Lukas 8
1 Und es geschah danach, daß er nacheinander Stadt und Dorf durchzog, indem er predigte und das Evangelium vom Reiche Gottes verkündigte; und die Zwölfe mit ihm,
ਅਪਰਞ੍ਚ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਦ੍ਵਾਦਸ਼ਭਿਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੈਃ ਸਾਰ੍ੱਧੰ ਨਾਨਾਨਗਰੇਸ਼਼ੁ ਨਾਨਾਗ੍ਰਾਮੇਸ਼਼ੁ ਚ ਗੱਛਨ੍ ਇਸ਼੍ਵਰੀਯਰਾਜਤ੍ਵਸ੍ਯ ਸੁਸੰਵਾਦੰ ਪ੍ਰਚਾਰਯਿਤੁੰ ਪ੍ਰਾਰੇਭੇ|
2 und gewisse Weiber, die von bösen Geistern und Krankheiten geheilt worden waren: Maria, genannt Magdalene, [d. i. von Magdala] von welcher sieben Dämonen ausgefahren waren,
ਤਦਾ ਯਸ੍ਯਾਃ ਸਪ੍ਤ ਭੂਤਾ ਨਿਰਗੱਛਨ੍ ਸਾ ਮਗ੍ਦਲੀਨੀਤਿ ਵਿਖ੍ਯਾਤਾ ਮਰਿਯਮ੍ ਹੇਰੋਦ੍ਰਾਜਸ੍ਯ ਗ੍ਰੁʼਹਾਧਿਪਤੇਃ ਹੋਸ਼਼ੇ ਰ੍ਭਾਰ੍ੱਯਾ ਯੋਹਨਾ ਸ਼ੂਸ਼ਾਨਾ
3 und Johanna, das Weib Chusas, des Verwalters Herodes, und Susanna und viele andere, die ihm dienten mit ihrer Habe.
ਪ੍ਰਭ੍ਰੁʼਤਯੋ ਯਾ ਬਹ੍ਵ੍ਯਃ ਸ੍ਤ੍ਰਿਯਃ ਦੁਸ਼਼੍ਟਭੂਤੇਭ੍ਯੋ ਰੋਗੇਭ੍ਯਸ਼੍ਚ ਮੁਕ੍ਤਾਃ ਸਤ੍ਯੋ ਨਿਜਵਿਭੂਤੀ ਰ੍ਵ੍ਯਯਿਤ੍ਵਾ ਤਮਸੇਵਨ੍ਤ, ਤਾਃ ਸਰ੍ੱਵਾਸ੍ਤੇਨ ਸਾਰ੍ੱਧਮ੍ ਆਸਨ੍|
4 Als sich aber eine große Volksmenge versammelte und sie aus jeder Stadt [O. Stadt für Stadt] zu ihm hinkamen, sprach er durch ein Gleichnis:
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਨਾਨਾਨਗਰੇਭ੍ਯੋ ਬਹਵੋ ਲੋਕਾ ਆਗਤ੍ਯ ਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ(ਅ)ਮਿਲਨ੍, ਤਦਾ ਸ ਤੇਭ੍ਯ ਏਕਾਂ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਕਥਾਂ ਕਥਯਾਮਾਸ| ਏਕਃ ਕ੍ਰੁʼਸ਼਼ੀਬਲੋ ਬੀਜਾਨਿ ਵਪ੍ਤੁੰ ਬਹਿਰ੍ਜਗਾਮ,
5 Der Sämann ging aus, seinen Samen zu säen; und indem er säte, fiel etliches an den Weg, und es wurde zertreten, und die Vögel des Himmels fraßen es auf.
ਤਤੋ ਵਪਨਕਾਲੇ ਕਤਿਪਯਾਨਿ ਬੀਜਾਨਿ ਮਾਰ੍ਗਪਾਰ੍ਸ਼੍ਵੇ ਪੇਤੁਃ, ਤਤਸ੍ਤਾਨਿ ਪਦਤਲੈ ਰ੍ਦਲਿਤਾਨਿ ਪਕ੍ਸ਼਼ਿਭਿ ਰ੍ਭਕ੍ਸ਼਼ਿਤਾਨਿ ਚ|
6 Und anderes fiel auf den Felsen: und als es aufging, verdorrte es, weil es keine Feuchtigkeit hatte.
ਕਤਿਪਯਾਨਿ ਬੀਜਾਨਿ ਪਾਸ਼਼ਾਣਸ੍ਥਲੇ ਪਤਿਤਾਨਿ ਯਦ੍ਯਪਿ ਤਾਨ੍ਯਙ੍ਕੁਰਿਤਾਨਿ ਤਥਾਪਿ ਰਸਾਭਾਵਾਤ੍ ਸ਼ੁਸ਼ੁਸ਼਼ੁਃ|
7 Und anderes fiel mitten unter die Dornen; und indem die Dornen mit aufwuchsen, erstickten sie es.
ਕਤਿਪਯਾਨਿ ਬੀਜਾਨਿ ਕਣ੍ਟਕਿਵਨਮਧ੍ਯੇ ਪਤਿਤਾਨਿ ਤਤਃ ਕਣ੍ਟਕਿਵਨਾਨਿ ਸੰਵ੍ਰੁʼੱਧ੍ਯ ਤਾਨਿ ਜਗ੍ਰਸੁਃ|
8 Und anderes fiel in die gute Erde und ging auf und brachte hundertfältige Frucht. Als er dies sagte, rief er aus: Wer Ohren hat zu hören, der höre!
