Psalm 137

1 An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

Pie Bābeles upēm, tur mēs sēdējām un raudājām, kad pieminējām Ciānu.

2 An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.

Savas kokles tur pakārām vītolos.

3 Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”

Jo mūsu aizvedēji cietumā tur no mums prasīja dziesmas un mūsu spaidītāji līksmību: Dziediet mums dziesmu no Ciānas.

4 Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!

Kā mēs varētu dziedāt Tā Kunga dziesmu svešā zemē?

5 Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.

Ja es tevi aizmirstu, Jeruzāleme, tad lai mana labā roka top aizmirsta.

6 Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!

Mana mēle lai pielīp pie mana zoda, ja es tevi nepieminu, ja es nepaceļu Jeruzālemi par savu vislielāko prieku.

7 Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”

Kungs, piemini Jeruzālemes dienu Edoma bērniem, kas sacīja: Nopostiet, nopostiet to līdz pat viņas pamatiem.

8 Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!

Tu posta pilna Bābeles meita, svētīgs ir, kas tev atmaksā, kā tu mums esi darījusi;

9 Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.

Svētīgs būs, kas tavus jaunos bērnus sagrābs un tos satrieks pie akmens.