Job 20
1 Da antwortete Sophar von Naama und sprach:
Tad Cofars no Naēmas atbildēja un sacīja:
2 "Mich bringen die Gedanken wieder auf den gleichen Punkt; mein Eifer wählt in mir.
Uz to manas sirds domas mani spiež atbildēt, un es nevaru valdīties.
3 Ich höre schmähliche Belehrung; mir antwortet ein Geist, für den ich kein Verständnis habe.
Es dzirdu pārmācīšanu sev par kaunu, bet mans gars savā gudrībā zinās atbildēt.
4 Du weißt das nicht, daß schon von altersher, seit Menschen auf der Erde sind,
Vai tu nezini, ka mūžam tā bijis, kamēr Dievs cilvēkus licis virs zemes,
5 der Frevler Jubel gar nicht lange währt, die Freude des Verruchten höchstens einen Augenblick?
Ka bezdievīgo lielība ilgi nepastāv, un ka blēdnieka prieks paliek tik acumirkli?
6 Erhebt er sich bis in den Himmel und streckt sein Haupt bis in die Wolken,
Jebšu viņa greznība uzkāptu līdz debesīm, un viņa galva sniegtu līdz padebešiem,
7 mit seinem Unterschlupf verschwindet er für alle Zeit. Die eben ihn gesehen, fragen, wo er sei.
Taču kā viņa sūds viņš mūžam zudīs; kas viņu redzējuši, tie sacīs: kur viņš ir?
8 Traumgleich zerfließt er, ohne Spuren, verschwindet wie ein Nachtgesicht.
Viņš aizskries kā sapnis, ka to nevarēs atrast, un pazudīs kā parādīšana naktī.
9 Das Auge, das ihn sah, wird ihn nicht wieder schauen, und seine Heimat sieht ihn nimmer.
Acs, kas viņu redzējusi, to vairs neredzēs, un viņa vieta to vairs neieraudzīs.
10 Ersatz den Armen seine Kinder leisten; die eignen Hände liefern seine Kinder ab.
Viņa bērni pielabināsies pie nabagiem, un viņa roka dos atpakaļ viņa mantu.
11 Er stand in voller Lebenskraft; nun muß sie mit ihm in den Staub.
Viņa kauli bija pilni jaunības spēka, bet apgulsies ar viņu pīšļos.
12 Wenn ihm das Böse noch so süß im Munde schmeckt, und birgt er's unter seiner Zunge,
Jebšu blēdība bijusi salda viņa mutei, un viņš to slēpis apakš savas mēles,
13 und spart er's auf und läßt's nicht los, behält es recht in seinem Gaumen,
Un viņš to mīlējis un nepametis, bet to paturējis savā mutē:
14 dann ändert seine Speise sich in seinem Innern, wird Otterngift in seinem Leibe.
Taču viņa barība pārvērtīsies viņa iekšās, par odžu žultīm tā būs iekš viņa.
15 Er speit das Gut, das er verschlang; aus seinem Leibe treibt es Gott. -
Mantu, ko ierijis, viņš atkal izvems, un Dievs to izgrūdīs viņam no vēdera.
16 Er saugt der Nattern Gift; der Viper Zunge tötet ihn. -
Odžu žultis viņš zīdīs, glodeņu dzelonis viņu nokaus.
17 Er labt sich nicht an Strömen, an Bächen voll von Honig und von Milch.
Viņš neredzēs upes, kas ielejās tek no medus un piena.
18 Er führt zwar sein Erworbenes zum Munde, verschluckt es aber nicht; so, wie's ihm sein Gewinn erlaubt, genießt er's nicht.
Viņš gan strādās, bet to atdos un no tā nebaudīs; cik viņš arī neiemantos, prieka tam nebūs.
19 Weil er der Armen Hütten eingerissen, so darf er nichts auf dem geraubten Baugrund bauen.
Jo viņš nospaidījis un atstājis nabagus, namus viņš laupījis, bet tos neuzcels.
20 Er kannte nie für seinen Bauch Zufriedenheit; in seiner Lust bekam er nie genug.
Jo viņa kuņģis nebija pildāms, viņš neizglābsies caur savu mantu.
21 Wen zu verzehren er sich vorgenommen, der ist ihm nicht entgangen; drum ist sein Wohlstand nicht von Dauer.
Viņa rīklei nekas neizmuka, tādēļ viņa labums nepastāvēs.
22 In vollem Glück befällt ihn Angst; was Elende an Leid bedrückt, kommt über ihn.
Pašā bagātā pilnībā viņam būs bēdas, visu apbēdināto roka nāks viņam virsū.
23 Wenn er sich anschickt, seinen Leib zu füllen, entsendet gegen ihn er seines Zornes Glut, und macht er sich ans Essen, beschießt er ihn von oben.
Un notiks, lai viņa kuņģis top pilns, tad (Dievs) uz viņu sūtīs savas bardzības karstumu un uz viņu liks lītin līt, lai to rij.
24 Vom eisernen Geschoß wird er durchbohrt; ihn trifft der eherne Bogen.
Viņš bēgs no dzelzs bruņām, un vara stops viņam izšaus cauri.
25 Hinein dringt es und kommt heraus aus seinem Rücken. Ein Strahl von Galle fährt heraus; ein Schrecken lagert sich auf ihn.
Viņš izvelk un no viņa miesām nāk ārā, no viņa žultīm spīdoša dzelzs, un nāves šausmas viņu pārņem.
26 Den Seinigen, die er geborgen glaubt, ist alles Unheil aufgespart. Sie frißt ein Feuer, das von selber brennt. Wer noch in seinem Zelte übrig ist, dem geht es schlimm.
Visāda tumsība apklās viņa krājumu, neuzpūsts uguns viņu aprīs, un nomaitās to atlikumu viņa dzīvoklī.
27 Die Himmel offenbaren seine Schuld; die Erde selbst erhebt sich wider ihn.
Debess viņa noziegumu darīs zināmu, un zeme celsies pret viņu.
28 Hinschwinden seines Hauses Einkünfte und Ausgaben an seinem Zornestag.
Viņa nama krājums aizies, viņam izšķīdīs Dieva dusmības dienā.
29 Das ist des Frevlers Los vor Gott, des Widerspenstigen Geschick vom Höchsten."
Šī ir bezdievīga cilvēka daļa no Dieva, un viņa nospriesta mantība no tā stiprā Dieva.
