< Psalm 37 >

1 Von David. - Ereifere dich nicht der Bösewichte wegen! Beneide nicht die Übeltäter!
Av David. Vreidskast ikkje yver illgjerningsmennerne, harmast ikkje yver deim som gjer urett!
2 Sie welken schnell wie Gras, verdorren wie das grüne Kraut.
For liksom gras vert dei brått avskorne, og som grøne urter visnar dei burt.
3 Vertrau dem Herrn! Tu Gutes! Verbleib im Land, dich redlich nährend!
Lit på Herren og gjer det gode, bu i landet og legg vinn på truskap!
4 Wie ein verwöhntes Kind komm zu dem Herrn! Er gibt dir, was dein Herz sich wünscht.
Og hugnast i Herren, so skal han gjeva deg det som ditt hjarta ynskjer.
5 Befiehl du deinen Weg dein Herrn! Auf ihn vertrau! Er wird's schon machen.
Gjev Herren din veg i vald, og lit på honom! Han skal gjera det;
6 Er bringt ans Licht, daß du gerecht, und an den Tag, daß du im Recht.
og han skal lata di rettferd ganga fram som ljoset, og din rett som middagsklåren.
7 Und schweig zum Herrn und harre sein! Ereifere über den dich nicht, der sich Erfolg erzwingt, nicht über einen Mann, der Schwindel treibt!
Ver still for Herren og stunda på honom! Vreidast ikkje yver den som hev lukka på sin veg, den mannen som legg upp meinråd!
8 Gib auf den Ärger! So ereifere dich nicht, daß selbst du Böses tätest!
Haldt deg frå vreide, lat harm fara, vreidast ikkje, det er berre til å gjera ilt!
9 Denn ausgerottet werden Übeltäter; die auf den Herrn vertrauen, bleiben im Besitz des Landes.
For illgjerningsmenner skal verta utrudde, men dei som ventar på Herren, dei skal erva landet.
10 Noch kurze Zeit! Dann ist der Bösewicht dahin! Du schaust nach seiner Stätte. Er ist nicht mehr.
Og um ei liti stund er den ugudlege ikkje til, og legg du merke til hans stad, so er han der ikkje.
11 Die Dulder bleiben im Besitz des Landes an reichem Glücke sich erlabend.
Men dei spaklyndte skal erva landet og hugnast ved mykjen fred.
12 Dem Frommen plant zuleid der Frevler Arges und fletscht die Zähne wider ihn.
Den ugudlege tenkjer upp vondt imot den rettferdige og skjer tenner imot honom.
13 Der Herr lacht seiner; schon sieht er seinen Tag sich nahen.
Herren lær åt honom; for han ser at hans dag kjem.
14 Die Frevler zücken zwar ihr Schwert und spannen ihren Bogen, um Elende und Arme zu erlegen und hinzuwürgen, die geraden Wandels.
Dei ugudlege dreg sverdet og spenner sin boge til å fella den arme og fatige og myrda deim som fer ærleg fram.
15 Allein ihr Schwert dringt in ihr eigen Herz, und ihre Bogen splittern.
Deira sverd skal ganga inn i deira eige hjarta, og deira bogar verta brotne sund.
16 Das Wenige bekommt dem Frommen besser, als Frevlern großer Reichtum.
Betre er det vesle den rettferdige hev, enn mykje gods hjå mange ugudlege.
17 Zerbrochen werden ja der Frevler Arme; die Frommen aber stützt der Herr.
For armarne vert brotne på dei ugudlege, men Herren styd dei rettferdige.
18 Der Herr sorgt für die Tage lauterer Menschen, und ihr Besitztum dauert immerfort.
Herren kjenner dei dagar dei ulastande skal liva, og deira arv skal vara til æveleg tid.
19 Sie werden nicht in böser Zeit zuschanden; sie werden satt in Hungertagen.
Dei skal ikkje verta til skammar i den vonde tid, og i hungers dagar skal dei verta mette.
20 Denn nur die Frevler gehn zugrunde, des Herrn Feinde gleich der Auen Pracht; sie schwinden hin wie Rauch; sie schwinden.
For dei ugudlege skal ganga til grunnar, og Herrens fiendar som blomeskrud på engjar; dei kverv som røyk, kverv burt.
