Psalm 137

1 An den Strömen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 An den Weiden, die dort waren, hingen wir unsere Zithern auf.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 Denn dort begehrten, die uns gefangen geführt, Lieder von uns, und unsere Peiniger Fröhlichkeit: “Singt uns eines von den Zionsliedern!”

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 Wie könnten wir die Jahwe-Lieder singen auf dem Boden der Fremde!

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 Wenn ich deiner vergesse, Jerusalem, so schrumpfe meine Rechte ein.

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich nicht lasse Jerusalem meine höchste Freude sein!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 Gedenke, Jahwe, den Edomitern, den Unglückstag Jerusalems, die da riefen: “Nieder damit, nieder damit bis auf den Grund in ihr!”

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 Tochter Babel, du Verwüsterin, wohl dem, der dir vergilt, was du uns angethan!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Wohl dem, der deine zarten Kinder packt und schmettert an den Felsen.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.