Roemers 7
1 Wisset ihr nicht, liebe Brüder (denn ich rede mit solchen, die das Gesetz wissen), daß das Gesetz herrscht über den Menschen solange er lebt?
ഹേ ഭ്രാതൃഗണ വ്യവസ്ഥാവിദഃ പ്രതി മമേദം നിവേദനം| വിധിഃ കേവലം യാവജ്ജീവം മാനവോപര്യ്യധിപതിത്വം കരോതീതി യൂയം കിം ന ജാനീഥ?
2 Denn ein Weib, das unter dem Manne ist, ist an ihn gebunden durch das Gesetz, solange der Mann lebt; so aber der Mann stirbt, so ist sie los vom Gesetz, das den Mann betrifft.
യാവത്കാലം പതി ർജീവതി താവത്കാലമ് ഊഢാ ഭാര്യ്യാ വ്യവസ്ഥയാ തസ്മിൻ ബദ്ധാ തിഷ്ഠതി കിന്തു യദി പതി ർമ്രിയതേ തർഹി സാ നാരീ പത്യു ർവ്യവസ്ഥാതോ മുച്യതേ|
3 Wo sie nun eines andern Mannes wird, solange der Mann lebt, wird sie eine Ehebrecherin geheißen; so aber der Mann stirbt, ist sie frei vom Gesetz, daß sie nicht eine Ehebrecherin ist, wo sie eines andern Mannes wird.
ഏതത്കാരണാത് പത്യുർജീവനകാലേ നാരീ യദ്യന്യം പുരുഷം വിവഹതി തർഹി സാ വ്യഭിചാരിണീ ഭവതി കിന്തു യദി സ പതി ർമ്രിയതേ തർഹി സാ തസ്യാ വ്യവസ്ഥായാ മുക്താ സതീ പുരുഷാന്തരേണ വ്യൂഢാപി വ്യഭിചാരിണീ ന ഭവതി|
4 Also seid auch ihr, meine Brüder, getötet dem Gesetz durch den Leib Christi, daß ihr eines andern seid, nämlich des, der von den Toten auferweckt ist, auf daß wir Gott Frucht bringen.
ഹേ മമ ഭ്രാതൃഗണ, ഈശ്വരനിമിത്തം യദസ്മാകം ഫലം ജായതേ തദർഥം ശ്മശാനാദ് ഉത്ഥാപിതേന പുരുഷേണ സഹ യുഷ്മാകം വിവാഹോ യദ് ഭവേത് തദർഥം ഖ്രീഷ്ടസ്യ ശരീരേണ യൂയം വ്യവസ്ഥാം പ്രതി മൃതവന്തഃ|
5 Denn da wir im Fleisch waren, da waren die sündigen Lüste, welche durchs Gesetz sich erregten, kräftig in unsern Gliedern, dem Tode Frucht zu bringen.
യതോഽസ്മാകം ശാരീരികാചരണസമയേ മരണനിമിത്തം ഫലമ് ഉത്പാദയിതും വ്യവസ്ഥയാ ദൂഷിതഃ പാപാഭിലാഷോഽസ്മാകമ് അങ്ഗേഷു ജീവൻ ആസീത്|
6 Nun aber sind wir vom Gesetz los und ihm abgestorben, das uns gefangenhielt, also daß wir dienen sollen im neuen Wesen des Geistes und nicht im alten Wesen des Buchstabens.
കിന്തു തദാ യസ്യാ വ്യവസ്ഥായാ വശേ ആസ്മഹി സാമ്പ്രതം താം പ്രതി മൃതത്വാദ് വയം തസ്യാ അധീനത്വാത് മുക്താ ഇതി ഹേതോരീശ്വരോഽസ്മാഭിഃ പുരാതനലിഖിതാനുസാരാത് ന സേവിതവ്യഃ കിന്തു നവീനസ്വഭാവേനൈവ സേവിതവ്യഃ
7 Was wollen wir denn nun sagen? Ist das Gesetz Sünde? Das sei ferne! Aber die Sünde erkannte ich nicht, außer durchs Gesetz. Denn ich wußte nichts von der Lust, wo das Gesetz nicht hätte gesagt: “Laß dich nicht gelüsten!”
