Apostelgeschichte 11
1 Es erhielten aber die Apostel und die Brüder in Judäa Kunde davon, daß auch die Heiden das Wort Gottes angenommen hätten.
ഇത്ഥം ഭിന്നദേശീയലോകാ അപീശ്വരസ്യ വാക്യമ് അഗൃഹ്ലൻ ഇമാം വാർത്താം യിഹൂദീയദേശസ്ഥപ്രേരിതാ ഭ്രാതൃഗണശ്ച ശ്രുതവന്തഃ|
2 Als daher Petrus nach Jerusalem zurückgekehrt war, stellten die Gläubigen jüdischer Herkunft ihn zur Rede
തതഃ പിതരേ യിരൂശാലമ്നഗരം ഗതവതി ത്വക്ഛേദിനോ ലോകാസ്തേന സഹ വിവദമാനാ അവദൻ,
3 und hielten ihm vor: »Du bist bei Nichtjuden eingekehrt und hast mit ihnen gegessen!«
ത്വമ് അത്വക്ഛേദിലോകാനാം ഗൃഹം ഗത്വാ തൈഃ സാർദ്ധം ഭുക്തവാൻ|
4 Da legte Petrus ihnen im einzelnen dar, wie sich alles von Anfang an zugetragen hatte, und berichtete:
തതഃ പിതര ആദിതഃ ക്രമശസ്തത്കാര്യ്യസ്യ സർവ്വവൃത്താന്തമാഖ്യാതുമ് ആരബ്ധവാൻ|
5 »Ich befand mich in der Stadt Joppe im Gebet; da sah ich im Zustande der Verzückung ein Gesicht: ein Behälter kam herab wie ein großes Stück Leinwand, das an den vier Zipfeln vom Himmel herabgelassen wurde und bis zu mir kam.
യാഫോനഗര ഏകദാഹം പ്രാർഥയമാനോ മൂർച്ഛിതഃ സൻ ദർശനേന ചതുർഷു കോണേഷു ലമ്ബനമാനം വൃഹദ്വസ്ത്രമിവ പാത്രമേകമ് ആകാശദവരുഹ്യ മന്നികടമ് ആഗച്ഛദ് അപശ്യമ്|
6 Als ich dann hineinschaute und es mir genau ansah, erblickte ich darin die vierfüßigen Tiere der Erde, auch die wilden, und die kriechenden Tiere und die Vögel des Himmels.
പശ്ചാത് തദ് അനന്യദൃഷ്ട്യാ ദൃഷ്ട്വാ വിവിച്യ തസ്യ മധ്യേ നാനാപ്രകാരാൻ ഗ്രാമ്യവന്യപശൂൻ ഉരോഗാമിഖേചരാംശ്ച ദൃഷ്ടവാൻ;
7 Zugleich vernahm ich auch eine Stimme, die mir zurief: ›Stehe auf, Petrus, schlachte und iß!‹
ഹേ പിതര ത്വമുത്ഥായ ഗത്വാ ഭുംക്ഷ്വ മാം സമ്ബോധ്യ കഥയന്തം ശബ്ദമേകം ശ്രുതവാംശ്ച|
8 Ich erwiderte darauf: ›Nicht doch, Herr! Denn noch nie ist etwas Unheiliges und Unreines in meinen Mund gekommen.‹
തതോഹം പ്രത്യവദം, ഹേ പ്രഭോ നേത്ഥം ഭവതു, യതഃ കിഞ്ചന നിഷിദ്ധമ് അശുചി ദ്രവ്യം വാ മമ മുഖമധ്യം കദാപി ന പ്രാവിശത്|
9 Aber eine Stimme erscholl zum zweitenmal vom Himmel her: ›Was Gott gereinigt hat, das erkläre du nicht für unrein!‹
അപരമ് ഈശ്വരോ യത് ശുചി കൃതവാൻ തന്നിഷിദ്ധം ന ജാനീഹി ദ്വി ർമാമ്പ്രതീദൃശീ വിഹായസീയാ വാണീ ജാതാ|
10 Dies wiederholte sich bis zum drittenmal; dann wurde alles wieder in den Himmel hinaufgezogen.
ത്രിരിത്ഥം സതി തത് സർവ്വം പുനരാകാശമ് ആകൃഷ്ടം|
11 Und seht, sogleich standen vor dem Hause, in dem wir waren, drei Männer, die aus Cäsarea zu mir gesandt waren;
പശ്ചാത് കൈസരിയാനഗരാത് ത്രയോ ജനാ മന്നികടം പ്രേഷിതാ യത്ര നിവേശനേ സ്ഥിതോഹം തസ്മിൻ സമയേ തത്രോപാതിഷ്ഠൻ|
12 und der Geist gebot mir, ohne alles Bedenken mit ihnen zu gehen. Es begleiteten mich aber auch diese sechs Brüder hier, und wir traten in das Haus des Mannes ein.