ਤਦਨ੍ਯਾਨਿ ਕਤਿਪਯਬੀਜਾਨਿ ਚ ਭੂਮ੍ਯਾਮੁੱਤਮਾਯਾਂ ਪੇਤੁਸ੍ਤਤਸ੍ਤਾਨ੍ਯਙ੍ਕੁਰਯਿਤ੍ਵਾ ਸ਼ਤਗੁਣਾਨਿ ਫਲਾਨਿ ਫੇਲੁਃ| ਸ ਇਮਾ ਕਥਾਂ ਕਥਯਿਤ੍ਵਾ ਪ੍ਰੋੱਚੈਃ ਪ੍ਰੋਵਾਚ, ਯਸ੍ਯ ਸ਼੍ਰੋਤੁੰ ਸ਼੍ਰੋਤ੍ਰੇ ਸ੍ਤਃ ਸ ਸ਼੍ਰੁʼਣੋਤੁ|
9 Seine Jünger aber fragten ihn und sprachen: Was mag dieses Gleichnis sein?
ਤਤਃ ਪਰੰ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ੍ਤੰ ਪਪ੍ਰੱਛੁਰਸ੍ਯ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਸ੍ਯ ਕਿੰ ਤਾਤ੍ਪਰ੍ੱਯੰ?
10 Er aber sprach: Euch ist es gegeben, die Geheimnisse des Reiches Gottes zu wissen, den übrigen aber in Gleichnissen, auf daß sie sehend nicht sehen und hörend nicht verstehen.
ਤਤਃ ਸ ਵ੍ਯਾਜਹਾਰ, ਈਸ਼੍ਵਰੀਯਰਾਜ੍ਯਸ੍ਯ ਗੁਹ੍ਯਾਨਿ ਜ੍ਞਾਤੁੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਭ੍ਯਮਧਿਕਾਰੋ ਦੀਯਤੇ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਨ੍ਯੇ ਯਥਾ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾਪਿ ਨ ਪਸ਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾਪਿ ਮ ਬੁਧ੍ਯਨ੍ਤੇ ਚ ਤਦਰ੍ਥੰ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਪੁਰਸ੍ਤਾਤ੍ ਤਾਃ ਸਰ੍ੱਵਾਃ ਕਥਾ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤੇਨ ਕਥ੍ਯਨ੍ਤੇ|
11 Dies aber ist das Gleichnis: Der Same ist das Wort Gottes.
ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਸ੍ਯਾਸ੍ਯਾਭਿਪ੍ਰਾਯਃ, ਈਸ਼੍ਵਰੀਯਕਥਾ ਬੀਜਸ੍ਵਰੂਪਾ|
12 Die aber an dem Wege sind die, welche hören; dann kommt der Teufel und nimmt das Wort von ihren Herzen weg, auf daß sie nicht glauben und errettet werden.
ਯੇ ਕਥਾਮਾਤ੍ਰੰ ਸ਼੍ਰੁʼਣ੍ਵਨ੍ਤਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਵਿਸ਼੍ਵਸ੍ਯ ਯਥਾ ਪਰਿਤ੍ਰਾਣੰ ਨ ਪ੍ਰਾਪ੍ਨੁਵਨ੍ਤਿ ਤਦਾਸ਼ਯੇਨ ਸ਼ੈਤਾਨੇਤ੍ਯ ਹ੍ਰੁʼਦਯਾਤ੍ਰੁʼ ਤਾਂ ਕਥਾਮ੍ ਅਪਹਰਤਿ ਤ ਏਵ ਮਾਰ੍ਗਪਾਰ੍ਸ਼੍ਵਸ੍ਥਭੂਮਿਸ੍ਵਰੂਪਾਃ|
13 Die aber auf dem Felsen sind die, welche, wenn sie hören, das Wort mit Freuden aufnehmen; und diese haben keine Wurzel, welche für eine Zeit glauben und in der Zeit der Versuchung abfallen.
ਯੇ ਕਥੰ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਸਾਨਨ੍ਦੰ ਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲਨ੍ਤਿ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਬੱਧਮੂਲਤ੍ਵਾਤ੍ ਸ੍ਵਲ੍ਪਕਾਲਮਾਤ੍ਰੰ ਪ੍ਰਤੀਤ੍ਯ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਾਕਾਲੇ ਭ੍ਰਸ਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਤਏਵ ਪਾਸ਼਼ਾਣਭੂਮਿਸ੍ਵਰੂਪਾਃ|
14 Das aber unter die Dornen fiel sind diese, welche gehört haben und hingehen und durch Sorgen und Reichtum und Vergnügungen des Lebens erstickt werden und nichts zur Reife bringen.