തർഹി വയം കിം ബ്രൂമഃ? വ്യവസ്ഥാ കിം പാപജനികാ ഭവതി? നേത്ഥം ഭവതു| വ്യവസ്ഥാമ് അവിദ്യമാനായാം പാപം കിമ് ഇത്യഹം നാവേദം; കിഞ്ച ലോഭം മാ കാർഷീരിതി ചേദ് വ്യവസ്ഥാഗ്രന്ഥേ ലിഖിതം നാഭവിഷ്യത് തർഹി ലോഭഃ കിമ്ഭൂതസ്തദഹം നാജ്ഞാസ്യം|
8 Da nahm aber die Sünde Ursache am Gebot und erregte in mir allerlei Lust; denn ohne das Gesetz war die Sünde tot.
കിന്തു വ്യവസ്ഥയാ പാപം ഛിദ്രം പ്രാപ്യാസ്മാകമ് അന്തഃ സർവ്വവിധം കുത്സിതാഭിലാഷമ് അജനയത്; യതോ വ്യവസ്ഥായാമ് അവിദ്യമാനായാം പാപം മൃതം|
9 Ich aber lebte weiland ohne Gesetz; da aber das Gebot kam, ward die Sünde wieder lebendig,
അപരം പൂർവ്വം വ്യവസ്ഥായാമ് അവിദ്യമാനായാമ് അഹമ് അജീവം തതഃ പരമ് ആജ്ഞായാമ് ഉപസ്ഥിതായാമ് പാപമ് അജീവത് തദാഹമ് അമ്രിയേ|
10 ich aber starb; und es fand sich, daß das Gebot mir zum Tode gereichte, das mir doch zum Leben gegeben war.
ഇത്ഥം സതി ജീവനനിമിത്താ യാജ്ഞാ സാ മമ മൃത്യുജനികാഭവത്|
11 Denn die Sünde nahm Ursache am Gebot und betrog mich und tötete mich durch dasselbe Gebot.
യതഃ പാപം ഛിദ്രം പ്രാപ്യ വ്യവസ്ഥിതാദേശേന മാം വഞ്ചയിത്വാ തേന മാമ് അഹൻ|
12 Das Gesetz ist ja heilig, und das Gebot ist heilig, recht und gut.
അതഏവ വ്യവസ്ഥാ പവിത്രാ, ആദേശശ്ച പവിത്രോ ന്യായ്യോ ഹിതകാരീ ച ഭവതി|
13 Ist denn, das da gut ist, mir zum Tod geworden? Das sei ferne! Aber die Sünde, auf daß sie erscheine, wie sie Sünde ist, hat sie mir durch das Gute den Tod gewirkt, auf daß die Sünde würde überaus sündig durchs Gebot.
തർഹി യത് സ്വയം ഹിതകൃത് തത് കിം മമ മൃത്യുജനകമ് അഭവത്? നേത്ഥം ഭവതു; കിന്തു പാപം യത് പാതകമിവ പ്രകാശതേ തഥാ നിദേശേന പാപം യദതീവ പാതകമിവ പ്രകാശതേ തദർഥം ഹിതോപായേന മമ മരണമ് അജനയത്|
14 Denn wir wissen, daß das Gesetz geistlich ist; ich bin aber fleischlich, unter die Sünde verkauft.
വ്യവസ്ഥാത്മബോധികേതി വയം ജാനീമഃ കിന്ത്വഹം ശാരീരതാചാരീ പാപസ്യ ക്രീതകിങ്കരോ വിദ്യേ|
15 Denn ich weiß nicht, was ich tue. Denn ich tue nicht, was ich will; sondern, was ich hasse, das tue ich.
യതോ യത് കർമ്മ കരോമി തത് മമ മനോഽഭിമതം നഹി; അപരം യൻ മമ മനോഽഭിമതം തന്ന കരോമി കിന്തു യദ് ഋതീയേ തത് കരോമി|
