2 Korinther 5
1 Wissen wir doch, daß wir, wenn unsere irdische Zeltwohnung aufgelöst wird, einen Bau von Gott haben, ein Haus, nicht mit Händen gemacht, ewig im Himmel. (aiōnios g166)
អបរម៑ អស្មាកម៑ ឯតស្មិន៑ បាត៌្ហិវេ ទូឞ្យរូបេ វេឝ្មនិ ជីណ៌េ សតីឝ្វរេណ និម៌្មិតម៑ អករក្ឫតម៑ អស្មាកម៑ អនន្តកាលស្ថាយិ វេឝ្មៃកំ ស្វគ៌េ វិទ្យត ឥតិ វយំ ជានីមះ។ (aiōnios g166)
2 Darum seufzen wir im Verlangen mit unserer Behausung vom Himmel überkleidet zu werden;
យតោ ហេតោរេតស្មិន៑ វេឝ្មនិ តិឞ្ឋន្តោ វយំ តំ ស្វគ៌ីយំ វាសំ បរិធាតុម៑ អាកាង្ក្ឞ្យមាណា និះឝ្វសាមះ។
3 werden wir doch nicht bloß erfunden werden, wenn wir sie anziehen.
តថាបីទានីមបិ វយំ តេន ន នគ្នាះ កិន្តុ បរិហិតវសនា មន្យាមហេ។
4 Wir seufzen nämlich dieweil wir im Zelte sind; es drückt auf uns, daß wir nicht erst entkleidet, sondern lieber überkleidet werden möchten, auf daß das Sterbliche verschlungen würde vom Leben.
ឯតស្មិន៑ ទូឞ្យេ តិឞ្ឋនតោ វយំ ក្លិឝ្យមានា និះឝ្វសាមះ, យតោ វយំ វាសំ ត្យក្តុម៑ ឥច្ឆាមស្តន្នហិ កិន្តុ តំ ទ្វិតីយំ វាសំ បរិធាតុម៑ ឥច្ឆាមះ, យតស្តថា ក្ឫតេ ជីវនេន មត៌្យំ គ្រសិឞ្យតេ។
5 Denn dazu hat uns bereitet Gott, derselbe, der uns das Unterpfand des Geistes verliehen hat.
ឯតទត៌្ហំ វយំ យេន ស្ឫឞ្ដាះ ស ឦឝ្វរ ឯវ ស ចាស្មភ្យំ សត្យង្ការស្យ បណស្វរូបម៑ អាត្មានំ ទត្តវាន៑។
6 Getrost daher allezeit bei dem Bewußtsein der Heimat des Herrn, die wir entbehren, so lange wir unsere Heimat im Leibe haben -
អតឯវ វយំ សវ៌្វទោត្សុកា ភវាមះ កិញ្ច ឝរីរេ យាវទ៑ អស្មាភិ រ្ន្យុឞ្យតេ តាវត៑ ប្រភុតោ ទូរេ ប្រោឞ្យត ឥតិ ជានីមះ,
7 denn wir wandeln durch Glauben und nicht durch Schauen -
យតោ វយំ ទ្ឫឞ្ដិមាគ៌េ ន ចរាមះ កិន្តុ វិឝ្វាសមាគ៌េ។
8 getrost sind wir doch und unser Sinn geht darauf, die Heimat im Leibe zu vertauschen mit der Heimat bei dem Herrn;
អបរញ្ច ឝរីរាទ៑ ទូរេ ប្រវស្តុំ ប្រភោះ សន្និធៅ និវស្តុញ្ចាកាង្ក្ឞ្យមាណា ឧត្សុកា ភវាមះ។
9 darum setzen wir auch alles daran, ihm zu gefallen, draußen wie daheim;
តស្មាទេវ ការណាទ៑ វយំ តស្យ សន្និធៅ និវសន្តស្តស្មាទ៑ ទូរេ ប្រវសន្តោ វា តស្មៃ រោចិតុំ យតាមហេ។
10 müssen wir doch alle offenbar werden vor dem Richtstuhl des Christus, damit jeder sein Teil von Leibesleben her abbekomme, wo seine Thaten hingiengen, es sei gut oder böse.
យស្មាត៑ ឝរីរាវស្ថាយាម៑ ឯកៃកេន ក្ឫតានាំ កម៌្មណាំ ឝុភាឝុភផលប្រាប្តយេ សវ៌្វៃស្មាភិះ ខ្រីឞ្ដស្យ វិចារាសនសម្មុខ ឧបស្ថាតវ្យំ។
11 So also mit der Furcht des Herrn vertraut, suchen wir Menschen zu gewinnen, bei Gott aber sind wir wohl gekannt; doch hoffe ich auch in euren Gewissen erkannt zu sein.
អតឯវ ប្រភោ រ្ភយានកត្វំ វិជ្ញាយ វយំ មនុជាន៑ អនុនយាមះ កិញ្ចេឝ្វរស្យ គោចរេ សប្រកាឝា ភវាមះ, យុឞ្មាកំ សំវេទគោចរេៜបិ សប្រកាឝា ភវាម ឥត្យាឝំសាមហេ។
12 Es ist nicht an dem, daß wir wieder uns selbst bei euch empfehlen, sondern euch geben wir Gelegenheit zum Ruhmeszeugnis für uns, nämlich denen gegenüber, die sich mit ihrem Auftreten rühmen, und nichts im Herzen haben.