ਯੇ ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਯਾਨ੍ਤਿ ਵਿਸ਼਼ਯਚਿਨ੍ਤਾਯਾਂ ਧਨਲੋਭੇਨ ਏਹਿਕਸੁਖੇ ਚ ਮੱਜਨ੍ਤ ਉਪਯੁਕ੍ਤਫਲਾਨਿ ਨ ਫਲਨ੍ਤਿ ਤ ਏਵੋਪ੍ਤਬੀਜਕਣ੍ਟਕਿਭੂਸ੍ਵਰੂਪਾਃ|
15 Das in der guten Erde aber sind diese, welche in einem redlichen und guten Herzen das Wort, nachdem sie es gehört haben, bewahren und Frucht bringen mit Ausharren.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੇ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਸਰਲੈਃ ਸ਼ੁੱਧੈਸ਼੍ਚਾਨ੍ਤਃਕਰਣੈਃ ਕਥਾਂ ਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲਨ੍ਤਿ ਧੈਰ੍ੱਯਮ੍ ਅਵਲਮ੍ਬ੍ਯ ਫਲਾਨ੍ਯੁਤ੍ਪਾਦਯਨ੍ਤਿ ਚ ਤ ਏਵੋੱਤਮਮ੍ਰੁʼਤ੍ਸ੍ਵਰੂਪਾਃ|
16 Niemand aber, der eine Lampe angezündet hat, bedeckt sie mit einem Gefäß oder stellt sie unter ein Bett, sondern er stellt sie auf ein Lampengestell, auf daß die Hereinkommenden das Licht sehen.
ਅਪਰਞ੍ਚ ਪ੍ਰਦੀਪੰ ਪ੍ਰਜ੍ਵਾਲ੍ਯ ਕੋਪਿ ਪਾਤ੍ਰੇਣ ਨਾੱਛਾਦਯਤਿ ਤਥਾ ਖਟ੍ਵਾਧੋਪਿ ਨ ਸ੍ਥਾਪਯਤਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਦੀਪਾਧਾਰੋਪਰ੍ੱਯੇਵ ਸ੍ਥਾਪਯਤਿ, ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ਕਾ ਦੀਪ੍ਤਿੰ ਪਸ਼੍ਯਨ੍ਤਿ|
17 Denn es ist nichts verborgen, was nicht offenbar werden wird, noch geheim, was nicht kundwerden und ans Licht kommen soll.
ਯੰਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ ਤਾਦ੍ਰੁʼਗ੍ ਅਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤੰ ਵਸ੍ਤੁ ਕਿਮਪਿ ਨਾਸ੍ਤਿ ਯੱਚ ਨ ਸੁਵ੍ਯਕ੍ਤੰ ਪ੍ਰਚਾਰਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ ਤਾਦ੍ਰੁʼਗ੍ ਗ੍ਰੁʼਪ੍ਤੰ ਵਸ੍ਤੁ ਕਿਮਪਿ ਨਾਸ੍ਤਿ|
18 Sehet nun zu, wie ihr höret; denn wer irgend hat, dem wird gegeben werden, und wer irgend nicht hat, von dem wird selbst was er zu haben scheint [O. meint] genommen werden.
ਅਤੋ ਯੂਯੰ ਕੇਨ ਪ੍ਰਕਾਰੇਣ ਸ਼੍ਰੁʼਣੁਥ ਤਤ੍ਰ ਸਾਵਧਾਨਾ ਭਵਤ, ਯਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ ਬਰ੍ੱਧਤੇ ਤਸ੍ਮੈ ਪੁਨਰ੍ਦਾਸ੍ਯਤੇ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਸ੍ਯਾਸ਼੍ਰਯੇ ਨ ਬਰ੍ੱਧਤੇ ਤਸ੍ਯ ਯਦ੍ਯਦਸ੍ਤਿ ਤਦਪਿ ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਨੇਸ਼਼੍ਯਤੇ|
19 Es kamen aber seine Mutter und seine Brüder zu ihm; und sie konnten wegen der Volksmenge nicht zu ihm gelangen.
ਅਪਰਞ੍ਚ ਯੀਸ਼ੋ ਰ੍ਮਾਤਾ ਭ੍ਰਾਤਰਸ਼੍ਚ ਤਸ੍ਯ ਸਮੀਪੰ ਜਿਗਮਿਸ਼਼ਵਃ
20 Und es wurde ihm berichtet, indem man sagte: Deine Mutter und deine Brüder stehen draußen und wollen dich sehen.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਜਨਤਾਸਮ੍ਬਾਧਾਤ੍ ਤਤ੍ਸੰਨਿਧਿੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੁੰ ਨ ਸ਼ੇਕੁਃ| ਤਤ੍ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਤਵ ਮਾਤਾ ਭ੍ਰਾਤਰਸ਼੍ਚ ਤ੍ਵਾਂ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਚਿਕੀਰ੍ਸ਼਼ਨ੍ਤੋ ਬਹਿਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਨਤੀਤਿ ਵਾਰ੍ੱਤਾਯਾਂ ਤਸ੍ਮੈ ਕਥਿਤਾਯਾਂ
21 Er aber antwortete und sprach zu ihnen: Meine Mutter und meine Brüder sind diese, welche das Wort Gottes hören und tun.
