2 Korinther 4
1 Deshalb werden wir, weil wir infolge des uns widerfahrenen (göttlichen) Erbarmens dieses Amt zu verwalten haben, nicht mutlos,
ଅପରଞ୍ଚ ୱଯଂ କରୁଣାଭାଜୋ ଭୂତ୍ୱା ଯଦ୍ ଏତତ୍ ପରିଚାରକପଦମ୍ ଅଲଭାମହି ନାତ୍ର କ୍ଲାମ୍ୟାମଃ,
2 sondern haben uns von aller schändlichen Heimlichtuerei losgesagt; denn wir gehen nicht mit Arglist um, verfälschen auch das Wort Gottes nicht, empfehlen uns vielmehr durch die offene Verkündigung der Wahrheit jedem Gewissensurteil der Menschen vor den Augen Gottes.
କିନ୍ତୁ ତ୍ରପାଯୁକ୍ତାନି ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନକର୍ମ୍ମାଣି ୱିହାଯ କୁଟିଲତାଚରଣମକୁର୍ୱ୍ୱନ୍ତ ଈଶ୍ୱରୀଯୱାକ୍ୟଂ ମିଥ୍ୟାୱାକ୍ୟୈରମିଶ୍ରଯନ୍ତଃ ସତ୍ୟଧର୍ମ୍ମସ୍ୟ ପ୍ରକାଶନେନେଶ୍ୱରସ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍ ସର୍ୱ୍ୱମାନୱାନାଂ ସଂୱେଦଗୋଚରେ ସ୍ୱାନ୍ ପ୍ରଶଂସନୀଯାନ୍ ଦର୍ଶଯାମଃ|
3 Wenn trotzdem die von uns verkündigte Heilsbotschaft »verhüllt« ist, so ist sie doch nur bei denen verhüllt, welche verlorengehen,
ଅସ୍ମାଭି ର୍ଘୋଷିତଃ ସୁସଂୱାଦୋ ଯଦି ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନଃ; ସ୍ୟାତ୍ ତର୍ହି ଯେ ୱିନଂକ୍ଷ୍ୟନ୍ତି ତେଷାମେୱ ଦୃଷ୍ଟିତଃ ସ ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନଃ;
4 weil in ihnen der Gott dieser Weltzeit das Denkvermögen der Ungläubigen verdunkelt hat, damit ihnen das helle Licht der Heilsbotschaft von der Herrlichkeit Christi, der das Ebenbild Gottes ist, nicht leuchte. (aiōn g165)
ଯତ ଈଶ୍ୱରସ୍ୟ ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ର୍ୟଃ ଖ୍ରୀଷ୍ଟସ୍ତସ୍ୟ ତେଜସଃ ସୁସଂୱାଦସ୍ୟ ପ୍ରଭା ଯତ୍ ତାନ୍ ନ ଦୀପଯେତ୍ ତଦର୍ଥମ୍ ଇହ ଲୋକସ୍ୟ ଦେୱୋଽୱିଶ୍ୱାସିନାଂ ଜ୍ଞାନନଯନମ୍ ଅନ୍ଧୀକୃତୱାନ୍ ଏତସ୍ୟୋଦାହରଣଂ ତେ ଭୱନ୍ତି| (aiōn g165)
5 Denn nicht »uns selbst« verkündigen wir, sondern Christus Jesus als den Herrn, uns selbst aber als eure Knechte um Jesu willen.
ୱଯଂ ସ୍ୱାନ୍ ଘୋଷଯାମ ଇତି ନହି କିନ୍ତୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଂ ଯୀଶୁଂ ପ୍ରଭୁମେୱାସ୍ମାଂଶ୍ଚ ଯୀଶୋଃ କୃତେ ଯୁଷ୍ମାକଂ ପରିଚାରକାନ୍ ଘୋଷଯାମଃ|
6 Denn Gott, der da geboten hat: »Aus der Finsternis strahle das Licht hervor!«, der ist es auch, der das Licht in unsern Herzen hat aufstrahlen lassen, um (uns) die Erkenntnis der Herrlichkeit Gottes im Angesicht Christi erglänzen zu lassen.
