Psalm 102

1 Gebet für einen Elenden, wenn er verzagt vor dem Herrn seine Klage ausschüttet. Herr! Höre mein Gebet, und laß mein Rufen zu Dir kommen!

نوێژی هەژارێکی ورەڕووخاو، کە هاواری دەباتە بەردەم یەزدان. ئەی یەزدان، گوێ لە نوێژم بگرە، با هاوارم بگاتە لات.

2 Verbirg Dein Antlitz nicht vor mir! Neig her zu mir Dein Ohr an meinem Trübsalstage! Erhöre schnell mich, wenn ich rufe!

لە ڕۆژی تەنگانەدا ڕووی خۆتم لێ مەشارەوە، لەو ڕۆژەی کە هاوارت بۆ دەکەم گوێم بۆ شل بکە، زوو وەڵامم بدەوە.

3 Denn meine Tage schwinden hin wie Rauch; dem Feuer gleich ist mein Gebein verbrannt.

ڕۆژگارم وەک دووکەڵ ڕەوییەوە، ئێسکم وەک پشکۆ گڕی گرتووە.

4 Mein Herz ist dürr, versengt wie Gras; mein täglich Brot vergesse ich zu essen.

هەڵپڕووکاوە، دڵم وشک بووەتەوە، نانخواردنم لەبیر نەماوە.

5 Vor meinem lauten Seufzen klebt mein Gebein im Leib zusammen.

لە دەنگی ناڵەم ئێسکم بە پێستمەوە نووساوە.

6 Dem Pelikan der Wüste gleiche ich, und Eulen in Ruinen bin ich gleich geworden.

وەک کوندەپەپووی بیابانی چۆڵەوانیم لێهاتووە، وەک کوندەپەپووی کەلاوەم لێهاتووە.

7 Beim Wachen bin ich wie ein Vöglein, das einsam auf dem Dache weilt.

ڕادەکشێم و وەک چۆلەکەیەکی تەنهای سەربانم لێهاتووە.

8 Mich höhnen täglich meine Feinde, und die mich reizen, nehmen mich zum Fluchen.

بە درێژایی ڕۆژ دوژمنەکانم سووکایەتیم پێ دەکەن، ئەوانەی لە دژی منن وەک شێتیان لێ هاتووە، نەفرەتم لێدەکەن.

9 Denn Asche esse ich wie Brot und mische meinen Trank mit Tränen

بۆیە خۆڵەمێش دەخۆم وەک نان، فرمێسکم تێکەڵ بە خواردنەوەم بووە،

10 vor Deinem Zorne, Deinem Grimm, wenn Du mich aufhebst und zu Boden wirfst.

لەبەر تووڕەیی زۆری تۆ، چونکە هەڵتگرتم و فڕێتدام.

11 Dem langen Schatten gleichen meine Tage; wie Gras verdorre ich.

ڕۆژگارم وەک سێبەری خوارە، خۆشم وەک گیا وشک دەبمەوە.

12 Doch Du, Herr, thronest ewiglich; Dein Name dauert für und für.

تۆش ئەی یەزدان، هەتاهەتایە لەسەر تەختی، نەوە دوای نەوە یادت دەکەنەوە.

13 Du solltest Dich erheben, Dich Sions wieder zu erbarmen. Ihm Gnade zu erweisen, ist es Zeit; denn die bestimmte Frist ist da.

تۆ هەڵدەستیت و بەزەییت بە سییۆن دێتەوە، چونکە ماوەی میهرەبانییە، کاتی هاتووە.

14 So gerne haben Deine Knechte seine Steine und hängen selbst an seinem Schutt in Liebe.

خزمەتکارەکانت بە تاسەوەن بۆ بەردەکانی، دڵیان دەسووتێ بۆ خۆڵەکەی.

15 Die Heiden fürchten dann des Herrn Namen und alle Könige der Erde Deine Herrlichkeit. -

هەموو نەتەوەکان لە ناوی یەزدان دەترسن، هەموو پاشاکانی زەویش لە شکۆمەندیت،

16 Erbaut dem Herrn von neuem Sion und zeigt er sich in seinem Herrschertum,

چونکە کە یەزدان سییۆن بنیاد دەنێتەوە، بە شکۆمەندی خۆی دەبینرێت.

17 und achtet auf der Nackten Flehen, verschmäht er nimmer ihr Gebet,

ئاوڕ لە نوێژی ڕووتوڕەجاڵەکان دەداتەوە، نوێژەکانیان بە کەم نازانێت.

18 dann schreibe man dies für die Nachwelt auf, damit ein neugeschaffen Volk den Herrn lobpreise!

ئەمە بۆ نەوەی داهاتوو دەنووسرێت، تاکو ئەو نەوەیە ستایشی یەزدان بکەن، کە هێشتا لەدایک نەبوونە:

19 Von seiner heiligen Höhe schaue er herab; der Herr vom Himmel auf die Erde blicke,

«یەزدان لە بەرزایی پیرۆزگای خۆیەوە دەڕوانێتە خوارێ، لە ئاسمانەوە سەیری زەوی دەکات،

20 um der Gefangenen Gestöhn zu hören, des Todes Kinder zu befreien!

بۆ ئەوەی گوێی لە ناڵەی دیلەکان بێت، ئەوانە ئازاد بکات کە دراونەتە دەست مردن.»

21 Dann künden sie des Herren Ruhm in Sion und zu Jerusalem sein Lob,

جا لە سییۆن ناوی یەزدان ڕادەگەیەنرێت، لە ئۆرشەلیم ستایشی،

22 wenn sich die Völker allzumal versammeln und Königreiche, um dem Herrn zu dienen. -

کاتێک گەلان و پاشایەتییەکان پێکەوە بۆ پەرستنی یەزدان کۆدەبنەوە.

23 Ermattet bin ich auf dem Weg; verkürzt sind meine Tage.

لە ناوەڕاستی تەمەنم هێزی کزکردم، ڕۆژگاری کورتکردم.

24 Drum flehe ich: "Mein Gott! Nimm mich nicht weg in meiner Tage Hälfte! Du, dessen Jahre Ewigkeiten währen."

گوتی: «ئەی خودای من، لە ناوەڕاستی ڕۆژگارم لام مەدە، ساڵانی تۆ بۆ نەوە دوای نەوەیە.

25 Die Erde, die Du einst gegründet, der Himmel, Deiner Hände Werk,

لە سەرەتاوە بناغەی زەویت دانا، ئاسمانیش دەستکردی تۆیە.

26 sie schwinden hin, Du aber bleibst. Sie all veralten wie ein Kleid; Du wechselst sie wie ein Gewand. Und wechseln sie,

ئەوان لەناودەچن، بەڵام تۆ دەمێنیت، هەموو وەک کراس کۆن دەبن، وەک جلوبەرگ دەیانگۆڕیت و فڕێدەدرێن.

27 so bleibst Du doch derselbe, und Deine Jahre enden nicht.

بەڵام تۆ هەروەک خۆتی، ساڵانی تۆ کۆتایی نایەت.

28 So mögen auch die Kinder Deiner Knechte bleiben, ihr Stamm, solang Du selber bist!

کوڕی خزمەتکارەکانت نیشتەجێ دەبن و نەوەکانیان لەبەردەمت دەچەسپێن.»