ਸ ਪ੍ਰਤ੍ਯੁਵਾਚ; ਯੇ ਜਨਾ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤਦਨੁਰੂਪਮਾਚਰਨ੍ਤਿ ਤਏਵ ਮਮ ਮਾਤਾ ਭ੍ਰਾਤਰਸ਼੍ਚ|
22 Und es geschah an einem der Tage, daß er in ein Schiff stieg, er und seine Jünger; und er sprach zu ihnen: Laßt uns übersetzen an das jenseitige Ufer des Sees. Und sie fuhren ab.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਏਕਦਾ ਯੀਸ਼ੁਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੈਃ ਸਾਰ੍ੱਧੰ ਨਾਵਮਾਰੁਹ੍ਯ ਜਗਾਦ, ਆਯਾਤ ਵਯੰ ਹ੍ਰਦਸ੍ਯ ਪਾਰੰ ਯਾਮਃ, ਤਤਸ੍ਤੇ ਜਗ੍ਮੁਃ|
23 Während sie aber fuhren, schlief er ein. Und es fiel ein Sturmwind auf den See, und das Schiff füllte sich [W. sie wurden gefüllt] mit Wasser, und sie waren in Gefahr.
ਤੇਸ਼਼ੁ ਨੌਕਾਂ ਵਾਹਯਤ੍ਸੁ ਸ ਨਿਦਦ੍ਰੌ;
24 Sie traten aber hinzu und weckten ihn auf und sprachen: Meister, Meister, wir kommen um! Er aber stand auf, bedrohte den Wind und das Wogen des Wassers; und sie hörten auf, und es ward eine Stille.
ਅਥਾਕਸ੍ਮਾਤ੍ ਪ੍ਰਬਲਝਞ੍ਭ੍ਸ਼ਗਮਾਦ੍ ਹ੍ਰਦੇ ਨੌਕਾਯਾਂ ਤਰਙ੍ਗੈਰਾੱਛੰਨਾਯਾਂ ਵਿਪਤ੍ ਤਾਨ੍ ਜਗ੍ਰਾਸ| ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਯੀਸ਼ੋਰਨ੍ਤਿਕੰ ਗਤ੍ਵਾ ਹੇ ਗੁਰੋ ਹੇ ਗੁਰੋ ਪ੍ਰਾਣਾ ਨੋ ਯਾਨ੍ਤੀਤਿ ਗਦਿਤ੍ਵਾ ਤੰ ਜਾਗਰਯਾਮ੍ਬਭੂਵੁਃ| ਤਦਾ ਸ ਉੱਥਾਯ ਵਾਯੁੰ ਤਰਙ੍ਗਾਂਸ਼੍ਚ ਤਰ੍ਜਯਾਮਾਸ ਤਸ੍ਮਾਦੁਭੌ ਨਿਵ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਸ੍ਥਿਰੌ ਬਭੂਵਤੁਃ|
25 Er aber sprach zu ihnen: Wo ist euer Glaube? Erschrocken aber erstaunten sie und sagten zueinander: Wer ist denn dieser, daß er auch den Winden und dem Wasser gebietet, und sie ihm gehorchen?
ਸ ਤਾਨ੍ ਬਭਾਸ਼਼ੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਃ ਕ? ਤਸ੍ਮਾੱਤੇ ਭੀਤਾ ਵਿਸ੍ਮਿਤਾਸ਼੍ਚ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਜਗਦੁਃ, ਅਹੋ ਕੀਦ੍ਰੁʼਗਯੰ ਮਨੁਜਃ ਪਵਨੰ ਪਾਨੀਯਞ੍ਚਾਦਿਸ਼ਤਿ ਤਦੁਭਯੰ ਤਦਾਦੇਸ਼ੰ ਵਹਤਿ|
26 Und sie fuhren nach dem Lande der Gadarener, [O. Gergesener, od. Gerasener; so auch v 37] welches Galiläa gegenüber ist.
ਤਤਃ ਪਰੰ ਗਾਲੀਲ੍ਪ੍ਰਦੇਸ਼ਸ੍ਯ ਸੰਮੁਖਸ੍ਥਗਿਦੇਰੀਯਪ੍ਰਦੇਸ਼ੇ ਨੌਕਾਯਾਂ ਲਗਨ੍ਤ੍ਯਾਂ ਤਟੇ(ਅ)ਵਰੋਹਮਾਵਾਦ੍
27 Als er aber an das Land ausgestiegen war, kam ihm ein gewisser Mann aus der Stadt entgegen, der seit langer Zeit Dämonen hatte und keine Kleider anzog und nicht im Hause blieb, sondern in den Grabstätten.
ਬਹੁਤਿਥਕਾਲੰ ਭੂਤਗ੍ਰਸ੍ਤ ਏਕੋ ਮਾਨੁਸ਼਼ਃ ਪੁਰਾਦਾਗਤ੍ਯ ਤੰ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾੱਚਕਾਰ| ਸ ਮਨੁਸ਼਼ੋ ਵਾਸੋ ਨ ਪਰਿਦਧਤ੍ ਗ੍ਰੁʼਹੇ ਚ ਨ ਵਸਨ੍ ਕੇਵਲੰ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਮ੍ ਅਧ੍ਯੁਵਾਸ|
28 Als er aber Jesum sah, schrie er auf und fiel vor ihm nieder und sprach mit lauter Stimme: Was habe ich mit dir zu schaffen, Jesu, Sohn Gottes, des Höchsten? Ich bitte dich, quäle mich nicht.
