Jona 3
1 Hierauf erging das Wort Jahwes zum zweiten Male folgendermaßen an Jona:
Ай по дуйто сас лэ Раски лэ Яхваски ворба каринг о Иона:
2 Auf, begieb dich nach Nineve, der großen Stadt, und richte an sie die Predigt, die ich dir gebieten werde.
— Кидэту, жя андо баро форо Ниневия ай пхэн манушэнгэ ворба, сави Мэ тукэ пхэнав.
3 Da machte sich Jona auf und begab sich nach Nineve, wie Jahwe befohlen hatte; Nineve aber war eine unmenschlich große Stadt - drei Tagereisen lang.
Иона патяяс лэ Раско лэ Яхваско муй, кидаспэ тай гэлас андэ Ниневия. Ниневия сас баро форо — трубуяс май трин дес тэ пхирэс лэс опрэ.
4 Und Jona fing an, in die Stadt hineinzugehen, eine Tagereise weit, predigte und sprach: Noch vierzig Tage, so wird Nineve zerstört!
Ай о Иона киздысардас тэ пхирэл па форо ай накхлас кати шай тэ пхирэс тэла екх дес, ай пхэнлас: — Па штарвардэш дес Ниневия авла пхагэрды!
5 Die Leute von Nineve aber glaubten Gotte, riefen ein Fasten aus und zogen Trauergewänder an, vom Größten bis zum Kleinsten.
Лэ ниневитянура патяе лэ Дэвлэскэ ай лынэ тэ на хан и тэ на пэн, ай саворэ — катар барэ жи кай цынэ — урадэпэ андэ чёрэ похтанэскэ гада.
6 Und als die Kunde davon zum Könige von Nineve drang, erhob er sich von seinem Throne, legte seinen Mantel ab und hüllte sich in ein Trauergewand; sodann setzte er sich in den Staub.
Кана кады ғира арэслас жи кай Ниневияко край, вов ущилас па пэско краицко тхан, лас тэлэ пэскэ краицка гада, урадас чёрэ гада ай андэ брига бэшлас по ватрако тхан.
7 Und er ließ in Nineve ausrufen und gebieten: Auf Befehl des Königs und seiner Großen wird Folgendes verordnet: Es sollen weder Menschen noch Vieh, weder Rinder noch Schafe irgend etwas genießen; sie dürfen weder weiden, noch Wasser trinken.
Вов дас аври тэ пхэнэн андэ Ниневия: — Краицко ай ранги ворба: «Мэк лэ мануш тэ на хан и тэ на пэн, ви э алатура: гурува, бакрэ ай бусня — тэ на хахавэнпэ пэ мал ай тэ на пэн!
8 Vielmehr sollen sie sich - sowohl Menschen, als Vieh - in Trauergewänder hüllen und mit aller Macht Gott anrufen, und sollen ein jeder von seinem schlimmen Wandel ablassen und von dem Frevel, der an ihren Händen klebt.
Мэк ви манушэн, ви алатон щяравэн чёрэ похтанэнца. Мэк сако анда са пэски зор мангэл лэ Дэвлэс. Мэк ащявэн пэскэ холярдэ бутя ай пэско насулыпэ.
9 Vielleicht lenkt Gott ein und läßt sich's gereuen und läßt ab von seinem heftigen Zorn, daß wir nicht untergehen!
Кон жянэл, кам шай о Дэл инкэ сунуй амэн ай парувэл о гиндо, кам тордярэл пэски ягалы холи ай милойпэ амэндар, ай амэ чи хасайвас».
10 Als nun Gott ihr Thun gewahrte, daß sie von ihrem schlimmen Wandel abließen, da ließ sich Gott das Unheil gereuen, das er ihnen angedroht hatte, und fügte es ihnen nicht zu.
Кана о Дэл дыкхлас, со вон кэрдэ, ай сар ащядэ пэскэ насул дрома ай чёрэ бутя, Вов милосайлас ай чи бищядас пэ лэндэ бида, саваса Вов даравлас лэн.
