Psalm 102

1 Gebet für einen Elenden, wenn er verzagt vor dem Herrn seine Klage ausschüttet. Herr! Höre mein Gebet, und laß mein Rufen zu Dir kommen!

دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده!

2 Verbirg Dein Antlitz nicht vor mir! Neig her zu mir Dein Ohr an meinem Trübsalstage! Erhöre schnell mich, wenn ich rufe!

وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما!

3 Denn meine Tage schwinden hin wie Rauch; dem Feuer gleich ist mein Gebein verbrannt.

عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد.

4 Mein Herz ist dürr, versengt wie Gras; mein täglich Brot vergesse ich zu essen.

دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام.

5 Vor meinem lauten Seufzen klebt mein Gebein im Leib zusammen.

با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است.

6 Dem Pelikan der Wüste gleiche ich, und Eulen in Ruinen bin ich gleich geworden.

همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام.

7 Beim Wachen bin ich wie ein Vöglein, das einsam auf dem Dache weilt.

مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود.

8 Mich höhnen täglich meine Feinde, und die mich reizen, nehmen mich zum Fluchen.

هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند.

9 Denn Asche esse ich wie Brot und mische meinen Trank mit Tränen

به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی.

10 vor Deinem Zorne, Deinem Grimm, wenn Du mich aufhebst und zu Boden wirfst.

11 Dem langen Schatten gleichen meine Tage; wie Gras verdorre ich.

عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام.

12 Doch Du, Herr, thronest ewiglich; Dein Name dauert für und für.

اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند.

13 Du solltest Dich erheben, Dich Sions wieder zu erbarmen. Ihm Gnade zu erweisen, ist es Zeit; denn die bestimmte Frist ist da.

تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی.

14 So gerne haben Deine Knechte seine Steine und hängen selbst an seinem Schutt in Liebe.

بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند!

15 Die Heiden fürchten dann des Herrn Namen und alle Könige der Erde Deine Herrlichkeit. -

قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد.

16 Erbaut dem Herrn von neuem Sion und zeigt er sich in seinem Herrschertum,

او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد.

17 und achtet auf der Nackten Flehen, verschmäht er nimmer ihr Gebet,

به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود.

18 dann schreibe man dies für die Nachwelt auf, damit ein neugeschaffen Volk den Herrn lobpreise!

آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند:

19 Von seiner heiligen Höhe schaue er herab; der Herr vom Himmel auf die Erde blicke,

«خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.»

20 um der Gefangenen Gestöhn zu hören, des Todes Kinder zu befreien!

21 Dann künden sie des Herren Ruhm in Sion und zu Jerusalem sein Lob,

بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد.

22 wenn sich die Völker allzumal versammeln und Königreiche, um dem Herrn zu dienen. -

23 Ermattet bin ich auf dem Weg; verkürzt sind meine Tage.

خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است.

24 Drum flehe ich: "Mein Gott! Nimm mich nicht weg in meiner Tage Hälfte! Du, dessen Jahre Ewigkeiten währen."

ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی!

25 Die Erde, die Du einst gegründet, der Himmel, Deiner Hände Werk,

تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی.

26 sie schwinden hin, Du aber bleibst. Sie all veralten wie ein Kleid; Du wechselst sie wie ein Gewand. Und wechseln sie,

آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند.

27 so bleibst Du doch derselbe, und Deine Jahre enden nicht.

اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد.

28 So mögen auch die Kinder Deiner Knechte bleiben, ihr Stamm, solang Du selber bist!

فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد.