Job 41

1 Kannst du den Leviathan ziehen mit dem Haken und seine Zunge mit einer Schnur fassen?

Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?

2 Kannst du ihm eine Angel in die Nase legen und mit einem Stachel ihm die Backen durchbohren?

Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego?

3 Meinst du, er werde dir viel Flehens machen oder dir heucheln?

Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie?

4 Meinst du, daß er einen Bund mit dir machen werde, daß du ihn immer zum Knecht habest?

Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego?

5 Kannst du mit ihm spielen wie mit einem Vogel oder ihn für deine Dirnen anbinden?

Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim?

6 Meinst du die Genossen werden ihn zerschneiden, daß er unter die Kaufleute zerteilt wird?

Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców?

7 Kannst du mit Spießen füllen seine Haut und mit Fischerhaken seinen Kopf?

Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego?

8 Wenn du deine Hand an ihn legst, so gedenke, daß es ein Streit ist, den du nicht ausführen wirst.

Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę.

9 Siehe, die Hoffnung wird jedem fehlen; schon wenn er seiner ansichtig wird, stürzt er zu Boden.

Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?

10 Niemand ist so kühn, daß er ihn reizen darf; wer ist denn, der vor mir stehen könnte?

Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

11 Wer hat mir etwas zuvor getan, daß ich's ihm vergelte? Es ist mein, was unter allen Himmeln ist.

Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

12 Dazu muß ich nun sagen, wie groß, wie mächtig und wohlgeschaffen er ist.

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

13 Wer kann ihm sein Kleid aufdecken? und wer darf es wagen, ihm zwischen die Zähne zu greifen?

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

14 Wer kann die Kinnbacken seines Antlitzes auftun? Schrecklich stehen seine Zähne umher.

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

15 Seine stolzen Schuppen sind wie feste Schilde, fest und eng ineinander.

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

16 Eine rührt an die andere, daß nicht ein Lüftlein dazwischengeht.

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

17 Es hängt eine an der andern, und halten zusammen, daß sie sich nicht voneinander trennen.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

18 Sein Niesen glänzt wie ein Licht; seine Augen sind wie die Wimpern der Morgenröte.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

19 Aus seinem Munde fahren Fackeln, und feurige Funken schießen heraus.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

20 Aus seiner Nase geht Rauch wie von heißen Töpfen und Kesseln.

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

21 Sein Odem ist wie eine lichte Lohe, und aus seinem Munde gehen Flammen.

Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

22 Auf seinem Hals wohnt die Stärke, und vor ihm her hüpft die Angst.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

23 Die Gliedmaßen seines Fleisches hangen aneinander und halten hart an ihm, daß er nicht zerfallen kann.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

24 Sein Herz ist so hart wie ein Stein und so fest wie ein unterer Mühlstein.

Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

25 Wenn er sich erhebt, so entsetzen sich die Starken; und wenn er daherbricht, so ist keine Gnade da.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

26 Wenn man zu ihm will mit dem Schwert, so regt er sich nicht, oder mit Spieß, Geschoß und Panzer.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

27 Er achtet Eisen wie Stroh, und Erz wie faules Holz.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

28 Kein Pfeil wird ihn verjagen; die Schleudersteine sind ihm wie Stoppeln.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

29 Die Keule achtet er wie Stoppeln; er spottet der bebenden Lanze.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

30 Unten an ihm sind scharfe Scherben; er fährt wie mit einem Dreschwagen über den Schlamm.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

31 Er macht, daß der tiefe See siedet wie ein Topf, und rührt ihn ineinander, wie man eine Salbe mengt.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

32 Nach ihm leuchtet der Weg; er macht die Tiefe ganz grau.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

33 Auf Erden ist seinesgleichen niemand; er ist gemacht, ohne Furcht zu sein.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

34 Er verachtet alles, was hoch ist; er ist ein König über alles stolze Wild.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.