16 So ich aber das tue, was ich nicht will, so gebe ich zu, daß das Gesetz gut sei.
തഥാത്വേ യൻ മമാനഭിമതം തദ് യദി കരോമി തർഹി വ്യവസ്ഥാ സൂത്തമേതി സ്വീകരോമി|
17 So tue ich nun dasselbe nicht, sondern die Sünde, die in mir wohnt.
അതഏവ സമ്പ്രതി തത് കർമ്മ മയാ ക്രിയത ഇതി നഹി കിന്തു മമ ശരീരസ്ഥേന പാപേനൈവ ക്രിയതേ|
18 Denn ich weiß, daß in mir, das ist in meinem Fleische, wohnt nichts Gutes. Wollen habe ich wohl, aber vollbringen das Gute finde ich nicht.
യതോ മയി, അർഥതോ മമ ശരീരേ, കിമപ്യുത്തമം ന വസതി, ഏതദ് അഹം ജാനാമി; മമേച്ഛുകതായാം തിഷ്ഠന്ത്യാമപ്യഹമ് ഉത്തമകർമ്മസാധനേ സമർഥോ ന ഭവാമി|
19 Denn das Gute, das ich will, das tue ich nicht; sondern das Böse, das ich nicht will, das tue ich.
യതോ യാമുത്തമാം ക്രിയാം കർത്തുമഹം വാഞ്ഛാമി താം ന കരോമി കിന്തു യത് കുത്സിതം കർമ്മ കർത്തുമ് അനിച്ഛുകോഽസ്മി തദേവ കരോമി|
20 So ich aber tue, was ich nicht will, so tue ich dasselbe nicht; sondern die Sünde, die in mir wohnt.
അതഏവ യദ്യത് കർമ്മ കർത്തും മമേച്ഛാ ന ഭവതി തദ് യദി കരോമി തർഹി തത് മയാ ന ക്രിയതേ, മമാന്തർവർത്തിനാ പാപേനൈവ ക്രിയതേ|
21 So finde ich mir nun ein Gesetz, der ich will das Gute tun, daß mir das Böse anhangt.
ഭദ്രം കർത്തുമ് ഇച്ഛുകം മാം യോ ഽഭദ്രം കർത്തും പ്രവർത്തയതി താദൃശം സ്വഭാവമേകം മയി പശ്യാമി|
22 Denn ich habe Lust an Gottes Gesetz nach dem inwendigen Menschen.
അഹമ് ആന്തരികപുരുഷേണേശ്വരവ്യവസ്ഥായാം സന്തുഷ്ട ആസേ;
23 Ich sehe aber ein ander Gesetz in meinen Gliedern, das da widerstreitet dem Gesetz in meinem Gemüte und nimmt mich gefangen in der Sünde Gesetz, welches ist in meinen Gliedern.
കിന്തു തദ്വിപരീതം യുധ്യന്തം തദന്യമേകം സ്വഭാവം മദീയാങ്ഗസ്ഥിതം പ്രപശ്യാമി, സ മദീയാങ്ഗസ്ഥിതപാപസ്വഭാവസ്യായത്തം മാം കർത്തും ചേഷ്ടതേ|
24 Ich elender Mensch! wer wird mich erlösen von dem Leibe dieses Todes?
ഹാ ഹാ യോഽഹം ദുർഭാഗ്യോ മനുജസ്തം മാമ് ഏതസ്മാൻ മൃതാച്ഛരീരാത് കോ നിസ്താരയിഷ്യതി?
25 Ich danke Gott durch Jesum Christum, unserm HERRN. So diene ich nun mit dem Gemüte dem Gesetz Gottes, aber mit dem Fleische dem Gesetz der Sünde.
അസ്മാകം പ്രഭുണാ യീശുഖ്രീഷ്ടേന നിസ്താരയിതാരമ് ഈശ്വരം ധന്യം വദാമി| അതഏവ ശരീരേണ പാപവ്യവസ്ഥായാ മനസാ തു ഈശ്വരവ്യവസ്ഥായാഃ സേവനം കരോമി|
