Job 10

1 Meine Seele verdrießt mein Leben; ich will meiner Klage bei mir ihren Lauf lassen und reden in der Betrübnis meiner Seele

۱ «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.

2 und zu Gott sagen: Verdamme mich nicht! laß mich wissen, warum du mit mir haderst.

۲ به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟

3 Gefällt dir's, daß du Gewalt tust und mich verwirfst, den deine Hände gemacht haben, und bringst der Gottlosen Vornehmen zu Ehren?

۳ آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

4 Hast du denn auch fleischliche Augen, oder siehst du, wie ein Mensch sieht?

۴ آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟

5 Oder ist deine Zeit wie eines Menschen Zeit, oder deine Jahre wie eines Mannes Jahre?

۵ آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

6 daß du nach einer Missetat fragest und suchest meine Sünde,

۶ که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟

7 so du doch weißt wie ich nicht gottlos sei, so doch niemand ist, der aus deiner Hand erretten könne.

۷ اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.

8 Deine Hände haben mich bereitet und gemacht alles, was ich um und um bin; und du wolltest mich verderben?

۸ «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟

9 Gedenke doch, daß du mich aus Lehm gemacht hast; und wirst mich wieder zu Erde machen?

۹ به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

10 Hast du mich nicht wie Milch hingegossen und wie Käse lassen gerinnen?

۱۰ آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

11 Du hast mir Haut und Fleisch angezogen; mit Gebeinen und Adern hast du mich zusammengefügt.

۱۱ مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

12 Leben und Wohltat hast du an mir getan, und dein Aufsehen bewahrt meinen Odem.

۱۲ حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

13 Aber dies verbargst du in deinem Herzen, ich weiß, daß du solches im Sinn hattest:

۱۳ اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود.

14 wenn ich sündigte, so wolltest du es bald merken und meine Missetat nicht ungestraft lassen.

۱۴ اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

15 Bin ich gottlos, dann wehe mir! bin ich gerecht, so darf ich doch mein Haupt nicht aufheben, als der ich voll Schmach bin und sehe mein Elend.

۱۵ اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم!

16 Und wenn ich es aufrichte, so jagst du mich wie ein Löwe und handelst wiederum wunderbar an mir.

۱۶ و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

17 Du erneuest deine Zeugen wider mich und machst deines Zornes viel auf mich; es zerplagt mich eins über das andere in Haufen.

۱۷ گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

18 Warum hast du mich aus Mutterleib kommen lassen? Ach, daß ich wäre umgekommen und mich nie ein Auge gesehen hätte!

۱۸ پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید.

19 So wäre ich, als die nie gewesen sind, von Mutterleibe zum Grabe gebracht.

۱۹ پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.

20 Ist denn mein Leben nicht kurz? So höre er auf und lasse ab von mir, daß ich ein wenig erquickt werde,

۲۰ آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

21 ehe ich denn hingehe und komme nicht wieder, ins Land der Finsternis und des Dunkels,

۲۱ قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

22 ins Land da es stockfinster ist und da keine Ordnung ist, und wenn's hell wird, so ist es wie Finsternis.

۲۲ به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»