< Psalm 137 >
1 An Babels Strömen sitzen wir, jedoch wir weinen, denken wir an Sion.
Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;
2 Wir hängen in den Weidenbüschen die Harfen auf.
En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.
3 Denn unsere Zwingherrn fordern Lieder dort von uns und heitre Klänge unsere Peiniger: "Ein Lied von Sion singet uns!"
Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"
4 Wie könnten wir ein Lied dem Herrn zu Ehren in fremdem Lande singen? -
Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!
5 Vergeß ich dein, Jerusalem, verdorr mir meine Rechte!
Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;
6 Die Zunge klebe mir am Gaumen, wenn ich nicht dein gedächte, wenn ich in größter Freude selbst das Los Jerusalems mir nicht zu Herzen nähme! -
Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.
7 Gedenke, Herr, den Edomssöhnen den Tag Jerusalems, an dem sie riefen: "Zerstört, zerstört es gründlich!"
Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!
8 Du Tochter Babels, du Verwüsterin! Heil dem, der dir vergilt, was du an uns verübt!
En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;
9 Heil dem, der deine Kindlein packt und an den Felsen schlägt!
Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!