ਸ ਯੀਸ਼ੁੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵੈਵ ਚੀੱਛਬ੍ਦੰ ਚਕਾਰ ਤਸ੍ਯ ਸੰਮੁਖੇ ਪਤਿਤ੍ਵਾ ਪ੍ਰੋੱਚੈਰ੍ਜਗਾਦ ਚ, ਹੇ ਸਰ੍ੱਵਪ੍ਰਧਾਨੇਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਪੁਤ੍ਰ, ਮਯਾ ਸਹ ਤਵ ਕਃ ਸਮ੍ਬਨ੍ਧਃ? ਤ੍ਵਯਿ ਵਿਨਯੰ ਕਰੋਮਿ ਮਾਂ ਮਾ ਯਾਤਯ|
29 Denn er hatte dem unreinen Geist geboten, von dem Menschen auszufahren. Denn öfters [O. lange Zeit] hatte er ihn ergriffen; und er war gebunden worden, verwahrt mit Ketten und Fußfesseln, und er zerbrach die Bande und wurde von dem Dämon in die Wüsteneien getrieben.
ਯਤਃ ਸ ਤੰ ਮਾਨੁਸ਼਼ੰ ਤ੍ਯਕ੍ਤ੍ਵਾ ਯਾਤੁਮ੍ ਅਮੇਧ੍ਯਭੂਤਮ੍ ਆਦਿਦੇਸ਼; ਸ ਭੂਤਸ੍ਤੰ ਮਾਨੁਸ਼਼ਮ੍ ਅਸਕ੍ਰੁʼਦ੍ ਦਧਾਰ ਤਸ੍ਮਾੱਲੋਕਾਃ ਸ਼੍ਰੁʼਙ੍ਖਲੇਨ ਨਿਗਡੇਨ ਚ ਬਬਨ੍ਧੁਃ; ਸ ਤਦ੍ ਭੰਕ੍ਤ੍ਵਾ ਭੂਤਵਸ਼ਤ੍ਵਾਤ੍ ਮਧ੍ਯੇਪ੍ਰਾਨ੍ਤਰੰ ਯਯੌ|
30 Jesus fragte ihn aber und sprach: Was ist dein Name? Er aber sprach: Legion; denn viele Dämonen waren in ihn gefahren.
ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤੰ ਪਪ੍ਰੱਛ ਤਵ ਕਿੰਨਾਮ? ਸ ਉਵਾਚ, ਮਮ ਨਾਮ ਬਾਹਿਨੋ ਯਤੋ ਬਹਵੋ ਭੂਤਾਸ੍ਤਮਾਸ਼ਿਸ਼੍ਰਿਯੁਃ|
ਅਥ ਭੂਤਾ ਵਿਨਯੇਨ ਜਗਦੁਃ, ਗਭੀਰੰ ਗਰ੍ੱਤੰ ਗਨ੍ਤੁੰ ਮਾਜ੍ਞਾਪਯਾਸ੍ਮਾਨ੍| (Abyssos g12)
32 Es war aber daselbst eine Herde vieler Schweine, welche an dem Berge weideten. Und sie baten ihn, daß er ihnen erlauben möchte, in jene zu fahren. Und er erlaubte es ihnen.
ਤਦਾ ਪਰ੍ੱਵਤੋਪਰਿ ਵਰਾਹਵ੍ਰਜਸ਼੍ਚਰਤਿ ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਭੂਤਾ ਵਿਨਯੇਨ ਪ੍ਰੋਚੁਃ, ਅਮੁੰ ਵਰਾਹਵ੍ਰਜਮ੍ ਆਸ਼੍ਰਯਿਤੁਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਨ੍ ਅਨੁਜਾਨੀਹਿ; ਤਤਃ ਸੋਨੁਜਜ੍ਞੌ|
33 Die Dämonen aber fuhren von dem Menschen aus und fuhren in die Schweine, und die Herde stürzte sich den Abhang hinab in den See und ertrank.
ਤਤਃ ਪਰੰ ਭੂਤਾਸ੍ਤੰ ਮਾਨੁਸ਼਼ੰ ਵਿਹਾਯ ਵਰਾਹਵ੍ਰਜਮ੍ ਆਸ਼ਿਸ਼੍ਰਿਯੁਃ ਵਰਾਹਵ੍ਰਜਾਸ਼੍ਚ ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣਾਤ੍ ਕਟਕੇਨ ਧਾਵਨ੍ਤੋ ਹ੍ਰਦੇ ਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਵਿਜ੍ਰੁʼਹੁਃ|
34 Als aber die Hüter sahen, was geschehen war, flohen sie und verkündeten es in der Stadt und auf dem Lande.
ਤਦ੍ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਸ਼ੂਕਰਰਕ੍ਸ਼਼ਕਾਃ ਪਲਾਯਮਾਨਾ ਨਗਰੰ ਗ੍ਰਾਮਞ੍ਚ ਗਤ੍ਵਾ ਤਤ੍ਸਰ੍ੱਵਵ੍ਰੁʼੱਤਾਨ੍ਤੰ ਕਥਯਾਮਾਸੁਃ|
35 Sie aber gingen hinaus, um zu sehen, was geschehen war. Und sie kamen zu Jesu und fanden den Menschen, von welchem die Dämonen ausgefahren waren, bekleidet und vernünftig, zu den Füßen Jesu sitzend; und sie fürchteten sich.