ଯ ଈଶ୍ୱରୋ ମଧ୍ୟେତିମିରଂ ପ୍ରଭାଂ ଦୀପନାଯାଦିଶତ୍ ସ ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟସ୍ୟାସ୍ୟ ଈଶ୍ୱରୀଯତେଜସୋ ଜ୍ଞାନପ୍ରଭାଯା ଉଦଯାର୍ଥମ୍ ଅସ୍ମାକମ୍ ଅନ୍ତଃକରଣେଷୁ ଦୀପିତୱାନ୍|
7 Wir besitzen aber diesen Schatz in irdenen Gefäßen, damit die überschwengliche (Fülle der) Kraft sich als Gott angehörend und nicht als von uns stammend erweise.
ଅପରଂ ତଦ୍ ଧନମ୍ ଅସ୍ମାଭି ର୍ମୃଣ୍ମଯେଷୁ ଭାଜନେଷୁ ଧାର୍ୟ୍ୟତେ ଯତଃ ସାଦ୍ଭୁତା ଶକ୍ତି ର୍ନାସ୍ମାକଂ କିନ୍ତ୍ୱୀଶ୍ୱରସ୍ୟୈୱେତି ଜ୍ଞାତୱ୍ୟଂ|
8 Allenthalben sind wir bedrängt, aber nicht erdrückt, in Ratlosigkeit versetzt, aber nicht in Verzagtheit,
ୱଯଂ ପଦେ ପଦେ ପୀଡ୍ୟାମହେ କିନ୍ତୁ ନାୱସୀଦାମଃ, ୱଯଂ ୱ୍ୟାକୁଲାଃ ସନ୍ତୋଽପି ନିରୁପାଯା ନ ଭୱାମଃ;
9 verfolgt, aber nicht im Stich gelassen, zu Boden niedergeworfen, aber nicht ums Leben gebracht;
ୱଯଂ ପ୍ରଦ୍ରାୱ୍ୟମାନା ଅପି ନ କ୍ଲାମ୍ୟାମଃ, ନିପାତିତା ଅପି ନ ୱିନଶ୍ୟାମଃ|
10 allezeit tragen wir das Sterben Jesu an unserm Leibe mit uns umher, damit auch das Leben Jesu an unserm Leibe sichtbar werde.
ଅସ୍ମାକଂ ଶରୀରେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟସ୍ୟ ଜୀୱନଂ ଯତ୍ ପ୍ରକାଶେତ ତଦର୍ଥଂ ତସ୍ମିନ୍ ଶରୀରେ ଯୀଶୋ ର୍ମରଣମପି ଧାରଯାମଃ|
11 Denn immerfort werden wir mitten im Leben in den Tod dahingegeben um Jesu willen, damit auch das Leben Jesu an unserm sterblichen Fleische sichtbar werde.
ଯୀଶୋ ର୍ଜୀୱନଂ ଯଦ୍ ଅସ୍ମାକଂ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଦେହେ ପ୍ରକାଶେତ ତଦର୍ଥଂ ଜୀୱନ୍ତୋ ୱଯଂ ଯୀଶୋଃ କୃତେ ନିତ୍ୟଂ ମୃତ୍ୟୌ ସମର୍ପ୍ୟାମହେ|
