Job 7

1 "Ist nicht im Dienst der Mensch auf Erden? Ist nicht sein Los ein Frönerleben?

۱ «آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟

2 Dem Sklaven gleich, der nur nach Schatten lechzt, dem Fröner, der um seinen Lohn sich sorgt.

۲ مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است،

3 So hoffte ich auf Ruhemonde; da wurden Kummernächte mir zuteil.

۳ همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقت برای من معین گشته.

4 Und lege ich mich nieder, frage ich: 'Wann darf ich mich erheben?' Und zieht der Abend sich dahin, dann bin ich satt von Unrast bis zur Nachtzeit.

۴ چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح ازپهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم.

5 Mein Körper kleidet sich in Fäulnis, in erdige Kruste, und meine Haut vernarbt und wird dann wieder flüssig.

۵ جسدم ازکرمها و پاره های خاک ملبس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود.

6 Weit schneller fliegen meine Tage hin als Weberschiffchen. Sie schwinden ohne Hoffnung hin.

۶ روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود.

7 Bedenke, daß ein Hauch mein Leben! Nie schaut mein Auge wieder Gutes.

۷ به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید.

8 Wer später nach mir schaut, des Auge sieht mich nimmer. Mich suchen deine Augen; ich bin nicht mehr.

۸ چشم کسی‌که مرامی بیند دیگر به من نخواهد نگریست، وچشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود.

9 Die Wolke schwindet und zergeht, Und wer zum Totenreiche steigt, der kommt nicht mehr herauf. (Sheol h7585)

۹ مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی‌که به گور فرو می‌رود، برنمی آید. (Sheol h7585)

10 Nie kehrt er wieder in sein Haus, und seine Heimat sieht ihn niemals mehr.

۱۰ به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت.

11 So will ich meinen Mund nicht hemmen, nein, aussprechen, was mir das Herz beklemmt. Ich rede so in meiner Seele Bitternis:

۱۱ پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

12 'Bin ich ein Meer, bin ich ein Ungeheuer, daß Du Schlaflosigkeit mir auferlegst?'

۱۲ آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟

13 Ich denke, daß mein Bett mich tröstete und daß mit mir mein Lager trüge auch mein Leid.

۱۳ چون گفتم که تخت خوابم مراتسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد،

14 Da scheuchst Du mich durch wirre Träume auf; durch Angstgestalten schreckst Du mich.

۱۴ آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رویاها مرا هراسان ساختی.

15 Erwürgung, Sterben hätte meine Seele lieber als diese meine Schmerzen.

۱۵ به حدی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ رابیشتر از این استخوانهایم.

16 Ich habe es jetzt aufgegeben, immerfort zu eben. Laß ab von mir! Denn meine Tage sind ein Hauch.

۱۶ کاهیده می‌شوم ونمی خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیراروزهایم نفسی است.

17 Was ist der Mensch für Dich denn Großes, daß Du Dich so mit ihm befassest,

۱۷ «انسان چیست که او را عزت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟

18 ihn untersuchst an jedem Morgen, in jedem Augenblick ihn prüfest?

۱۸ و هر بامداد از اوتفقد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟

19 Wie lange ist's, daß Du den Blick nicht von mir wendest, mir keine Ruhe lässest, bis ich nur meinen Speichel schluckte?

۱۹ تا به کی چشم خود را از من برنمی گردانی؟ مرا واگذار تاآب دهان خود را فرو برم.

20 Und habe ich gesündigt, was tu ich Dir damit, Du Menschenwächter? Was machst Du mich für Dich zur Scheibe? Weswegen diene ich zum Ziele Dir?

۲۰ من گناه کردم، اما با تو‌ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟

21 Kannst Du mir nicht verzeihen, hingehen lassen meine Schuld? Dann läge ich gar bald im Staube, und suchtest Du mich auf, ich wäre nimmermehr."

۲۱ و چرا گناهم رانمی آمرزی، و خطایم را دور نمی سازی؟ زیرا که الان در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحص خواهی کرد و نخواهم بود.»