2 Korinther 5
1 Wir wissen ja, daß, wenn unser irdisches Haus, das Leibeszelt, abgebrochen sein wird, wir einen von Gott bereiteten Bau erhalten, ein nicht von Menschenhänden hergestelltes, ewiges Haus im Himmel. (aiōnios g166)
அபரம் அஸ்மாகம் ஏதஸ்மிந் பார்தி²வே தூ³ஷ்யரூபே வேஸ்²மநி ஜீர்ணே ஸதீஸ்²வரேண நிர்ம்மிதம் அகரக்ரு’தம் அஸ்மாகம் அநந்தகாலஸ்தா²யி வேஸ்²மைகம்’ ஸ்வர்கே³ வித்³யத இதி வயம்’ ஜாநீம: | (aiōnios g166)
2 In diesem (gegenwärtigen) Zustande seufzen wir ja auch, weil wir danach verlangen, mit unserer himmlischen Behausung überkleidet zu werden,
யதோ ஹேதோரேதஸ்மிந் வேஸ்²மநி திஷ்ட²ந்தோ வயம்’ தம்’ ஸ்வர்கீ³யம்’ வாஸம்’ பரிதா⁴தும் ஆகாங்க்ஷ்யமாணா நி: ஸ்²வஸாம: |
3 da wir ja (erst dann), wenn wir diese angelegt haben, nicht unbekleidet werden erfunden werden.
ததா²பீதா³நீமபி வயம்’ தேந ந நக்³நா: கிந்து பரிஹிதவஸநா மந்யாமஹே|
4 Denn solange wir uns noch in dem Leibeszelte (hier) befinden, haben wir zu seufzen und fühlen uns bedrückt, weil wir lieber nicht erst entkleidet, sondern (sogleich) überkleidet werden möchten, damit das Sterbliche vom Leben verschlungen werde.
ஏதஸ்மிந் தூ³ஷ்யே திஷ்ட²நதோ வயம்’ க்லிஸ்²யமாநா நி: ஸ்²வஸாம: , யதோ வயம்’ வாஸம்’ த்யக்தும் இச்சா²மஸ்தந்நஹி கிந்து தம்’ த்³விதீயம்’ வாஸம்’ பரிதா⁴தும் இச்சா²ம: , யதஸ்ததா² க்ரு’தே ஜீவநேந மர்த்யம்’ க்³ரஸிஷ்யதே|
5 Der uns aber eben dafür zubereitet hat, das ist Gott, der uns den Geist als Unterpfand gegeben hat.
ஏதத³ர்த²ம்’ வயம்’ யேந ஸ்ரு’ஷ்டா: ஸ ஈஸ்²வர ஏவ ஸ சாஸ்மப்⁴யம்’ ஸத்யங்காரஸ்ய பணஸ்வரூபம் ஆத்மாநம்’ த³த்தவாந்|
6 So haben wir denn allezeit guten Mut, und da wir wissen, daß, solange wir unsere Heimat im Leibe haben, wir fern vom Herrn in der Fremde leben
அதஏவ வயம்’ ஸர்வ்வதோ³த்ஸுகா ப⁴வாம: கிஞ்ச ஸ²ரீரே யாவத்³ அஸ்மாபி⁴ ர்ந்யுஷ்யதே தாவத் ப்ரபு⁴தோ தூ³ரே ப்ரோஷ்யத இதி ஜாநீம: ,
7 – denn wir wandeln (hier noch) in (der Welt des) Glaubens, nicht schon in (der Welt des) Schauens –,
யதோ வயம்’ த்³ரு’ஷ்டிமார்கே³ ந சராம: கிந்து விஸ்²வாஸமார்கே³|
8 so haben wir guten Mut, möchten jedoch lieber aus dem Leibe auswandern und in die Heimat zum Herrn kommen.
அபரஞ்ச ஸ²ரீராத்³ தூ³ரே ப்ரவஸ்தும்’ ப்ரபோ⁴: ஸந்நிதௌ⁴ நிவஸ்துஞ்சாகாங்க்ஷ்யமாணா உத்ஸுகா ப⁴வாம: |
9 Darum bieten wir auch allen Eifer auf, mögen wir uns (schon) in der Heimat oder noch in der Fremde befinden, ihm wohlgefällig zu sein.