21 Der Frevler borgt, kann's aber nicht zurückerstatten; freigebig, milde kann der Fromme sein.
Den ugudlege låner og gjev ikkje att, men den rettferdige gjer miskunn og gjev.
22 Denn die von ihm Gesegneten verbleiben im Besitz des Landes; doch die von ihm Verfluchten werden ausgerottet.
For dei han velsignar, skal erva landet; men dei han forbannar, skal verta utrudde.
23 Sind eines Mannes Schritte recht im Hinblick auf den Herrn, dann kümmert dieser sich um seinen Weg.
Herren gjer ein manns steg faste, og han hev hugnad i hans veg.
24 Und wankt er auch, so stürzt er nicht; ihn stützt der Herr mit seiner Hand.
Når han fell, vert han ikkje støypt til marki; for Herren styd hans hand.
25 Ich war ein Jüngling, ward ein Greis; doch ganz verlassen habe ich den Frommen nie gesehen, noch sein Geschlecht um Nahrung betteln.
Eg hev vore ung og vorte gamall, men aldri hev eg set den rettferdige forlaten eller hans born beda um brød.
26 Stets milde, leiht es allezeit; zum Segen sät es aus.
Heile dagen gjer han miskunn og låner ut, og hans born vert velsigna.
27 Dem Laster gram, der Tugend hold, so bleibst du immerdar.
Vik frå det vonde og gjer det gode, so vert du æveleg buande i landet.
28 Der Herr liebt ja das Recht; von seinen Frommen läßt er nicht. Sie sind für alle Zeit geschützt; der Frevler Brut wird ausgerottet.
For Herren elskar rett og forlet ikkje sine trugne; til æveleg tid vert dei haldne uppe; men avkjøme av ugudlege vert utrudt.
29 Den Frommen wird das Land zu eigen, sie bleiben ewiglich darin.
Dei rettferdige skal erva landet og bu i det til æveleg tid.
30 Des Frommen Mund spricht Weises; nur Rechtes redet seine Zunge.
Rettferdig manns munn andar visdom, og hans tunga taler det som rett er.
31 Im Herzen trägt er seines Gottes Lehre, und seine Schritte schwanken nie.
Hans Guds lov er i hans hjarta, hans stig er ikkje ustøde.
32 Der Frevler lauert auf dem Frommen, begierig, ihn zu morden.
Dei ugudlege lurer på den rettferdige og søkjer å drepa honom.
33 Doch überläßt der Herr ihn nimmer seiner Hand, läßt vor Gericht ihn nicht verdammen.
Herren yvergjev honom ikkje i hans hand og fordømer honom ikkje, når han vert dømd.
34 Dem Herrn vertrau! Halt dich an seinen Weg! Dann gibt er dir das Land zu eigen; der Frevler Untergang erlebst du noch.
Venta på Herren og haldt deg på hans veg! so skal han upphøgja deg til å erva landet; du skal sjå på at dei ugudlege vert utrudde.
35 Ich habe einen Frevler voller Trotz gesehen, so kahl gemacht wie Gras im Felde.
Eg såg ein ugudleg ovrikjen mann, og han breidde seg ut som eit heimevakse tre med sitt grøne lauv.
36 Man schaute um; er war nicht mehr. Ich suchte ihn; er war nicht mehr zu finden.
Men han gjekk burt, og sjå, han var ikkje meir, og eg leita etter honom, men han vart ikkje funnen.
37 Merk auf die Lauteren! Schau auf die Redlichen, wie's jedem gut am Ende geht!
Merk deg den ulastande mann, og sjå på den rett-tenkte, at freds mann hev ei framtid.
38 Die Missetäter aber werden all vertilgt; der Frevler Zukunft wird vernichtet.
Men dei fråfalne vert alle saman utøydde, framtidi vert avskori for dei ugudlege.
39 Der Frommen Heil dagegen kommt vom Herrn; er ist ihr Schutz zur Zeit der Not.
Og frelsa for dei rettferdige kjem frå Herren, deira sterke vern i trengsels tid.
40 Der Herr steht ihnen bei und rettet sie; er schirmt und schützt sie vor dem Bösen; denn sie vertraun auf ihn.
Og Herren hjelper deim og friar deim ut, han friar deim frå dei ugudlege og frelser deim, for dei flyr til honom.

< Psalm 37 >