തദാ നിഃസന്ദേഹം തൈഃ സാർദ്ധം യാതുമ് ആത്മാ മാമാദിഷ്ടവാൻ; തതഃ പരം മയാ സഹൈതേഷു ഷഡ്ഭ്രാതൃഷു ഗതേഷു വയം തസ്യ മനുജസ്യ ഗൃഹം പ്രാവിശാമ|
13 Der berichtete uns nun, wie er den Engel in seinem Hause gesehen habe, der dagestanden und gesagt hätte: ›Sende nach Joppe und laß Simon mit dem Beinamen Petrus holen;
സോസ്മാകം നികടേ കഥാമേതാമ് അകഥയത് ഏകദാ ദൂത ഏകഃ പ്രത്യക്ഷീഭൂയ മമ ഗൃഹമധ്യേ തിഷ്ടൻ മാമിത്യാജ്ഞാപിതവാൻ, യാഫോനഗരം പ്രതി ലോകാൻ പ്രഹിത്യ പിതരനാമ്നാ വിഖ്യാതം ശിമോനമ് ആഹൂയയ;
14 der wird Worte zu dir reden, durch die du mit deinem ganzen Hause gerettet werden wirst.‹
തതസ്തവ ത്വദീയപരിവാരാണാഞ്ച യേന പരിത്രാണം ഭവിഷ്യതി തത് സ ഉപദേക്ഷ്യതി|
15 Während ich dann zu reden begann, fiel der heilige Geist auf sie ebenso wie auch auf uns im Anfang.
അഹം താം കഥാമുത്ഥാപ്യ കഥിതവാൻ തേന പ്രഥമമ് അസ്മാകമ് ഉപരി യഥാ പവിത്ര ആത്മാവരൂഢവാൻ തഥാ തേഷാമപ്യുപരി സമവരൂഢവാൻ|
16 Da gedachte ich an das Wort des Herrn, wie er sagte: ›Johannes hat mit Wasser getauft, ihr aber werdet mit heiligem Geist getauft werden.‹
തേന യോഹൻ ജലേ മജ്ജിതവാൻ ഇതി സത്യം കിന്തു യൂയം പവിത്ര ആത്മനി മജ്ജിതാ ഭവിഷ്യഥ, ഇതി യദ്വാക്യം പ്രഭുരുദിതവാൻ തത് തദാ മയാ സ്മൃതമ്|
17 Wenn somit Gott ihnen die gleiche Gnadengabe verliehen hat wie uns, die wir zum Glauben an den Herrn Jesus Christus gekommen sind, wie wäre ich da imstande gewesen, Gott zu wehren?«
അതഃ പ്രഭാ യീശുഖ്രീഷ്ടേ പ്രത്യയകാരിണോ യേ വയമ് അസ്മഭ്യമ് ഈശ്വരോ യദ് ദത്തവാൻ തത് തേഭ്യോ ലോകേഭ്യോപി ദത്തവാൻ തതഃ കോഹം? കിമഹമ് ഈശ്വരം വാരയിതും ശക്നോമി?
18 Als sie das hörten, beruhigten sie sich und priesen Gott mit den Worten: »So hat Gott also auch den Heiden die Buße zum Leben verliehen!«
കഥാമേതാം ശ്രുവാ തേ ക്ഷാന്താ ഈശ്വരസ്യ ഗുണാൻ അനുകീർത്ത്യ കഥിതവന്തഃ, തർഹി പരമായുഃപ്രാപ്തിനിമിത്തമ് ഈശ്വരോന്യദേശീയലോകേഭ്യോപി മനഃപരിവർത്തനരൂപം ദാനമ് അദാത്|
19 Diejenigen (Gläubigen) nun, welche sich aus Anlaß der Verfolgung, die wegen des Stephanus entstanden war, zerstreut hatten, waren bis nach Phönizien, Cypern und Antiochia gezogen, ohne jedoch jemandem das Wort zu verkündigen als nur Juden.
സ്തിഫാനം പ്രതി ഉപദ്രവേ ഘടിതേ യേ വികീർണാ അഭവൻ തൈ ഫൈനീകീകുപ്രാന്തിയഖിയാസു ഭ്രമിത്വാ കേവലയിഹൂദീയലോകാൻ വിനാ കസ്യാപ്യന്യസ്യ സമീപ ഈശ്വരസ്യ കഥാം ന പ്രാചാരയൻ|
20 Es befanden sich aber einige Männer aus Cypern und Cyrene unter ihnen, die sich nach ihrer Ankunft in Antiochia auch mit den Griechen besprachen und ihnen die Heilsbotschaft vom Herrn Jesus verkündigten.
