Job 31

1 Strenge Vorschrift gab ich meinen Augen, und wie hätte ich auf eine Jungfrau lüstern blicken sollen!

Ik heb een verbond gemaakt met mijn ogen; hoe zou ik dan acht gegeven hebben op een maagd?

2 Was wäre da die Zuteilung von Gotte droben und das Verhängnis des Allmächtigen in Himmelshöhen?

Want wat is het deel Gods van boven, of de erve des Almachtigen uit de hoogten?

3 Ist es nicht Verderben für den Frevler und Unglück für die Übelthäter?

Is niet het verderf voor den verkeerde, ja, wat vreemds voor de werkers der ongerechtigheid?

4 Sieht er nicht meine Wege und zählt alle meine Schritte?

Ziet Hij niet mijn wegen, en telt Hij niet al mijn treden?

5 Wenn ich mit Lüge umging, und mein Fuß dem Truge nachjagte, -

Zo ik met ijdelheid omgegaan heb, en mijn voet gesneld heeft tot bedriegerij;

6 es wäge mich Gott mit rechter Wage, daß er meine Unschuld erkenne! -

Hij wege mij op, in een rechte weegschaal, en God zal mijn oprechtigheid weten.

7 wenn mein Schritt vom rechten Weg abwich, wenn mein Herz meinen Augen nachging, und an meinen Händen ein Makel klebte,

Zo mijn gang uit den weg geweken is, en mijn hart mijn ogen nagevolgd is, en aan mijn handen iets aankleeft;

8 so will ich säen und ein andrer möge essen, und meine Schößlinge mögen ausgerissen werden.

Zo moet ik zaaien, maar een ander eten, en mijn spruiten moeten uitgeworteld worden!

9 Wenn sich mein Herz wegen eines Weibes bethören ließ, und ich an der Thüre meines Nächsten lauerte,

Zo mijn hart verlokt is geweest tot een vrouw, of ik aan mijns naasten deur geloerd heb;

10 so möge mein Weib einem anderen mahlen, und andere mögen sich über sie strecken.

Zo moet mijn huisvrouw met een ander malen, en anderen zich over haar krommen!

11 Denn eine Schandthat wäre das, ein Vergehen, vom Richter zu strafen,

Want dat is een schandelijke daad, en het is een misdaad bij de rechters.

12 ja, ein Feuer, das bis zum Abgrund fräße und alle meine Habe entwurzeln müßte.

Want dat is een vuur, hetwelk tot de verderving toe verteert, en al mijn inkomen uitgeworteld zou hebben.

13 Wenn ich das Recht meines Knechtes verachtete und das meiner Magd, wenn wir im Streite waren -

Zo ik versmaad heb het recht mijns knechts, of mijner dienstmaagd, als zij geschil hadden met mij;

14 was wollte ich auch thun, wenn Gott sich erhöbe, und wenn er untersuchte, was ihm erwidern?

(Want wat zou ik doen, als God opstond? En als Hij bezoeking deed, wat zou ik Hem antwoorden?

15 Hat nicht, der mich erschuf, im Mutterleib auch ihn geschaffen, und hat nicht Einer uns im Mutterschoß bereitet? -

Heeft Hij niet, Die mij in den buik maakte, hem ook gemaakt en Een ons in de baarmoeder bereid?)

16 Wenn ich Geringen einen Wunsch versagte und die Augen der Witwe verschmachten ließ,

Zo ik den armen hun begeerte onthouden heb, of de ogen der weduwe laten versmachten;

17 wenn ich meinen Bissen allein verzehrte, und die Waise nicht ihr Teil davon genoß -

En mijn bete alleen gegeten heb, zodat de wees daarvan niet gegeten heeft;

18 nein, seit meiner Jugend wuchs sie mir auf wie einem Vater, von Mutterleib an leitete ich sie -

(Want van mijn jonkheid af is hij bij mij opgetogen, als bij een vader, en van mijner moeders buik af heb ik haar geleid; )

19 wenn ich einen Verkommenden sah ohne Gewand und ohne Decke einen Armen,

Zo ik iemand heb zien omkomen, omdat hij zonder kleding was, en dat de nooddruftige geen deksel had;

20 wenn meine Hüften mich nicht gesegnet haben, und er sich nicht erwärmte von meiner Lämmer Schur. -

Zo zijn lenden mij niet gezegend hebben, toen hij van de vellen mijner lammeren verwarmd werd;

21 Wenn ich gegen eine Waise meine Faust geschwungen, weil ich im Thore Beistand für mich sah,

Zo ik mijn hand tegen den wees bewogen heb, omdat ik in de poort mijn hulp zag;

22 so möge meine Achsel aus ihrer Schulter fallen, und mein Arm mir aus seiner Röhre gebrochen werden.

