Job 24

1 Warum sind vom Allmächtigen nicht Strafzeiten aufgespart, und sehen seine Getreuen seine Gerichtstage nicht?

Job antwoordde, en sprak Waarom zijn er door den Almachtige dan geen tijden bepaald, En aanschouwen zij, die Hem kennen, zijn dagen niet?

2 Grenzen verrückt man, raubt eine Herde und treibt sie auf die Weide.

Waarom verzetten dan de bozen de grensstenen, En beroven zij kudde en herder?

3 Den Esel der Verwaisten treibt man fort, nimmt der Witwe Rind zum Pfand.

Ze voeren den ezel der wezen weg, En leggen beslag op het rund van de weduwe;

4 Die Armen stößt man vom Wege, die Elenden im Lande müssen sich insgesamt verstecken.

De berooiden worden van de weg gedrongen, De armen in het land moeten zich allen verbergen;

5 Ja, gleich Wildeseln in der Wüste ziehen sie aus in ihrem Tagewerke, Zehrung suchend; die Steppe giebt ihm Brot für die Kinder.

Als wilde ezels in de woestijn Trekken ze uit, om te zwoegen. Ze zoeken tot de avond naar buit, Maar geen brood voor hun kinderen!

6 Auf dem Felde schneiden sie sein Mengfutter und den Weinberg des Gottlosen ernten sie nach.

Ze roven des nachts de oogst van het veld, En zoeken de wijngaard der rijken af.

7 Nackt liegen sie des Nachts, ohne Kleidung, und ohne Hülle in der Kälte.

Naakt overnachten zij, zonder kleed, En zonder dekking tegen de kou;

8 Vom Regenguß der Berge triefen sie und ohne Obdach schmiegen sie sich an den Fels.

Ze worden nat door de stortvloed der bergen, Drukken zich tegen de rotsen, omdat de schuilplaats ontbreekt

9 Man raubt von der Mutterbrust die Waise und den Elenden pfändet man.

Ze rukken den wees van de moederborst af En nemen den zuigeling der armen tot pand.

10 Nackt schleichen sie einher, ohne Gewand, und hungernd tragen sie Garben.

Naakt lopen ze rond, ongekleed, Zelf hongerig, moeten ze schoven torsen;

11 Zwischen ihre Mauern pressen sie Öl, treten die Kelter und müssen dürsten.

Ze persen de olie tussen twee stenen, Treden de perskuip, maar lijden dorst.

12 Aus den Städten her ächzen Sterbende, die Seele Erschlagener schreit um Rache; doch Gott achtet nicht der Ungereimtheit.

Uit de stad stijgt het kermen der stervenden op, En roept de ziel der gewonden om hulp; Maar God luistert niet naar hun smeken, Hùn schenkt Hij geen aandacht!

13 Jene sind Lichtfeinde geworden; seine Wege kennen sie nicht und sind nicht heimisch auf seinen Pfaden.

En schuwen het licht; Ze kennen zijn wegen niet, En blijven niet op zijn paden.

14 Bei Morgengrauen erhebt sich der Mörder, tötet den Elenden und Armen, und in der Nacht schleicht der Dieb.

Eer het licht wordt, maakt zich de moordenaar op, Om armen en berooiden te doden; En terwijl het nog nacht is, Sluipt hij rond als een dief.

15 Das Auge des Ehebrechers erlauert die Dämmerung; kein Auge, denkt er, wird mich sehen, und eine Hülle legt er vors Gesicht.

Het oog van den overspeler maakt van de schemering gebruik; Hij denkt: Geen oog, dat mij ziet; Hij slaat zich een sluier voor het gezicht,

16 Im Finstern bricht man in Häuser ein; bei Tage halten sie sich eingeschlossen, wollen nichts wissen vom Licht.

En breekt in het donker de huizen in. Maar zij sluiten zich op overdag, En willen van het daglicht niet weten;

17 Denn ihnen allen gilt tiefes Dunkel als Morgen; denn mit den Schrecken des tiefen Dunkels ist man wohl vertraut.

Voor hen allen is de morgen als de schaduw des doods, Zodra het licht wordt, overvalt hen de doodschrik!

18 Schnell ist er dahin auf Wassers Fläche; verflucht wird ihr Erbteil im Lande, nicht wendet er sich mehr des Wegs zu den Weinbergen.

Die anderen vluchten weg voor de dag Zijn erfdeel ligt vervloekt in het land, Geen druiventreder trekt naar zijn wijnberg;

19 Dürre und Hitze raffen die Schneewasser hinweg, die Unterwelt die, so gesündigt haben. (Sheol h7585)

Zoals droogte en hitte het sneeuwwater slurpen, Zo slurpt de onderwereld den zondaar op. (Sheol h7585)

20 Es vergißt seiner der Mutterschoß; an ihm erlabt sich das Gewürm. Nicht wird seiner mehr gedacht, und einem Baume gleich wird der Frevel zerschmettert.

Door de moederschoot wordt hij vergeten, De wormen smullen van hem; Zijn naam wordt niet langer herdacht, Zijn ongerechtigheid geknakt als een boom.

21 Er, der die Unfruchtbare ausbeutete, die nicht gebar, und der Witwe nichts Gutes erwies.

Hij mishandelt de onvruchtbare, haar die niet baart, En behandelt de weduwe niet goed:

22 Und die Tyrannen erhält er durch seine Kraft; ein solcher kommt wieder auf, wenn er schon am Leben verzweifelte.

Maar Hij, die tyrannen verplettert, Zal het wreken door zijn kracht!

23 Er gewährt ihm Sicherheit, und er sieht sich gestützt, und seine Augen wachen über ihren Wegen.

Hij is van zijn leven niet zeker, Gebroken de steun, waarop hij zich stut, En op zijn wegen ellende:

24 Hoch stehen sie da - ein wenig nur, und er ist nicht mehr! Hingesenkt werden sie - wie alle werden sie eingerafft und wie der Kopf der Ähre abgeschnitten.

Een korte tijd rijst hij omhoog, dan is hij niet meer. Hij verdort als een kwijnende plant, Verlept als de top van een aar!

25 Und wenn's nicht so ist - wer will mich Lügen strafen und meine Rede zunichte machen?

Is het niet waar, wie overtuigt mij van leugen, En wie ontzenuwt mijn betoog?