Psalm 2

1 Warum toben die Heiden, und die Leute reden so vergeblich?

Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

2 Die Könige im Lande lehnen sich auf, und die HERREN ratschlagen miteinander wider den HERRN und seinen Gesalbten:

Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

3 Lasset uns zerreißen ihre Bande und von uns werfen ihre Seile!

Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

4 Aber der im Himmel wohnet, lachet ihrer, und der HERR spottet ihrer.

Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

5 Er wird einst mit ihnen reden in seinem Zorn, und mit seinem Grimm wird er sie schrecken.

Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

6 Aber ich habe meinen König eingesetzt auf meinem heiligen Berg Zion.

Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

7 Ich will von einer solchen Weise predigen, daß der HERR zu mir gesagt hat: Du bist mein Sohn, heute hab ich dich gezeuget.

Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

8 Heische von mir, so will ich dir die Heiden zum Erbe geben und der Welt Ende zum Eigentum.

Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

9 Du sollst sie mit einem eisernen Zepter zerschlagen; wie Töpfe sollst du sie zerschmeißen.

Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

10 So laßt euch nun weisen, ihr Könige, und laßt euch züchtigen, ihr Richter auf Erden!

Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

11 Dienet dem HERRN mit Furcht und freuet euch mit Zittern!

Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

12 Küsset den Sohn, daß er nicht zürne und ihr umkommet auf dem Wege; denn sein Zorn wird bald anbrennen. Aber wohl allen, die auf ihn trauen!

Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.