< 1 Chronik 22 >

1 Und David erklärte: »Dies hier muß das Haus Gottes, des HERRN, werden und dies der Brandopferaltar für Israel!«
Pea naʻe toki pehē ʻe Tevita, “Ko eni ʻae fale ʻo Sihova ko e ʻOtua, pea ko e feilaulauʻanga eni ʻoe ngaahi feilaulau tutu maʻa ʻIsileli.”
2 Hierauf befahl David, man solle die Fremdlinge, die sich im Lande Israel befanden, zusammenbringen, und er beschäftigte sie als Steinmetzen, um Quadersteine zum Bau des Tempels Gottes zuzuhauen.
Pea naʻe fekau ʻe Tevita ke tānaki fakataha mai ʻae kakai muli kotoa pē ʻi he fonua ʻo ʻIsileli; pea naʻa ne tuku ʻae kau tangata tā maka ke tā ʻae ngaahi maka tātā ke langa ʻaki ʻae fale ʻoe ʻOtua.
3 Auch Eisen beschaffte David in Menge zu Nägeln für die Torflügel und zu Klammern, ebenso Kupfer in solcher Menge, daß man es nicht wägen konnte;
Pea naʻe tokonaki ʻe Tevita ʻae ukamea ʻo lahi ʻaupito koeʻuhi ko e faʻo ki he ngaahi matapā ʻoe ngaahi hūʻanga, pea mo hono ngaahi hokoʻanga; pea mo e palasa lahi ʻaupito taʻefaʻafakamamafa;
4 ferner zahllose Zedernstämme, denn die Sidonier und Tyrier brachten dem David Zedernholz in Menge.
Pea mo e ngaahi ʻakau sita lahi ʻaupito: he naʻe ʻomi ʻekinautolu ʻo Saitoni mo Taia ʻae ʻakau sita lahi ʻaupito kia Tevita.
5 David dachte nämlich: »Mein Sohn Salomo ist noch jung und zart, der Tempel aber, der dem HERRN erbaut werden soll, muß überaus großartig werden, damit er in der ganzen Welt berühmt und bewundert dasteht; darum will ich die zum Bau erforderlichen Vorbereitungen für ihn treffen.« So traf denn David vor seinem Tode Zurüstungen in Menge.
Pea naʻe pehē ʻe Tevita, “ʻOku kei talavou mo vaivai ʻa hoku foha ko Solomone, pea ʻoku totonu ke lelei lahi ʻaupito ʻae fale ʻe langa kia Sihova, ke ongoongolelei ia mo nāunauʻia ʻi he ngaahi fonua kotoa pē: ko ia te u tokonaki eni ki ai.” Pea ko ia naʻe tokonaki ki ai ʻe Tevita ʻo lahi ʻaupito ʻi he teʻeki ai ke ne pekia.
6 Sodann ließ er seinen Sohn Salomo zu sich kommen und machte es ihm zur Pflicht, dem HERRN, dem Gott Israels, einen Tempel zu erbauen.
Pea naʻa ne toki ui kia Solomone ko hono foha, mo ne tuku tala kiate ia ke langa ha fale kia Sihova ko e ʻOtua ʻo ʻIsileli.
7 Dabei richtete David folgende Worte an Salomo: »Mein Sohn! Ich selbst hatte die Absicht, dem Namen des HERRN, meines Gottes, einen Tempel zu erbauen;
Pea naʻe pehē ʻe Tevita kia Solomone, ʻE hoku foha, ko au eni, pea naʻe ʻi hoku loto ia ke u langa ha fale ki he huafa ʻo Sihova ko hoku ʻOtua;
8 aber da erging das Wort des HERRN an mich folgendermaßen: ›Du hast Blut in Menge vergossen und schwere Kriege geführt; du darfst meinem Namen kein Haus erbauen, weil du viel Blut vor meinen Augen zur Erde hast fließen lassen.
Ka naʻe hoko mai ʻae folofola ʻa Sihova kiate au, ʻo pehē, “Kuo lahi ʻae toto kuo ke lilingi, pea kuo ke fai ʻae ngaahi tau lahi: ʻe ʻikai te ke langa ʻe koe ha fale ki hoku huafa, koeʻuhi kuo ke lilingi ʻae toto lahi ʻaupito ki he kelekele ʻi hoku ʻao.
9 Doch wisse: ein Sohn wird dir geboren werden, der wird ein Mann der Ruhe sein, und ich will ihm Ruhe vor all seinen Feinden ringsum schaffen; denn Salomo soll sein Name sein, und Frieden und Ruhe will ich in Israel während seiner Regierung herrschen lassen.
‘Vakai, ʻe fanauʻi kiate koe ha foha, ʻaia ʻe hoko ko e tangata ʻoe melino; pea te u tuku kiate ia ʻae mālōlō mei hono ngaahi fili kotoa pē ʻoku nofo takatakai hake; koeʻuhi ʻe fakahingoa ia ko Solomone, pea te u foaki ʻae melino mo e fiemālie ki ʻIsileli ʻi hono ngaahi ʻaho ʻoʻona.
10 Der soll meinem Namen ein Haus erbauen; er soll mir als Sohn gelten und ich ihm als Vater, und seinen Königsthron über Israel will ich auf ewig feststellen.‹
‌ʻE langa ʻe ia ha fale ki hoku huafa; pea ʻe hoko ia ko hoku foha, pea ko ʻene tamai au; pea te u fokotuʻu ʻae nofoʻa fakatuʻi ʻo hono puleʻanga ʻi ʻIsileli ke taʻengata.’
