Matthaeus 14
1 Zu der Zeit kam das Gerücht von Jesu vor den Vierfürsten Herodes.
ਤਦਾਨੀਂ ਰਾਜਾ ਹੇਰੋਦ੍ ਯੀਸ਼ੋ ਰ੍ਯਸ਼ਃ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਨਿਜਦਾਸੇਯਾਨ੍ ਜਗਾਦ੍,
2 Und er sprach zu seinen Knechten: Dieser ist Johannes der Täufer; er ist von den Toten auferstanden, darum tut er solche Taten.
ਏਸ਼਼ ਮੱਜਯਿਤਾ ਯੋਹਨ੍, ਪ੍ਰਮਿਤੇਭਯਸ੍ਤਸ੍ਯੋੱਥਾਨਾਤ੍ ਤੇਨੇੱਥਮਦ੍ਭੁਤੰ ਕਰ੍ੰਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼੍ਯਤੇ|
3 Denn Herodes hatte Johannes gegriffen, gebunden und in das Gefängnis gelegt von wegen der Herodias, seines Bruders Philippus Weib.
ਪੁਰਾ ਹੇਰੋਦ੍ ਨਿਜਭ੍ਰਾਤੁ: ਫਿਲਿਪੋ ਜਾਯਾਯਾ ਹੇਰੋਦੀਯਾਯਾ ਅਨੁਰੋਧਾਦ੍ ਯੋਹਨੰ ਧਾਰਯਿਤ੍ਵਾ ਬੱਧਾ ਕਾਰਾਯਾਂ ਸ੍ਥਾਪਿਤਵਾਨ੍|
4 Denn Johannes hatte zu ihm gesagt: Es ist nicht recht, daß du sie habest.
ਯਤੋ ਯੋਹਨ੍ ਉਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਏਤ੍ਸਯਾਃ ਸੰਗ੍ਰਹੋ ਭਵਤੋ ਨੋਚਿਤਃ|
5 Und er hätte ihn gerne getötet, fürchtete sich aber vor dem Volk; denn sie hielten ihn für einen Propheten.
ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਨ੍ਰੁʼਪਤਿਸ੍ਤੰ ਹਨ੍ਤੁਮਿੱਛੰਨਪਿ ਲੋਕੇਭ੍ਯੋ ਵਿਭਯਾਞ੍ਚਕਾਰ; ਯਤਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਯੋਹਨੰ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦਿਨੰ ਮੇਨਿਰੇ|
6 Da aber Herodes seinen Jahrestag beging, da tanzte die Tochter der Herodias vor ihnen. Das gefiel Herodes wohl.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਹੇਰੋਦੋ ਜਨ੍ਮਾਹੀਯਮਹ ਉਪਸ੍ਥਿਤੇ ਹੇਰੋਦੀਯਾਯਾ ਦੁਹਿਤਾ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਮਕ੍ਸ਼਼ੰ ਨ੍ਰੁʼਤਿਤ੍ਵਾ ਹੇਰੋਦਮਪ੍ਰੀਣ੍ਯਤ੍|
7 Darum verhieß er ihr mit einem Eide, er wollte ihr geben, was sie fordern würde.
ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਭੂਪਤਿਃ ਸ਼ਪਥੰ ਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ ਇਤਿ ਪ੍ਰਤ੍ਯਜ੍ਞਾਸੀਤ੍, ਤ੍ਵਯਾ ਯਦ੍ ਯਾਚ੍ਯਤੇ, ਤਦੇਵਾਹੰ ਦਾਸ੍ਯਾਮਿ|
8 Und als sie zuvor von ihrer Mutter zugerichtet war, sprach sie: Gib mir her auf einer Schüssel das Haupt Johannes des Täufers!
