< Psalm 137 >

1 An den Wassern zu Babel saßen wir und weinten, wenn wir an Zion gedachten.
Waxaannu ag fadhiisannay webiyaashii Baabuloon, Oo waannu ooynay markii aannu Siyoon soo xusuusannay.
2 Unsere Harfen hingen wir an die Weiden, die daselbst sind.
Oo waxaannu kataaradahayagii sudhannay geedaha safsaafkaa.
3 Denn dort hießen uns singen, die uns gefangen hielten, und in unserm Heulen fröhlich sein: “Singet uns ein Lied von Zion!”
Waayo, kuwii maxaabiis ahaanta noo watay ayaa halkaas gabayo nagu weyddiistay, Oo kuwii na silciyey ayaa farxad na weyddiistay, oo waxay nagu yidhaahdeen, Noogu gabya gabayadii Siyoon midkood.
4 Wie sollten wir des HERRN Lied singen in fremden Landen?
Bal sidee baannu gabaygii Rabbiga ugu gabaynaa Dal qalaad dhexdiis?
5 Vergesse ich dein, Jerusalem, so werde ich meiner Rechten vergessen.
Yeruusaalemay, haddaan ku illoobo, Gacantayda midig ha illowdo sancadeedii.
6 Meine Zunge soll an meinem Gaumen kleben, wo ich nicht dein gedenke, wo ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein.
Carrabkayguna ha ku dhego dhanxanagga afkayga, Haddaanan ku xusuusan, Iyo haddaanan Yeruusaalem ka sii jeclaan Farxaddayda ugu weyn.
7 HERR, gedenke der Kinder Edom den Tag Jerusalems, die da sagten: “Rein ab, rein ab bis auf ihren Boden!”
Rabbiyow, soo xusuuso reer Edom, Kuwaasoo maalintii Yeruusaalem yidhi, Dumiya, dumiya, tan iyo aasaaskeeda.
8 Du verstörte Tochter Babel, wohl dem, der dir vergilt, wie du uns getan hast!
Gabadha Baabuloonay, waa lagu baabbi'in doonaa, Waxaa faraxsanaan doona kii kaa abaalmariya Sidii aad nagu samaysay.
9 Wohl dem, der deine jungen Kinder nimmt und zerschmettert sie an dem Stein!
Waxaa faraxsanaan doona kii dhallaankaaga qabsada Oo dhagaxa weyn ku dul tuura.

< Psalm 137 >