ਤਤਃ ਕਿੰ ਵ੍ਰੁʼੱਤਮ੍ ਏਤੱਦਰ੍ਸ਼ਨਾਰ੍ਥੰ ਲੋਕਾ ਨਿਰ੍ਗਤ੍ਯ ਯੀਸ਼ੋਃ ਸਮੀਪੰ ਯਯੁਃ, ਤੰ ਮਾਨੁਸ਼਼ੰ ਤ੍ਯਕ੍ਤਭੂਤੰ ਪਰਿਹਿਤਵਸ੍ਤ੍ਰੰ ਸ੍ਵਸ੍ਥਮਾਨੁਸ਼਼ਵਦ੍ ਯੀਸ਼ੋਸ਼੍ਚਰਣਸੰਨਿਧੌ ਸੂਪਵਿਸ਼ਨ੍ਤੰ ਵਿਲੋਕ੍ਯ ਬਿਭ੍ਯੁਃ|
36 Die es gesehen hatten verkündeten ihnen aber auch, wie der Besessene geheilt [O. gerettet] worden war.
ਯੇ ਲੋਕਾਸ੍ਤਸ੍ਯ ਭੂਤਗ੍ਰਸ੍ਤਸ੍ਯ ਸ੍ਵਾਸ੍ਥ੍ਯਕਰਣੰ ਦਦ੍ਰੁʼਸ਼ੁਸ੍ਤੇ ਤੇਭ੍ਯਃ ਸਰ੍ੱਵਵ੍ਰੁʼੱਤਾਨ੍ਤੰ ਕਥਯਾਮਾਸੁਃ|
37 Und die ganze Menge der Umgegend der Gadarener bat ihn, von ihnen wegzugehen, denn sie waren von einer großen Furcht ergriffen. Er aber stieg in das Schiff und kehrte wieder zurück.
ਤਦਨਨ੍ਤਰੰ ਤਸ੍ਯ ਗਿਦੇਰੀਯਪ੍ਰਦੇਸ਼ਸ੍ਯ ਚਤੁਰ੍ਦਿਕ੍ਸ੍ਥਾ ਬਹਵੋ ਜਨਾ ਅਤਿਤ੍ਰਸ੍ਤਾ ਵਿਨਯੇਨ ਤੰ ਜਗਦੁਃ, ਭਵਾਨ੍ ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਨਿਕਟਾਦ੍ ਵ੍ਰਜਤੁ ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਸ ਨਾਵਮਾਰੁਹ੍ਯ ਤਤੋ ਵ੍ਯਾਘੁਟ੍ਯ ਜਗਾਮ|
38 Der Mann aber, von welchem die Dämonen ausgefahren waren, bat ihn, daß er bei ihm sein dürfe. Er aber entließ ihn und sprach:
ਤਦਾਨੀਂ ਤ੍ਯਕ੍ਤਭੂਤਮਨੁਜਸ੍ਤੇਨ ਸਹ ਸ੍ਥਾਤੁੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਾਞ੍ਚਕ੍ਰੇ
39 Kehre in dein Haus zurück und erzähle, wieviel Gott an dir getan hat. Und er ging hin und rief aus durch die ganze Stadt, wieviel Jesus an ihm getan hatte.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਦਰ੍ਥਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਃ ਕੀਦ੍ਰੁʼਙ੍ਮਹਾਕਰ੍ੰਮ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਇਤਿ ਨਿਵੇਸ਼ਨੰ ਗਤ੍ਵਾ ਵਿਜ੍ਞਾਪਯ, ਯੀਸ਼ੁਃ ਕਥਾਮੇਤਾਂ ਕਥਯਿਤ੍ਵਾ ਤੰ ਵਿਸਸਰ੍ਜ| ਤਤਃ ਸ ਵ੍ਰਜਿਤ੍ਵਾ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਦਰ੍ਥੰ ਯਨ੍ਮਹਾਕਰ੍ੰਮ ਚਕਾਰ ਤਤ੍ ਪੁਰਸ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵਤ੍ਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਯਿਤੁੰ ਪ੍ਰਾਰੇਭੇ|
40 Es geschah aber, als Jesus zurückkehrte, nahm ihn das Volk auf, denn alle erwarteten ihn.
ਅਥ ਯੀਸ਼ੌ ਪਰਾਵ੍ਰੁʼਤ੍ਯਾਗਤੇ ਲੋਕਾਸ੍ਤੰ ਆਦਰੇਣ ਜਗ੍ਰੁʼਹੁ ਰ੍ਯਸ੍ਮਾੱਤੇ ਸਰ੍ੱਵੇ ਤਮਪੇਕ੍ਸ਼਼ਾਞ੍ਚਕ੍ਰਿਰੇ|
41 Und siehe, es kam ein Mann, mit Namen Jairus [und er war Vorsteher der Synagoge], und fiel Jesu zu Füßen und bat ihn, in sein Haus zu kommen;
ਤਦਨਨ੍ਤਰੰ ਯਾਯੀਰ੍ਨਾਮ੍ਨੋ ਭਜਨਗੇਹਸ੍ਯੈਕੋਧਿਪ ਆਗਤ੍ਯ ਯੀਸ਼ੋਸ਼੍ਚਰਣਯੋਃ ਪਤਿਤ੍ਵਾ ਸ੍ਵਨਿਵੇਸ਼ਨਾਗਮਨਾਰ੍ਥੰ ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਵਿਨਯੰ ਚਕਾਰ,
42 denn er hatte eine eingeborene Tochter von etwa zwölf Jahren, und diese lag im Sterben. Indem er aber hinging, drängte ihn die Volksmenge.