ਸਾ ਕੁਮਾਰੀ ਸ੍ਵੀਯਮਾਤੁਃ ਸ਼ਿਕ੍ਸ਼਼ਾਂ ਲਬ੍ਧਾ ਬਭਾਸ਼਼ੇ, ਮੱਜਯਿਤੁਰ੍ਯੋਹਨ ਉੱਤਮਾਙ੍ਗੰ ਭਾਜਨੇ ਸਮਾਨੀਯ ਮਹ੍ਯੰ ਵਿਸ਼੍ਰਾਣਯ|
9 Und der König ward traurig; doch um des Eides willen und derer, die mit ihm zu Tische saßen, befahl er's ihr zu geben.
ਤਤੋ ਰਾਜਾ ਸ਼ੁਸ਼ੋਚ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਭੋਜਨਾਯੋਪਵਿਸ਼ਤਾਂ ਸਙ੍ਗਿਨਾਂ ਸ੍ਵਕ੍ਰੁʼਤਸ਼ਪਥਸ੍ਯ ਚਾਨੁਰੋਧਾਤ੍ ਤਤ੍ ਪ੍ਰਦਾਤੁਮ ਆਦਿਦੇਸ਼|
10 Und schickte hin und enthauptete Johannes im Gefängnis.
ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਕਾਰਾਂ ਪ੍ਰਤਿ ਨਰੰ ਪ੍ਰਹਿਤ੍ਯ ਯੋਹਨ ਉੱਤਮਾਙ੍ਗੰ ਛਿੱਤ੍ਵਾ
11 Und sein Haupt ward hergetragen in einer Schüssel und dem Mägdlein gegeben; und sie brachte es ihrer Mutter.
ਤਤ੍ ਭਾਜਨ ਆਨਾੱਯ ਤਸ੍ਯੈ ਕੁਮਾਰ੍ੱਯੈ ਵ੍ਯਸ਼੍ਰਾਣਯਤ੍, ਤਤਃ ਸਾ ਸ੍ਵਜਨਨ੍ਯਾਃ ਸਮੀਪੰ ਤੰਨਿਨਾਯ|
12 Da kamen seine Jünger und nahmen seinen Leib und begruben ihn und kamen und verkündigten das Jesu.
ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਯੋਹਨਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾ ਆਗਤ੍ਯ ਕਾਯੰ ਨੀਤ੍ਵਾ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨੇ ਸ੍ਥਾਪਯਾਮਾਸੁਸ੍ਤਤੋ ਯੀਸ਼ੋਃ ਸੰਨਿਧਿੰ ਵ੍ਰਜਿਤ੍ਵਾ ਤਦ੍ਵਾਰ੍ੱਤਾਂ ਬਭਾਸ਼਼ਿਰੇ|
13 Da das Jesus hörete, wich er von dannen auf einem Schiff in eine Wüste allein. Und da das Volk das hörete, folgte es ihm nach zu Fuß aus den Städten.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁਰਿਤਿ ਨਿਸ਼ਭ੍ਯ ਨਾਵਾ ਨਿਰ੍ਜਨਸ੍ਥਾਨਮ੍ ਏਕਾਕੀ ਗਤਵਾਨ੍, ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਮਾਨਵਾਸ੍ਤਤ੍ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਨਾਨਾਨਗਰੇਭ੍ਯ ਆਗਤ੍ਯ ਪਦੈਸ੍ਤਤ੍ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਈਯੁਃ|
14 Und Jesus ging hervor und sah das große Volk; und es jammerte ihn derselbigen und heilete ihre Kranken.
ਤਦਾਨੀਂ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਬਹਿਰਾਗਤ੍ਯ ਮਹਾਨ੍ਤੰ ਜਨਨਿਵਹੰ ਨਿਰੀਕ੍ਸ਼਼੍ਯ ਤੇਸ਼਼ੁ ਕਾਰੁਣਿਕਃ ਮਨ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਪੀਡਿਤਜਨਾਨ੍ ਨਿਰਾਮਯਾਨ੍ ਚਕਾਰ|
15 Am Abend aber traten seine Jünger zu ihm und sprachen: Dies ist eine Wüste, und die Nacht fällt daher; laß das Volk von dir, daß sie hin in die Märkte gehen und ihnen Speise kaufen.