12 Somit tut der Tod sein Werk in uns, das Leben aber in euch.
ଇତ୍ଥଂ ୱଯଂ ମୃତ୍ୟାକ୍ରାନ୍ତା ଯୂଯଞ୍ଚ ଜୀୱନାକ୍ରାନ୍ତାଃ|
13 Weil wir aber denselben Geist des Glaubens besitzen – nach dem Wort der Schrift: »Ich habe geglaubt, darum habe ich geredet« –, so glauben auch wir und deshalb reden wir auch;
ୱିଶ୍ୱାସକାରଣାଦେୱ ସମଭାଷି ମଯା ୱଚଃ| ଇତି ଯଥା ଶାସ୍ତ୍ରେ ଲିଖିତଂ ତଥୈୱାସ୍ମାଭିରପି ୱିଶ୍ୱାସଜନକମ୍ ଆତ୍ମାନଂ ପ୍ରାପ୍ୟ ୱିଶ୍ୱାସଃ କ୍ରିଯତେ ତସ୍ମାଚ୍ଚ ୱଚାଂସି ଭାଷ୍ୟନ୍ତେ|
14 denn wir wissen, daß der, welcher den Herrn Jesus auferweckt hat, auch uns mit Jesus auferwecken und uns mit euch zusammen (vor ihm, d. h. vor dem Richterstuhl Christi) darstellen wird.
ପ୍ରଭୁ ର୍ୟୀଶୁ ର୍ୟେନୋତ୍ଥାପିତଃ ସ ଯୀଶୁନାସ୍ମାନପ୍ୟୁତ୍ଥାପଯିଷ୍ୟତି ଯୁଷ୍ମାଭିଃ ସାର୍ଦ୍ଧଂ ସ୍ୱସମୀପ ଉପସ୍ଥାପଯିଷ୍ୟତି ଚ, ୱଯମ୍ ଏତତ୍ ଜାନୀମଃ|
15 Denn das alles geschieht um euretwillen, damit die Gnade, gemehrt durch immer weiteren Zuwachs (der Begnadeten), die Danksagung in immer stärkerem Strom sich ergießen lasse zur Ehre Gottes.
ଅତଏୱ ଯୁଷ୍ମାକଂ ହିତାଯ ସର୍ୱ୍ୱମେୱ ଭୱତି ତସ୍ମାଦ୍ ବହୂନାଂ ପ୍ରଚୁରାନୁଗ୍ରହପ୍ରାପ୍ତେ ର୍ବହୁଲୋକାନାଂ ଧନ୍ୟୱାଦେନେଶ୍ୱରସ୍ୟ ମହିମା ସମ୍ୟକ୍ ପ୍ରକାଶିଷ୍ୟତେ|
16 Darum werden wir auch nicht verzagt; nein, wenn auch unser äußerer Mensch aufgerieben wird, so empfängt doch unser innerer Mensch Tag für Tag neue Kraft.
ତତୋ ହେତୋ ର୍ୱଯଂ ନ କ୍ଲାମ୍ୟାମଃ କିନ୍ତୁ ବାହ୍ୟପୁରୁଷୋ ଯଦ୍ୟପି କ୍ଷୀଯତେ ତଥାପ୍ୟାନ୍ତରିକଃ ପୁରୁଷୋ ଦିନେ ଦିନେ ନୂତନାଯତେ|
17 Denn die augenblickliche, leicht wiegende Last unserer Leiden bringt uns in überschwenglicher Weise über alles Maß hinaus ein ewiges Vollgewicht von Herrlichkeit ein, (aiōnios g166)
କ୍ଷଣମାତ୍ରସ୍ଥାଯି ଯଦେତତ୍ ଲଘିଷ୍ଠଂ ଦୁଃଖଂ ତଦ୍ ଅତିବାହୁଲ୍ୟେନାସ୍ମାକମ୍ ଅନନ୍ତକାଲସ୍ଥାଯି ଗରିଷ୍ଠସୁଖଂ ସାଧଯତି, (aiōnios g166)
18 weil wir den Blick nicht auf das Sichtbare, sondern auf das Unsichtbare richten; denn das Sichtbare ist zeitlich, das Unsichtbare aber bleibt ewig. (aiōnios g166)
ଯତୋ ୱଯଂ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷାନ୍ ୱିଷଯାନ୍ ଅନୁଦ୍ଦିଶ୍ୟାପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷାନ୍ ଉଦ୍ଦିଶାମଃ| ଯତୋ ହେତୋଃ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷୱିଷଯାଃ କ୍ଷଣମାତ୍ରସ୍ଥାଯିନଃ କିନ୍ତ୍ୱପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷା ଅନନ୍ତକାଲସ୍ଥାଯିନଃ| (aiōnios g166)
