< Psalm 109 >

1 Dem Vorsänger. Von David, ein Psalm. Gott meines Lobes, schweige nicht!
Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
2 Denn der Mund des Gesetzlosen und der Mund des Truges haben sich wider mich geöffnet, mit Lügenzunge haben sie zu mir geredet;
Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
3 Und mit Worten des Hasses haben sie mich umgeben und haben wider mich gestritten ohne Ursache.
Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
4 Für meine Liebe feindeten sie mich an; ich aber bin stets im Gebet.
Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
5 Und sie haben mir Böses für Gutes erwiesen und Haß für meine Liebe.
Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
6 Bestelle einen Gesetzlosen über ihn, und ein Widersacher stehe zu seiner Rechten!
Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
7 Wenn er gerichtet wird, gehe er schuldig aus, und sein Gebet werde zur Sünde!
Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
8 Seiner Tage seien wenige, sein Amt empfange ein anderer!
Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
9 Seine Söhne seien Waisen, und sein Weib eine Witwe!
Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
10 Und mögen seine Söhne umherschweifen und betteln und fern von ihren verwüsteten Wohnungen nach Brot suchen!
Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
11 Der Wucherer umgarne alles, was er hat, und Fremde mögen rauben seine Arbeit!
De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
12 Er habe niemand, der ihm Güte bewahre, und es sei niemand, der seinen Waisen gnädig sei!
Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
13 Seine Nachkommen mögen ausgerottet werden; im folgenden Geschlecht erlösche ihr Name!
Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
14 Gedacht werde vor Jehova der Ungerechtigkeit seiner Väter, und nicht werde ausgelöscht die Sünde seiner Mutter!
Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
15 Sie seien beständig vor Jehova, und er rotte ihr Gedächtnis aus von der Erde!
Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
16 Darum daß er nicht gedachte, Güte zu üben, und verfolgte den elenden und armen Mann, und den, der verzagten Herzens war, um ihn zu töten.
Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
17 Und er liebte den Fluch, so komme er auf ihn! Und er hatte kein Gefallen an Segen, so sei er fern von ihm!
Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
18 Und er zog den Fluch an wie sein Kleid, so dringe er wie Wasser in sein Inneres und wie Öl in seine Gebeine!
De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
19 Er sei ihm wie ein Gewand, in das er sich hüllt, und zu einem Gürtel, womit er stets sich gürtet!
Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
20 Das sei der Lohn meiner Widersacher von seiten Jehovas, und derer, die Böses reden wider meine Seele!
Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
21 Du aber, Jehova, Herr, wirke für mich um deines Namens willen; weil deine Güte gut ist, errette mich!
Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
22 Denn ich, ich bin elend und arm, und mein Herz ist verwundet in meinem Innern.
Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
23 Wie ein Schatten, wenn er sich streckt, gehe ich dahin, werde hinweggescheucht wie die Heuschrecke.
Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
24 Meine Knie wanken vom Fasten, und mein Fleisch ist abgemagert.
Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
25 Und ich, ich bin ihnen zum Hohn geworden; wenn sie mich sehen, schütteln sie ihren Kopf.
Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
26 Hilf mir, Jehova, mein Gott! Rette mich nach deiner Güte!
Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
27 Damit sie wissen, daß dies deine Hand ist, daß du, Jehova, es getan hast.
Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
28 Mögen sie fluchen, du aber segne! Stehen sie auf, so laß sie beschämt werden, und deinen Knecht sich freuen!
Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
29 Laß meine Widersacher bekleidet werden mit Schande, und in ihre Schmach sich hüllen wie in einen Mantel!
Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
30 Ich werde Jehova sehr preisen mit meinem Munde, und inmitten vieler werde ich ihn loben.
Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
31 Denn er stand zur Rechten des Armen, um ihn zu retten von denen, die seine Seele richteten.
Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!

< Psalm 109 >