Job 32
1 Und jene drei Männer hörten auf, dem Hiob zu antworten, weil er in seinen Augen gerecht war.
A [gdy] ci trzej mężczyźni przestali odpowiadać Hiobowi, ponieważ był sprawiedliwy we własnych oczach;
2 Da entbrannte der Zorn Elihus, des Sohnes Barakeels, des Busiters, vom Geschlechte Ram; sein Zorn entbrannte wider Hiob, weil er sich selbst mehr rechtfertigte als Gott.
Wtedy zapłonął gniewem Elihu, syn Barakeela, Buzyta, z rodu Ram; rozgniewał się na Hioba, gdyż usprawiedliwiał siebie bardziej niż Boga.
3 Und sein Zorn entbrannte wider seine drei Freunde, darum, daß sie keine Antwort fanden und Hiob verdammten.
Rozpalił się także jego gniew na jego trzech przyjaciół, bo nie znaleźli żadnej odpowiedzi, a jednak potępiali Hioba.
4 Aber Elihu hatte auf Hiob gewartet mit Reden, weil jene älter an Jahren waren als er.
Elihu czekał, aż Hiob skończy odpowiedź, gdyż oni byli od niego starsi.
5 Und als Elihu sah, daß keine Antwort in dem Munde der drei Männer war, da entbrannte sein Zorn.
Gdy Elihu zauważył, że w ustach trzech mężczyzn nie ma żadnej odpowiedzi, zapłonął gniewem.
6 Und Elihu, der Sohn Barakeels, der Busiter, hob an und sprach: Ich bin jung an Jahren, und ihr seid Greise; darum habe ich mich gescheut und gefürchtet, euch mein Wissen kundzutun.
I Elihu, syn Barakeela, Buzyta, odpowiedział: Ja jestem młody, a wy jesteście starzy, dlatego bałem się i nie śmiałem wyjawić wam swego zdania.
7 Ich sagte: Mögen die Tage reden, und die Menge der Jahre Weisheit verkünden.
Myślałem: Niech przemówią dni, a mnogość lat [niech] uczy mądrości.
8 Jedoch der Geist ist es in den Menschen, und der Odem des Allmächtigen, der sie verständig macht.
Ale to duch jest w człowieku i tchnienie Wszechmogącego daje rozum.
9 Nicht die Bejahrten sind weise, noch verstehen die Alten, was recht ist.
Wielcy nie [zawsze są] mądrzy, a starcy nie [zawsze] rozumieją sąd.
10 Darum sage ich: Höre mir zu, auch ich will mein Wissen kundtun.
Dlatego mówię: Posłuchajcie mnie, ja też wypowiem swoje zdanie.
11 Siehe, ich harrte auf eure Reden, horchte auf eure Einsichten, bis ihr Worte ausfindig gemacht hättet,
Oto czekałem na wasze słowa, przysłuchiwałem się waszym dowodom, gdy przygotowywaliście mowę.
12 und ich richtete meine Aufmerksamkeit auf euch; und siehe, keiner ist unter euch, der Hiob widerlegt, der seine Reden beantwortet hätte.
I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was nie przekonał Hioba i nikt nie odpowiedział na jego słowa;
13 Daß ihr nur nicht saget: Wir haben Weisheit gefunden. Gott wird ihn aus dem Felde schlagen, nicht ein Mensch!
I nie możecie powiedzieć: Znaleźliśmy mądrość. [Sam] Bóg go strąca, nie człowiek.
14 Er hat ja an mich keine Worte gerichtet, und mit euren Reden werde ich ihm nicht erwidern. -
Nie do mnie skierował swoje słowa, a ja nie odpowiem mu waszymi słowami.
15 Sie sind bestürzt, sie antworten nicht mehr, die Worte sind ihnen ausgegangen.
Zaniepokoili się i już nie odpowiadali; przestali mówić.
16 Und ich sollte warten, weil sie nicht reden, weil sie dastehen, nicht mehr antworten?
Czekałem, lecz nie mówili, ale stanęli i już nic nie powiedzieli.
17 Auch ich will mein Teil erwidern, auch ich will mein Wissen kundtun.
Odpowiem ze swojej strony, wypowiem też swoje zdanie.
18 Denn voll bin ich von Worten; der Geist meines Innern drängt mich.
Jestem bowiem pełny słów, mój duch przymusza mnie.
19 Siehe, mein Inneres ist wie Wein, der nicht geöffnet ist; gleich neuen Schläuchen will es bersten.
Oto moje wnętrze jest jak wino, które nie ma ujścia; jak nowe bukłaki [zagrożone] pęknięciem.
20 Ich will reden, daß mir Luft werde, will meine Lippen auftun und antworten.
Będę więc mówić, aby ulżyć sobie; otworzę swoje wargi i odpowiem.
21 Daß ich nur ja für niemand Partei nehme! Und keinem Menschen werde ich schmeicheln.
Nie będę miał względu na nikogo i nikomu nie będę schlebiał.
22 Denn ich weiß nicht zu schmeicheln: gar bald würde mein Schöpfer mich hinwegnehmen.
Nie umiem bowiem schlebiać, gdyż mój Stwórca wnet by mnie porwał.
