Job 30

1 "Und jetzt verlachen solche mich, die jünger sind als ich, ja solche, deren Väter ich nicht beigesellen möchte meinen Herdenhunden!

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

2 Was sollte mir selbst ihrer Hände Kraft, denn Rüstigkeit geht ihnen doch verloren!

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

3 Durch Mangel und durch harten Hunger sollen sie sich Nahrung aus der Wüste holen, dem Lande des Orkans und Sturmes.

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

4 Sie sollten Melde pflücken am Gesträuche, und ihre Nahrung seien Ginsterwurzeln!

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

5 Von Wasserstellen sollten sie vertrieben werden! Man schreie über sie wie Diebe,

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

6 daß sie in schauerlichen Schluchten, in Erdlöchern und Felsenhöhlen siedeln,

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

7 und daß sie im Gebüsche gröhlen und unter Nesseln sich zusammenkauern!

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

8 Sie, eine Brut so schlecht und ehrlos, sie sollten tief im Staube liegen!

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

9 Und jetzt bin ich ihr Spottgesang; ich diene ihnen zum Gerede.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

10 Ja, sie verabscheun mich und rücken fern von mir und scheun sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

11 Er löste mir das Diadem und warf mich auf den Boden, daß sie den Zügel vor mir schießen lassen konnten.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

12 Zur Prüfung stehn die Gegner auf; sie lähmen mir die Füße und werfen gegen mich die Wege für ihr Unheil auf.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

13 Sie reißen meine Pfade auf, verhelfen mir zum Falle, und niemand hindert sie.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

14 Sie kommen wie ein breiter Dammbruch her; sie wälzen sich mit Ungestüm heran.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

15 Da kommen Schrecken über mich; dem Wind gleich jagt mein Glück davon; fort zieht mein Heil wie eine Wolke.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

16 Mein Leben ist in mir zerflossen, und jammervolle Tage halten mich gefesselt.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

17 Des Nachts bohrt's mir in dem Gebein; auf meinen bloßgelegten Knochen kann ich nimmer liegen.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

18 Mit Allgewalt packt er mich an und schnürt mich in des Unterkleides Schlitze ein.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

19 Er wirft mich in den Schmutz; dem Staub, der Asche bin ich gleich. -

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

20 Ich schreie auf zu Dir. Doch Du hörst nicht auf mich. Ich halte ein; da gibst Du auf mich acht.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

21 Du zeigst Dich grausam gegen mich und geißelst mich mit Deiner starken Hand.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

22 Du schickst den Wind, mich zu entführen; der Sturm fährt mit mir auf und ab.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

23 Ich weiß ja wohl: Du willst zum Tod mich treiben, in das Versammlungshaus für alles Lebende.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

24 Auf Wunsch jedoch greift er nicht zu, schreit man in seinem Unglück drob um Hilfe. -

Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

25 Beweinte ich nicht den Unseligen; war nicht mein Herz des Armen wegen sehr betrübt? -

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

26 Weil ich auf Glück gehofft, doch Unheil kam; auf Licht geharrt, doch Dunkel kam,

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

27 so ist im Aufruhr ohne Unterlaß mein Inneres. Des Leidens Tage überfielen mich.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

28 Tieftraurig wandle ich einher, wo keine Sonne scheint. Ich trete dem Vereine bei, wo ich nur heulen kann.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

29 Der Schakale Vereinsbruder bin ich und ein Gesell dem Vogel Strauß.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

30 Zu schwarz ward meine Haut, daß sie mir bliebe, und mein Gebein ist mir von Glut verbrannt.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

31 So diente meine Harfe mir zum Trauerliede, zu bitterem Schluchzen die Schalmei."

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.