Apostelgeschichte 12
1 Um diese Zeit legte der König Herodes die Hände an etliche von der Gemeinde, sie zu peinigen.
Тевсь дэ кадыя вряма тхагари Иродо спхангля койсавэн манушэн кхандирятар, соб тэ терэ лэнди бибахт.
2 Er tötete aber Jakobus, den Bruder des Johannes, mit dem Schwert.
Вов прыпхэнда тэ умарэ чюряґа Иоаннохкэрэ пхралэ, Иаково.
3 Und da er sah, daß es den Juden gefiel, fuhr er fort und fing Petrus auch. Es waren aber eben die Tage der süßen Brote.
Кала вов удыкхля, со када чялиля иудеенди, тунчи прыпхэнда тэ пхандэ и Петро. Када сля пэ сырботори, саво акхарэлпэ Биквасно мандро.
4 Da er ihn nun griff, legte er ihn ins Gefängnis und überantwortete ihn vier Rotten, je von vier Kriegsknechten, ihn zu bewahren, und gedachte, ihn nach Ostern dem Volk vorzustellen.
Петро пхангле, чутэ дэ барунэ и тховдэ дэшушов халавдэн, по штар мануша дэ череда. Иродо камля тэ вылиджя Петро манушэндэ, кала проджяла Патради.
5 Und Petrus ward zwar im Gefängnis gehalten; aber die Gemeinde betete ohne Aufhören für ihn zu Gott.
Петро сля дэ барунэ, а кхандири фартэ мангляпэ пала лэ Дэвлэсти.
6 Und da ihn Herodes wollte vorstellen, in derselben Nacht schlief Petrus zwischen zwei Kriegsknechten, gebunden mit zwei Ketten, und die Hüter vor der Tür hüteten das Gefängnis.
Рятяґа, англа колэ, сар Иродо камля тэ вылиджя лэ пэ сындо, Пётро совэлас машкар дон халавдэн тай сля спхангло донца ланчугонэнца, а халавдэ паша вударэн прыдыкхэнас пала барунэ.
7 Und siehe, der Engel des HERRN kam daher, und ein Licht schien in dem Gemach; und er schlug Petrus an die Seite und weckte ihn und sprach: Stehe behende auf! Und die Ketten fielen ihm von seinen Händen.
Тай акэ, авиля ангело Раехкоро, тай дэ барунэ запхабиляпэ душлимо. Ангело малавда Петро дэ рига тай джюнгавда лэ. — Вщи сигэдэр! — пхэнда вов, тай ланчугуря тэлэдэне Петрохкэрэ вастэндар.
8 Und der Engel sprach zu ihm: Gürte dich und tu deine Schuhe an! Und er tat also. Und er sprach zu ihm: Wirf deinen Mantel um dich und folge mir nach!
Тунчи ангело пхэнда: — Подпхандэпэ кущикаґа тай уряв цыруля. Пётро терда када. — Уряв упралуни їда и джя пала ман, — пхэнда ангело.
9 Und er ging hinaus und folgte ihm und wußte nicht, daß ihm wahrhaftig solches geschähe durch den Engel; sondern es deuchte ihn, er sähe ein Gesicht.
Пётро выджиля пала ангело барунэстар тай на полэлас, со ангело терэл вса пав чячима. Вов думисарэлас, со када дыкхлимо.
10 Sie gingen aber durch die erste und andere Hut und kamen zu der eisernen Tür, welche zur Stadt führt; die tat sich ihnen von selber auf. Und sie traten hinaus und gingen hin eine Gasse lang; und alsobald schied der Engel von ihm.
Вонэ проджиле англунэн халавдэн, тунчи — аврэн тай поджиле саструнэ вударэндэ, савэндар выджянас дэ форо. Вудара еджинэ оттердэпэ англа лэн, тай вонэ выджиле. Вонэ проджиле екх гаса, тай акэ, ангело уджиля.
11 Und da Petrus zu sich selber kam, sprach er: Nun weiß ich wahrhaftig, daß der HERR seinen Engel gesandt hat und mich errettet aus der Hand des Herodes und von allen Warten des jüdischen Volkes.
Кала Пётро авиля дэ пэстэ, вов пхэнда: — Кана мэ чяче джянав, со Рай бичалда пэхкэрэ ангело и фирисарда ман Иродохкорэ вастэстар и кодэлэ бибахталимастар, саво камле тэ терэ манди иудеенгерэ мануша.
12 Und als er sich besann, kam er vor das Haus Marias, der Mutter des Johannes, der mit dem Zunamen Markus hieß, da viele beieinander waren und beteten.
Кала Пётро полиля, со тердапэ, вов джиля цэрэстэ, тев джювда Мария, дэй Иоаннохкири, савэ инте акхарэнас Марко. Котэ бут манушэн стидэнепэ тэ мангэпэ.
