Rut 2
1 Es war auch ein Mann, ein Verwandter des Mannes der Naemi, von dem Geschlecht Elimelechs, mit Namen Boas; der war ein wohlhabender Mann.
Кай о ром ла Наомияко сас родо, савэс акхарэнас о Боазо. Вов сас мануш ашундо, андай кодыя жэ порода, сар и о Элимелехо.
2 Und Ruth, die Moabitin, sprach zu Naemi: Laß mich aufs Feld gehen und Ähren auflesen dem nach, vor dem ich Gnade finde. Sie aber sprach zu ihr: Gehe hin, meine Tochter.
Э Руфь моавитянка пхэндя ла Наомияти: — Мэк ман, мэ жава андэ маля тэ подтидав э колосуря пала колэс манушэс, андэ кастерэ якха аракхава тынгимос. Э Наоми пхэндя: — Жа, мэрни щей.
3 Sie ging hin, kam und las auf, den Schnittern nach, auf dem Felde. Und es begab sich eben, daß dasselbe Feld war des Boas, der von dem Geschlecht Elimelechs war.
Э Руфь жыля и ля тэ подтидэл палай жнецуря э колосуря, савэ пэрэнас пэ мал. Тердяпэ кадя, кай кадыя мал сас лэ Боазости, саво сас анда порода лэ Элимелехости.
4 Und siehe, Boas kam eben von Bethlehem und sprach zu den Schnittern: Der HERR mit euch! Sie antworteten: Der HERR segne dich!
Андэ кодыва жэ дес екхжэно о Боазо авиля инчя анда Вифлеемо. — Тэ авэл о РАЙ тумэнца! — пхэндя вов лэ жнецонэнди. — Бахтало ту сан лэ РАЕСТАР! — пхэндэ вонэ лэсти.
5 Und Boas sprach zu seinem Knechte, der über die Schnitter gestellt war: Wes ist die Dirne?
О Боазо пушля кай о бутярно, саво сас барэдэр пэ жнецуря: — Кастери када щей, кадыя тэрни жувли?
6 Der Knecht, der über die Schnitter gestellt war, antwortete und sprach: Es ist die Dirne, die Moabitin, die mit Naemi wiedergekommen ist von der Moabiter Lande.
О бутярно, саво сас барэдэр пэ жнецуря, пхэндя: — Када моавитянка, сави авиля ла Наомияса андай Моавицко пхув.
7 Denn sie sprach: Laßt mich doch auflesen und sammeln unter den Garben, den Schnittern nach; und ist also gekommen und dagestanden vom Morgen an bis her und bleibt wenig daheim.
Вой пхэндя: «Мэк ман, мэ лава тэ подтидав палай жнецуря э колосуря машкарай снопуря». Вой авиля тэсара и ашыляпэ катэ жы кала времятэ; кати найбут отчиеля андэ вушал.
8 Da sprach Boas zu Ruth: Hörst du es, meine Tochter? Du sollst nicht gehen auf einen andern Acker, aufzulesen, und gehe auch nicht von hinnen, sondern halte dich zu meinen Dirnen.
Тунче о Боазо пхэндя ла Руфяти: — Щей мэрни, ашун ман. На жа тэ подтидэс э колосуря пэ авэр мал, на жатар катар, ай ашпэ мэрнэ бутярняса.
9 Und siehe, wo sie schneiden im Felde, da gehe ihnen nach. Ich habe meinen Knechten geboten, daß dich niemand antaste. Und so dich dürstet, so gehe hin zu dem Gefäß und trinke von dem, was meine Knechte schöpfen.
Дикх, кай терэн бути э жнецуря, и жа палай бутярнэ. Мэ припхэндэм мэрнэ манушэнди, тэ на цыпин пэр тутэ. Сар закамэса тэ пэс, поджа и пи андай кхорэ, савэ пхэрдэ мэрнэ бутярнэ.
10 Da fiel sie auf ihr Angesicht und beugte sich nieder zur Erde und sprach zu ihm: Womit habe ich die Gnade gefunden vor deinen Augen, daß du mich ansiehst, die ich doch fremd bin?
Вой пэля тэлэ, тэлиля лэсти жы ла пхуятэ и пхэндя: — Пала со мэ аракхлем тынгимос андэ терэ якха, состар ту терэс кацаво лашымос манди, мэ жэ авря пхуятар?
11 Boas antwortete und sprach zu ihr: Es ist mir angesagt alles, was du hast getan an deiner Schwiegermutter nach deines Mannes Tod: daß du verlassen hast deinen Vater und deine Mutter und dein Vaterland und bist zu meinem Volk gezogen, das du zuvor nicht kanntest.
О Боазо пхэндя лати: — Манди роспхэндэ пала ся, со ту тердян важ тери сасуи, кала муля теро ром: сар ту ашадян ла да и лэ дадэс, ашадян о тхан, кай аракхадилян, и авилян каринг э мануша, савэн ту на ганэсас данглал.
12 Der HERR vergelte dir deine Tat, und dein Lohn müsse vollkommen sein bei dem HERRN, dem Gott Israels, zu welchem du gekommen bist, daß du unter seinen Flügeln Zuversicht hättest.