ਯਤਸ੍ਤਸ੍ਯ ਦ੍ਵਾਦਸ਼ਵਰ੍ਸ਼਼ਵਯਸ੍ਕਾ ਕਨ੍ਯੈਕਾਸੀਤ੍ ਸਾ ਮ੍ਰੁʼਤਕਲ੍ਪਾਭਵਤ੍| ਤਤਸ੍ਤਸ੍ਯ ਗਮਨਕਾਲੇ ਮਾਰ੍ਗੇ ਲੋਕਾਨਾਂ ਮਹਾਨ੍ ਸਮਾਗਮੋ ਬਭੂਵ|
43 Und ein Weib, das seit zwölf Jahren mit einem Blutfluß behaftet war, welche, obgleich sie ihren ganzen Lebensunterhalt an die Ärzte verwandt hatte, von niemandem geheilt werden konnte,
ਦ੍ਵਾਦਸ਼ਵਰ੍ਸ਼਼ਾਣਿ ਪ੍ਰਦਰਰੋਗਗ੍ਰਸ੍ਤਾ ਨਾਨਾ ਵੈਦ੍ਯੈਸ਼੍ਚਿਕਿਤ੍ਸਿਤਾ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਵੰ ਵ੍ਯਯਿਤ੍ਵਾਪਿ ਸ੍ਵਾਸ੍ਥ੍ਯੰ ਨ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਾ ਯਾ ਯੋਸ਼਼ਿਤ੍ ਸਾ ਯੀਸ਼ੋਃ ਪਸ਼੍ਚਾਦਾਗਤ੍ਯ ਤਸ੍ਯ ਵਸ੍ਤ੍ਰਗ੍ਰਨ੍ਥਿੰ ਪਸ੍ਪਰ੍ਸ਼|
44 kam von hinten herzu und rührte die Quaste [S. 4. Mose 15,37-39] seines Kleides an; und alsbald stand der Fluß ihres Blutes.
ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣਾਤ੍ ਤਸ੍ਯਾ ਰਕ੍ਤਸ੍ਰਾਵੋ ਰੁੱਧਃ|
45 Und Jesus sprach: Wer ist es, der mich angerührt hat? Als aber alle leugneten, sprach Petrus und die mit ihm waren: Meister, die Volksmenge drängt und drückt dich, und du sagst: Wer ist es, der mich angerührt hat?
ਤਦਾਨੀਂ ਯੀਸ਼ੁਰਵਦਤ੍ ਕੇਨਾਹੰ ਸ੍ਪ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਃ? ਤਤੋ(ਅ)ਨੇਕੈਰਨਙ੍ਗੀਕ੍ਰੁʼਤੇ ਪਿਤਰਸ੍ਤਸ੍ਯ ਸਙ੍ਗਿਨਸ਼੍ਚਾਵਦਨ੍, ਹੇ ਗੁਰੋ ਲੋਕਾ ਨਿਕਟਸ੍ਥਾਃ ਸਨ੍ਤਸ੍ਤਵ ਦੇਹੇ ਘਰ੍ਸ਼਼ਯਨ੍ਤਿ, ਤਥਾਪਿ ਕੇਨਾਹੰ ਸ੍ਪ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਇਤਿ ਭਵਾਨ੍ ਕੁਤਃ ਪ੍ਰੁʼੱਛਤਿ?
46 Jesus aber sprach: Es hat mich jemand angerührt; denn ich habe erkannt, daß Kraft von mir ausgegangen ist.
ਯੀਸ਼ੁਃ ਕਥਯਾਮਾਸ, ਕੇਨਾਪ੍ਯਹੰ ਸ੍ਪ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟੋ, ਯਤੋ ਮੱਤਃ ਸ਼ਕ੍ਤਿ ਰ੍ਨਿਰ੍ਗਤੇਤਿ ਮਯਾ ਨਿਸ਼੍ਚਿਤਮਜ੍ਞਾਯਿ|
47 Als das Weib aber sah, daß sie nicht verborgen blieb, kam sie zitternd und fiel vor ihm nieder und verkündete vor dem ganzen Volk, um welcher Ursache willen sie ihn angerührt habe, und wie sie alsbald geheilt worden sei.
ਤਦਾ ਸਾ ਨਾਰੀ ਸ੍ਵਯੰ ਨ ਗੁਪ੍ਤੇਤਿ ਵਿਦਿਤ੍ਵਾ ਕਮ੍ਪਮਾਨਾ ਸਤੀ ਤਸ੍ਯ ਸੰਮੁਖੇ ਪਪਾਤ; ਯੇਨ ਨਿਮਿੱਤੇਨ ਤੰ ਪਸ੍ਪਰ੍ਸ਼ ਸ੍ਪਰ੍ਸ਼ਮਾਤ੍ਰਾੱਚ ਯੇਨ ਪ੍ਰਕਾਰੇਣ ਸ੍ਵਸ੍ਥਾਭਵਤ੍ ਤਤ੍ ਸਰ੍ੱਵੰ ਤਸ੍ਯ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਦਾਚਖ੍ਯੌ|
