Psalm 137

1 An den Wassern zu Babel saßen wir und weineten, wenn wir an Zion gedachten.

کنار نهرهای بابِل نشستیم و اورشلیم را به یاد آوردیم و گریستیم.

2 Unsere Harfen hingen wir an die Weiden, die drinnen sind.

بربطهای خویش را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم،

3 Denn daselbst hießen uns singen, die uns gefangen hielten, und in unserm Heulen fröhlich sein: Lieber, singet uns ein Lied von Zion!

زیرا اسیرکنندگانِ ما از ما سرود طلب کردند و عذاب دهندگان ما سرودهای شادمانی خواسته گفتند: «یکی از سرودهای اورشلیم را برای ما بخوانید!»

4 Wie sollten wir des HERRN Lied singen in fremden Landen?

اما چگونه سرودهای خداوند را بخوانیم، زمانی که در سرزمین بیگانه هستیم؟

5 Vergesse ich dein, Jerusalem, so werde meiner Rechten vergessen!

ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راست من از کار بیفتد تا دیگر بربط ننوازم؛

6 Meine Zunge müsse an meinem Gaumen kleben, wo ich dein nicht gedenke, wo ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein.

اگر از فکر تو غافل شوم و تو را بر همهٔ خوشیهای خود ترجیح ندهم، زبانم لال شود تا دیگر سرود نخوانم.

7 HERR, gedenke der Kinder Edom am Tage Jerusalems, die da sagen: Rein ab, rein ab, bis auf ihren Boden!

ای خداوند، به یاد آور روزی را که اورشلیم محاصره شده بود و ادومیان فریاد برمی‌آوردند: «شهر را آتش بزنید و آن را با خاک یکسان کنید!»

8 Du verstörte Tochter Babel, wohl dem, der dir vergelte, wie du uns getan hast!

ای بابِل، تو ویران خواهی شد! متبارک باد آنکه همان بلایی را که تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

9 Wohl dem, der deine jungen Kinder nimmt und zerschmettert sie an den Stein!

سعادتمند باد کسی که کودکان تو را بگیرد و آنها را بر صخره‌ها بکوبد!