អនេន វយំ យុឞ្មាកំ សន្និធៅ បុនះ ស្វាន៑ ប្រឝំសាម ឥតិ នហិ កិន្តុ យេ មនោ វិនា មុខៃះ ឝ្លាឃន្តេ តេភ្យះ ប្រត្យុត្តរទានាយ យូយំ យថាស្មាភិះ ឝ្លាឃិតុំ ឝក្នុថ តាទ្ឫឝម៑ ឧបាយំ យុឞ្មភ្យំ វិតរាមះ។
13 Sind wir von Sinnen gekommen, so ist es für Gott; sind wir bei Sinnen, so sind wir's für euch.
យទិ វយំ ហតជ្ញានា ភវាមស្តហ៌ិ តទ៑ ឦឝ្វរាត៌្ហកំ យទិ ច សជ្ញានា ភវាមស្តហ៌ិ តទ៑ យុឞ្មទត៌្ហកំ។
14 Denn unser Wahn ist die Liebe Christus', mit dem Schlusse: einer ist für alle gestorben, also sind sie alle gestorben;
វយំ ខ្រីឞ្ដស្យ ប្រេម្នា សមាក្ឫឞ្យាមហេ យតះ សវ៌្វេឞាំ វិនិមយេន យទ្យេកោ ជនោៜម្រិយត តហ៌ិ តេ សវ៌្វេ ម្ឫតា ឥត្យាស្មាភិ រ្ពុធ្យតេ។
15 für alle gestorben ist er, auf daß die Lebenden nicht mehr sich selbst leben, sondern dem, der für sie gestorben und auferweckt ist.
អបរញ្ច យេ ជីវន្តិ តេ យត៑ ស្វាត៌្ហំ ន ជីវន្តិ កិន្តុ តេឞាំ ក្ឫតេ យោ ជនោ ម្ឫតះ បុនរុត្ថាបិតឝ្ច តមុទ្ទិឝ្យ យត៑ ជីវន្តិ តទត៌្ហមេវ ស សវ៌្វេឞាំ ក្ឫតេ ម្ឫតវាន៑។
16 So kennen wir von jetzt an niemand mehr nach dem Fleisch. Haben wir auch Christus nach dem Fleisch gekannt, davon wissen wir jetzt nichts mehr.
អតោ ហេតោរិតះ បរំ កោៜប្យស្មាភិ រ្ជាតិតោ ន ប្រតិជ្ញាតវ្យះ។ យទ្យបិ បូវ៌្វំ ខ្រីឞ្ដោ ជាតិតោៜស្មាភិះ ប្រតិជ្ញាតស្តថាបីទានីំ ជាតិតះ បុន រ្ន ប្រតិជ្ញាយតេ។
17 Darum, wo einer in Christus ist, das ist neue Schöpfung. Das alte ist vergangen, siehe, es ist neu geworden.
កេនចិត៑ ខ្រីឞ្ដ អាឝ្រិតេ នូតនា ស្ឫឞ្ដិ រ្ភវតិ បុរាតនានិ លុប្យន្តេ បឝ្យ និខិលានិ នវីនានិ ភវន្តិ។
18 Alles aber kommt von Gott, der uns mit sich versöhnt hat durch Christus, und hat uns das Amt der Versöhnung gegeben.
សវ៌្វញ្ចៃតទ៑ ឦឝ្វរស្យ កម៌្ម យតោ យីឝុខ្រីឞ្ដេន ស ឯវាស្មាន៑ ស្វេន សាទ៌្ធំ សំហិតវាន៑ សន្ធានសម្ពន្ធីយាំ បរិចយ៌្យាម៑ អស្មាសុ សមប៌ិតវាំឝ្ច។
19 Ja, so ist es: Gott war es, der in Christus die Welt mit sich selber versöhnte, indem er ihnen ihre Sünden nicht anrechnet, und unter uns aufrichtete das Wort von der Versöhnung.
យតះ ឦឝ្វរះ ខ្រីឞ្ដម៑ អធិឞ្ឋាយ ជគតោ ជនានាម៑ អាគាំសិ តេឞាម៑ ឫណមិវ ន គណយន៑ ស្វេន សាទ៌្ធំ តាន៑ សំហិតវាន៑ សន្ធិវាត៌្តាម៑ អស្មាសុ សមប៌ិតវាំឝ្ច។
20 Für Christus also werben wir, als ob Gott bäte durch uns. Wir bitten für Christus: lasset euch versöhnen mit Gott.
អតោ វយំ ខ្រីឞ្ដស្យ វិនិមយេន ទៅត្យំ កម៌្ម សម្បាទយាមហេ, ឦឝ្វរឝ្ចាស្មាភិ រ្យុឞ្មាន៑ យាយាច្យតេ តតះ ខ្រីឞ្ដស្យ វិនិមយេន វយំ យុឞ្មាន៑ ប្រាត៌្ហយាមហេ យូយមីឝ្វរេណ សន្ធត្ត។
21 Den, der keine Sünde kannte, hat er für uns zur Sünde gemacht, damit wir würden Gerechtigkeit Gottes in ihm.
យតោ វយំ តេន យទ៑ ឦឝ្វរីយបុណ្យំ ភវាមស្តទត៌្ហំ បាបេន សហ យស្យ ជ្ញាតេយំ នាសីត៑ ស ឯវ តេនាស្មាកំ វិនិមយេន បាបះ ក្ឫតះ។
