< Psalm 107 >
1 Danket dem HERRN; denn er ist freundlich, und seine Güte währet ewiglich.
Whakawhetai ki a Ihowa, he pai hoki ia: he pumau tonu hoki tana mahi tohu.
2 So sollen sagen, die erlöst sind durch den HERRN, die er aus der Not erlöst hat
Kia pena ano te korero a te hunga i hokona e Ihowa, i hokona nei e ia i roto i te ringa o te hoariri;
3 und die er aus den Ländern zusammengebracht hat vom Aufgang, vom Niedergang, von Mitternacht und vom Meer.
I kohikohia nei i nga whenua, i te rawhiti, i te uru, i te raki, i te tonga.
4 Die irregingen in der Wüste, in ungebahntem Wege, und fanden keine Stadt, da sie wohnen konnten,
I haereere ratou i te koraha i te wahi mokemoke, te kitea tetahi pa hei nohoanga.
5 hungrig und durstig, und ihre Seele verschmachtete;
I matekai ratou, i matewai: hemo noa to ratou wairua i roto i a ratou.
6 die zum HERRN riefen in ihrer Not, und er errettete sie aus ihren Ängsten
Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri: a whakaorangia ana ratou e ia i o ratou mate.
7 und führte sie einen richtigen Weg, daß sie gingen zur Stadt, da sie wohnen konnten:
A arahina ana e ia ra te ara tika; kia haere ai ki te pa hei nohoanga.
8 die sollen dem HERRN danken für seine Güte und für seine Wunder, die er an den Menschenkindern tut,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
9 daß er sättigt die durstige Seele und füllt die hungrige Seele mit Gutem.
E whakamakonatia ana hoki e ia te wairua hiahia: ko te wairua hiakai, whakakiia ana e ia ki te pai.
10 Die da sitzen mußten in Finsternis und Dunkel, gefangen in Zwang und Eisen,
Ko te hunga i noho i te pouri, i te atarangi o te mate: he mea here ki te mamae, ki te rino;
11 darum daß sie Gottes Geboten ungehorsam gewesen waren und das Gesetz des Höchsten geschändet hatten,
Mo ratou i tutu ki nga kupu a te Atua, i whakahawea ki te whakaaro o te Runga Rawa;
12 dafür ihr Herz mit Unglück geplagt werden mußte, daß sie dalagen und ihnen niemand half;
Koia i pehia iho ai e ia o ratou ngakau ki te mahi: hinga iho ratou, kahore hoki he kaiawhina.
13 die zum HERRN riefen in ihrer Not, und er half ihnen aus ihren Ängsten
Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri; a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
14 und führte sie aus der Finsternis und Dunkel und zerriß ihre Bande:
Whakaputaina mai ana ratou e ia i te pouri, i te atarangi o te mate; motumotuhia ana o ratou here.
15 die sollen dem HERRN danken für seine Güte und für seine Wunder, die an den Menschenkindern tut,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
16 daß er zerbricht eherne Türen und zerschlägt eiserne Riegel.
Kua tukitukia hoki e ia nga tatau parahi: kua tapahia e ia nga tutaki rino, motu rawa.
17 Die Narren, so geplagt waren um ihrer Übertretung willen und um ihrer Sünden willen,
Ko nga kuware, na a ratou mahi tutu, na o ratou kino, i pakia ai ratou.
18 daß ihnen ekelte vor aller Speise und sie todkrank wurden;
Ka wetiweti to ratou wairua ki nga kai katoa; a ka whakatata ratou ki nga kuwaha o te mate.
19 die riefen zum HERRN in ihrer Not, und er half ihnen aus ihren Ängsten,
Na ka tangi ki a Ihowa i to ratou pouri, a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
20 er sandte sein Wort und machte sie gesund und errettete sie, daß sie nicht starben:
Tukua mai ana e ia tana kupu, a rongoatia ana ratou: a whakaputaina ana ratou i o ratou ngaromanga.
21 die sollen dem HERRN danken für seine Güte und für seine Wunder, die er an den Menschenkindern tut,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
22 und Dank opfern und erzählen seine Werke mit Freuden.
Kia tukua ano e ratou te whakahere, ara te whakamoemiti; kia whakapuaki i ana mahi i runga i te hari.