தஸ்மாதே³வ காரணாத்³ வயம்’ தஸ்ய ஸந்நிதௌ⁴ நிவஸந்தஸ்தஸ்மாத்³ தூ³ரே ப்ரவஸந்தோ வா தஸ்மை ரோசிதும்’ யதாமஹே|
10 Denn wir müssen alle vor dem Richterstuhl Christi offenbar werden, damit ein jeder (seinen Lohn) empfange, je nachdem er während seines leiblichen Lebens gehandelt hat, es sei gut oder böse.
யஸ்மாத் ஸ²ரீராவஸ்தா²யாம் ஏகைகேந க்ரு’தாநாம்’ கர்ம்மணாம்’ ஸு²பா⁴ஸு²ப⁴ப²லப்ராப்தயே ஸர்வ்வைஸ்மாபி⁴: க்²ரீஷ்டஸ்ய விசாராஸநஸம்முக² உபஸ்தா²தவ்யம்’|
11 Weil wir also die Furcht vor dem Herrn kennen, suchen wir »Menschen zu gewinnen«, für Gott aber sind wir offenbar; doch hoffe ich, auch in euren Gewissen offenbar zu sein.
அதஏவ ப்ரபோ⁴ ர்ப⁴யாநகத்வம்’ விஜ்ஞாய வயம்’ மநுஜாந் அநுநயாம: கிஞ்சேஸ்²வரஸ்ய கோ³சரே ஸப்ரகாஸா² ப⁴வாம: , யுஷ்மாகம்’ ஸம்’வேத³கோ³சரே(அ)பி ஸப்ரகாஸா² ப⁴வாம இத்யாஸ²ம்’ஸாமஹே|
12 Wir bringen uns damit nicht schon wieder bei euch in Empfehlung, sondern wollen euch einen Anlaß zum Ruhmeszeugnis für uns geben, damit ihr denen zu antworten wißt, die sich nur äußerer Vorzüge, nicht aber ihrer Herzensverfassung rühmen können.
அநேந வயம்’ யுஷ்மாகம்’ ஸந்நிதௌ⁴ புந: ஸ்வாந் ப்ரஸ²ம்’ஸாம இதி நஹி கிந்து யே மநோ விநா முகை²: ஸ்²லாக⁴ந்தே தேப்⁴ய: ப்ரத்யுத்தரதா³நாய யூயம்’ யதா²ஸ்மாபி⁴: ஸ்²லாகி⁴தும்’ ஸ²க்நுத² தாத்³ரு’ஸ²ம் உபாயம்’ யுஷ்மப்⁴யம்’ விதராம: |
13 Denn »sind wir um den Verstand gekommen«, so ist es für Gott geschehen, und »sind wir bei gesundem Verstande«, so (sind wir’s) zum Segen für euch.
யதி³ வயம்’ ஹதஜ்ஞாநா ப⁴வாமஸ்தர்ஹி தத்³ ஈஸ்²வரார்த²கம்’ யதி³ ச ஸஜ்ஞாநா ப⁴வாமஸ்தர்ஹி தத்³ யுஷ்மத³ர்த²கம்’|
14 Denn die Liebe Christi drängt uns, weil wir uns von der Überzeugung leiten lassen: Einer ist für alle gestorben, folglich sind sie allesamt gestorben;
வயம்’ க்²ரீஷ்டஸ்ய ப்ரேம்நா ஸமாக்ரு’ஷ்யாமஹே யத: ஸர்வ்வேஷாம்’ விநிமயேந யத்³யேகோ ஜநோ(அ)ம்ரியத தர்ஹி தே ஸர்வ்வே ம்ரு’தா இத்யாஸ்மாபி⁴ ர்பு³த்⁴யதே|
15 und er ist darum für alle gestorben, damit die, welche leben, nicht mehr sich selbst leben, sondern dem, der für sie gestorben und auferweckt ist.
