⲕⲥⲁⲛⲇⲁⲗⲓⲟⲛ ⲉⲣⲁⲧⲕ ⲁϥⲉⲓⲣⲉ ⲇⲉ ϩⲓⲛⲁⲓ ⲁⲩⲱ ⲡⲉϫⲁϥ ⲛⲁϥ ϫⲉ ϯⲧⲉⲕϣⲧⲏⲛ ϩⲓⲱⲱⲕ ⲁⲩⲱ ⲛⲅⲟⲩⲁϩⲕ ⲛⲥⲱⲓ
9 So ging Petrus denn hinter ihm her (aus der Zelle) hinaus, wußte aber nicht, daß das, was durch den Engel geschah, Wirklichkeit war; er meinte vielmehr zu träumen.
ⲑ̅ⲁϥⲉⲓ ⲇⲉ ⲉⲃⲟⲗ ⲁϥⲟⲩⲁϩϥ ⲛⲥⲱϥ ⲉⲛϥⲥⲟⲟⲩⲛ ⲁⲛ ϫⲉ ⲟⲩⲙⲉ ⲡⲉ ⲡⲉⲧⲉⲣⲉ ⲡⲁⲅⲅⲉⲗⲟⲥ ⲉⲓⲣⲉ ⲙⲙⲟϥ ⲛⲉϥⲙⲉⲉⲩⲉ ⲅⲁⲣ ϫⲉ ⲟⲩϩⲟⲣⲟⲙⲁ ⲡⲉⲧϥⲛⲁⲩ ⲉⲣⲟϥ
10 Als sie dann an dem ersten und zweiten Wachposten vorübergegangen waren, kamen sie an das eiserne Tor, das zur Stadt hinausführte; dieses öffnete sich ihnen von selbst, und nachdem sie hinausgetreten waren, gingen sie eine Straße weit vorwärts; da verschwand plötzlich der Engel neben ihm.
ⲓ̅ⲛⲧⲉⲣⲟⲩⲉⲓ ⲇⲉ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲓⲧⲙ ⲡϣⲟⲣⲡ ⲛⲣⲟ ⲁⲩⲱ ⲡⲙⲉϩⲥⲛⲁⲩ ⲁⲩⲉⲓ ⲉϩⲣⲁⲓ ⲉϫⲛ ⲧⲡⲩⲗⲏ ⲙⲡⲉⲛⲓⲡⲉ ⲉⲧⲟⲩⲏⲛ ⲉⲃⲟⲗ ⲉⲧⲡⲟⲗⲓⲥ ⲧⲁⲓ ⲇⲉ ⲁⲥⲟⲩⲱⲛ ⲛⲁⲩ ⲙⲁⲩⲁⲁⲥ ⲛⲧⲉⲣⲟⲩⲉⲓ ⲇⲉ ⲉⲃⲟⲗ ⲁⲩⲡⲱϩ ϣⲁ ⲡϣⲟⲣⲡ ⲛϩⲓⲣ ⲁⲩⲱ ⲛⲧⲉⲩⲛⲟⲩ ⲁⲡⲁⲅⲅⲉⲗⲟⲥ ⲥⲁϩⲱϥ ⲉⲃⲟⲗ ⲙⲙⲟϥ
11 Als Petrus nun zu sich kam, sagte er: »Jetzt weiß ich in Wahrheit, daß der Herr seinen Engel gesandt und mich aus der Hand des Herodes und vor der ganzen Gier des jüdischen Volks gerettet hat.«
ⲓ̅ⲁ̅ⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲇⲉ ⲛⲧⲉⲣⲉⲡⲉϥϩⲏⲧ ϣⲱⲡⲉ ⲙⲙⲟϥ ⲡⲉϫⲁϥ ϫⲉ ⲧⲉⲛⲟⲩ ⲁⲓⲉⲓⲙⲉ ⲛⲁⲙⲉ ϫⲉ ⲡϫⲟⲉⲓⲥ ⲡⲉⲛⲧⲁϥⲧⲛⲛⲟⲟⲩ ⲙⲡⲉϥⲁⲅⲅⲉⲗⲟⲥ ⲁⲩⲱ ⲁϥⲛⲁϩⲙⲉⲧ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ⲧϭⲓϫ ⲛⲁⲅⲣⲓⲡⲡⲁⲥ ⲁⲩⲱ ⲧⲉⲡⲣⲟⲥⲇⲟⲕⲓⲁ ⲧⲏⲣⲥ ⲙⲡⲗⲁⲟⲥ ⲛⲛⲓⲟⲩⲇⲁⲓ
12 Nachdem er sich hierüber klar geworden war, ging er nach dem Hause der Maria, der Mutter des Johannes, der den Beinamen Markus führte; hier waren viele (Brüder) versammelt und beteten.