അപരം തേഷാം കുപ്രീയാഃ കുരീനീയാശ്ച കിയന്തോ ജനാ ആന്തിയഖിയാനഗരം ഗത്വാ യൂനാനീയലോകാനാം സമീപേപി പ്രഭോര്യീശോഃ കഥാം പ്രാചാരയൻ|
21 Und die Hand des Herrn war mit ihnen, so daß eine große Anzahl gläubig wurde und sich zum Herrn bekehrte.
പ്രഭോഃ കരസ്തേഷാം സഹായ ആസീത് തസ്മാദ് അനേകേ ലോകാ വിശ്വസ്യ പ്രഭും പ്രതി പരാവർത്തന്ത|
22 Die Kunde hiervon kam der Gemeinde in Jerusalem zu Ohren, die dann den Barnabas nach Antiochia entsandte.
ഇതി വാർത്തായാം യിരൂശാലമസ്ഥമണ്ഡലീയലോകാനാം കർണഗോചരീഭൂതായാമ് ആന്തിയഖിയാനഗരം ഗന്തു തേ ബർണബ്ബാം പ്രൈരയൻ|
23 Als dieser nach seiner Ankunft dort die Gnade Gottes wahrnahm, freute er sich und ermahnte alle, mit festem Herzen dem Herrn treu zu bleiben;
തതോ ബർണബ്ബാസ്തത്ര ഉപസ്ഥിതഃ സൻ ഈശ്വരസ്യാനുഗ്രഹസ്യ ഫലം ദൃഷ്ട്വാ സാനന്ദോ ജാതഃ,
24 er war nämlich ein trefflicher Mann, erfüllt mit heiligem Geist und mit Glauben. So wurde denn eine ansehnliche Menge für den Herrn hinzugewonnen.
സ സ്വയം സാധു ർവിശ്വാസേന പവിത്രേണാത്മനാ ച പരിപൂർണഃ സൻ ഗനോനിഷ്ടയാ പ്രഭാവാസ്ഥാം കർത്തും സർവ്വാൻ ഉപദിഷ്ടവാൻ തേന പ്രഭോഃ ശിഷ്യാ അനേകേ ബഭൂവുഃ|
25 Barnabas begab sich dann von dort nach Tarsus, um Saulus aufzusuchen;
ശേഷേ ശൗലം മൃഗയിതും ബർണബ്ബാസ്താർഷനഗരം പ്രസ്ഥിതവാൻ| തത്ര തസ്യോദ്ദേശം പ്രാപ്യ തമ് ആന്തിയഖിയാനഗരമ് ആനയത്;
26 und als er ihn gefunden hatte, nahm er ihn mit nach Antiochia; und es fügte sich dann so, daß sie ein ganzes Jahr hindurch als Gäste in der Gemeinde tätig waren und eine beträchtliche Menge unterwiesen und daß man in Antiochia zuerst den Jüngern den Namen ›Christen‹ (wörtlich: Christianer) beilegte.
തതസ്തൗ മണ്ഡലീസ്ഥലോകൈഃ സഭാം കൃത്വാ സംവത്സരമേകം യാവദ് ബഹുലോകാൻ ഉപാദിശതാം; തസ്മിൻ ആന്തിയഖിയാനഗരേ ശിഷ്യാഃ പ്രഥമം ഖ്രീഷ്ടീയനാമ്നാ വിഖ്യാതാ അഭവൻ|
27 In dieser Zeit kamen Propheten von Jerusalem nach Antiochia hinab.
തതഃ പരം ഭവിഷ്യദ്വാദിഗണേ യിരൂശാലമ ആന്തിയഖിയാനഗരമ് ആഗതേ സതി
28 Einer von ihnen namens Agabus trat auf und weissagte auf Eingebung des Geistes, daß eine große Hungersnot über den ganzen Erdkreis kommen würde, die dann auch wirklich unter der Regierung des (Kaisers) Klaudius eintrat.
ആഗാബനാമാ തേഷാമേക ഉത്ഥായ ആത്മനഃ ശിക്ഷയാ സർവ്വദേശേ ദുർഭിക്ഷം ഭവിഷ്യതീതി ജ്ഞാപിതവാൻ; തതഃ ക്ലൗദിയകൈസരസ്യാധികാരേ സതി തത് പ്രത്യക്ഷമ് അഭവത്|
29 Da beschlossen die Jünger, jeder von ihnen solle nach Maßgabe seines Vermögens den im jüdischen Lande wohnenden Brüdern eine Unterstützung zukommen lassen.
തസ്മാത് ശിഷ്യാ ഏകൈകശഃ സ്വസ്വശക്ത്യനുസാരതോ യിഹൂദീയദേശനിവാസിനാം ഭ്രതൃണാം ദിനയാപനാർഥം ധനം പ്രേഷയിതും നിശ്ചിത്യ
30 Sie führten diesen Beschluß auch aus und ließen es (den Ertrag der Sammlung) durch Vermittlung des Barnabas und Saulus an die Ältesten (der Gemeinde) gelangen.
ബർണബ്ബാശൗലയോ ർദ്വാരാ പ്രാചീനലോകാനാം സമീപം തത് പ്രേഷിതവന്തഃ|
