Job 32

1 Da höreten die drei Männer auf, Hiob zu antworten, weil er sich für gerecht hielt.

Toen hielden de drie mannen op van Job te antwoorden, dewijl hij in zijn ogen rechtvaardig was.

2 Aber Elihu, der Sohn Baracheels, von Bus, des Geschlechts Ram, ward zornig über Hiob, daß er seine Seele gerechter hielt denn Gott.

Zo ontstak de toorn van Elihu, den zoon van Baracheel, den Buziet, van het geslacht van Ram; tegen Job werd zijn toorn ontstoken, omdat hij zijn ziel meer rechtvaardigde dan God.

3 Auch ward er zornig über seine drei Freunde, daß sie keine Antwort fanden und doch Hiob verdammeten.

Zijn toorn ontstak ook tegen zijn drie vrienden, omdat zij, geen antwoord vindende, nochtans Job verdoemden.

4 Denn Elihu hatte geharret, bis daß sie mit Hiob geredet hatten, weil sie älter waren denn er.

Doch Elihu had gewacht op Job in het spreken, omdat zij ouder van dagen waren dan hij.

5 Darum, da er sah, daß keine Antwort war im Munde der drei Männer, ward er zornig.

Als dan Elihu zag, dat er geen antwoord was in den mond van die drie mannen, ontstak zijn toorn.

6 Und so antwortete Elihu, der Sohn Baracheels, von Bus, und sprach: Ich bin jung, ihr aber seid alt; darum hab ich mich gescheuet und gefürchtet, meine Kunst an euch zu beweisen.

Hierom antwoordde Elihu, de zoon van Baracheel, den Buziet, en zeide: Ik ben minder van dagen, maar gijlieden zijt stokouden; daarom heb ik geschroomd en gevreesd, ulieden mijn gevoelen te vertonen.

7 Ich dachte: Laß die Jahre reden, und die Menge des Alters laß Weisheit beweisen.

Ik zeide: Laat de dagen spreken, en de veelheid der jaren wijsheid te kennen geven.

8 Aber der Geist ist in den Leuten, und der Odem des Allmächtigen macht sie verständig.

Zekerlijk de geest, die in den mens is, en de inblazing des Almachtigen, maakt henlieden verstandig.

9 Die Großen sind nicht die Weisesten, und die Alten verstehen nicht das Recht.

De groten zijn niet wijs, en de ouden verstaan het recht niet.

10 Darum will ich auch reden; höre mir zu! Ich will meine Kunst auch sehen lassen.

Daarom zeg ik: Hoor naar mij; ik zal mijn gevoelen ook vertonen.

11 Siehe, ich habe geharret, daß ihr geredet habt; ich habe aufgemerkt auf euren Verstand, bis ihr träfet die rechte Rede,

Ziet, ik heb gewacht op ulieder woorden; ik heb het oor gewend tot ulieder aanmerkingen, totdat gij redenen uitgezocht hadt.

12 und habe achtgehabt auf euch; aber siehe, da ist keiner unter euch, der Hiob strafe oder seiner Rede antworte.

Als ik nu acht op u gegeven heb, ziet, er is niemand, die Job overreedde, die uit ulieden zijn redenen beantwoordde;

13 Ihr werdet vielleicht sagen: Wir haben die Weisheit getroffen, daß Gott ihn verstoßen hat, und sonst niemand.

Opdat gij niet zegt: Wij hebben de wijsheid gevonden; God heeft hem nedergestoten, geen mens.

14 Die Rede tut mir nicht genug; ich will ihm nicht so nach eurer Rede antworten.

Nu heeft hij tegen mij geen woorden gericht, en met ulieder woorden zal ik hem niet beantwoorden.

15 Ach! sie sind verzagt, können nicht mehr antworten, sie können nicht mehr reden.

Zij zijn ontzet, zij antwoorden niet meer; zij hebben de woorden van zich verzet.

16 Weil ich denn geharret habe, und sie konnten nicht reden (denn sie stehen still und antworten nicht mehr),

Ik heb dan gewacht, maar zij spreken niet; want zij staan stil; zij antwoorden niet meer.

17 will doch ich mein Teil antworten und will meine Kunst beweisen.

Ik zal mijn deel ook antwoorden, ik zal mijn gevoelen ook vertonen.

18 Denn ich bin der Rede so voll, daß mich der Odem in meinem Bauche ängstet.

Want ik ben der woorden vol; de geest mijns buiks benauwt mij.

19 Siehe, mein Bauch ist wie der Most, der zugestopfet ist, der die neuen Fässer zerreißet.

Ziet, mijn buik is als de wijn, die niet geopend is; gelijk nieuwe lederen zakken zou hij bersten.

20 Ich muß reden, daß ich Odem hole; ich muß meine Lippen auftun und antworten.

Ik zal spreken, opdat ik voor mij lucht krijge; ik zal mijn lippen openen, en zal antwoorden.

21 Ich will niemandes Person ansehen und will keinen Menschen rühmen.

Och, dat ik niemands aangezicht aanneme, en tot den mens geen bijnamen gebruike!

22 Denn ich weiß nicht, wo ich's täte, ob mich mein Schöpfer über ein kleines hinnehmen würde.

Want ik weet geen bijnamen te gebruiken; in kort zou mijn Maker mij wegnemen.