Мэк о РАЙ дэл тути бах пала кода, со ту стердян, и мэк пхэрдо дэл тути о РАЙ, О Дэл лэ Израилеско, каринг Саво ту авилян тэ гарадёс тала Лэсти пхака.
13 Sie sprach: Laß mich Gnade vor deinen Augen finden, mein Herr; denn du hast mich getröstet und deine Magd freundlich angesprochen, so ich doch nicht bin wie deiner Mägde eine.
Вой пхэндя: — Тэ авав мэ и майанглэ тэ аракхав тынгимос англа терэ якха, мэрно рай. Ту улян ман, теря копэльница, пхэндян манди лашэ алава, хоть мэ жэ и най терэ копэльницэндар.
14 Boas sprach zu ihr, da Essenszeit war: Mache dich hier herzu und iß vom Brot und tauche deinen Bissen in den Essig. Und sie setzte sich zur Seite der Schnitter. Er aber legte ihr geröstete Körner vor, und sie aß und ward satt und ließ übrig.
Кала авиля э время тэ хан, о Боазо пхэндя ла Руфяти: — Поджа кардэ, бол о котор марно теро андо шукло чехыри и ха. Кала вой бэшля пашай э жнецуря, вов дя лати прыжымэ ворзо. Вой халя, чялиля, и латэ инке ашыляпэ.
15 Und da sie sich aufmachte, zu lesen, gebot Boas seinen Knechten und sprach: Laßt sie auch zwischen den Garben lesen und beschämt sie nicht;
Тунче э Руфь жыля тэ подтидэл э колосуря, ай о Боазо припхэндя пэстерэ манушэнди: — Мэк вой тидэл и машкарай снопуря, на цыпин пэр латэ.
16 Auch von den Haufen laßt übrigbleiben und laßt liegen, daß sie es auflese, und niemand schelte sie darum.
Ай инке отшон важ латэ э колосуря андай снопуря тай ашавэн лати, мэк подтидэл, ай тумэ на дошалярэн ла.
17 Also las sie auf dem Felde bis zum Abend und schlug's aus, was sie aufgelesen hatte; und es war bei einem Epha Gerste.
Жы каринг о вэчеро э Руфь подтидэлас э колосуря пэ мал. Кала жэ вой обмардя э колосуря, стидяпэ каринг йипаш гоно о ячмэно.
18 Und sie hob's auf und kam in die Stadt; und ihre Schwiegermutter sah es, was sie gelesen hatte. Da zog sie hervor und gab ihr, was übriggeblieben war, davon sie satt war geworden.
Вой ля лэс, андя андо форо, и лати сасуи додикхля, сар бут вой стидя. Тунче вой дорэсля кода, со ашыляпэ латэ лэ хамастар, и отдя ла Наомияти.
19 Da sprach ihre Schwiegermutter zu ihr: Wo hast du heute gelesen, und wo hast du gearbeitet? Gesegnet sei, der dich angesehen hat! Sie aber sagte es ihrer Schwiegermutter, bei wem sie gearbeitet hätte, und sprach: Der Mann, bei dem ich heute gearbeitet habe, heißt Boas.
Э сасуи пушля латар: — Кай жэ ту тидэсас? Кай ту тердян бути адес? Тэ авэл бахтало кодыва мануш, саво шутя тут сама. Э Руфь роспхэндя ла сасуяти, кастэ пэ мал вой тердя бути. — Лэ манушэс, пэ мал кастэ мэ адес тердэм бути, акхарэн Боазо, — пхэндя вой.
20 Naemi aber sprach zu ihrer Schwiegertochter: Gesegnet sei er dem HERRN! denn er hat seine Barmherzigkeit nicht gelassen an den Lebendigen und an den Toten. Und Naemi sprach zu ihr: Der Mann gehört zu uns und ist unser Erbe.
— Мэк РАЙ дэла лэсти бахт! — пхэндя э Наоми пэстя боряти. — Вов на ашадя би тынгимаско ни лэ жундэн, ни лэ мулэн! Ай тунче инке пхэндя: — Кадыва мануш — амаро пашэ родо, во екх амарэ фиримарэндар.
21 Ruth, die Moabitin, sprach: Er sprach auch das zu mir: Du sollst dich zu meinen Leuten halten, bis sie mir alles eingeerntet haben.
Э Руфь моавитянка пхэндя: — Вов жэ пхэндя манди: «Ашпэ екхтанэ мэрнэ бутярнэнца, жы кай вонэ на злэна ся мэрно ворзо».
22 Naemi sprach zu Ruth, ihrer Schwiegertochter: Es ist gut, meine Tochter, daß du mit seinen Dirnen ausgehst, auf daß nicht jemand dir dreinrede auf einem andern Acker.
Э Наоми пхэндя ла Руфяти, пэстеря боряти: — Мэрни щей, драго, сар кай ту авэса лэстерэ бутярнянца. Тунче нико на цыпия пэр тутэ пэ авэр мал.
23 Also hielt sie sich zu den Dirnen des Boas, daß sie las, bis daß die Gerstenernte und Weizenernte aus war; und kam wieder zu ihrer Schwiegermutter.
Э Руфь ритярдёлас екхэтанэ лэ Боазостерэ бутярнянца и подтидэлас э колосуря, жы кола времятэ, кала ся постидэ о ячмэно тай э див. Ай жувэлас вой тунче ла сасуяса.
