Job 31

1 Strenge Vorschrift gab ich meinen Augen, und wie hätte ich auf eine Jungfrau lüstern blicken sollen!

۱ «با چشمان خود عهد بسته‌ام، پس چگونه بر دوشیزه‌ای نظر افکنم؟

2 Was wäre da die Zuteilung von Gotte droben und das Verhängnis des Allmächtigen in Himmelshöhen?

۲ زیراقسمت خدا از اعلی چیست؟ و نصیب قادرمطلق، از اعلی علیین؟

3 Ist es nicht Verderben für den Frevler und Unglück für die Übelthäter?

۳ آیا آن برای شریران هلاکت نیست؟ و به جهت عاملان بدی مصیبت نی؟

4 Sieht er nicht meine Wege und zählt alle meine Schritte?

۴ آیا او راههای مرا نمی بیند؟ و جمیع قدمهایم را نمی شمارد؟

5 Wenn ich mit Lüge umging, und mein Fuß dem Truge nachjagte, -

۵ اگر با دروغ راه می‌رفتم یا پایهایم با فریب می‌شتابید،

6 es wäge mich Gott mit rechter Wage, daß er meine Unschuld erkenne! -

۶ مرا به میزان عدالت بسنجد، تا خدا کاملیت مرا بداند.

7 wenn mein Schritt vom rechten Weg abwich, wenn mein Herz meinen Augen nachging, und an meinen Händen ein Makel klebte,

۷ اگرقدمهایم از طریق آواره گردیده، و قلبم در‌پی چشمانم رفته، و لکه‌ای به‌دستهایم چسبیده باشد،

8 so will ich säen und ein andrer möge essen, und meine Schößlinge mögen ausgerissen werden.

۸ پس من کشت کنم و دیگری بخورد، ومحصول من از ریشه‌کنده شود.

9 Wenn sich mein Herz wegen eines Weibes bethören ließ, und ich an der Thüre meines Nächsten lauerte,

۹ اگر قلبم به زنی فریفته شده، یا نزد در همسایه خود در کمین نشسته باشم،

10 so möge mein Weib einem anderen mahlen, und andere mögen sich über sie strecken.

۱۰ پس زن من برای شخصی دیگرآسیا کند، و دیگران بر او خم شوند.

11 Denn eine Schandthat wäre das, ein Vergehen, vom Richter zu strafen,

۱۱ زیرا که آن قباحت می‌بود و تقصیری سزاوار حکم داوران.

12 ja, ein Feuer, das bis zum Abgrund fräße und alle meine Habe entwurzeln müßte.

۱۲ چونکه این آتشی می‌بود که تا ابدون می‌سوزانید، و تمامی محصول مرا از ریشه می‌کند.

13 Wenn ich das Recht meines Knechtes verachtete und das meiner Magd, wenn wir im Streite waren -

۱۳ اگر دعوی بنده و کنیز خود را ردمی کردم، هنگامی که بر من مدعی می‌شدند.

14 was wollte ich auch thun, wenn Gott sich erhöbe, und wenn er untersuchte, was ihm erwidern?

۱۴ پس چون خدا به ضد من برخیزد چه خواهم کرد؟ و هنگامی که تفتیش نماید به او چه جواب خواهم داد؟

15 Hat nicht, der mich erschuf, im Mutterleib auch ihn geschaffen, und hat nicht Einer uns im Mutterschoß bereitet? -

۱۵ آیا آن کس که مرا در رحم آفریداو را نیز نیافرید؟ و آیا کس واحد، ما را در رحم نسرشت؟

16 Wenn ich Geringen einen Wunsch versagte und die Augen der Witwe verschmachten ließ,

۱۶ «اگر مراد مسکینان را از ایشان منع نموده باشم، و چشمان بیوه‌زنان را تار گردانیده،

17 wenn ich meinen Bissen allein verzehrte, und die Waise nicht ihr Teil davon genoß -

۱۷ اگرلقمه خود را به تنهایی خورده باشم، و یتیم از آن تناول ننموده،

18 nein, seit meiner Jugend wuchs sie mir auf wie einem Vater, von Mutterleib an leitete ich sie -

۱۸ و حال آنکه او از جوانیم با من مثل پدر پرورش می‌یافت، و از بطن مادرم بیوه‌زن را رهبری می‌نمودم.

19 wenn ich einen Verkommenden sah ohne Gewand und ohne Decke einen Armen,

۱۹ اگر کسی را از برهنگی هلاک دیده باشم، و مسکین را بدون پوشش،

20 wenn meine Hüften mich nicht gesegnet haben, und er sich nicht erwärmte von meiner Lämmer Schur. -

۲۰ اگر کمرهای او مرا برکت نداده باشد، و از پشم گوسفندان من گرم نشده،

21 Wenn ich gegen eine Waise meine Faust geschwungen, weil ich im Thore Beistand für mich sah,

۲۱ اگر دست خود را بر یتیم بلند کرده باشم، هنگامی که اعانت خود را دردروازه می‌دیدم،

22 so möge meine Achsel aus ihrer Schulter fallen, und mein Arm mir aus seiner Röhre gebrochen werden.

