< Job 30 >
1 Und jetzt verlachen mich solche, die jünger sind als ich, deren Väter ich meinen Herdenhunden nicht hätte beigesellen mögen.
Men koulye a, moun ki pi jenn pase m' yo ap pase m' nan rizib. Papa yo se moun mwen pa t' pran pou anyen, moun mwen pa ta menm mete ak chen m' pou gade mouton.
2 Was sollte mir auch ihrer Hände Kraft, da es für sie doch keine volle Reife giebt?
Epitou, yo te twò fèb pou fè anyen pou mwen. Se te yon bann gason san kouraj.
3 Durch Mangel und durch Hunger ausgedörrt, benagen sie dürres Land, die unfruchtbare Wüste und Öde,
Mizè ak grangou te fini ak yo. Lannwit se grenn bwa yo te konn al souse nan savann kote moun pa rete.
4 sie, die Melde pflücken am Gesträuch und deren Speise Ginsterwurzeln sind.
Yo pran fèy raje pou yo manje. Ata rasin bayawonn pase.
5 Aus der Gesellschaft werden sie fortgetrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.
Kote yo pase moun mete yo deyò, yo rele bare dèyè yo tankou vòlè.
6 In schauerlichen Schluchten müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.
Yo te blije al rete nan twou wòch, nan twou tè sou bò ravin yo.
7 Zwischen den Sträuchern brüllen sie, unter den Nesseln thun sie sich zusammen;
Y'ap rele tankou bèt mawon nan raje a. Yo fè pil sou pil nan savann lan.
8 eine ruchlose und ehrlose Brut wurden sie hinausgepeitscht aus dem Lande.
Se te yon bann sanzave ki pa t' menm gen non. Yo te mete yo deyò nan peyi a.
9 Und jetzt bin ich ihr Spottlied geworden und diene ihnen zum Gerede.
Koulye a, y'ap fè chante sou mwen. Y'ap bay istwa sou do m'.
10 Sie verabscheuen mich, rücken fern von mir hinweg und scheuen sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.
Yo pè pwoche bò kote m' pou m' pa sal yo. Yo menm krache nan figi m'.
11 Denn meine Sehne hat er gelöst und mich gebeugt, so lassen auch sie den Zügel vor mir schießen.
Paske Bondye kraze kouraj mwen, li lage m' atè, kifè, mapou tonbe, kabrit manje fèy li.
12 Zur Rechten erhebt sich die Brut; meine Füße stoßen sie hinweg und schütten wider mich ihre Verderbensstraßen auf.
Bann moun sa yo leve dèyè m', y'ap fè m' kouri. Yo lage dèyè m' pou yo pran m'.
13 Meinen Pfad haben sie aufgerissen, zu meinem Sturze helfen sie, die Helferlosen.
Yo sènen m' toupatou pou yo ka fini avè m'. Pa gen pesonn pou di yo pa fè sa.
14 Wie durch breite Bresche kommen sie, unter Trümmern wälzen sie sich heran.
Yo pase nan fant barikad, yo tonbe sou mwen. Yo pilonnen m' anba pye yo.
15 Schrecknisse haben sich gegen mich gewendet; dem Sturmwinde gleich jagen sie meinen Adel dahin, und wie eine Wolke ist mein Glück entschwunden.
Yon sèl latranblad pran mwen. Tankou yon kout van li kraze kouraj mwen. Tankou yon nwaj k'ap pase, tout byen m' yo disparèt.
16 Und jetzt zerfließt in mir meine Seele, Tage des Elends halten mich fest.
Koulye a, mwen prèt pou m' mouri. Lafliksyon ap fini avè m'.
17 Die Nacht bohrt in meine Gebeine und löst sich von mir ab, und meine Nager schlafen nicht.
Lannwit, tout zo nan kò m' ap fè m' mal. Doulè ap manje m' anndan san rete.
18 Durch Allgewalt ist mein Gewand entstellt; wie die Halsöffnung meines Leibrocks umschließt es mich.
Bondye ponyen m' nan kòlèt, l'ap chifonnen tout rad sou mwen.
19 Er hat mich in den Kot geworfen, und dem Staub und der Asche ward ich gleich.
Li voye m' jete nan labou. Mwen pa pi bon pase pousyè tè ak sann dife.
20 Ich schreie zu dir, doch du antwortest mir nicht; ich stehe da, du aber starrst mich an.
Mwen rele nan pye ou, Bondye! Ou pa reponn mwen. Mwen kanpe devan ou, ou pa okipe m' menm.
21 Du wandelst dich in einen Grausamen für mich, mit deiner starken Hand befeindest du mich.
Ou pa menm moun lan ankò. W'ap malmennen m'. Ou soti pou pèsekite m' ak tout fòs ou.
22 Du hebst mich auf den Sturmwind, lässest mich dahinfahren und lässest mich vergehn in Sturmesbrausen.
Ou fè van pote m' ale. M'ap vole tankou pay. Ou voye yon van tanpèt boulvèse m'.
23 Ja, ich weiß zum Tode willst du mich führen und zum Versammlungshaus für alles Lebende.
Wi, mwen konnen byen pwòp w'ap mennen m' pou m' al mouri, pou m' al sibi sò k'ap tann tout moun lan.
24 Doch - streckt wohl einer nicht im Sturze seine Hand nach Rettung aus, oder giebts bei seinem Untergang nicht darob Hilfsgeschrei?
Poukisa w'ap atake yon moun ki tou fin mouri, yon moun ki pa ka fè anyen ankò pase mande padon?
25 Oder habe ich nicht um den geweint, der harte Tage hatte, und hat mein Herz des Armen nicht gejammert?
Eske mwen pa t' nan lapenn ansanm ak moun ki te nan mizè? Eske kè m' pa t' fè m' mal pou moun ki pa t' gen anyen menm yo?
26 Ja, auf Glück hoffte ich, aber Unheil kam; ich harrte auf Licht und es kam Dunkel.
Mwen t'ap tann kontantman, se malè ki vini. Mwen t'ap tann limyè, se fènwa ki kouvri m'.
27 Mein Inneres siedet ohne Unterlaß, Tage des Elends überfielen mich.
Tout zantray mwen ap bouyi san rete. Chak jou m'ap soufri pi rèd.
28 Geschwärzt gehe ich einher - doch nicht vom Sonnenbrand; ich stehe auf und schreie vor den Leuten.
M'ap mache kagou, san pesonn pou konsole m'. Mwen kanpe nan mitan tout moun, m'ap mande sekou.
29 Der Schakale Bruder bin ich geworden und ein Genosse den Straußen.
Vwa mwen tankou vwa koukou. Mwen rele tankou frize.
30 Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und meine Gebeine sind von Glut verbrannt.
Po m' vin tou nwa, l'ap dekale. Lafyèb ap manje m' nan zo.
31 Und so ward meine Zither zum Klagelaut und meine Schalmei zu lautem Weinen.
Lontan se mizik gita ak fif ase ki te nan zòrèy mwen. Men, koulye a, se plenn, se kriye ase m'ap tande.