Klagelieder 5
1 Gedenke, Herr, was uns geschehen! Blick her! Sieh unsere Schmach!
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Fremden ist unser Erbteil zugefallen und unsere Häuser Ausländern.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Wir wurden wie die Waisen vaterlos und unsere Mütter wie die Witwen.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Wir trinken unser eigen Wasser nur um Geld, bekommen unser eigen Holz nur um Bezahlung.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Auf unsern Nacken lastet ein gewaltig Joch, und sind wir matt, gönnt man uns keine Ruhe.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Ägypten reichten wir die Hand, um satt zu werden, Assur.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Gesündigt haben unsere Väter; doch sie sind nicht mehr. Wir tragen ihr Verschulden.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Jetzt herrschen Sklaven über uns, und ihrer Hand entreißt uns keiner.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Wir holen in der Wüste unser Brot mit Einsatz unsres Lebens vor dem Schwerte.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Uns sind gedünstet wie im Ofen die Glieder von den Hungersgluten.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 In Sion haben sie die Ehefraun geschändet und Jungfrauen in Judas Städten.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 Gehenkt durch ihre Hand die Fürsten, der Greise Ansehen für nichts geachtet.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Die jungen Männer schleppten Lasten, und Knaben wankten unter Holzbündeln.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 Verschwunden sind die Greise aus dem Tore und Jünglinge aus ihrer Schule.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Geschwunden ist die Freude unsres Herzens, in Klage unser Reigen umgewandelt.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Die Krone ist vom Haupte uns gefallen. Weh uns, daß wir gesündigt haben!
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Deshalb ward unser Herz so krank, deshalb so trübe unser Auge
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 des wüsten Sionsberges wegen, auf dem sich Füchse tummeln.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Du bist, o Herr, in Ewigkeit; Dein Thron steht von Geschlechte zu Geschlecht.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Warum willst Du uns immerdar vergessen, uns lebenslang verlassen?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Bekehr uns, Herr, zu Dir! Wir kehren um. Erneure unsere Tage wie vor alters!
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Denn wolltest Du uns ganz verwerfen, dann gingest Du in Deinem Zorne gegen uns zu weit.
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