ⲓ̅ⲃ̅ⲛⲧⲉⲣⲉϥⲉⲓⲙⲉ ⲇⲉ ⲁϥⲃⲱⲕ ⲉⲣⲛ ⲡⲏⲓ ⲙⲙⲁⲣⲓⲁ ⲧⲙⲁⲁⲩ ⲛⲓⲱϩⲁⲛⲛⲏⲥ ⲡⲉϣⲁⲩⲙⲟⲩⲧⲉ ⲉⲣⲟϥ ϫⲉ ⲙⲁⲣⲕⲟⲥ ⲡⲙⲁ ⲉⲛⲉⲣⲉⲟⲩⲙⲏⲏϣⲉ ⲛϩⲏⲧϥ ⲉⲩⲥⲟⲟⲩϩ ⲁⲩⲱ ⲉⲩϣⲗⲏⲗ
13 Als er nun an die Tür des Hoftores geklopft hatte, kam eine Magd namens Rhode herbei, um zu horchen, wer da sei.
ⲓ̅ⲅ̅ⲛⲧⲉⲣⲉϥⲧⲱϩⲙ ⲇⲉ ⲉⲣⲙ ⲡⲣⲟ ⲛⲑⲁⲉⲓⲧ ⲁⲩϣⲉⲉⲣⲉ ϣⲏⲙ ⲉⲓ ⲉⲃⲟⲗ ⲉⲟⲩⲱϣⲃ ⲉⲡⲉⲥⲣⲁⲛ ⲡⲉ ϩⲣⲟⲇⲏ
14 Als sie Petrus an der Stimme erkannte, schloß sie in ihrer Freude das Tor nicht auf, sondern lief ins Haus hinein und meldete, Petrus stehe vor dem Tor.
ⲓ̅ⲇ̅ⲁⲩⲱ ⲛⲧⲉⲣⲉⲥⲥⲟⲩⲛ ⲧⲉⲥⲙⲏ ⲙⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲉⲃⲟⲗ ⲙⲡⲣⲁϣⲉ ⲙⲡⲥⲟⲩⲱⲛ ⲙⲡⲣⲟ ⲁⲥⲡⲱⲧ ⲇⲉ ⲉϩⲟⲩⲛ ⲁⲥⲧⲁⲙⲟⲟⲩ ϫⲉ ⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲁϩⲉⲣⲁⲧϥ ϩⲓⲣⲙ ⲡⲣⲟ
15 Jene antworteten ihr: »Du bist von Sinnen!«, doch sie versicherte bestimmt, es verhalte sich so.
ⲓ̅ⲉ̅ⲁⲩⲱ ⲡⲉϫⲁⲩ ⲛⲁⲥ ϫⲉ ⲉⲣⲉⲗⲟⲃⲉ ⲛⲧⲟⲥ ⲇⲉ ⲁⲥⲧⲱⲕ ⲉϩⲟⲩⲛ ϫⲉ ⲧⲁⲓ ⲧⲉ ⲑⲉ ⲡⲉϫⲁⲩ ⲛⲁⲥ ϫⲉ ⲡⲉϥⲁⲅⲅⲉⲗⲟⲥ ⲡⲉ
16 Da sagten sie: »Es muß sein Engel sein!« Petrus aber fuhr inzwischen beharrlich fort zu pochen; da schlossen sie auf, sahen ihn und gerieten in das höchste Erstaunen.
ⲓ̅ⲋ̅ⲡⲉⲧⲣⲟⲥ ⲇⲉ ⲙⲡϥⲗⲟ ⲉϥⲧⲱϩⲙ ⲛⲧⲉⲣⲟⲩⲟⲩⲱⲛ ⲇⲉ ⲁⲩⲛⲁⲩ ⲉⲣⲟϥ ⲁⲩⲱ ⲁⲩⲡⲱϣⲥ
17 Er aber gab ihnen mit der Hand einen Wink, sie möchten sich still verhalten, erzählte ihnen dann, wie der Herr ihn aus dem Gefängnis herausgeführt habe, und gab ihnen den Auftrag: »Teilt dies dem Jakobus und den (übrigen) Brüdern mit!« Darauf entfernte er sich und begab sich an einen anderen Ort.
