< Psalm 95 >
1 Kommt, laßt uns Jahwe zujubeln, laßt uns zujauchzen dem Felsen, der unser Heil.
Kommen, låtom oss höja glädjerop till HERREN, jubel till vår frälsnings klippa.
2 Laßt uns mit Dank vor sein Angesicht kommen und mit Gesängen ihm zujauchzen.
Låtom oss träda fram för hans ansikte med tacksägelse och höja jubel till honom med lovsånger.
3 Denn ein großer Gott ist Jahwe und ein großer König über alle Götter,
Ty HERREN är en stor Gud, en stor konung över alla gudar.
4 er, in dessen Gewalt das Innerste der Erde, und dem die äußersten Höhen der Berge gehören.
Han har jordens djup i sin hand, och bergens höjder äro hans;
5 Sein ist das Meer, denn er hat es geschaffen, und seine Hände haben das feste Land gebildet.
hans är havet, ty han har gjort det, och hans händer hava danat det torra.
6 Kommt, laßt uns niederfallen und uns beugen, laßt uns knieen vor Jahwe, unserem Schöpfer.
Kommen, låtom oss tillbedja och nedfalla, låtom oss knäböja för HERREN, vår skapare.
7 Denn er ist unser Gott, und wir sind das Volk, das er weidet, und die Schafe, die er mit seiner Hand leitet. Möchtet ihr doch heute auf seine Stimme hören!
Ty han är vår Gud, och vi äro det folk som han har till sin hjord, vi äro får som stå under hans vård.
8 Verhärtet euer Herz nicht, wie zu Meriba, wie am Tage von Massa in der Wüste,
O att I villen i dag höra hans röst! Förhärden icke edra hjärtan såsom i Meriba, såsom på Massas dag i öknen,
9 wo mich eure Väter versuchten, mich prüften, obschon sie doch mein Thun gesehen!
där edra fäder frestade mig, där de prövade mig, fastän de hade sett mina verk.
10 Vierzig Jahre hatte ich Ekel an diesem Geschlecht; da sprach ich: “Sie sind ein Volk irrenden Herzens; denn sie wollen nichts von meinen Wegen wissen.
I fyrtio år var det släktet mig till leda, och jag sade: "De äro ett folk som far vilse med sitt hjärta, och de vilja icke veta av mina vägar."
11 “Und so schwur ich in meinem Zorn: Sie sollen nicht zu meiner Ruhestatt gelangen!”
Så svor jag då i min vrede: "De skola icke komma in i min vila."