23 Die mit Schiffen auf dem Meer fuhren und trieben ihren Handel in großen Wassern;
Ko te hunga e haere ana ki raro, ki te moana, i runga kaipuke, a e whai mahi ana i nga wai nunui,
24 die des HERRN Werke erfahren haben und seine Wunder im Meer,
Ko ratou e kite i nga mahi a Ihowa, i ana mahi whakamiharo i te rire.
25 wenn er sprach und einen Sturmwind erregte, der die Wellen erhob,
Puta kau tana kupu, kua maranga te tupuhi, mana e whakatutu ona ngaru.
26 und sie gen Himmel fuhren und in den Abgrund fuhren, daß ihre Seele vor Angst verzagte,
Ka kake ratou ki runga ki te rangi, ka heke ano ki raro ki te rire: ngohe noa o ratou wairua i te pawera.
27 daß sie taumelten und wankten wie ein Trunkener und wußten keinen Rat mehr;
Ka tiu ratou, ka hurorirori ano he tangata e haurangi ana; a kahore he mahara i toe.
28 die zum HERRN schrieen in ihrer Not, und er führte sie aus ihren Ängsten
Heoi ka tangi ki a Ihowa i to ratou hemanawa: a whakaorangia ana ratou i o ratou mate.
29 und stillte das Ungewitter, daß die Wellen sich legten
Meinga ana e ia te tupuhi kia marino, ona ngaru kia mariri.
30 und sie froh wurden, daß es still geworden war und er sie zu Lande brachte nach ihrem Wunsch:
Na ka koa ratou, no te mea ka marie: a ka kawea ratou e ia ki te tauranga i hiahia ai ratou.
31 die sollen dem HERRN danken für seine Güte und für seine Wunder, die er an den Menschenkindern tut,
Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
32 und ihn bei der Gemeinde preisen und bei den Alten rühmen.
Kia whakanui hoki ratou i a ia i roto i te whakaminenga o te iwi; kia whakamoemiti ki a ia i roto i te nohoanga kaumatua.
33 Er machte Bäche trocken und ließ Wasserquellen versiegen,
Ko ia hei mea i nga awa hei koraha, i nga puputanga wai hei oneone maroke;
34 daß ein fruchtbar Land zur Salzwüste wurde um der Bosheit willen derer, die darin wohnten.
I te whenua whai hua, kia titohea, mo te hara o te hunga e noho ana i reira.
35 Er machte das Trockene wiederum wasserreich und im dürren Lande Wasserquellen
Ko ia hei mea i te koraha hei harotoroto wai, i te whenua maroke hei puputanga wai.
36 und hat die Hungrigen dahingesetzt, daß sie eine Stadt zurichten, da sie wohnen konnten,
A whakanohoia iho e ia te hunga matekai ki reira, hanga ai i tetahi pa hei nohoanga;
37 und Äcker besäen und Weinberge pflanzen möchten und die jährlichen Früchte gewönnen.
Hei rui mara, hei whakato mara waina, e tupu ai, e maha ai nga hua.
38 Und er segnete sie, daß sie sich sehr mehrten, und gab ihnen viel Vieh.
Ko ia ano hei manaaki i a ratou, no ka nui rawa; kahore hoki e tukua kia torutoru haere a ratou kararehe.
39 Sie waren niedergedrückt und geschwächt von dem Bösen, das sie gezwungen und gedrungen hatte.
Na kua iti haere ano ratou, kua piko i te tukino, i te he, i te pouri.
40 Er schüttete Verachtung auf die Fürsten und ließ sie irren in der Wüste, da kein Weg ist,
E ringihia ana e ia te whakahawea ki runga ki nga rangatira: e meinga ana kia hehe i te ururua, i te wahi kahore nei he ara;
41 und schützte den Armen vor Elend und mehrte sein Geschlecht wie eine Herde.
Otira kei te whakateitei ia i te rawakore ki runga i te mamae, kei te mea i ona hapu kia rite ki te kahui hipi.
42 Solches werden die Frommen sehen und sich freuen; und aller Bosheit wird das Maul gestopft werden.
Ka kite nga tangata tika, a ka hari; ko nga he katoa hoki, kipia ake te mangai.
43 Wer ist weise und behält dies? So werden sie merken, wie viel Wohltaten der HERR erzeigt.
Ko te tangata whakaaro nui ka mahara ki enei mea, a ka mohio ratou ki te aroha o Ihowa.