ⲓ̅ⲍ̅ⲁϥⲕⲓⲙ ⲇⲉ ⲛⲧⲉϥϭⲓϫ ⲉⲣⲟⲟⲩ ⲉⲧⲣⲉⲩⲕⲁ ⲣⲱⲟⲩ ⲁϥⲧⲁⲙⲟⲟⲩ ⲉⲑⲉ ⲛⲧⲁⲡϫⲟⲉⲓⲥ ⲛⲧϥ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲙ ⲡⲉϣⲧⲉⲕⲟ ⲁⲩⲱ ⲡⲉϫⲁϥ ϫⲉ ⲧⲁⲙⲉ ⲓⲁⲕⲱⲃⲟⲥ ⲁⲩⲱ ⲛⲉⲥⲛⲏⲩ ⲉⲛⲁⲓ ⲁϥⲉⲓ ⲇⲉ ⲉⲃⲟⲗ ⲁⲩⲱ ⲁϥⲃⲱⲕ ⲉⲩⲙⲁ ⲛϫⲁⲓⲉ
18 Nach Tagesanbruch aber entstand eine nicht geringe Bestürzung unter den Soldaten, was wohl mit Petrus geschehen sei.
ⲓ̅ⲏ̅ⲛⲧⲉⲣⲉϩⲧⲟⲟⲩⲉ ⲇⲉ ϣⲱⲡⲉ ⲛⲉⲩⲛⲟⲩⲛⲟϭ ⲛϣⲧⲟⲣⲧⲣ ϣⲟⲟⲡ ϩⲛ ⲙⲙⲁⲧⲟⲓ ϫⲉ ⲟⲩ ⲁⲣⲁ ⲡⲉⲛⲧⲁϥϣⲱⲡⲉ ⲙⲡⲉⲧⲣⲟⲥ
19 Herodes wollte ihn nämlich holen lassen; und als er ihn nicht vorfand, stellte er ein Verhör mit den Wächtern an und ließ sie (zur Hinrichtung) abführen. Darnach begab er sich aus Judäa nach Cäsarea hinab und verlegte dorthin seine Hofhaltung.
ⲓ̅ⲑ̅ⲁⲅⲣⲓⲡⲡⲁⲥ ⲇⲉ ⲛⲧⲉⲣⲉϥϣⲓⲛⲉ ⲛⲥⲱϥ ⲙⲡϥϩⲉ ⲉⲣⲟϥ ⲁϥⲁⲛⲁⲕⲣⲓⲛⲉ ⲛⲛⲁⲛⲟⲩⲣϣⲉ ⲁϥⲟⲩⲉϩ ⲥⲁϩⲛⲉ ⲉϫⲓⲧⲟⲩ ⲉⲃⲟⲗ ⲉⲧⲁⲕⲟⲟⲩ ⲁϥⲉⲓ ⲇⲉ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ϯⲟⲩⲇⲁⲓⲁ ⲉϩⲣⲁⲓ ⲉⲕⲁⲓⲥⲁⲣⲓⲁ ⲁϥϣⲱⲡⲉ ⲙⲙⲁⲩ
20 Er war damals aber gegen die Einwohner von Tyrus und Sidon erbittert; diese schickten jedoch nach gemeinsamem Beschluß eine Gesandtschaft an ihn, gewannen Blastus, den königlichen Kammerherrn, für sich und baten um Frieden; ihr Land war nämlich bezüglich der Zufuhr auf das Land des Königs angewiesen.