۲۲ پس بازوی من از کتفم بیفتد، و ساعدم از قلم آن شکسته شود.

23 Denn furchtbar war mir das von Gott verhängte Verderben, und ohnmächtig bin ich vor seiner Majestät.

۲۳ زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس می‌بود و به‌سبب کبریایی او توانایی نداشتم.

24 Wenn ich Gold zu meinem Hort gemacht und Feingold meinen Trost genannt habe,

۲۴ اگر طلا را امیدخود می‌ساختم و به زر خالص می‌گفتم تو اعتمادمن هستی،

25 wenn ich mich freute, daß mein Schatz so groß, und daß meine Hand so viel erworben -

۲۵ اگر از فراوانی دولت خویش شادی می‌نمودم، و از اینکه دست من بسیار کسب نموده بود،

26 Wenn ich das Sonnenlicht betrachtete, wie es strahlte, und den Mond, wie er so prächtig dahinwallte,

۲۶ اگر چون آفتاب می‌تابید بر آن نظرمی کردم و بر ماه، هنگامی که با درخشندگی سیرمی کرد.

27 und mein Herz sich insgeheim bethören ließ, und meine Hand sich zum Kuß an meinen Mund legte -

۲۷ و دل من خفیه فریفته می‌شد و دهانم دستم را می‌بوسید.

28 auch das wäre ein Vergehen, vom Richter zu strafen, weil ich Gotte droben geheuchelt hätte -

۲۸ این نیز گناهی مستوجب قصاص می‌بود زیرا خدای متعال را منکرمی شدم.

29 Wenn ich mich freute über das Unglück meines Feindes und frolockte, wenn ihn Unheil traf, -

۲۹ اگر از مصیبت دشمن خود شادی می‌کردم یا حینی که بلا به او عارض می‌شد وجدمی نمودم،

30 aber nie habe ich meinem Munde gestattet, zu sündigen, indem ich ihm fluchend den Tod anwünschte -

۳۰ و حال آنکه زبان خود را از گناه ورزیدن بازداشته، بر جان او لعنت را سوال ننمودم.

31 Wenn meine Hausgenossen nicht sagen mußten: “Wann wäre jemand von seinem Fleische nicht satt geworden!”

۳۱ اگر اهل خیمه من نمی گفتند: کیست که از گوشت او سیر نشده باشد،

32 Der Fremdling durfte nicht im Freien übernachten, meine Thüren öffnete ich dem Wanderer -

۳۲ غریب درکوچه شب را به‌سر نمی برد و در خود را به روی مسافر می‌گشودم.

33 Wenn ich, wie Menschen thun, meine Sünden verheimlichte, indem ich meine Schuld in meinem Busen verbarg,

۳۳ اگر مثل آدم، تقصیر خود رامی پوشانیدم و عصیان خویش را در سینه خودمخفی می‌ساختم،

34 weil ich mich scheute vor der großen Menge, und die Verachtung der Geschlechter mich schreckte, so daß ich mich still verhielt, nicht aus der Thüre ging -

۳۴ از این جهت که از انبوه کثیرمی ترسیدم و اهانت قبایل مرا هراسان می‌ساخت، پس ساکت مانده، از در خود بیرون نمی رفتم.

35 O wäre doch, der mich anhören wollte! Hier meine Unterschrift - der Allmächtige antworte mir! Und hätte ich doch die KLageschrift, die mein Gegner schrieb!

۳۵ کاش کسی بود که مرا می‌شنید، اینک امضای من حاضر است. پس قادر مطلق مرا جواب دهد. و اینک کتابتی که مدعی من نوشته است.

36 Fürwahr, ich wollte sie auf meine Schulter heben, als Diadem mir um die Schläfe winden;

۳۶ یقین که آن را بر دوش خود برمی داشتم و مثل تاج برخود می‌بستم.

37 ich wollte ihm jeden meiner Schritte künden und wie ein Fürst ihm entgegen treten! Hier enden die Reden Hiobs.

۳۷ شماره قدمهای خود را برای اوبیان می‌کردم و مثل امیری به او تقرب می‌جستم.

38 Wenn über mich mein Acker schrie, und insgesamt seine Furchen weinten;

۳۸ اگر زمین من بر من فریاد می‌کرد و مرزهایش با هم گریه می‌کردند،

39 wenn ich seinen Ertrag ohne Entgelt verzehrte und seinem Besitzer das Leben ausblies -

۳۹ اگر محصولاتش را بدون قیمت می‌خوردم و جان مالکانش را تلف می‌نمودم،

40 so sollen statt Weizen Dornen aufgehen und statt der Gerste Unkraut.

۴۰ پس خارها به عوض گندم وکرکاس به عوض جو بروید.» سخنان ایوب تمام شد.