ਤਤਃ ਪਰੰ ਸਨ੍ਧ੍ਯਾਯਾਂ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ੍ਤਦਨ੍ਤਿਕਮਾਗਤ੍ਯ ਕਥਯਾਞ੍ਚਕ੍ਰੁਃ, ਇਦੰ ਨਿਰ੍ਜਨਸ੍ਥਾਨੰ ਵੇਲਾਪ੍ਯਵਸੰਨਾ; ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਮਨੁਜਾਨ੍ ਸ੍ਵਸ੍ਵਗ੍ਰਾਮੰ ਗਨ੍ਤੁੰ ਸ੍ਵਾਰ੍ਥੰ ਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯਾਣਿ ਕ੍ਰੇਤੁਞ੍ਚ ਭਵਾਨ੍ ਤਾਨ੍ ਵਿਸ੍ਰੁʼਜਤੁ|
16 Aber Jesus sprach zu ihnen: Es ist nicht not, daß sie hingehen; gebt ihr ihnen zu essen!
ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਾਨਵਾਦੀਤ੍, ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਗਮਨੇ ਪ੍ਰਯੋਜਨੰ ਨਾਸ੍ਤਿ, ਯੂਯਮੇਵ ਤਾਨ੍ ਭੋਜਯਤ|
17 Sie sprachen: Wir haben hier nichts denn fünf Brote und zwei Fische.
ਤਦਾ ਤੇ ਪ੍ਰਤ੍ਯਵਦਨ੍, ਅਸ੍ਮਾਕਮਤ੍ਰ ਪੂਪਪਞ੍ਚਕੰ ਮੀਨਦ੍ਵਯਞ੍ਚਾਸ੍ਤੇ|
18 Und er sprach: Bringet mir sie her!
ਤਦਾਨੀਂ ਤੇਨੋਕ੍ਤੰ ਤਾਨਿ ਮਦਨ੍ਤਿਕਮਾਨਯਤ|
19 Und er hieß das Volk sich lagern auf das Gras und nahm die fünf Brote und die zwei Fische, sah auf gen Himmel und dankte und brach's und gab die Brote den Jüngern, und die Jünger gaben sie dem Volk.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਮਨੁਜਾਨ੍ ਯਵਸੋਪਰ੍ੱਯੁਪਵੇਸ਼਼੍ਟੁਮ੍ ਆਜ੍ਞਾਪਯਾਮਾਸ; ਅਪਰ ਤਤ੍ ਪੂਪਪਞ੍ਚਕੰ ਮੀਨਦ੍ਵਯਞ੍ਚ ਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲਨ੍ ਸ੍ਵਰ੍ਗੰ ਪ੍ਰਤਿ ਨਿਰੀਕ੍ਸ਼਼੍ਯੇਸ਼੍ਵਰੀਯਗੁਣਾਨ੍ ਅਨੂਦ੍ਯ ਭੰਕ੍ਤ੍ਵਾ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੇਭ੍ਯੋ ਦੱਤਵਾਨ੍, ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ਼੍ਚ ਲੋਕੇਭ੍ਯੋ ਦਦੁਃ|
20 Und sie aßen alle und wurden satt und huben auf, was übrigblieb von Brocken, zwölf Körbe voll.
ਤਤਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਭੁਕ੍ਤ੍ਵਾ ਪਰਿਤ੍ਰੁʼਪ੍ਤਵਨ੍ਤਃ, ਤਤਸ੍ਤਦਵਸ਼ਿਸ਼਼੍ਟਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯੈਃ ਪੂਰ੍ਣਾਨ੍ ਦ੍ਵਾਦਸ਼ਡਲਕਾਨ੍ ਗ੍ਰੁʼਹੀਤਵਨ੍ਤਃ|
21 Die aber gegessen hatten, der waren bei fünftausend Mann ohne Weiber und Kinder.
ਤੇ ਭੋਕ੍ਤਾਰਃ ਸ੍ਤ੍ਰੀਰ੍ਬਾਲਕਾਂਸ਼੍ਚ ਵਿਹਾਯ ਪ੍ਰਾਯੇਣ ਪਞ੍ਚ ਸਹਸ੍ਰਾਣਿ ਪੁਮਾਂਸ ਆਸਨ੍|
22 Und alsbald trieb Jesus seine Jünger, daß sie in das Schiff traten und vor ihm herüberfuhren, bis er das Volk von sich ließe.
ਤਦਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਲੋਕਾਨਾਂ ਵਿਸਰ੍ਜਨਕਾਲੇ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨ੍ ਤਰਣਿਮਾਰੋਢੁੰ ਸ੍ਵਾਗ੍ਰੇ ਪਾਰੰ ਯਾਤੁਞ੍ਚ ਗਾਢਮਾਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍|
23 Und da er das Volk von sich gelassen hatte, stieg er auf einen Berg alleine, daß er betete. Und am Abend war er alleine daselbst.
ਤਤੋ ਲੋਕੇਸ਼਼ੁ ਵਿਸ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟੇਸ਼਼ੁ ਸ ਵਿਵਿਕ੍ਤੇ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਿਤੁੰ ਗਿਰਿਮੇਕੰ ਗਤ੍ਵਾ ਸਨ੍ਧ੍ਯਾਂ ਯਾਵਤ੍ ਤਤ੍ਰੈਕਾਕੀ ਸ੍ਥਿਤਵਾਨ੍|
24 Und das Schiff war schon mitten, auf dem Meer und litt Not von den Wellen; denn der Wind war ihnen wider.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਦਾਨੀਂ ਸੰਮੁਖਵਾਤਤ੍ਵਾਤ੍ ਸਰਿਤ੍ਪਤੇ ਰ੍ਮਧ੍ਯੇ ਤਰਙ੍ਗੈਸ੍ਤਰਣਿਰ੍ਦੋਲਾਯਮਾਨਾਭਵਤ੍|
25 Aber in der vierten Nachtwache kam Jesus zu ihnen und ging auf dem Meer.
ਤਦਾ ਸ ਯਾਮਿਨ੍ਯਾਸ਼੍ਚਤੁਰ੍ਥਪ੍ਰਹਰੇ ਪਦ੍ਭ੍ਯਾਂ ਵ੍ਰਜਨ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਮਨ੍ਤਿਕੰ ਗਤਵਾਨ੍|
26 Und da ihn die Jünger sahen auf dem Meer gehen, erschraken sie und sprachen: Es ist ein Gespenst! und schrieen vor Furcht.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ੍ਤੰ ਸਾਗਰੋਪਰਿ ਵ੍ਰਜਨ੍ਤੰ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਸਮੁਦ੍ਵਿਗ੍ਨਾ ਜਗਦੁਃ, ਏਸ਼਼ ਭੂਤ ਇਤਿ ਸ਼ਙ੍ਕਮਾਨਾ ਉੱਚੈਃ ਸ਼ਬ੍ਦਾਯਾਞ੍ਚਕ੍ਰਿਰੇ ਚ|
27 Und alsbald redete Jesus mit ihnen und sprach: Seid getrost, ich bin's; fürchtet euch nicht!
ਤਦੈਵ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਾਨਵਦਤ੍, ਸੁਸ੍ਥਿਰਾ ਭਵਤ, ਮਾ ਭੈਸ਼਼੍ਟ, ਏਸ਼਼ੋ(ਅ)ਹਮ੍|
28 Petrus aber antwortete ihm und sprach: HERR, bist du es, so heiß mich zu dir kommen auf dem Wasser.
ਤਤਃ ਪਿਤਰ ਇਤ੍ਯੁਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ, ਯਦਿ ਭਵਾਨੇਵ, ਤਰ੍ਹਿ ਮਾਂ ਭਵਤ੍ਸਮੀਪੰ ਯਾਤੁਮਾਜ੍ਞਾਪਯਤੁ|
