Apostelgeschichte 22
1 Ihr Männer, liebe Brüder und Väter, höret mein Verantworten an euch!
— Пхрала и дада! Дэн манди тэ пхэнав лав пала пэстэ.
2 Da sie aber höreten, daß er auf ebräisch zu ihnen redete, wurden sie noch stiller. Und er sprach:
Кала онэ ашундэ, со вов дэл дума пай евреёнэндири шыб, тунчи всаворэ инке майфартэ заашыле мулком. Вов пхэндя:
3 Ich bin ein jüdischer Mann, geboren zu Tarsus in Zilizien und erzogen in dieser Stadt zu den Füßen Gamaliels, gelehret mit allem Fleiß im väterlichen Gesetz und war ein Eiferer um Gott, gleichwie ihr alle seid heutigestages.
— Мэ иудеё, саво бэяндилем андо Тарсо андэ Киликия, нэ выбарилем андэ кадва форо. Мэ сымас мишто сытярдо Законости амарэ дадэнго кав Гамалиило. Мэ всаворэ водеса прэдино лэ Дэвлэсти, сар и кажно тумэндар адес.
4 Und habe diesen Weg verfolget bis an den Tod. Ich band sie und überantwortete sie ins Gefängnis, beide, Mann und Weib,
Мэ гонисаравас и маравас жыкай миримос колэн, ко жалас Раестирэ Дромэса, астаравас лэ муршэн и лэ жувлян тай шавас лэн андо баруно.
5 wie mir auch der Hohepriester und der ganze Haufe der Ältesten Zeugnis gibt, von welchen ich Briefe nahm an die Brüder, und reisete gen Damaskus, daß ich, die daselbst waren, gebunden führete gen Jerusalem, daß sie gepeiniget würden.
Допхэнимаря калэсти, со пхэнав, — баро рашай и стидимос пхурэдэрэнго. Мэ прилем лэндар лила кай пхрала андо Дамаско и жылем кордэ, соб тэ лав колэн, ко жалас пав Дром и тэ анав лэн андо Иерусалимо, кай тэ помарэн.
6 Es geschah aber, da ich hinzog und nahe an Damaskus kam, um den Mittag, umblickte mich schnell ein großes Licht vom Himmel.
Пав дром, кала мэ поджавас кав Дамаско, варикай андо епашдес, кала мэ на ажутяравас, мэ ашылемпэ андрал баро удуд болыбнастар, пэ саво нащи сас тэ дикхав.
7 Und ich fiel zum Erdboden und hörete eine Stimme, die sprach zu mir: Saul, Saul, was verfolgest du mich?
Мэ пэлем пэ пхув и ашундэм гласо, саво пхэнэлас манди: «Савло! Савло! Сости ту гонисарэс Ман?»
8 Ich antwortete aber: HERR, wer bist du? Und er sprach zu mir: Ich bin Jesus von Nazareth, den du verfolgest.
Мэ пушлем: «Ко Ту, Рай?» Вов пхэндя: «Мэ Исусо андав Назарето, Савэс ту гонисарэс».
9 Die aber mit mir waren, sahen das Licht und erschraken; die Stimme aber des, der mit mir redete, höreten sie nicht.
Кола, ко сас манца, дикхле удуд, нэ гласо, саво мэ ашундэм, онэ на ашундэ.
10 Ich sprach aber: HERR, was soll ich tun? Der HERR aber sprach zu mir: Stehe auf und gehe gen Damaskus; da wird man dir sagen von allem, was dir zu tun verordnet ist.
Мэ пушлем: «Рае, со манди тэ терав?» Ай о Рай пхэндя манди: «Вщи и жа андо Дамаско. Котэ тути пхэнэна вся, со тути трэбуй авэла тэ терэс».
11 Als ich aber vor Klarheit dieses Lichtes nicht sehen konnte, ward ich bei der Hand geleitet von denen, die mit mir waren, und kam gen Damaskus.
Удуд, саво мэ дикхавас сас кацаво зорало, со мэ корайлем. Колэсти кола, савэ сас манца, андэ ман палав васт андо Дамаско.
12 Es war aber ein gottesfürchtiger Mann nach dem Gesetz, Ananias, der ein gut Gerücht hatte bei allen Juden, die daselbst wohneten.
Котэ мандэ авиля дэвлэкуно мануш, савэс акхарэнас Анания. Вов тэрэлас вся, со пхэнэлас Законо, тай всаворэ иудеёря, савэ жувэнас котэ, пативаса обжанаспэ лэса.
13 Der kam zu mir und trat vor mich hin und sprach zu mir: Saul, lieber Bruder, siehe auf! Und ich sah ihn an zu derselbigen Stunde.
Вов тэрдиля паша мандэ тай пхэндя: «Пхрал Савло, мэк отпхэрнавэнпэ тирэ якха!» И андэ кодья ж вряма мэ ашылем тэ дикхав и дикхлем калэс манушэс.
14 Er aber sprach: Der Gott unserer Väter hat dich verordnet, daß du seinen Willen erkennen solltest und sehen den Gerechten und hören, die Stimme aus seinem Munde.
Вов пхэндя манди: «Дэл амарэ дадэнго вытидя тут, кай ту тэ ужанэс Лэстири воля, тэ удикхэс Чячимастирэс и тэ ашунэс гласо андай Лэстирэ ушта.
15 Denn du wirst sein Zeuge zu allen Menschen sein des, das du gesehen und gehöret hast.
Ту авэса тэ пхэнэс всаворэнди манушэнди пала вся, со ту дикхлян и ашундян.