Mijn schouder valle van het schouderbeen, en mijn arm breke van zijn pijp af!

23 Denn furchtbar war mir das von Gott verhängte Verderben, und ohnmächtig bin ich vor seiner Majestät.

Want het verderf Gods was bij mij een schrik, en ik vermocht niet vanwege Zijn hoogheid.

24 Wenn ich Gold zu meinem Hort gemacht und Feingold meinen Trost genannt habe,

Zo ik het goud tot mijn hoop gezet heb, of tot het fijn goud gezegd heb: Gij zijt mijn vertrouwen;

25 wenn ich mich freute, daß mein Schatz so groß, und daß meine Hand so viel erworben -

Zo ik blijde ben geweest, omdat mijn vermogen groot was, en omdat mijn hand geweldig veel verkregen had;

26 Wenn ich das Sonnenlicht betrachtete, wie es strahlte, und den Mond, wie er so prächtig dahinwallte,

Zo ik het licht aangezien heb, wanneer het scheen, of de maan heerlijk voortgaande;

27 und mein Herz sich insgeheim bethören ließ, und meine Hand sich zum Kuß an meinen Mund legte -

En mijn hart verlokt is geweest in het verborgen, dat mijn hand mijn mond gekust heeft;

28 auch das wäre ein Vergehen, vom Richter zu strafen, weil ich Gotte droben geheuchelt hätte -

Dat ware ook een misdaad bij den rechter; want ik zou den God van boven verzaakt hebben.

29 Wenn ich mich freute über das Unglück meines Feindes und frolockte, wenn ihn Unheil traf, -

Zo ik verblijd ben geweest in de verdrukking mijns haters, en mij opgewekt heb, als het kwaad hem vond;

30 aber nie habe ich meinem Munde gestattet, zu sündigen, indem ich ihm fluchend den Tod anwünschte -

(Ook heb ik mijn gehemelte niet toegelaten te zondigen, mits door een vloek zijn ziel te begeren).

31 Wenn meine Hausgenossen nicht sagen mußten: “Wann wäre jemand von seinem Fleische nicht satt geworden!”

Zo de lieden mijner tent niet hebben gezegd: Och, of wij van zijn vlees hadden, wij zouden niet verzadigd worden;

32 Der Fremdling durfte nicht im Freien übernachten, meine Thüren öffnete ich dem Wanderer -

De vreemdeling overnachtte niet op de straat; mijn deuren opende ik naar den weg;

33 Wenn ich, wie Menschen thun, meine Sünden verheimlichte, indem ich meine Schuld in meinem Busen verbarg,

Zo ik, gelijk Adam, mijn overtredingen bedekt heb, door eigenliefde mijn misdaad verbergende!

34 weil ich mich scheute vor der großen Menge, und die Verachtung der Geschlechter mich schreckte, so daß ich mich still verhielt, nicht aus der Thüre ging -

Zeker, ik kon wel een grote menigte geweldiglijk onderdrukt hebben; maar de verachtste der huisgezinnen zou mij afgeschrikt hebben; zodat ik gewezen zou hebben, en ter deure niet uitgegaan zijn.

35 O wäre doch, der mich anhören wollte! Hier meine Unterschrift - der Allmächtige antworte mir! Und hätte ich doch die KLageschrift, die mein Gegner schrieb!

Och, of ik een hadde, die mij hoorde! Zie, mijn oogmerk is, dat de Almachtige mij antwoorde, en dat mijn tegenpartij een boek schrijve.

36 Fürwahr, ich wollte sie auf meine Schulter heben, als Diadem mir um die Schläfe winden;

Zou ik het niet op mijn schouder dragen? Ik zou het op mij binden als een kroon.

37 ich wollte ihm jeden meiner Schritte künden und wie ein Fürst ihm entgegen treten! Hier enden die Reden Hiobs.

Het getal mijner treden zou ik hem aanwijzen; als een vorst zou ik tot hem naderen.

38 Wenn über mich mein Acker schrie, und insgesamt seine Furchen weinten;

Zo mijn land tegen mij roept, en zijn voren te zamen wenen;

39 wenn ich seinen Ertrag ohne Entgelt verzehrte und seinem Besitzer das Leben ausblies -

Zo ik zijn vermogen gegeten heb zonder geld, en de ziel zijner akkerlieden heb doen hijgen;

40 so sollen statt Weizen Dornen aufgehen und statt der Gerste Unkraut.

Dat voor tarwe distelen voortkomen, en voor gerst stinkkruid! De woorden van Job hebben een einde.