13 Als aber Petrus an die Tür des Tores klopfte, trat hervor eine Magd, zu horchen, mit Namen Rhode.
Пётро помарда дэ вударэн, тай лэстэ выджиля бутярни, савя акхарэнас Роза.
14 Und als sie des Petrus Stimme erkannte, tat sie das Tor nicht auf vor Freuden, lief aber hinein und verkündigte es ihnen, Petrus stünde vor dem Tor.
Вой уджянгля Петро пав ґласо тай лошатар бистарда тэ оттерэ вудара. Тунчи вой прастэня павпалэ, соб тэ пхэнэ, со Пётро ачел паша вударэн.
15 Sie aber sprachen zu ihr: Du bist unsinnig. Sie aber bestand darauf, es wäre also. Sie sprachen: Es ist sein Engel.
— Ту на дэ пэхкиря годя! — пхэндэ лати. Нэ вой на пэрэачелас лэнди тэ допхэнэ. — Када лэхкоро ангело! — дэдумане вонэ.
16 Petrus klopfte weiter an. Da sie aber auftaten, sahen sie ihn und entsetzten sich.
Пётро вса ж марэлас дэ вударэн, и кала вонэ оттердэ вудара и удыкхле лэ, тунчи дэнепэ дыво.
17 Er aber winkte ihnen mit der Hand, zu schweigen, und erzählte ihnen, wie ihn der HERR hatte aus dem Gefängnis geführt, und sprach: Verkündiget dies Jakobus und den Brüdern. Und ging hinaus und zog an einen andern Ort.
Пётро сикавда лэнди вастэґа, соб вонэ тэ заачен мулком, тай розпхэнда, сар Рай вылиджялда лэ барунэстар. — Розпхэнэн пала кода Иаковости и аврэ пхралэнди, — дэдуманя вов лэнди тай уджиля котарь дэ авэр тхан.
18 Da es aber Tag ward, war eine nicht kleine Bekümmernis unter den Kriegsknechten, wie es doch mit Petrus gegangen wäre.
Дэнзор халавдэ ачиле тэ прастэ пордэ котарь, и нико на джянгля, со тердапэ Петроґа.
19 Herodes aber, da er ihn forderte und nicht fand, ließ die Hüter verhören und hieß sie wegführen; und zog von Judäa hinab gen Cäsarea und hielt allda sein Wesen.
Иродо родэлас лэ тай на аракхля, колэсти допхучля халавдэн тай прэдэня лэн мэримасти. Тунчи Иродо лагля Иудеятар дэ Кесария тай ачеласпэ котэ набут вряма.
20 Denn er gedachte, wider die von Tyrus und Sidon zu kriegen. Sie aber kamen einmütig zu ihm und überredeten des Königs Kämmerer, Blastus, und baten um Frieden, darum daß ihre Lande sich nähren mußten von des Königs Land.
Иродо ж фартэ мижыля пэ манушэн, савэ джювдэ дэ Тиро тай Сидоно. Кодэла ж допхэндэпэ машкар пэстэ, авиле Иродостэ тай помангле Бласто, саво прыдыкхэлас пала тхагарехкири цэра, соб вов тэ подрицарэл лэн. Тунчи мангле тхагаре, соб тэ на рицарэл холи пэ лэн, колэсти со лэнгири пхув парварэласпэ тхагарехкиря пхуятар.
21 Aber auf einen bestimmten Tag tat Herodes das königliche Kleid an, setzte sich auf den Richtstuhl und tat eine Rede zu ihnen.
Дэ екх диво, саво вов вытидэня, Иродо урявда тхагаримахкири їда, бэшля пэ сундисарехкоро тхан и ачиля тэ дэдумэ манушэндэ.
22 Das Volk aber rief zu: Das ist Gottes Stimme und nicht eines Menschen!
Мануша затиписиле: — Када ґласо дэвликуно, а на манушыкано!
23 Alsbald schlug ihn der Engel des HERRN, darum daß er die Ehre nicht Gott gab; und ward gefressen von den Würmern und gab den Geist auf.
Нэ дэ кодыя ж вряма ангело Раехкоро малавда Иродо, колэсти со вов на ваздэня лашаримо Дэвлэсти, тай цэрмэ захале лэ, и вов муля.
24 Das Wort Gottes aber wuchs und mehrte sich.
Лав Дэвлэхкоро розджяласпэ дурэдэр тай дурэдэр.
25 Barnabas aber und Saulus kehrten wieder von Jerusalem, nachdem sie überantwortet hatten die Handreichung, und nahmen mit sich Johannes, mit dem Zunamen Markus.
Варнава ж тай Савло стердэ пэхкоро рындо тай рисиле дэ Ерусалимо. Пэґа вонэ лиле Иоанно, савэ инте акхарэнас Марко.