16 Und nun, was verziehst du? Stehe auf und laß dich taufen und abwaschen deine Sünden und rufe an den Namen des HERRN.
Ай икхатар, со ту цырдэс вряма! Вщи, акхар Лэско алав, прилэ болдимос тай схалав пэстирэ бэзэха».
17 Es geschah aber, da ich wieder gen Jerusalem kam und betete im Tempel, daß ich entzücket ward und sah ihn.
Тунчи мэ рисайлем андо Иерусалимо, и кала мэ мангаваспэ Дэвлэс андо храмо, манди сикадяпэ дикхимос.
18 Da sprach er zu mir: Eile und mache dich behend von Jerusalem hinaus: denn sie werden nicht aufnehmen dein Zeugnis von mir.
Мэ дикхлем Раес, Саво пхэндя манди: «Майсыго выжа андав Иерусалимо, колэсти со катэ на прилэна тиро допхэнимо пала Мандэ».
19 Und ich sprach: HERR, sie wissen selbst, daß ich gefangenlegte und stäupte die, so an dich glaubten, in den Schulen hin und wieder.
Ай мэ пхэндэм: «Рай, кала мануша жанэн, со мэ пхиравас андай екх синагога андэ авэр синагога, соб тэ лав и тэ марав колэн, ко патял андэр Тутэ.
20 Und da das Blut des Stephanus, deines Zeugen, vergossen ward, stund ich auch daneben und hatte Wohlgefallen an seinem Tode und verwahrete denen die Kleider, die ihn töteten.
И кала питялас о рат пав Стэфано, саво сас Тиро допхэнимари, мэ тэрдювавас котэ, подритяравас колэн, ко умарэлас лэс, и дикхавас палай лэндири йида».
21 Und er sprach zu mir: Gehe hin; denn ich will dich ferne unter die Heiden senden.
Тунчи Вов пхэндя манди: «Жа, Мэ бишалав тут дур кай найиудеёря».
22 Sie höreten ihm aber zu bis auf dies Wort und huben ihre Stimme auf und sprachen: Hinweg mit solchem von der Erde; denn es ist nicht billig, daß er leben soll!
Жыкай кала лава мануша ашунэнас Павлос, нэ катэ ашыле тэ цыписавэн: — Тэ скхосэ лэс пхувьятар! Лэсти на трэбуй тэ жувэл!
23 Da sie aber schrieen und ihre Kleider abwarfen und den Staub in die Luft warfen,
Онэ цыписавэнас, сшынэнас пэр пэстэ йида и шонас упрэ пош.
24 hieß ihn der Hauptmann in das Lager führen und sagte, daß man ihn stäupen und ertragen sollte, daß er erführe um welcher Ursache willen sie also über ihn riefen.
Пхурэдэр мия халавдэн припхэндя тэ уандярэн лэ Павлос андо халавдэнго чер. Вов припхэндя тэ марэн лэс чюкнянца тай тэ допушэн, пала со и мануша ваздэнпэ пэр лэстэ.
25 Als er ihn aber mit Riemen anband, sprach Paulus zu dem Unterhauptmann, der dabeistund: Ist's auch recht bei euch, einen römischen Menschen ohne Urteil und Recht geißeln?
Нэ кала лэ Павлос припхангле кущикэнца, соб тэ марэн, вов пхэндя шэлэнгости, саво тэрдёлас паша лэстэ: — Чи домукэлпэ тумэнди тэ марэн чюкнянца римостирэс манушэс, тай инке бисындоско?
26 Da das der Unterhauptmann hörete, ging er zu dem Oberhauptmann und verkündigte ihm und sprach: Was willst du machen? Dieser Mensch ist römisch.
Кала шэлэнго када ашундя, вов жыля и допхэндя пхурэдэрэсти мия халавдэн. — Со ту терэс? Када римоско мануш, — пхэндя вов.
27 Da kam zu ihm der Oberhauptmann und sprach zu ihm: Sage mir, bist du römisch? Er aber sprach: Ja.
Пхурэдэр выжыля кав Павло тай пушля: — Ту римоско мануш? — Агэ, — пхэндя Павло.
28 Und der Oberhauptmann antwortete: Ich habe dies Bürgerrecht mit großer Summe zuwege gebracht. Paulus aber sprach: Ich aber bin auch römisch geboren.
Тунчи пхурэдэр пхэндя: — Манди трэбуй сас тэ потинав бут ловэ, соб тэ авав римоско мануш. — Ай мэ бэяндилем римоско манушэса, — пхэндя Павло.
29 Da traten alsbald von ihm ab, die ihn befragen sollten. Und der Oberhauptmann fürchtete sich, da er vernahm, daß er römisch war, und er ihn gebunden hatte.
Кола, савэ камле лэс тэ допушэн, сыго отжыле лэстар. Пхурэдэр пэрэдарайля, кала ужангля, со вов спхангля лэпунзэнца римостирэс манушэс.
30 Des andern Tages wollte er gewiß erkunden, warum er verklaget würde von den Juden, und lösete ihn von den Banden und hieß die Hohenpriester und ihren ganzen Rat kommen und führete Paulus hervor und stellete ihn unter sie.
Ай пэ авэр дес пхурэдэр мия халавдэн камэлас чячес тэ ужанэл, андэр со иудеёря ужылисарэнас Павлос, роспхангля и лэпунзэ тай припхэндя, соб тэ стидён барэ рашая тай всаворо Синедрионо. Тунчи вов андярдя Павлос и тховдя англай лэндэ.