அபரஞ்ச யே ஜீவந்தி தே யத் ஸ்வார்த²ம்’ ந ஜீவந்தி கிந்து தேஷாம்’ க்ரு’தே யோ ஜநோ ம்ரு’த: புநருத்தா²பிதஸ்²ச தமுத்³தி³ஸ்²ய யத் ஜீவந்தி தத³ர்த²மேவ ஸ ஸர்வ்வேஷாம்’ க்ரு’தே ம்ரு’தவாந்|
16 Daher kennen wir von jetzt ab niemand mehr nach dem Fleisch; nein, sogar wenn wir (früher) Christus nach dem Fleisch gekannt haben, so kennen wir ihn doch jetzt nicht mehr so.
அதோ ஹேதோரித: பரம்’ கோ(அ)ப்யஸ்மாபி⁴ ர்ஜாதிதோ ந ப்ரதிஜ்ஞாதவ்ய: | யத்³யபி பூர்வ்வம்’ க்²ரீஷ்டோ ஜாதிதோ(அ)ஸ்மாபி⁴: ப்ரதிஜ்ஞாதஸ்ததா²பீதா³நீம்’ ஜாதித: புந ர்ந ப்ரதிஜ்ஞாயதே|
17 Wenn also jemand in Christus ist, so ist er eine neue Schöpfung: das Alte ist vergangen, siehe, ein Neues ist entstanden!
கேநசித் க்²ரீஷ்ட ஆஸ்²ரிதே நூதநா ஸ்ரு’ஷ்டி ர்ப⁴வதி புராதநாநி லுப்யந்தே பஸ்²ய நிகி²லாநி நவீநாநி ப⁴வந்தி|
18 Das alles ist aber das Werk Gottes, der uns durch Christus mit sich versöhnt hat und uns (Aposteln) den Dienst der Versöhnung übertragen hat.
ஸர்வ்வஞ்சைதத்³ ஈஸ்²வரஸ்ய கர்ம்ம யதோ யீஸு²க்²ரீஷ்டேந ஸ ஏவாஸ்மாந் ஸ்வேந ஸார்த்³த⁴ம்’ ஸம்’ஹிதவாந் ஸந்தா⁴நஸம்ப³ந்தீ⁴யாம்’ பரிசர்ய்யாம் அஸ்மாஸு ஸமர்பிதவாம்’ஸ்²ச|
19 Denn (so steht es: ) Gott war in Christus und hat die Welt mit sich versöhnt, indem er ihnen ihre Übertretungen nicht anrechnete und in uns das Wort von der Versöhnung niedergelegt hat.
யத: ஈஸ்²வர: க்²ரீஷ்டம் அதி⁴ஷ்டா²ய ஜக³தோ ஜநாநாம் ஆகா³ம்’ஸி தேஷாம் ரு’ணமிவ ந க³ணயந் ஸ்வேந ஸார்த்³த⁴ம்’ தாந் ஸம்’ஹிதவாந் ஸந்தி⁴வார்த்தாம் அஸ்மாஸு ஸமர்பிதவாம்’ஸ்²ச|
20 Für Christus also reden wir als seine Gesandten, da ja Gott durch uns ermahnt; wir bitten für Christus: »Laßt euch mit Gott versöhnen!«
அதோ வயம்’ க்²ரீஷ்டஸ்ய விநிமயேந தௌ³த்யம்’ கர்ம்ம ஸம்பாத³யாமஹே, ஈஸ்²வரஸ்²சாஸ்மாபி⁴ ர்யுஷ்மாந் யாயாச்யதே தத: க்²ரீஷ்டஸ்ய விநிமயேந வயம்’ யுஷ்மாந் ப்ரார்த²யாமஹே யூயமீஸ்²வரேண ஸந்த⁴த்த|
21 Er hat den, der Sünde nicht kannte, für uns zur Sünde gemacht, damit wir in ihm Gottes Gerechtigkeit würden.
யதோ வயம்’ தேந யத்³ ஈஸ்²வரீயபுண்யம்’ ப⁴வாமஸ்தத³ர்த²ம்’ பாபேந ஸஹ யஸ்ய ஜ்ஞாதேயம்’ நாஸீத் ஸ ஏவ தேநாஸ்மாகம்’ விநிமயேந பாப: க்ரு’த: |