29 Und er sprach: Komm her! Und Petrus trat aus dem Schiff und ging auf dem Wasser, daß er zu Jesu käme.
ਤਤਃ ਤੇਨਾਦਿਸ਼਼੍ਟਃ ਪਿਤਰਸ੍ਤਰਣਿਤੋ(ਅ)ਵਰੁਹ੍ਯ ਯੀਸ਼ੇਰਨ੍ਤਿਕੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੁੰ ਤੋਯੋਪਰਿ ਵਵ੍ਰਾਜ|
30 Er sah aber einen starken Wind. Da erschrak er und hub an zu sinken, schrie und sprach: HERR, hilf mir!
ਕਿਨ੍ਤੁ ਪ੍ਰਚਣ੍ਡੰ ਪਵਨੰ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਭਯਾਤ੍ ਤੋਯੇ ਮੰਕ੍ਤੁਮ੍ ਆਰੇਭੇ, ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਉੱਚੈਃ ਸ਼ਬ੍ਦਾਯਮਾਨਃ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਹੇ ਪ੍ਰਭੋ, ਮਾਮਵਤੁ|
31 Jesus aber reckte bald die Hand aus und ergriff ihn und sprach zu ihm: O du Kleingläubiger, warum zweifeltest du?
ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣਾਤ੍ ਕਰੰ ਪ੍ਰਸਾਰ੍ੱਯ ਤੰ ਧਰਨ੍ ਉਕ੍ਤਵਾਨ੍, ਹ ਸ੍ਤੋਕਪ੍ਰਤ੍ਯਯਿਨ੍ ਤ੍ਵੰ ਕੁਤਃ ਸਮਸ਼ੇਥਾਃ?
32 Und sie traten in das Schiff, und der Wind legte sich.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਤਯੋਸ੍ਤਰਣਿਮਾਰੂਢਯੋਃ ਪਵਨੋ ਨਿਵਵ੍ਰੁʼਤੇ|
33 Die aber im Schiff waren, kamen und fielen vor ihm nieder und sprachen: Du bist wahrlich Gottes Sohn.
ਤਦਾਨੀਂ ਯੇ ਤਰਣ੍ਯਾਮਾਸਨ੍, ਤ ਆਗਤ੍ਯ ਤੰ ਪ੍ਰਣਭ੍ਯ ਕਥਿਤਵਨ੍ਤਃ, ਯਥਾਰ੍ਥਸ੍ਤ੍ਵਮੇਵੇਸ਼੍ਵਰਸੁਤਃ|
34 Und sie schifften hinüber und kämen in das Land Genezareth.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਪਾਰੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਯ ਤੇ ਗਿਨੇਸ਼਼ਰੰਨਾਮਕੰ ਨਗਰਮੁਪਤਸ੍ਥੁਃ,
35 Und da die Leute am selbigen Ort sein gewahr wurden, schickten sie aus in das ganze Land umher und brachten allerlei Ungesunde zu ihm
ਤਦਾ ਤਤ੍ਰਤ੍ਯਾ ਜਨਾ ਯੀਸ਼ੁੰ ਪਰਿਚੀਯ ਤੱਦੇਸ਼੍ਸ੍ਯ ਚਤੁਰ੍ਦਿਸ਼ੋ ਵਾਰ੍ੱਤਾਂ ਪ੍ਰਹਿਤ੍ਯ ਯਤ੍ਰ ਯਾਵਨ੍ਤਃ ਪੀਡਿਤਾ ਆਸਨ੍, ਤਾਵਤਏਵ ਤਦਨ੍ਤਿਕਮਾਨਯਾਮਾਸੁਃ|
36 und baten ihn, daß sie nur seines Kleides Saum anrühreten. Und alle, die da anrühreten, wurden gesund.
ਅਪਰੰ ਤਦੀਯਵਸਨਸ੍ਯ ਗ੍ਰਨ੍ਥਿਮਾਤ੍ਰੰ ਸ੍ਪ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁੰ ਵਿਨੀਯ ਯਾਵਨ੍ਤੋ ਜਨਾਸ੍ਤਤ੍ ਸ੍ਪਰ੍ਸ਼ੰ ਚਕ੍ਰਿਰੇ, ਤੇ ਸਰ੍ੱਵਏਵ ਨਿਰਾਮਯਾ ਬਭੂਵੁਃ|