ⲕ̅ⲛⲉϥϭⲟⲛⲧ ⲇⲉ ⲉⲛⲣⲙⲛⲧⲩⲣⲟⲥ ⲙⲛ ⲥⲓⲇⲱⲛ ⲛⲧⲟⲟⲩ ⲇⲉ ϩⲓ ⲟⲩⲥⲟⲡ ⲁⲩⲉⲓ ϣⲁⲣⲟϥ ⲁⲩⲱ ⲁⲩⲡⲓⲑⲉ ⲛϥⲗⲁⲥⲧⲟⲥ ⲡⲉⲧϩⲓϫⲙ ⲡⲕⲟⲓⲧⲱⲛ ⲙⲡⲣⲣⲟ ⲁⲩⲁⲓⲧⲓ ⲛⲟⲩⲉⲓⲣⲏⲛⲏ ⲉⲃⲟⲗ ϫⲉ ⲛⲉⲩⲥⲁⲛϣ ⲛⲧⲉⲩⲭⲱⲣⲁ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ⲛⲁⲡⲣⲣⲟ
21 Am festgesetzten Tage nun legte Herodes königliche Gewandung an, nahm auf der Rednerbühne Platz und hielt eine Ansprache an sie.
ⲕ̅ⲁ̅ϩⲛ ⲟⲩϩⲟⲟⲩ ⲇⲉ ⲉⲁⲩⲧⲟϣϥ ⲁϩⲏⲣⲱⲇⲏⲥ ϯϩⲓⲱⲱϥ ⲛⲧⲉϥϩⲃⲥⲱ ⲛⲣⲣⲟ ⲁⲩⲱ ⲁϥϩⲙⲟⲟⲥ ⲉⲡⲃⲏⲙⲁ ⲁϥϯ ϩⲁⲡ ⲉⲣⲟⲟⲩ
22 Dabei rief das Volk ihm zu: »Ein Gott redet und nicht ein Mensch!«
ⲕ̅ⲃ̅ⲡⲙⲏⲏϣⲉ ⲇⲉ ⲁⲩⲁϣⲕⲁⲕ ⲉⲃⲟⲗ ϫⲉ ⲟⲩⲥⲙⲏ ⲛⲛⲟⲩⲧⲉ ⲧⲉ ⲁⲩⲱ ⲛⲟⲩⲥⲙⲏ ⲛⲣⲱⲙⲉ ⲁⲛ ⲧⲉ
23 Da schlug ihn augenblicklich ein Engel des Herrn zur Strafe dafür, daß er nicht Gott die Ehre gegeben hatte: er erkrankte am Wurmfraß und beschloß sein Leben.
ⲕ̅ⲅ̅ⲛⲧⲉⲩⲛⲟⲩ ⲇⲉ ⲁϥⲡⲁⲧⲁⲥⲥⲉ ⲙⲙⲟϥ ⲛϭⲓ ⲟⲩⲁⲅⲅⲉⲗⲟⲥ ⲛⲧⲉ ⲡϫⲟⲉⲓⲥ ⲉⲃⲟⲗ ϫⲉ ⲙⲡϥϯ ⲉⲟⲟⲩ ⲙⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲁⲩⲱ ⲁϥⲣϥⲛⲧ ⲁϥⲙⲟⲩ
24 Das Wort Gottes jedoch wuchs und breitete sich immer weiter aus.
ⲕ̅ⲇ̅ⲡϣⲁϫⲉ ⲇⲉ ⲙⲡⲛⲟⲩⲧⲉ ⲁϥⲁⲩⲝⲁⲛⲉ ⲁⲩⲱ ⲁϥⲁϣⲁⲓ
25 Barnabas und Saulus aber kehrten nach Ausrichtung ihres Auftrags von Jerusalem (nach Antiochia) zurück und nahmen auch Johannes mit dem Beinamen Markus mit sich.
ⲕ̅ⲉ̅ⲃⲁⲣⲛⲁⲃⲁⲥ ⲇⲉ ⲙⲛ ⲥⲁⲩⲗⲟⲥ ⲁⲩⲕⲟⲧⲟⲩ ⲉⲃⲟⲗ ϩⲛ ⲑⲓⲗⲏⲙ ⲉⲧⲁⲛⲧⲓⲟⲭⲓⲁ ⲉⲁⲩϫⲱⲕ ⲉⲃⲟⲗ ⲛⲧⲇⲓⲁⲕⲟⲛⲓⲁ ⲉⲁⲩϫⲓ ⲛⲙⲙⲁⲩ ⲛⲓⲱϩⲁⲛⲛⲏⲥ ⲡⲉⲧⲟⲩⲙⲟⲩⲧⲉ ⲉⲣⲟϥ ϫⲉ ⲙⲁⲣⲕⲟⲥ

< Apostelgeschichte 12 >