Job 41

1 Kannst du den Leviathan ziehen mit dem Hamen und seine Zunge mit einem Strick fassen?

Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;

2 Kannst du ihm eine Angel in die Nase legen und mit einem Stachel ihm die Backen durchbohren?

Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;

3 Meinest du, er werde dir viel Flehens machen oder dir heucheln?

Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?

4 Meinest du, daß er einen Bund mit dir machen werde, daß du ihn immer zum Knecht habest?

Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;

5 Kannst du mit ihm spielen wie mit einem Vogel, oder ihn deinen Dirnen binden?

Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;

6 Meinest du, die Gesellschaften werden ihn zerschneiden, daß er unter die Kaufleute zerteilet wird?

Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?

7 Kannst du das Netz füllen mit seiner Haut und die Fischreusen mit seinem Kopf?

Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?

8 Wenn du deine Hand an ihn legst, so gedenke, daß ein Streit sei, den du nicht ausführen wirst.

Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,

9 Siehe, seine Hoffnung wird ihm fehlen; und wenn er sein ansichtig wird, schwinget er sich dahin.

Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen

10 Niemand ist so kühn, der ihn reizen darf; wer ist denn, der vor mir stehen könne?

Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,

11 Wer hat mir was zuvor getan, daß ich's ihm vergelte? Es ist mein, was unter allen Himmeln ist.

Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!

12 Dazu muß ich nun sagen, wie groß, wie mächtig und wohl geschaffen er ist.

Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.

13 Wer kann ihm sein Kleid aufdecken? Und wer darf es wagen, ihm zwischen die Zähne zu greifen?

Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?

14 Wer kann die Kinnbacken seines Antlitzes auftun? Schrecklich stehen seine Zähne umher.

Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!

15 Seine stolzen Schuppen sind wie feste Schilde, fest und enge ineinander.

Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten

16 Eine rührt an die andere, daß nicht ein Lüftlein dazwischengehet.

Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;

17 Es hängt eine an der andern, und halten sich zusammen, daß sie sich nicht voneinander trennen.

Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.

18 Sein Niesen glänzet wie ein Licht; seine Augen sind wie die Augenlider der Morgenröte.

Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;

19 Aus seinem Munde fahren Fackeln, und feurige Funken schießen heraus.

Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;

20 Aus seiner Nase gehet Rauch wie von heißen Töpfen und Kessel.

Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.

21 Sein Odem ist wie lichte Lohe, und aus seinem Munde gehen Flammen.

Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;

22 Er hat einen starken Hals; und ist seine Lust, wo er etwas verderbet.

In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;

23 Die Gliedmaßen seines Fleisches hangen aneinander und halten hart an ihm, daß er nicht zerfallen kann.

Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;

24 Sein Herz ist so hart wie ein Stein und so fest wie ein Stück vom untersten Mühlstein.

Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:

25 Wenn er sich erhebt, so entsetzen sich die Starken; und wenn er daherbricht, so ist keine Gnade da.

Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.

26 Wenn man zu ihm will mit dem Schwert, so regt er sich nicht; oder mit Spieß, Geschoß und Panzer.

Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.

27 Er achtet Eisen wie Stroh und Erz wie faul Holz.

Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;

28 Kein Pfeil wird ihn verjagen; die Schleudersteine sind wie Stoppeln.

Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;

29 Den Hammer achtet er wie Stoppeln; er spottet der bebenden Lanze.

Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.

30 Unter ihm liegen scharfe Steine und fährt über die scharfen Felsen wie über Kot.

Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;

31 Er macht, daß das tiefe Meer siedet wie ein Topf, und rührt es ineinander, wie man eine Salbe menget.

Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;

32 Nach ihm leuchtet der Weg, er macht die Tiefe ganz grau.

Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.

33 Auf Erden ist ihm niemand zu gleichen; er ist gemacht ohne Furcht zu sein.

Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;

34 Er verachtet alles, was hoch ist; er ist ein König über alle Stolzen.

Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!