11 Nun denn, mein Sohn: der HERR wolle mit dir sein, damit es dir gelingt, den Tempel des HERRN, deines Gottes, zu erbauen, wie er es von dir verheißen hat!
Ko ia, ʻe hoku foha, ʻofa ke ʻiate koe ʻa Sihova; pea ke monūʻia koe, mo ke langa ʻae fale ʻo Sihova ko ho ʻOtua, ʻo hangē ko ʻene folofola kiate koe.
12 Nur möge der HERR dir Klugheit und Einsicht verleihen, wenn er dich zum Herrscher über Israel bestellt, und (wolle geben, ) daß du das Gesetz des HERRN, deines Gottes, beobachtest!
Kae kehe pe ke foaki ʻe Sihova kiate koe ʻae poto mo e ʻilo lelei, mo ne fekauʻi koe koeʻuhi ko ʻIsileli, koeʻuhi ke ke fai ki he fono ʻa Sihova ko ho ʻOtua.
13 Dann wirst du Glück haben, wenn du die Satzungen und Verordnungen gewissenhaft befolgst, die der HERR den Israeliten durch Mose geboten hat. Sei fest und stark! Fürchte dich nicht und laß dir nicht bange sein!
Te ke toki monūʻia, ʻo kapau te ke tokanga ke fai ʻae ngaahi fono mo e ngaahi fakamaau ʻaia naʻe fekauʻi ai ʻa Mōsese koeʻuhi ko ʻIsileli: ke ke mālohi koe, mo ke lototoʻa; ʻoua naʻa ke manavahē pe te ke lilika.
14 Siehe, trotz meines mühseligen Lebens habe ich für den Tempel des HERRN hunderttausend Talente Gold und eine Million Talente Silber beschafft, ferner an Kupfer und Eisen so viel, daß es nicht zu wägen ist: in solcher Menge ist es vorhanden; auch Holzstämme und Steine habe ich beschafft, und du wirst noch mehr dazutun.
Ko eni, vakai, lolotonga ʻa ʻeku masiva kuo u tokonaki maʻae fale ʻo Sihova, ko e taleniti koula ʻe taha kilu, mo e taleniti siliva ʻe taha miliona; pea mo e palasa mo e ukamea taʻefaʻafakamamafa; he ʻoku lahi noa pe ia: kuo u tokonaki foki ʻae ngaahi taʻanga ʻakau mo e ngaahi maka pea te ke faʻa fakalahi ʻe koe ki ai.
15 Auch Werkleute stehen dir in großer Zahl zur Verfügung: Steinmetzen, Maurer und Zimmerleute, kunstverständige Männer jeder Art für alle Arbeiten
Pea ʻoku ʻiate koe foki ʻae kau tufunga tokolahi ʻaupito, ko e kau tufunga tā maka mo tā ʻakau, mo e kau tangata nimameaʻa ki he ngāue kehekehe kotoa pē.
16 in Gold und Silber, in Kupfer und Eisen ohne Zahl. Wohlan, gehe ans Werk, und der HERR sei mit dir!«
‌ʻOku ʻikai faʻa lau ʻae koula, mo e siliva, pea mo e palasa, mo e ukamea. Ko ia, ke ke tuʻu hake koe mo ke ngāue, pea ke ʻiate koe ʻa Sihova.”
17 Hierauf forderte David alle Obersten Israels auf, seinem Sohne Salomo hilfreich zur Seite zu stehen, mit den Worten:
Naʻe fekau foki ʻe Tevita ki he houʻeiki kotoa pē ʻo ʻIsileli ke tokoni kia Solomone ko hono foha, [ʻo pehē],
18 »Ist nicht der HERR, euer Gott, mit euch gewesen, und hat er euch nicht ringsum Ruhe verschafft? Er hat ja die Bewohner des Landes in meine Gewalt gegeben, und das Land liegt unterworfen vor dem HERRN und seinem Volke da.
“ʻIkai ʻoku kau mo kimoutolu ʻa Sihova ko homou ʻOtua? Pea ʻikai kuo ne foaki kiate kimoutolu ʻae fiemālie mei he potu takatakai kotoa pē? He kuo ne tuku mai ki hoku nima ʻae kakai ʻoe fonua; pea kuo ikuna ʻae fonua ʻi he ʻao ʻo Sihova, pea ʻi he ʻao ʻo hono kakai.
19 So richtet denn euer Herz und euren Sinn darauf, den HERRN, euren Gott, zu suchen, und macht euch daran, das Heiligtum Gottes, des HERRN, zu erbauen, damit ihr die Bundeslade des HERRN und die heiligen Geräte Gottes in den Tempel bringen könnt, der dem Namen des HERRN erbaut werden soll!«
Pea ko eni mou tukupau homou loto mo homou laumālie ke kumi kia Sihova ko homou ʻOtua; ko ia, mou tutuʻu hake mo langa ʻekimoutolu ʻae faletapu kia Sihova ko e ʻOtua, koeʻuhi ke ʻomi ʻae puha ʻoe fuakava ʻa Sihova, mo e ngaahi nāunau tapu ʻoe ʻOtua ki he fale ʻaia ʻe langa ki he huafa ʻo Sihova.”

< 1 Chronik 22 >