Job 30

1 "Und jetzt verlachen solche mich, die jünger sind als ich, ja solche, deren Väter ich nicht beigesellen möchte meinen Herdenhunden!

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Was sollte mir selbst ihrer Hände Kraft, denn Rüstigkeit geht ihnen doch verloren!

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Durch Mangel und durch harten Hunger sollen sie sich Nahrung aus der Wüste holen, dem Lande des Orkans und Sturmes.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Sie sollten Melde pflücken am Gesträuche, und ihre Nahrung seien Ginsterwurzeln!

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Von Wasserstellen sollten sie vertrieben werden! Man schreie über sie wie Diebe,

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 daß sie in schauerlichen Schluchten, in Erdlöchern und Felsenhöhlen siedeln,

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 und daß sie im Gebüsche gröhlen und unter Nesseln sich zusammenkauern!

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 Sie, eine Brut so schlecht und ehrlos, sie sollten tief im Staube liegen!

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Und jetzt bin ich ihr Spottgesang; ich diene ihnen zum Gerede.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Ja, sie verabscheun mich und rücken fern von mir und scheun sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Er löste mir das Diadem und warf mich auf den Boden, daß sie den Zügel vor mir schießen lassen konnten.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Zur Prüfung stehn die Gegner auf; sie lähmen mir die Füße und werfen gegen mich die Wege für ihr Unheil auf.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Sie reißen meine Pfade auf, verhelfen mir zum Falle, und niemand hindert sie.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Sie kommen wie ein breiter Dammbruch her; sie wälzen sich mit Ungestüm heran.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Da kommen Schrecken über mich; dem Wind gleich jagt mein Glück davon; fort zieht mein Heil wie eine Wolke.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Mein Leben ist in mir zerflossen, und jammervolle Tage halten mich gefesselt.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Des Nachts bohrt's mir in dem Gebein; auf meinen bloßgelegten Knochen kann ich nimmer liegen.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Mit Allgewalt packt er mich an und schnürt mich in des Unterkleides Schlitze ein.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Er wirft mich in den Schmutz; dem Staub, der Asche bin ich gleich. -

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Ich schreie auf zu Dir. Doch Du hörst nicht auf mich. Ich halte ein; da gibst Du auf mich acht.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Du zeigst Dich grausam gegen mich und geißelst mich mit Deiner starken Hand.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Du schickst den Wind, mich zu entführen; der Sturm fährt mit mir auf und ab.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Ich weiß ja wohl: Du willst zum Tod mich treiben, in das Versammlungshaus für alles Lebende.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Auf Wunsch jedoch greift er nicht zu, schreit man in seinem Unglück drob um Hilfe. -

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Beweinte ich nicht den Unseligen; war nicht mein Herz des Armen wegen sehr betrübt? -

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Weil ich auf Glück gehofft, doch Unheil kam; auf Licht geharrt, doch Dunkel kam,

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 so ist im Aufruhr ohne Unterlaß mein Inneres. Des Leidens Tage überfielen mich.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Tieftraurig wandle ich einher, wo keine Sonne scheint. Ich trete dem Vereine bei, wo ich nur heulen kann.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Der Schakale Vereinsbruder bin ich und ein Gesell dem Vogel Strauß.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Zu schwarz ward meine Haut, daß sie mir bliebe, und mein Gebein ist mir von Glut verbrannt.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 So diente meine Harfe mir zum Trauerliede, zu bitterem Schluchzen die Schalmei."

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.