48 Er aber sprach zu ihr: Sei gutes Mutes, Tochter, dein Glaube hat dich geheilt; [O. gerettet] gehe hin in Frieden.
ਤਤਃ ਸ ਤਾਂ ਜਗਾਦ ਹੇ ਕਨ੍ਯੇ ਸੁਸ੍ਥਿਰਾ ਭਵ, ਤਵ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਤ੍ਵਾਂ ਸ੍ਵਸ੍ਥਾਮ੍ ਅਕਾਰ੍ਸ਼਼ੀਤ੍ ਤ੍ਵੰ ਕ੍ਸ਼਼ੇਮੇਣ ਯਾਹਿ|
49 Während er noch redete, kommt einer von dem Synagogenvorsteher und sagt zu ihm: Deine Tochter ist gestorben, bemühe den Lehrer nicht.
ਯੀਸ਼ੋਰੇਤਦ੍ਵਾਕ੍ਯਵਦਨਕਾਲੇ ਤਸ੍ਯਾਧਿਪਤੇ ਰ੍ਨਿਵੇਸ਼ਨਾਤ੍ ਕਸ਼੍ਚਿੱਲੋਕ ਆਗਤ੍ਯ ਤੰ ਬਭਾਸ਼਼ੇ, ਤਵ ਕਨ੍ਯਾ ਮ੍ਰੁʼਤਾ ਗੁਰੁੰ ਮਾ ਕ੍ਲਿਸ਼ਾਨ|
50 Als aber Jesus es hörte, antwortete er ihm und sprach: Fürchte dich nicht, glaube nur, und sie wird gerettet werden.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਦਾਕਰ੍ਣ੍ਯਾਧਿਪਤਿੰ ਵ੍ਯਾਜਹਾਰ, ਮਾ ਭੈਸ਼਼ੀਃ ਕੇਵਲੰ ਵਿਸ਼੍ਵਸਿਹਿ ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਸਾ ਜੀਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
51 Als er aber in das Haus kam, erlaubte er niemandem hineinzugehen, außer Petrus und Johannes und Jakobus und dem Vater des Kindes und der Mutter.
ਅਥ ਤਸ੍ਯ ਨਿਵੇਸ਼ਨੇ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੇ ਸ ਪਿਤਰੰ ਯੋਹਨੰ ਯਾਕੂਬਞ੍ਚ ਕਨ੍ਯਾਯਾ ਮਾਤਰੰ ਪਿਤਰਞ੍ਚ ਵਿਨਾ, ਅਨ੍ਯੰ ਕਞ੍ਚਨ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟੁੰ ਵਾਰਯਾਮਾਸ|
52 Alle aber weinten und beklagten sie. Er aber sprach: Weinet nicht; denn sie ist nicht gestorben, sondern sie schläft.
ਅਪਰਞ੍ਚ ਯੇ ਰੁਦਨ੍ਤਿ ਵਿਲਪਨ੍ਤਿ ਚ ਤਾਨ੍ ਸਰ੍ੱਵਾਨ੍ ਜਨਾਨ੍ ਉਵਾਚ, ਯੂਯੰ ਮਾ ਰੋਦਿਸ਼਼੍ਟ ਕਨ੍ਯਾ ਨ ਮ੍ਰੁʼਤਾ ਨਿਦ੍ਰਾਤਿ|
53 Und sie verlachten ihn, da sie wußten, daß sie gestorben war.
ਕਿਨ੍ਤੁ ਸਾ ਨਿਸ਼੍ਚਿਤੰ ਮ੍ਰੁʼਤੇਤਿ ਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾ ਤੇ ਤਮੁਪਜਹਸੁਃ|
54 Als er aber alle hinausgetrieben hatte, ergriff er sie bei der Hand und rief und sprach: Kind, stehe auf!
ਪਸ਼੍ਚਾਤ੍ ਸ ਸਰ੍ੱਵਾਨ੍ ਬਹਿਃ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਕਨ੍ਯਾਯਾਃ ਕਰੌ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾਜੁਹੁਵੇ, ਹੇ ਕਨ੍ਯੇ ਤ੍ਵਮੁੱਤਿਸ਼਼੍ਠ,
55 Und ihr Geist kehrte zurück, und alsbald stand sie auf; und er befahl, ihr zu essen zu geben.
ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਤਸ੍ਯਾਃ ਪ੍ਰਾਣੇਸ਼਼ੁ ਪੁਨਰਾਗਤੇਸ਼਼ੁ ਸਾ ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣਾਦ੍ ਉੱਤਸ੍ਯੌ| ਤਦਾਨੀਂ ਤਸ੍ਯੈ ਕਿਞ੍ਚਿਦ੍ ਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯੰ ਦਾਤੁਮ੍ ਆਦਿਦੇਸ਼|
56 Und ihre Eltern gerieten außer sich; er aber gebot ihnen, niemandem zu sagen, was geschehen war.
ਤਤਸ੍ਤਸ੍ਯਾਃ ਪਿਤਰੌ ਵਿਸ੍ਮਯੰ ਗਤੌ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਤਾਵਾਦਿਦੇਸ਼ ਘਟਨਾਯਾ ਏਤਸ੍ਯਾਃ ਕਥਾਂ ਕਸ੍ਮੈਚਿਦਪਿ ਮਾ ਕਥਯਤੰ|
